Propozycje organizacji wspomagania z uwzględnieniem potrzeb szkoły „Koniec z polem bitwy o nazwie szkoła" – o wspólnym spojrzeniu na edukacje ze strony dyrektora, rodziców, uczniów, organów i pozytywnych konsekwencjach tego dla wspomagania Propozycje organizacji wspomagania z uwzględnieniem potrzeb szkoły Opracował: Sławomir Osiński

SZKOŁA – MIEJSCE NIEUSTANNEJ BITWY przepisy ewaluacja uczelnie ORE, SORE, ZCDN kontrola organ prowadzący rodzice organ nadzoru nauczyciele uczniowie obsługa i administracja MEN dyrektor media wspomaganie Piotr Breughel: Triumf śmierci

SZKOŁA UCZY DLA PRZYSZŁOŚCI NIE WOLNO PATRZEĆ NA DZISIEJSZĄ SZKOŁĘ Z PUNKTU WIDZENIA WŁASNYCH DOŚWIADCZEŃ SPRZED 10, 20, CZY 30 LAT! natomiast DZISIAJ TRZEBA WIDZIEĆ MOŻLIWIE NAJJAŚNIEJ, CO MOŻE BYĆ ZA 10, 20,30 LAT!

Demokracja obywatelska PATRZĄC W PRZYSZŁOŚĆ Socjaldemokracja Demokracja liberalna Demokracja obywatelska

SZACUNEK DLA CZASU SWOJEGO I INNYCH DOBRZE PRZEKAZANA INFORMACJA POZYTYWNE PODEJŚCIE PRZYDATNOŚĆ

Pięć dyscyplin wg Petera Senge SZKOŁA UCZĄCA SIĘ Pięć dyscyplin wg Petera Senge 1 – mistrzostwo osobiste – dążenie do ciągłego doskonalenia się, 2 – modele myślowe – umiejętność analizy, odrzucenia lub zmiany zakorzenionych w nas przekonań, nawyków i odruchów związanych z pracą i z firmą, 3 – wspólna wizja – jasno sformułowany i konkretny cel organizacji, znany wszystkim jej członkom i skłaniający ich do ciągłego uczenia się, 4 – zespołowe uczenie się – uznanie zespołu za nośnik potencjału intelektualnego większego niż łączny potencjał jego pojedynczych członków, 5 – myślenie systemowe – zdolność myślenia w kategoriach całości zjawisk, procesów lub struktur.

8 KOMPETENCJI KLUCZOWYCH 1)   porozumiewanie się w języku ojczystym; 2)   porozumiewanie się w językach obcych; 3)  kompetencje matematyczne i podstawowe kompetencje naukowo-techniczne; 4)   kompetencje informatyczne; 5)   umiejętność uczenia się; 6)   kompetencje społeczne i obywatelskie; 7)   inicjatywność i przedsiębiorczość; 8)   świadomość i ekspresja kulturalna.

WIZERUNEK NAUCZYCIELA mistrz, diagnostyk, konsultant specjalista w zakresie tworzenia programów i doboru pomocy naukowych kreator działań edukacyjnych osoba kierująca się na co dzień wartościami uniwersalnymi kompetentny profesjonalista, otwarty na potrzeby, oczekiwania i problemy uczniów krytyczny, odpowiedzialny za swoje postępowanie, ustawicznie doskonalący swoje kwalifikacje refleksyjny praktyk i badacz działalności edukacyjnej, umiejący myśleć kategoriami przyszłości optymista nastawiony na innowacje

WIZERUNEK DORADCY a) wzajemne kształcenie się, wymiana doświadczeń polegająca na udzielaniu porad, demonstrowaniu prawidłowego wykonania określonych czynności, obserwowaniu praktycznych działań, przekazywaniu informacji zwrotnej oraz dostarczaniu wzorców, udział w naukowych konferencjach o charakterze merytorycznym dla danej dziedziny wiedzy.   b) doradca powinien być organizatorem uczenia się, czasem tylko dostarczycielem wiedzy. Przeżyło się (choć jest wielce lubiane) organizowanie kilkugodzinnych kursów i kursików, które winny być zastąpione solidnymi zajęciami warsztatowymi, gdzie następuje dzielenie się doświadczeniami połączone z prezentacją metod i poglądów oraz dyskusją z jakimś „guru” z danego tematu. Prowadziłoby to też do racjonalniejszej gospodarki finansowej – rozsądniej wydać większą sumę na organizację (i honorarium) dobrze przygotowanego spotkania z autorytetem, z którym przy okazji można popracować i podyskutować, niż na wykładziki połączone z pseudoamerykańskimi zabawami w pracę grupową.  c) osobista konsultacja w sprawach metodycznych, wymiana doświadczeń, najlepiej przez lekcje pokazowe, które pozwalają na inne spojrzenie na własne zajęcia dydaktyczne. d) praca z nauczycielami poprzez Sieć. Dobry doradca powinien posiadać oprócz wiedzy merytorycznej między innymi umiejętność dzielenia się własnymi osiągnięciami i tworzenia pola do wymiany doświadczeń między uczestnikami platformy e-learningowej.  

