Kiedyś i dziś.

Komunikacja jest nierozerwalnym elementem funkcjonowania każdego z nas. Cechą wyróżniającą człowieka spośród wszystkich zwierząt naczelnych jest wykształcona umiejętność komunikowania się, która pozwala na organizację życia społecznego i przekazywanie informacji i wiedzy kolejnym pokoleniom.

p.n.e - Mowa Ewolucja mózgu doprowadziła do powstania rewolucyjnego sposobu komunikacji - mowy. Zakłada się, że duże znaczenie miał tutaj gen FOXP2 3, który 200 tys. lat temu dał człowiekowi wiele zdolności językowych. Umożliwiła ona przekazywanie informacji i wiedzy kolejnym pokoleniom w doskonalszy sposób. Mowa nie jest jednak doskonała. Wypowiedziane słowo czy zdanie docierało tylko do osób znajdujących się w pobliżu mówiącego. Komunikacja przy pomocy głosu, bądź sygnałów migowych, na odległości większe niż kilometr była praktycznie niemożliwa. Pamięć ludzka wraz z upływem czasu często ulegała zniekształceniu, istnieje także ograniczenie ilości informacji możliwych do zapamiętania przez jednostkę. 3

p.n.e - Pierwsze symbole Niedoskonałości mowy prowadziły do prób stworzenia lepszego sposobu przekazywania i przechowywania informacji. Rozwijane techniki przeznaczonej do komunikacji na dalsze odległości i tej przeznaczone do komunikacji w czasie, czyli nadania wiedzy ludzkiej trwałości opierały się na wspólnym elemencie – symbolach. Najstarsze znane nam symbole przeznaczone do komunikacji na przestrzeni czasu to malowidła jaskiniowe. Tak jak dla małych dzieci zanim nie nauczą się bardziej skomplikowanych sposobów komunikacji, tak i dla prehistorycznego człowieka obrazki i malowidła były najłatwiejszą do opanowania techniką. Powoli następowała ewolucja od rysowania do pisania. W starożytnym Egipcie oraz w dawnej Grecji pojęcia pisania i rysowania były tożsame, na co wskazują m.in. egipskie słowo s–sz i greckie graphein, które oznaczały zarówno pisanie, jak i rysowanie.

Jedną z ciekawych metod wysyłania informacji w odległych czasach, które zostały spopularyzowane przez westerny były sygnały dymne. Za pomocą ognisk i koców Indianie wysyłali do siebie informacje w postaci chmur dymu, których częstotliwość wzlatywania w górę oraz ich wielkość określały pewne słowa. Znaki dymne były najczęściej stosowane przez Indian na polach bitew. Były one widoczne nawet z kilku kilometrów. Często znaki dymne były szyfrem, który był ciężki do odczytu przez wrogów lub intruzów. Aby informacja była odczytywalna musi być spełnionych kilka warunków. Najważniejszym jest na pewno siła i kierunek wiatru oraz gęstość powietrza. Kolejnym ważnym warunkiem jest gęstość i kolor dymu, gdyż dym o jasnym kolorze nie ma takiego zasięgu jak dym w kolorze czarnym.

Kiedyś i dziś.

Ludzie od zarania dziejów czuli potrzebę komunikacji z innymi zamieszkującymi inne tereny. W czasach gdy nie istniały takie dobrodziejstwa jak telefon czy internet było to dużo trudniejsze i bardziej czasochłonne. Komunikacji przyznaje się dużą, a nawet decydującą rolę w kreowaniu społeczeństw.

Około p.n.e. powstała mowa czyli zbiór wokalnych symboli opartych na logicznej strukturze, która umożliwiła przekazywanie informacji i wiedzy kolejnym pokoleniom w doskonalszy sposób.

Około lat p.n.e. pojawiły się pierwsze symbole. Najstarsze znane nam symbole przeznaczone do komunikacji na przestrzeni czasu to malowidła jaskiniowe.

Około 3300 lat p.n.e. pojawiło się pismo, czyli zamknięty zbiór symboli, wyrażających dźwięki fonetyczne bądź pojęcia, który umożliwił przechowywanie skomplikowanych, długich wiadomości i stanowił graficzny zapis mowy. Pismo było darzone wielkim szacunkiem. Starożytni Egipcjanie uważali za jego twórcę Thota, boga kultury, nauki i magii.

W starożytnym Egipcie używano trudnego alfabetu, zapisów dokonywano w kamieniu. Zapisów było niewiele, zatem niewielka była też różnorodność idei krążących pośród ludzi. Wszystko to sprzyjało utrzymywaniu władzy przez kapłanów. Rezygnacja z używania jako nośnika pisma kamienia, na rzecz papirusu wiązała się z przejściem od władzy kapłańskiej do świeckiej. Papirus przyczynił się do pewnego podważenia monopolu kapłańskiej władzy. Pismo mogło być wykorzystywane również w mniej wzniosłych celach, niż tylko dla spraw świętych. Pozwoliło to na zbudowanie świeckiej administracji i władzy.

W Grecji istniała wyjątkowo silna tradycja przekazów ustnych, a przy tym alfabet grecki był znacznie łatwiejszy do nauczenia. To umożliwiło szersze rozpowszechnienie się umiejętności pisania, a co za tym idzie, pozwoliło na większą różnorodność intelektualną. Kapłani nie utrzymali zatem monopolu kształcenia ludzi i kreowania kultury, rolę tę zaś w dużym stopniu przejęli filozofowie.

Duże znaczenie dla ewolucji technik komunikacji miała kwestia narzędzi, jakie stosowano do utrwalania pisma. Po długich tysiącleciach używania kamiennych rylców i organicznych farb nakładanych na kamienne płaszczyzny, znaczący przełom nastąpił gdy zaczęto używać glinianych tabliczek, później utwardzanych przez wypalanie. Umożliwiło to znaczne szybsze pisanie i przechowywanie informacji.

Kolejnym przełomowym etapem w rozwoju technik pisania był papirus i papier, poręczniejszy w składowaniu i przenoszeniu. Technikę wytwarzania papirusu datuje się na 3000 p.n.e. w Egipcie. Około 100 n.e. w Chinach zaczęto wytwarzać papier (m.in. z bawełny), kilkaset lat później dotarł na Bliski Wschód. Masowa produkcja papieru datowana jest na XIX wiek w Europie, gdy maszyny parowe przerabiały miazgę drzewną na papier

Symbole do przekazywania na odległość opierały się na urządzeniach, które ułatwiały zmysłom ludzkim wychwycenie sygnału.