Unia Europejska – z kart historii

Początkowe inicjatywy integracji 19.09.1946 Winston Churchil przedstawia w Zurychu program utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy 01.01.1947 Powstanie Unii Celnej Beneluksu - Belgia, Holandia, Luksemburg Doświadczenia II wojny światowej oraz problemy powstałe w jej wyniku, spowodowały, iż zaczęto poszukiwać nowych form współpracy międzynarodowej, które zapewniłyby pokój i bezpieczeństwo na kontynencie europejskim. Dominującym elementem stało się przekonanie, że współpraca ekonomiczna jest najlepszym gwarantem pokoju w zniszczonej wojnami Europie. Integracja Europy Zachodniej miała być podstawą obrony przed ekspansją radziecką, nadmiernym uzależnieniem od Stanów Zjednoczonych oraz przyszłością rozwoju gospodarczego. Głównym propagatorem zjednoczenia Europy był Winston Churchill, który w słynnej deklaracji wygłoszonej 19 września 1946 r. na Uniwersytecie w Zurychu postulował utworzenie Stanów Zjednoczonych Europy. Traktat powołujący Unię Celną Krajów Beneluksu został podpisany już w 1944 przez rządy na uchodźstwie przebywające w tym czasie w Londynie. Umowa nabrała mocy prawnej w 1947. Przestała obowiązywać w 1960, kiedy unia celna została zastąpiona Unią Ekonomiczną Krajów Beneluksu. Beneluks był prekursorem integracji europejskiej na ograniczonym obszarze, a korzyści wynikające ze zdobyczy Wspólnot Europejskich obywatele jego krajów odczuli już wcześniej, np. w 1960 mogli podróżować bez wiz w obrębie organizacji, a od 1967 mogli swobodnie podejmować pracę w kraju sąsiada (z wyjątkiem kilku zawodów zastrzeżonych). W 1976 organizacja, jako pierwsza na świecie, zniosła kontrole w obrocie handlowym. Wykorzystując doświadczenie swojej współpracy, kraje Beneluksu od początku należały do orędowników szerszej integracji europejskiej i aktywnie włączały się do działań urzeczywistniających ten cel.

Wśród „Ojców Europy” Robert Schuman (1886-1963), polityk francuski. Premier (1947-1948) i minister spraw zagranicznych (1948-1953). Przyczynił się do pojednania francusko-niemieckiego. Zaproponował zacieśnienie współpracy pomiędzy zachodnimi sojusznikami, dzięki której powstało NATO (1949). Deklaracja Schumana (1950) / Współtwórca EWWiS (1951). Niemal równolegle z postulatem Churchila, zaczęły się pojawiać również inne koncepcje zacieśniania współpracy pomiędzy europejskimi państwami. Ludzie tacy jak Robert Schuman i Jean Monnet marzyli o zjednoczeniu narodów Europy trwałym pokojem i przyjaźnią. W czasie następnych 50 lat, w ciągu których zbudowano UE, ich marzenia się ziściły. Dlatego właśnie są oni nazywani "ojcami-założycielami" Unii Europejskiej. Do ojców Europy zalicza się m.in.: Konrada Adenauera z Niemiec, Roberta Schumana i Jean Monneta z Francji, Paula Henri'ego Spaaka z Belgii i Alcide de Gasperi'ego z Włoch. Na rzecz zjednoczenia Europy działali również Polacy, m.in. Józef Retinger (1888-1960) - polityk, pisarz, bliski współpracownik generała Sikorskiego, po wojnie pozostał na emigracji. Był współzałożycielem i sekretarzem generalnym Ruchu Europejskiego. Po drugiej wojnie światowej najbardziej jednak skuteczny okazał się pomysł Jeana Monneta. Monnet postulował przede wszystkim o: skupienie produkcji przemysłów węgla i stali w jednych rękach i jednoczesny ponadnarodowy nadzór nad wspólną produkcją węgla i stali. Decyzja, by rozpocząć integrację właśnie od sektora węgla i stali nie była przypadkowa. W latach powojennych to właśnie w tych sektorach upatrywano recepty na sukces w każdej następnej wojnie. Do produkcji czołgów i samolotów niezbędna była stal, a tę jak wiecie wytwarza się dzięki zasobom węgla kamiennego. Dlatego w propozycji Monneta widzi się przede wszystkim plan zapobieżenia ponownej wojnie w Europie.

