Najbrzydsze zwierzęta świata Autorzy: Wiktoria Bartosik Beata Dampc Kornelia Drewing Julia Jasińska Julia Krasińska Karolina Kreft Kinga Sidor Nadia Szafraniec Natalia Wasiak Maks Ambrożewicz Sławek Formela Krzysztof Guziński Szymon Hoppe Jakub Jagielski Piotr Jagodziński Kacper Juc Jakub Kałziński Mikołaj Kujawski Kacper Mońko Bartosz Plichta Remigiusz Ruciński Dawid Rzepka Filip Smykowski Damian Stobba Andrzej Stojowski Przejdź do:

Żaba purpurowa Dalej

Populacja i zagrożenia Żaba purpurowa jest klasyfikowana jako gatunek zagrożony wyginięciem, ze względu na ograniczony teren występowania i degradacje środowiska naturalnego żaby. Żaba znana jest jedynie z 135 osobników z czego jedynie 3 były samicami. Żaba świnionosa jest bardzo rzadkim gatunkiem, bardzo rzadko obserwowanym. Głównym zagrożeniem dla tego płaza jest przekształcanie jego naturalnego środowiska w plantacje kawy, imbiru itp. Potencjalnym zagrożeniem dla tej żaby jest także budowa tamy, która zaleje obszar występowania tej żaby. W przyszłości należałoby utworzyć rezerwaty na terenach występowania tej żaby.

Pożywienie Głównym pożywieniem żaby purpurowej są termity i inne bezkręgowce podobnej wielkości. Kijanki żywią się drobną zawiesiną w wodzie.

Zachowanie Ekologia żaby purpurowej nie jest dokładnie poznana. Większość czasu żaba spędza pod ziemią, żywiąc się żyjącymi tam termitami i bezkręgowcami, które łapie swoim językiem. Żaba może zakopywać się na głębokość od 1,3 do 3,7 metrów, przy pomocy swoich tylnych kończyn, zazwyczaj w pobliżu gniazd termitów. Żaba wsuwa swój ryjek do tuneli termitów i dzięki swojemu językowi łapie ofiary. Płaz zazwyczaj aktywnie poszukuje pożywienia. Podczas odpoczynku chowa swoje kończyny pod ciało.

Rozród Pora godowa u tych płazów przypada podczas monsunów(zazwyczaj od kwietnia do maja), kiedy opuszczają one swoje nory. Żaby gromadzą się w pobliżu zbiorników wodnych i przystępują do kopulacji. Samiec łapie samice tuż nad tylnymi nogami i przystępuje do ampleksus. Wytwarza on też lepką wydzielinę, aby lepiej przywrzeć do samicy. Samica znosi jaja w pobliżu małych zbiorników i kałuż powstałych podczas monsunu, a samiec od razu zapładnia je. Samica jednej nocy może złożyć nawet 3600 jaj. Wylęgnięte kijanki, prowadzą zazwyczaj nocną aktywność i często przez narastające deszcze przenoszone są do większych zbiorników i cieków wodnych(zwykle strumieni). Kijanki posiadają przyssawkę, która umożliwia im życie w wartkich strumieniach. Kijanka po 100 dniach i różnych metamorfozach, przekształca się w dorosłego osobnika. Niemal 3-5 minut od opuszczenia środowiska wodnego, żaby zakopują się w glebie.

Występowanie Żaba purpurowa jest gatunkiem endemicznym dla Ghatów Zachodnich. Płaza tego zarejestrowano jedynie w dwóch miejscach, w Cardomom Hills w Kerali i Kattapana w pobliżu powiatu Idukki. Zasiedla głównie wiecznie zielone lasy na wysokości 850-1000 m n.p.m.

