Ogrody japońskie

Ogród japoński naśladuje przyrodę; Nie stara się jej podbić ani zniszczyć. Estetyka charakterystyczna dla ogrodów japońskich oraz projekt krajobrazowy nawiązuje do buddyjskich i sintoistycznych elementów piękna: szacunku dla wieku, nietrwałość, niedoskonałość, zniszczalność, prostota, nieregularność, niepełność, pomniejszenie i tajemniczość.

Ogrody japońskie wyobrażają dużą przestrzeń, która skurczyła się do ludzkich proporcji. Zmysłowe cechy natury są ściśnięte na małej powierzchni, zwykle nie większej, niż kilka hektarów (8 akrów). Z powodu ograniczenia miejsca są to bardzo skomplikowane, złożone ogrody, które zachęcają do spokojnej kontemplacji każdego istotnego elementu

Subtelny kolor jest częścią powabu, jak złamane zielenie, szarości i brązy - kolory związane z podstawowymi elementami ziemi - przybliżają człowieka do zamierzonego celu ogrodu: by odczuł jedność z przyrodą.

Istnieją dwa podstawowe style ogrodów: Tsukiyama, z małymi pagórkami i kamieniami wyobrażającymi góry, i stawami wyobrażającymi oceany i jeziora;

i Karesansui czyli styl suchego ogrodu, z białym piaskiem wyobrażającym ocean i kamieniami wyobrażającymi wzgórza czy nawet statki wypływające w morze. Buddyzm Zen miał silny wpływ na styl ogrodu Karesansui.

W ogrodach przeznaczonych na spacery mały rozmiar zachęca raczej do kontemplacji niż do ćwiczeń fizycznych. Ścieżki wiją się i zakręcają, by ukrywać i odkrywać, i w żadnym punkcie nie krzyżują się cztery dróżki.

W ogrodach o suchym krajobrazie (Zen) nie ma kwiatów, trawników ani obramowań. Krajobrazowy obraz ruchu i bezruchu jest stworzony przy pomocy żwiru zagrabionego we wzory i starannego wyboru i rozmieszczenia kompozycji z kamieni, które skłaniają do kontemplacji i spokojnych i medytacyjnych myśli.

Szata roślinna

BUKSZPAN ZWYCZAJNY, Buxus sempervirens, ozdobny krzew o drobnych, eliptycznych, skórzastych, zimotrwałych liściach; pochodzi z obszaru śródziemnomor.; stosowany na niskie żywopłoty; dobrze znosi cięcie, lecz jest wrażliwy na mróz; z drewna — najlepsze klocki drzeworytnicze. Wysokość osiągana przez krzewy jest w znacznym stopniu uzależniona od warunków w jakich rośnie. Źródła podają, że może się ona wahać od 0,5 do 5 metrów.

RÓŻANECZNIK, rododendron, azalia, Rhododendron, krzew, rzadko drzewo; z rodziny wrzosowatych liście pojedyncze, całobrzegie, zwykle skupione na końcach pędów; kwiaty mają zwykle dużą, barwną, zrosłopłatkową koronę, dzwonkowatą, lejkowatą lub rurkowatą, są zebrane w baldachogrona; owocem — torebka z licznymi, b. drobnymi nasionami

MAGNOLIA, Magnolia, ozdobne drzewo lub krzew z rodziny magnoliowatych liście duże, najczęściej eliptyczne; kwiaty b. okazałe, często rozwijają się przed liśćmi; owocostan złożony z mieszków, niekiedy szyszkokształtny; krzew do 10 m wys., o dużych, kielichowatych, różowobiałych kwiatach, oraz odporny na mrozy

BAMBUS, Bambusa, drewniejąca bylina z rodziny wiechlinowatych (traw); źdźbła do 30 cm średnicy; rośnie bardzo szybko, do 1 m na dobę; liście lancetowate, do 50 cm dł.; niekiedy tworzy lasy do 40 m wys. ma wszechstronne zastosowanie: lekki i wytrzymały materiał bud., stolarski, galanteryjny, papierniczy, tkacki oraz na plecionki, instrumenty muz.; młode pędy jadalne

FUNKIE ,hosta; wytrzymała, długowieczna i niewybredna FUNKIE ,hosta; wytrzymała, długowieczna i niewybredna. Kwiaty nie mogą konkurować z liliowcami, ale dekoracyjnością liści zdecydowanie je przewyższają. Rosną w słońcu, półcieniu a nawet cieniu, kłącze krótkie, drewniejące, z wiązkami korzeni; liście odziomkowe, na ogonkach, blaszki szerokie, eliptyczne, zaostrzone, łukowato unerwione; kwiatostanem jest jednostronne grono na długiej bezlistnej łodyżce (głąbiku); kwiaty okazałe, dzwonkowate, białe lub fioletowe

WIERZBA, Salix, rodzaj z rodziny wierzbowatych, drzewa o wys WIERZBA, Salix, rodzaj z rodziny wierzbowatych, drzewa o wys. do 30 m, krzewy lub krzewinki, spokrewnione z topolą; ok. 300 gat., występuje w różnych siedliskach, gł. na półkuli pn., w strefie umiarkowanej i chłodnej; rośliny dwupienne, światłolubne, szybko rosnące; łatwo krzyżują się między sobą; liście lancetowate lub eliptyczne, zwykle piłkowane; kwiaty miododajne, owadopylne, zebrane w kwiatostany-kotki rozwijają się przed liśćmi lub jednocześnie z nimi; owoc — torebka o nasionach z puchem. W Polsce ok. 30 gatunków.

Prezentacje przygotowały: Gosia Piasecka Ola Grzęda Magda Derlatka