Wśród „Ojców Europy” Winston Churchil (1874-1965), polityk brytyjski, mąż stanu. Kolejno minister handlu, spraw wewnętrznych, I Lord Admiralicji, minister wojny i minister skarbu oraz premier. Opowiadał się za polityką angażowania się Wielkiej Brytanii w proces zjednoczenia świata zachodniego. Konrad Adenauer (1876-1967), niemiecki prawnik, polityk, działacz chrześcijańsko-demokratyczny. Przeciwnik nazizmu. Pierwszy kanclerz RFN 1949-63, jednocześnie 1951-55 minister spraw zagranicznych. Odegrał wybitną rolę w procesach integracji europejskiej; wprowadził Niemcy do EWWiS oraz Rady Europy; przyczynił się do powstania EWG i Euroatomu.

Wśród „Ojców Europy” Jean Monnet (1888-1979), francuski polityk i dyplomata, ekonomista i finansista. Twórca idei późniejszego planu Schumana, otwierającego możliwość współpracy francusko-niemieckiej w zakresie węgla i stali w ramach organizacji EWWiS. Alcide de Gasperi (1881-1954), polityk włoski. Wielokrotny premier i minister spraw zagranicznych (1945-53). Wprowadził Włochy w struktury europejskie. Współorganizator Rady Europy (1949) oraz EWWiS (1951). Propagował ideę zjednoczenia Europy. Paul Henri Spaak (1899-1972), polityk, działacz Belgijskiej Partii Socjalistycznej. Wielokrotny minister spraw zagranicznych i premier (1936-57). Współtwórca Beneluksu, NATO i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.

Deklaracja R.Schumana 1950 Minister Spraw Zagranicznych Francji proponuje - utworzenie organizacji sprawującej pieczę nad zasobami węgla i produkcją stali, należącymi do RFN i Francji, ale otwartej na inne kraje Zainspirowany poglądami Jeana Monneta Robert Schuman ogłosił w dniu 9 maja 1950 r deklarację, która stała się podstawą tzw. Planu Schumana, choć jego faktycznym pomysłodawcą był był Jean Monnet. Plan Schumana uznawany jest za oficjalny początek historii Wspólnot Europejskich. Robert Schuman przedstawił propozycję wspólnej koordynacji produkcji węgla i stali w RFN i Francji. Na tej podstawie miała powstać organizacja międzynarodowa, otwarta dla innych państw Europy. W konsekwencji plan miał za zadanie ekonomicznie powiązać Francje i Niemcy tak, aby nowa wojna stała się niemożliwa z przyczyn ekonomicznych oraz podwyższyć stopę życiową społeczeństw. W celu uczczenia planu Schumana i jego twórców, dzień 9 maja obchodzony jest jako Dzień Unii Europejskiej. 9 maja 1950

Deklaracja Schumana Zasady: Europa nie powstanie od razu ale poprzez konkretne realizacje. Trzeba najpierw wprowadzić „rzeczywistą solidarność”. Odwieczna wrogość między Niemcami a Francją musi zostać wyeliminowana: propozycja musi dotyczyć przede wszystkim tych dwóch krajów, ale otwarta jest na wszystkie inne narody europejskie, które podzielają jej cele. Pierwsze działania muszą dotyczyć kwestii „ograniczonej, ale decydującej”: niemiecko-francuskiej produkcji węgla i stali, która musi zostać umieszczona pod wspólną Najwyższą Władzą. Połączenie tych interesów ekonomicznych przyczyni się do podniesienia poziomu życia i utworzenia wspólnoty gospodarczej. Postanowienia Władzy Najwyższej będą wiążące dla krajów, które do niej przystąpią. Będzie ona złożona z niezależnych osobistości na bazie parytetu. Jej decyzje będą miały charakter wykonawczy.