Ciekawostki Powrót Została okrzyknięta najbrzydszym płazem świata. Jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju Nasikabatrachus. Do niedawna(2006 rok) żaba purpurowa była zaliczana do monotypowej rodziny Nasikabatrachidae. Została odkryta we wrześniu(październiku?) 2003 roku przez Sathyabhama Das Biju, Instytutut Badawczy w Palode i Franky'ego Bossuyta z Otwartego Uniwersytetu w Brukseli, choć sama żaba była już wcześniej znana przez lokalną ludność Ryby z rodzaju Glyptothorax ,Homaloptera, Travancoria i Bhavania posiadają podobną przyssawkę jak kijanki żaby purpurowej, co jest przykładem konwergencji. Żaba purpurowa posiada podobny tryb życia i budowę ciała jak płazy z rodzajuRhinophrynus i Hemisus. Żaba świnionosa zwana jest żywą skamieniałością. Gatunek powstał 130-180 mln lat temu(najstarszy gatunek żaby w Indiach) i prawdopodobnie przybył z Afryki do Indii przez pomost lądowy. Żaby z tej rodziny występujące w Afryce. Wymarły, pozostawiając jedynego przedstawiciela występującego w Indiach. Zmniejszenie populacji tej żaby może być spowodowane także zmianami klimatycznymi i zwiększonym promieniowaniem UV.  Najbliższymi krewnymi tego płaza są żaby z rodzaju żab seszelskich(Sooglossus) do którego zaliczane są 4 gatunki min. żaba Gardinera*(Sooglossus gardineri), seszelska żaba palmowa*(Sooglossus pipilodryas), żaba seszelska*(Sooglossus sechellensis) i żaba Thomasseta*(Sooglossus thomasseti), które są endemiczne dla Seszeli. W 2014 roku po raz pierwszy został nakręcony film przez badaczy płazów, przedstawiający nawołującego samca. Odgłosy przypominają gdakanie Powrót

BLOBFISH - Psychrolutes marcidus

Długość ciała gatunku dochodzi do 30 cm Długość ciała gatunku dochodzi do 30 cm. Charakterystyczną cechą tej ryby jest „obwisły” wygląd, stąd jest angielska nazwa - Blobfish- blob oznacza bezkształtną masę. Mięśnie ryby są galaretowate i mniej gęste od wody.

Z powodu wysokiego ciśnienia P  Z powodu wysokiego ciśnienia P. marcidusnie nie jest przydatny pęcherz pławny. Ubarwienie białawe. Żywi się każdym napotkanym pokarmem. Brak jest danych na temat rozrodu.

Ta ryba zdobyła już dwa tytuły w konkursie piękności: najbrzydszej ryby świata oraz najbrzydszego zwierzęcia świata. Jest także określana mianem najsmutniejszego stworzenia świata. Wygląda jak wielka, galaretowata kijanka, z ogromnym nosem i lśniącymi oczami. Prawda jest jednak smutna, podobnie jak smutny jest wyraz twarzy Blobfish (Psychrolutes marcidus). Grozi jej wyginięcie. Ryba nie doczekała się polskiego odpowiednika, choć dosłownie tłumacząc jest to ryba-kleks.

Gwiazdonos

Czym jest Gwiazdonos ? Gwiazdonos (Condylura cristata) – gatunek owadożernego z rodziny kretowanych, jedyny przedstawiciel rodzaju Condylura.

Jak wygląda Gwiazdonos? Jego ryjek składa się z dwóch mięsistych, czerwonych lub różowych, ruchliwych wyrostków, które świetnie sprawdzają się podczas szukania żywności. Gwieździsty twór, przypominający otwartą dłoń składa się z 22 wypustek służących mu jako narząd dotyku. Podczas wyszukiwania żywności Gwiazdonos porusza wszystkimi wypustkami oprócz dwóch znajdujących się na samej górze. Prawdopodobnie te dwie wypustki wykorzystywane są jako narząd dotyku, a pozostałych 20 służy zwierzęciu do chwytania ofiary.

Gdzie żyje i na co poluje? Gwiazdonos występuje w Ameryce Północnej (Kanada i północno-wschodnie Stany Zjednoczone) Gwiazdonos prowadzi podziemny tryb życia lecz pożywienie zdobywa na lądzie i w wodzie. Na lądzie poluje na owady a w wodzie na bezkręgowce i drobne ryby.

Ciekawostki Gwiazdonos to najszybciej polujący ssak w Kanadzie i USA, podobny do kreta. W ciągu 1/5 sekundy potrafi określić czy znaleziony obiekt jest jadalny i połknąć go. Dzieje się to dzięki 22 palcom (wypustkom) otaczającym jego nos. Te niezwykłe czułki pokryte są (25 tysiącami) receptorami dotyku.