FORMY WSPOMAGANIA a) szkolenia i warsztaty podstawowe połączone z kształtowaniem postaw sprzyjających uczeniu się i pracy zespołowej. b) merytoryczne szkolenia i warsztaty dla doświadczonych nauczycieli, wspomagające motywację do dalszej pracy i przeciwdziałające wypaleniu zawodowemu, z udziałem mistrzów i autorytetów. c) szkolenia i warsztaty „na miarę” – pod konkretne zamówienie grupy zainteresowanych. d) konferencje naukowe, kongresy, sympozja, targi związane z dziedziną nauczania. e) coaching

PRACA ZESPOŁOWA – COACHING Nauczyciele spotykają się na warsztatowych zajęciach zespołu, które poświęcone są kwestiom dla nich istotnym, dotyczącym nauczania i uczenia się. Sami zgłaszają, jakim tematem warto się zająć. Dodatkowym celem w każdym roku jest praca oparta na mentoringu, która dotyczy nowych nauczycieli (relacja opiekun stażu – stażysta) oraz tych, którzy mają problemy. Podobnie pracuje zespół ewaluacyjny. Coaching, rozumiany jako współpraca oparta na modelu GROW, polega na wymianie spostrzeżeń i rozmowie, podczas której dzięki zadawanym pytaniom nauczyciel może sprecyzować, nad jakim konkretnie problemem chce pracować. Następnie inspirowany pytaniami dostrzega wieloaspektowość samego problemu, ale także wielość rozwiązań, którymi może się posłużyć. Sam decyduje, która propozycja wspólnie wypracowana jest jego zdaniem najlepsza.

WIZJA WSPOMAGANIA WG MEN Wspomaganie adresowane do szkoły jako organizacji Odpowiedzialność szkoły za własny rozwój Kompleksowość Wspomaganie blisko szkoły i interdyscyplinarność wsparcia Priorytet potrzeb rozwojowych szkoły Partnerstwo w relacjach ze szkołą Współpraca i samokształcenie

WSPOMAGANIE WG MEN dla dyrektorów: pomoc w postawieniu rzetelnej diagnozy potrzeb szkoły oraz określeniu obszarów wymagających szczególnego wsparcia, organizacja pracy systemu doskonalenia zgodnie z aktualnymi potrzebami konkretnej szkoły, ułatwienie kontaktów ze wszystkimi instytucjami odpowiedzialnymi za udzielanie pomocy uczniom, rodzicom i nauczycielom, wymiana doświadczeń w ramach lokalnych sieci współpracy i samokształcenia, dostęp do aktualnej informacji pedagogicznej. dla nauczycieli: pomoc nauczycielom we wdrażaniu do praktyki zawodowej zmian wprowadzanych w oświacie, organizacja większości szkoleń i warsztatów bezpośrednio w szkole, wsparcie w rozwiązywaniu bieżących problemów dydaktycznych i wychowawczych, pomoc w praktycznym zastosowaniu w pracy dydaktycznej i wychowawczej nowych umiejętności oraz dostosowaniu wymagań i metod pracy do zmian wynikających z reformy edukacji, inspirowanie do wprowadzania zmian i nowatorskich rozwiązań dydaktycznych,

BIBLIOGRAFIA J. J. Bonstingl: Szkoły jakości. Wprowadzenie do Total Quality Management w edukacji, Warszawa 1999. M. Czerepaniak-Walczak: Pedagogika emancypacyjna, Gdańsk 2006. D. Elsner , K. Bednarek: Pomoc doradców metodycznych i placówek doskonalenia nauczycieli w opinii jej beneficjentów. Raport końcowy z badań, Warszawa 2010. M. Fullan: Odpowiedzialne i skuteczne kierowanie szkołą, PWN, Warszawa 2006. J. M. Michalak: Istota i modele przywództwa szkolnego, [W:] Przywództwo w szkole, pod red. J. M. Michalak, Kraków 2006. Nowoczesna edukacja – nowoczesny system wspomagania szkół, ORE, Warszawa 2009. P. M. Senge: Piąta dyscyplina. Teoria i praktyka organizacji uczących się, Warszawa, 1998. Współczesne trendy i koncepcje w zarządzaniu oświatą, pod red. D. Elsner, Radom 1997. J. Tischner: O człowieku. Wybór pism filozoficznych, BN I, 306, Wrocław 2003.