Traktat ustanawiający: Traktat Paryski Niemcy, Francja, Belgia, Holandia, Luksemburg, Włochy podpisują w Paryżu Traktat ustanawiający: Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS) Cele traktatu: - utworzenie wspólnego rynku węgla, stali, rudy żelaza i złomu, rozwój gospodarczy w oparciu o wspólny rynek, racjonalna produkcja i podział produktów przemysłu węglowego i stalowego; - zapewnienie państwom EWWiS regularnych dostaw węgla i stali, stworzenie jednakowych warunków dostępu do tych produktów, kontrola cen; - połączenie istotnych dla obronności sektorów: węgla i stali - co miało przyczynić się do umocnienia pokoju (poprzez powiązanie siecią zależności przemysłów Francji i RFN). Traktat został podpisany na 50 lat i wygasł 23 lipca 2002, jego cele są w dalszym ciągu realizowane przez instytucje UE 18 kwietnia 1951

Traktaty Rzymskie EWG i Euratom Kraje EWWiS ustanawiają Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej EWG i Euratom 25 marca 1957

Traktaty Rzymskie Siedzibą Komisji EWG i Euratomu zostaje Bruksela wchodzą w życie. Siedzibą Komisji EWG i Euratomu zostaje Bruksela Traktaty rzymskie to ogólna nazwa dwóch umów międzynarodowych, podpisanych przez Francję, Zachodnie Niemcy, Włochy, Belgię, Holandię i Luksemburg 25 marca 1957. Pełna nazwa pierwszego z dokumentów brzmiała: Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, zwany obecnie Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, ponieważ Traktat z Maastricht usunął przymiotnik gospodarczy, tak z nazwy traktatu, jak i z nazwy wspólnoty. Celem EWG było zbudowanie unii celnej między krajami członkowskimi, opartej na czterech wolnościach: wolności przepływu dóbr, usług, kapitału i osób. Główne cele EWG to: równomierny rozwój gospodarczy państw członkowskich, spójność ekonomiczna, wzrost stopy życiowej oraz zacieśnianie stosunków między krajami EWG. Cele te realizowane są dzięki: znoszeniu w stosunkach handlowych między członkami ograniczeń celnych, ograniczeń ilościowych oraz innych opłat i barier o podobnych skutkach; ustanowieniu wspólnej zewnętrznej taryfy celnej; swobodnemu przepływowi ludzi, towarów, usług i kapitału; wspólnej polityce w zakresie handlu, rolnictwa, transportu, ochrony środowiska, energetycznej i kulturalnej; wspieraniu badań; ujednoliceniu wolnego rynku i ustawodawstwa państw członkowskich; stowarzyszeniu i szerokiej współpracy z krajami trzecimi (EWG w stosunkach gospodarczych występowała jako jednolity podmiot). Drugą umową był podpisany Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom). Oba te traktaty weszły w życie 1 stycznia 1958. Głównym celem Euratomu jest pokojowe wykorzystanie energii jądrowej i rozwój wspólnego rynku związanego z tą energią. Organizacja zajmuje się rozwojem badań w tej dziedzinie oraz ustalaniem jednolitych norm ochrony radiologicznej. Oprócz tego w Rzymie podpisano także porozumienie dotyczące tworzenia instytucji wspólnych dla EWG, Euratomu i EWWiS. 1 stycznia 1958

Europejska Wspólnota Gospodarcza 1 stycznia 1958

Układ o fuzji wszedł w życie 1 lipca 1967 1965 Traktat o połączeniu organów wykonawczych trzech Wspólnot EWWS, EWG, Euratom powołujący jedną Radę i jedną Komisję. Układ o fuzji wszedł w życie 1 lipca 1967 Traktaty rzymskie, które weszły w życie 1 stycznia 1958 r. doprowadziły do sytuacji, w której w ramach jednego układu członkowskiego zaczęły funkcjonować trzy niezależne wspólnoty posiadające osobowości prawa międzynarodowego. 1 lipca 1967 na mocy przyjętego w dniu 8 kwietnia 1965 r układu o fuzji, instytucje poszczególnych wspólnot europejskich zostały połączone. Od tego czasu istnieje tylko jedna Komisja i jedna Rada Ministrów, a także wspólny Parlament. 8 kwietnia 1965