Golec jedno z najbrzydszych zwierząt na świecie

Jak i gdzie żyją Golce żyją w Afryce Sub-saharyjskiej  Stada złożone z 20 do 300 osobników żyją razem w systemie podziemnych korytarzy. Gryzoń ten buduje rozległe podziemne kolonie, prawie nigdy nie wychodzi na powierzchnię. Golce żyją w Afryce Sub-saharyjskiej 

Czy golec nie potrzebuje powietrza??? Zdawałoby się, że życie w podziemnych korytarzach nie jest zajęciem prostym. Niska zawartość tlenu , dwutlenek węgla w dużej ilości i brak światła – z pewnością nie jest to środowisko komfortowe. Tym niezwykłym ssakom przyjrzeli się biolodzy z University of Illinois, a wszystko przez tlen (a raczej jego brak). Jak wykazały badania, golce potrafią przebywać w środowisku o ekstremalnie niskiej zawartości tlenu nawet przez ponad pół godziny.

Budowa ciała Jeden osobnik mierzy ok 8-10cm a waży od 30-35g Królowa waży zwykle dużo więcej od 50-80g. Skóra jest cienka i pomarszczona, koloru brązowo-różowego. Młode mają ciemniejszą stronę grzbietową od brzusznej – różnica ta zanika powyżej 7 roku życia Ciało golców jest cylindrycznego kształtu ze stożkowatą, tępo zakończoną głową. Poruszają się na krótkich i wiotkich nogach. Mają małe oczy, które osłaniane są przez grube powieki z drobnymi rzęsami. Są bardzo niewyraźnie zaznaczone nie tylko ze względu na swój rozmiar, ale również pokaźne mięśnie szczęk zajmujące dużą część czaszki przeznaczoną dla oczu

Mitsukurina

Czym jest Mitsukurina? Mitsukurina, rekin chochlik, rekin Owstona(Mitsukurina owstoni) – gatunek głębinowego rekina, jedyny żyjący przedstawiciel rodziny Mitsukurinidae. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest nietypowy kształt głowy, z długim, przypominającym kielnię dziobem (rostrum). Ponadto, mitsukurina wyróżnia się różowym kolorem całego ciała i wysuwalnymi szczękami

Gdzie występuje? Mitsukurina owstoni jest gatunkiem głębokowodnym, spotykanym na ogół przy dnie, na głębokości około 250 m. Istnieje doniesienie o najgłębiej złowionym przedstawicielu gatunku na głębokości 1300 m. Jest stosunkowo rzadko łowiony, do 1985 roku w literaturze przedstawiono opisy jedynie 33 okazów, z czego 23 pochodziły z wód Japonii. W największej tego typu pracy, opublikowanej w 2007 roku, opisano łączną liczbę 148 okazów ryby.Większość z nich złapanych zostało w Japonii, szczególnie w obszarze między wybrzeżem Tosa a Półwyspem Boso: w Zatoce Sagami, Zatoce Suruga, Morzu Enshu-nada, Morzu Kumano-nada. Spotykano te rekiny u wybrzeży Południowej Afryki i z różnych lokalizacji w południowej części Pacyfiku. Znane są też z wód Australii i Nowej Zelandii

Jak poluje Mitsukurina poluje prawdopodobnie przeszukując dno morskie przy użyciu swojego wydłużonego wyrostka na głowie, wyposażonego w wyspecjalizowane narządy zmysłowe. W żołądkach tych rekinów znajdywano małe ryby, skorupiaki i głowonogi. Dzięki wysuwalnym szczękom mitsukurina przypuszczalnie wciąga do paszczy drobne organizmy wypłoszone pyskiem z dna oceanu. Domniema się, że, tak jak inne lamnokształtne jest gatunkiem jajożyworodnym (aczkolwiek nie odłowiono do tej pory ani jednej ciężarnej samicy)

Interesujące stworzenie NOSACZ Interesujące stworzenie

1.Nosacz, nosacz sundajski (Nasalis larvatus) Gatunek małpy z rodziny makakowatych wyróżniającej się charakterystycznym nosem

2. ZASIĘG WYSTĘPOWANIA Żyje na Borneo w przybrzeżnych lasach namorzynowych i w lasach deszczowych wzdłuż rzek i estuariów.

3.WYGLĄD I ROZMIARY Samiec ma wydatny, rozszerzony na końcu nos w kształcie ogórka, u starych samców nos wydłuża się do 10 cm i zwisa. Nos samicy jest mniejszy i zadarty ku górze. Przeciętnej budowy, dorosły samiec osiąga masę ciała od 16-22 kg, samica 7-12 kg. Ciało samca ma długość do 72 cm, samicy - do 60 cm. Długość ogona nieznacznie przekracza długość ciała. Ubarwienie grzbietu i ramion od różowego, czerwonego do brązowego. Kończyny i ogon są szare.