Unia celna Zniesienie ceł wewnętrznych. Wspólna taryfa celna wobec krajów spoza EWG 1 lipca 1968

Europejska Wspólnota Gospodarcza 1973 Dołączają: 1 DANIA WLK.BRYTANIA IRLANDIA 1 stycznia 1973

1979 7 / 10 410 członków; pierwszy szef Izby: Simone Veil Pierwsze powszechne wybory do Parlamentu Europejskiego 410 członków; pierwszy szef Izby: Simone Veil 7 / 10 czerwca 1979

Europejska Wspólnota Gospodarcza Dołącza: GRECJA 1 stycznia 1981

Europejska Wspólnota Gospodarcza Dołączają: 1 1986 HISZPANIA PORTUGALIA 1 stycznia 1986

Jednolity Akt Europejski JAE został podpisany 17 lutego 1986 r. w Luksemburgu, oraz 26 lutego 1986 r. w Hadze. Wszedł w życie 1 lipca 1987 17/26 lutego 1987

Jednolity Akt Europejski zwiększył uprawnienia legislacyjne Parlamentu Europejskiego zakładał utworzenie jednolitego rynku wewnętrznego do końca 1992 r. Jednolity Akt Europejski wskazał, iż Rada Europejska powinna odejść od wyłącznego stosowania zasady jednomyślności określił podstawy prawne europejskiej współpracy politycznej Dokument ten znany jest przede wszystkim dzięki programowi dojścia przed 1993 r. do w pełni jednolitego, wolnego od wszelkich barier rynku wewnętrznego. Jednolity Akt Europejski wprowadził zarazem istotne zmiany instytucjonalno-prawne. Stworzył on m.in. podstawę prawną dla funkcjonowania Rady Europejskiej i Europejskiej Współpracy Politycznej oraz zwiększył uprawnienia Parlamentu Europejskiego. Ponadto, Jednolity Akt Europejski włączył do Traktatu o EWG współpracę m.in. w dziedzinie polityki społecznej, ochrony środowiska i badań naukowych. Wprowadzono zasadę większości kwalifikowanej głosów w Radzie oraz tzw. zasadę procedury współpracy wzmacniając pozycję Parlamentu wobec Rady. Program jednolitego rynku w głównych założeniach (poza niektórymi regulacjami) został zrealizowany zgodnie z planem tj. do końca 1992r

Zasada jednomyślności - tzn. wszystkie państwa muszą wyrazić zgodę Zasada jednomyślności - tzn. wszystkie państwa muszą wyrazić zgodę. Protest nawet jednego państwa powoduje zablokowanie decyzji. Obecnie zasada jednomyślności dotyczy tylko szczególnie wrażliwych kwestii, takich jak: azyl, podatki, wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa. Decyzje podejmowane są obecnie poprzez głosowanie większością kwalifikowaną.

Niemiec poszerza się terytorium Wspólnoty 1990 Zjednoczenie 3 Upadek muru berlińskiego 9.11.1989 3 października 1990

wszedł w życie 1 listopada 1993 Traktat z Maastricht o utworzeniu Unii Europejskiej wszedł w życie 1 listopada 1993 7 lutego 1992

Traktat z Maastricht ustanowił Unię Europejską zbudowaną na II filar Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa ustanowił Unię Europejską zbudowaną na trzech filarach Traktat z Maastricht III filar współpraca w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych I filar – wspólnotowy oparty na trzech Wspólnotach, objął: gospodarkę, handel, politykę społeczną, ochronę środowiska, kulturę wzmocnił uprawnienia Parlamentu Europejskiego wprowadził instytucję obywatelstwa europejskiego stworzył podstawy prawne dla Unii Gospodarczej i Walutowej

Traktat z Maastricht I filar – wspólnotowy oparty na trzech Wspólnotach: EWG – zmieniono nazwę na Wspólnota Europejska Europejska Wspólnota Węgla i Stali Euratom 7 lutego 1992 -------------- 1 listopada 1993

Ustanowienie obywatelstwa europejskiego Zgodnie z artykułem 17 Traktatu o Unii Europejskiej obywatelem Unii Europejskiej jest każda osoba, która jest obywatelem któregoś z krajów członkowskich. Obywatelstwo Unii dopełnia, a nie zastępuje obywatelstwo krajowe. Oznacza to, że każdy, kto posiada obywatelstwo któregoś z krajów członkowskich, automatycznie staje się też obywatelem Unii. Traktat z Maastricht 7 lutego 1992 -------------- 1 listopada 1993

Stworzenie podstaw prawnych dla Unii Gospodarczej i Walutowej Kryteria z Maastricht: jest to pięć kryteriów określających czy państwo UE jest gotowe do przyjęcia euro: stabilność cen deficyt budżetowy dług publiczny stopy procentowe stabilność kursu walutowego Traktat z Maastricht 7 lutego 1992 -------------- 1 listopada 1993

Traktat z Maastricht Unia Europejska nie ma podmiotowości prawnej nie jest formalnie podmiotem na arenie międzynarodowej, wszelkie umowy z krajami trzecimi są nadal zawierane przez Wspólnoty, w ramach ich kompetencji, lub przez państwa członkowskie Wspólnot Europejskich nie ma własnych, odrębnych organów, korzysta zaś dla realizacji swych zadań z organów Wspólnot Europejskich. Traktat z Maastricht 7 lutego 1992 -------------- 1 listopada 1993

Zapoczątkowany zostaje towarów, osób, usług i kapitału jednolity rynek europejski (wspólny rynek) obszar bez granic wewnętrznych, na którym zostaje zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału (4 swobody/wolności) 1 stycznia 1993

jednolity rynek europejski Swobodny przepływ towarów Na rynku nie ma barier celnych. Wszystkie towary podlegają tym samym normom i powinny być obłożone takimi samymi podatkami. Swobodny przepływ usług Prawo do podejmowania i wykonywania pracy na własny rachunek, zakładania i prowadzenia przedsiębiorstw. jednolity rynek europejski Swoboda przepływu osób Prawo pracy, życia, osiedlania się i korzystania ze zdobyczy socjalnych w jakimkolwiek miejscu na terenie UE, bez względu na przynależność państwową. Swoboda przepływu kapitału Obywatele UE mają prawo do wyboru miejsca zakładania swych rachunków bankowych oraz dokonywania operacji bankowych we wszystkich krajach członkowskich.

Polska składa wniosek o przyjęcie do UE 8 kwietnia 1994

Unia Europejska Dołączają: AUSTRIA FINLANDIA SZWECJA 1 stycznia 1995

Układ z Schengen wchodzi w życie. 1995 26 marca Znosi kontrole paszportowe na granicach pomiędzy Francją, Belgią, Holandią, Luksemburgiem, Niemcami, Hiszpanią i Portugalią. W latach dziewięćdziesiątych przemieszczanie się osób na terenie całej Europy stawało się coraz łatwiejsze, ponieważ kontrola paszportowa i celna została zniesiona na większości granic wewnętrznych UE. Konsekwencją tego jest większa mobilność ludzi. Podstawą dla stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach było Porozumienie z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. Aż 142 artykuły różnych konwencji przewidują wzmocnienie granic zewnętrznych i otwarcie wewnętrznych. Współpracę policyjną ułatwia System Informacji Schengen - kartoteka osób z rysopisem, którym należy odmówić prawa wstępu. Docelowo będzie to 10 mln danych, dostępnych dla tysięcy policjantów, celników, pracowników wymiaru sprawiedliwości. Konwencję z Schengen włączono do Traktatu Amsterdamskiego 26 marca 1995 (uchwalony 14 czerwca 1985)

Układ z Schengen Obecnie Strefa z zasady obejmuje wszystkie państwa UE oraz Islandię i Norwegię, zaś Porozumienie z Schengen stało się integralną częścią traktatów UE. Bułgaria, Cypr i Rumunia nie są jeszcze w pełni objęte Porozumieniem. Ponadto, Irlandia i Zjednoczone Królestwo nie uczestniczą w ustaleniach dotyczących kontroli granicznych i polityki wizowej. Kontrole na granicach wewnętrznych mogą nadal być przeprowadzane okresowo, jeżeli wymagają tego porządek publiczny lub bezpieczeństwo narodowe. W strefie Schengen wzmocniono współpracę policji i sądów intensywne zwalczanie przestępczości i narkomanii. 26 marca 1995

Strefa Schengen

Traktat Amsterdamski wszedł w życie 1 maja 1999 2 października 1997

Traktat Amsterdamski uprawnienia dotyczy fundamentalnych praw obywateli walka z bezrobociem jako nadrzędny cel traktatowy uprawnienia dla Rady Unii Europejskiej w zakresie zwalczania dyskryminacji daje możliwość nakładania sankcji na państwa UE łamiące zasady demokracji, prawa człowieka oraz prawa wspólnotowe Traktat Amsterdamski doprecyzował zasady wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa umocnił rolę Parlamentu Europejskiego

Wprowadzenie do obiegu banknotów i monet euro Waluty 12 krajów UE zostają zastąpione przez euro. Wspólna waluta zostaje wprowadzona na rynki pieniężne. EUROLAND to potoczne określenie stosowane do obszaru oficjalnie zwanego "obszarem euro" lub "strefą euro". Obszar ten składa się obecnie z 17 Państw Członkowskich UE, które przyjęły wspólną walutę euro: Austria, Belgia, Cypr, Estonia, Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Malta, Holandia, Portugalia, Słowacja, Słowenia, Hiszpania. Wprowadzenie do obiegu banknotów i monet euro 1 stycznia 1999 ------------------------------------ 1 stycznia 2002

Ustanawia finansową pomocy dla państw kandydujących. Zatwierdzenie Agendy 2000 Ustanawia finansową pomocy dla państw kandydujących. Decyzja o rozpoczęciu negocjacji z pierwszą grupą krajów kandydujących. Agenda 2000 24-25 marca 1999

Agenda 2000 Założenia polityki finansowej 2000-2006 Ograniczenie wydatków na rolnictwo po 2002 r. Koncentracja pomocy strukturalnej w regionach najbardziej potrzebujących Rezerwa funduszy na rozszerzenie po 2002 r. Wydzielono fundusze na przygotowanie krajów kandydujących ROZSZERZENIE - Wnioski i zalecenia Podjęcie negocjacji z Cyprem, Czechami, Polską, Słowenią i Węgrami Programy przedakcesyjne ISPA i SAPARD

Przywódcy polityczni UE ustalili nowy cel: Strategia Lizbońska Spotkanie w Lizbonie Przywódcy polityczni UE ustalili nowy cel: stać się, w ciągu dekady, "najbardziej konkurencyjną i dynamiczną w świecie gospodarką opartą na wiedzy, zdolną do stałego wzrostu gospodarczego, większej liczby lepszych miejsc pracy oraz większej spójności społecznej." 23-24 marca 2000

Traktat z Nicei Spotkanie w dniach 10-11 grudnia 2000 r. zwołane w celu rozwiązania problemów instytucjonalnych, niezbędnych do przyjęcia nowych członków Unia Europejska Wszedł w życie 1 lutego 2003 r. 26 lutego 2001

Traktat z Nicei porozumienie w sprawie reformy instytucji UE rozszerzenie zakresu decyzji podejmowanych kwalifikowaną większością głosów proklamowano Kartę Praw Podstawowych – zbiór praw człowieka i swobód obywatelskich nowy podział głosów ważonych w Radzie Europejskiej kształt i skład przyszłej Komisji Europejskiej

Głosowanie większością kwalifikowaną Większość decyzji Rady Unii Europejskiej przyjmowana jest na drodze głosowania. Każdy kraj może oddać pewną ilość głosów, mniej więcej proporcjonalną do liczby ludności danego kraju. Niemcy, Francja, Włochy i Zjednoczone Królestwo 29 Hiszpania i Polska 27 Niderlandy 13 Belgia, Republika Czeska, Grecja, Węgry i Portugalia 12 Austria i Szwecja 10 Dania, Irlandia, Litwa, Słowacja i Finlandia 7 Cypr, Estonia, Łotwa, Luksemburg i Słowenia 4 Malta 3 Aby wniosek został przyjęty przez Radę musi otrzymać "kwalifikowaną większość" głosów. Oznacza to co najmniej 232 głosy ze wszystkich 321. Wniosek musi poprzeć większość państw (w niektórych przypadkach: 2/3 państw). Ponadto, każde państwo może poprosić Radę o sprawdzenie, czy liczba ludności w krajach głosujących za przyjęciem wniosku stanowi co najmniej 62% całej populacji UE.

Deklaracja w sprawie przyszłości Unii. Deklaracja z Laeken Deklaracja w sprawie przyszłości Unii. Otwiera ona drogę dla przyszłych reform UE oraz umożliwia powołanie Konwentu mającego za zadanie opracowanie Konstytucji Europejskiej. Przewodniczącym Konwentu zostaje powołany Valéry Giscard d’Estaing. 14-15 grudnia 2001

Wszystkie 15 Państw Członkowskich jednocześnie ratyfikuje Protokół z Kioto, który jest jednym z najważniejszych międzynarodowych instrumentów prawnych mających na celu walkę ze zmianami klimatu. Zawiera zobowiązania państw uprzemysłowionych do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za globalne ocieplenie. Całkowite emisje krajów rozwiniętych muszą być ograniczone o co najmniej 5% w latach 2008–2012 w stosunku do poziomu z 1990 r. (wszedł w życie w lutym 2005 r.) 31 maja 2002

Rozszerzenie 2004 Unia rozszerzała się cztery razy, jednak ostatnie rozszerzenie było bezprecedensowym wyzwaniem, ze względu na swój zakres jak i różnorodność. Każde państwo europejskie może wnioskować o członkostwo w Unii, jeśli spełni jej podstawowe zasady. Drzwi do UE są otwarte. Unia Europejska rozrasta się z każdym rozszerzeniem. W roku 1973 przyłączyły się Dania, Irlandia Wielka Brytania, w 1981 Grecja, w 1986 Hiszpania i Portugalia, wreszcie Austria, Finlandia i Szwecja w 1995. Na szczycie UE w Kopenhadze -12 - 13 grudnia 2002 r. ostatecznie zakończono proces negocjacji i podpisano stosowne warunki członkostwa. Ostatecznie ustalono, iż datą przystapienia 10 państw do Unii Europejskiej będzie 1 maj 2004 roku, zaś podpisanie traktatów akcesyjnych miało miejsce w kwietniu 2003 roku pod Akropolem w Grecji. 1 maja 2004

Nowi członkowie: Czechy Estonia Łotwa Polska Słowenia Cypr Malta Węgry Słowacja Litwa

25 krajów UE podpisuje Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy. Został on przygotowany w celu usprawnienia demokratycznych procesów decyzyjnych i zarządzania w UE składającej się z 25 i więcej krajów. Zakłada również powołanie europejskiego Ministra Spraw Zagranicznych. Zanim wejdzie w życie, musi zostać ratyfikowany przez wszystkie państwa UE. 29 października 2004

Dołączają: BUŁGARIA RUMUNIA 1 stycznia 2007

Traktat z Lizbony zostaje podpisany przez 27 krajów UE 13 grudnia 2007 Traktat lizboński zmienia traktaty UE i WE, ale ich nie zastępuje. Nowy dokument ma na celu uczynić UE bardziej demokratyczną, skuteczną i przejrzystą, a tym samym zdolną do stawienia czoła globalnym wyzwaniom takim jak zmiany klimatu, bezpieczeństwo i zrównoważony rozwój. wszedł w życie 1 grudnia 2009 r., po uprzednim ratyfikowaniu przez kraje UE 13 grudnia 2007

Europa praw i wartości, wolności, solidarności i bezpieczeństwa: traktat promuje wartości UE, włącza Kartę praw podstawowych do prawa pierwotnego, przewiduje nowe mechanizmy solidarności i zapewnia lepszą ochronę obywateli europejskich. Bardziej demokratyczna i oparta na bardziej przejrzystych zasadach Europa: w traktacie wzmocniono rolę Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych, zwiększono możliwość uczestnictwa obywateli w procesie decyzyjnym (inicjatywa obywatelska) oraz wyraźniej określono podział zadań między władzami europejskimi i krajowymi, przewidziano również możliwość wystąpienia z UE Traktat z Lizbony Zwiększy się znaczenie Europy na arenie międzynarodowej dzięki połączeniu instrumentów europejskiej polityki zewnętrznej, zarówno w zakresie kształtowania, jak i realizacji polityki. Traktat lizboński pozwoli Europie zajmować przejrzyste stanowisko w kontaktach z partnerami na całym świecie, ustanowił urząd wysokiego przedstawiciela Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, oraz ustanowił jednolitą osobowość prawną Unii Sprawniej działająca Unia: traktat uproszcza metody pracy i zasady głosowania oraz usprawnia i modernizuje zasady funkcjonowania instytucji UE liczącej 27 państw. Zwiększają się także możliwości działania w dziedzinach o istotnym znaczeniu dla współczesnej Unii.

I Prezydencja Polski w Radzie UE Sprawowanie prezydencji w Unii Europejskiej jest naturalną konsekwencją przystąpienia Polski do UE w 2004 roku i szczególnego rodzaju zobowiązaniem wynikającym ze statusu państwa członkowskiego. Obowiązek ten został wprowadzony przez Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską z 1957 r. 01.07 – 31.12. 2011

Priorytety prezydencji: zakończenie negocjacji członkowskich z Chorwacją i podpisanie traktatu akcesyjnego, tak by członkostwo było możliwe w 2013 r., zakończenie negocjacji stowarzyszeniowych z Ukrainą i podpisanie traktatu stowarzyszeniowego, rozwój Partnerstwa Wschodniego oraz polityki sąsiedztwa, przyspieszenie negocjacji członkowskich z Turcją, nadanie Serbii statusu kandydata i rozpoczęcie negocjacji członkowskich, negocjacje budżetowe na lata 2014–2020, wzmocnienie polityki spójności, rozwój wymiaru militarnego i polityki bezpieczeństwa Unii Europejskiej, walka z nielegalną imigracją, rozwój jednolitego rynku, wspólna polityka energetyczna, wymiar bezpieczeństwa energetyki, wzrost konkurencyjności UE na arenie międzynarodowej (w tym poprzez wzrost kapitału intelektualnego), zmniejszanie różnic w stanie zdrowia społeczeństw Europy, utworzenie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji.

Chorwacja przystępuje do UE 22 stycznia 2012 r. w referendum Chorwaci opowiedzieli się za przystąpieniem do UE. Z dniem 1 lipca 2013 r. Chorwacja stanie się 28. państwem członkowskim Unii Europejskiej. 1 lipca 2013

Centrum Informacji EUROPE DIRECT Warmia i Mazury WARMIŃSKO-MAZURSKA IZBA ROLNICZA ul. Lubelska 43a, 10-410 Olsztyn, tel/fax +48 895354843, e-mail: europe_direct@olsztyn.wmirol.org.pl www.europe-direct.olsztyn.pl