4. TRYB ŻYCIA Nosacze sundajskie prowadzą dzienny, głównie nadrzewny tryb życia. Największą aktywność wykazują od późnego popołudnia do zmroku. Żywią się liśćmi, owocami i nasionami. Zjadają również drobne bezkręgowce. Żyją w małych, trwałych grupach złożonych z samca i kilku samic. Takie grupy tworzą luźne stado liczące do 32 osobników. Nie wykazują cech terytorialnych. Dobrze pływają i nurkują. Po 166-dniowej ciąży samica rodzi jedno osobników. Nie wykazują cech terytorialnych. Dobrze pływają i nurkują. małpię, które pozostaje przy niej około roku. Samce osiągają dojrzałość płciową w siódmym roku życia.

5. CIEKAWOSTKI: Jedyna małpa, która przeżuwa pokarm - Zespół Ikki Matsudy z Uniwersytetu Kioto zorganizował w ostatnich latach dwie wyprawy do siedlisk nosaczy na Borneo. Wtedy właśnie naukowcy zaobserwowali, że małpy potrafią cofać pokarm z żołądka i przeżuwać. Takie zachowanie występowało u obu płci, niezależnie od wieku. Nosacz jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem Nie znosi niewoli, zamknięta szybko umiera. Małpy te są świetnymi pływakami. Potrafią płynąć nawet 20 m pod powierzchnią wody. Przeprawa przez rzekę jest dla nich formą ucieczki przed drapieżnikami. Zawsze żyją w pobliżu wody, ale co najmniej kilometr od źródła. Nosacze żyją w trwałych grupach, składających się z samca, kilku samic i ich dzieci. Niestety, znajdują się na liście gatunków zagrożonych. Głównym tego powodem jest karczowanie lasów na Borneo. Inną przyczyną zmniejszenia ich liczebności jest polowanie przez tubylców, ponieważ mięso nosacza uznawane jest za przysmak.

Julia Jasińska Karolina Kreft Kondor kalifornijski Julia Jasińska Karolina Kreft

Cechy gatunku Samiec większy od samicy. Upierzenie całego ciała czarne, jedynie pokrywy podskrzydłowe białe. Głowa i szyja nagie. Pokrywa je pomarańczowa skóra, na bokach szyi czerwona. Dziób żółty. Osobniki młodociane szarawe. Kondor kalifornijski jest tak ciężki, że aby wzbić się w powietrze potrzebuje sprzyjających warunków. Podczas deszczu i pogody bezwietrznej ptak ten nie lata. Często przesiaduje w stałych miejscach wypoczynkowych i zażywa kąpieli słonecznej z rozłożonymi skrzydłami. Wymiary średnie Długość ciała ok. 100–125 cm Rozpiętość skrzydeł ok. 280–320 cm Masa ok. 8–14 kg

Ochrona Gatunek chroniony. Przez pewien okres wymarły na wolności (1987–1992), gdy schwytano pozostałe osiem osobników i dołączono je do żyjących w niewoli. Populacja liczyła wówczas 30 osobników, obecnie trwają próby reintrodukcji. Największym zagrożeniem są zatrucia. Obecnie żyją na świecie 332 kondory kalifornijskie, w tym 156 na wolności. Samica kondora kalifornijskiego z młodym

Kondor kalifornijski jest ptakiem padlinożernym Kondor kalifornijski jest ptakiem padlinożernym. Kondor kalifornijski to najrzadszy ptak padlinożerny świata. Gatunek ten niemal wyginął. Krytycznie zagrożone kondory kalifornijskie są członkami rodziny sępów. Kondor Kalifornijski może przelecieć dziesiątki kilometrów bez machania skrzydłami. Ptak ten najlepiej czuje się w górach.

Palczak madagaskarski

Zasięg występowania Występuje tylko na wschodnim i północno-zachodnim wybrzeżu Madagaskaru. Życie spędza na drzewach w lasach deszczowych.

Charakterystyka Palczak Madagaskarski ma ciało wielkości kota, z dużą głową i krótkim pyskiem, uszy duże, chwytne palce u rąk i nóg. Ubarwienie czarno-brązowe, na twarzy i okolicach piersi jaśniejsze. Oczy zielono-żółte, duże uszy, futro puszyste z miękkim włosem. Duży puszysty ogon. Waga 2-3 kg. Jego charakterystyczną cechą jest to, że posiada cienki, długi palec środkowy, zakończony hakowatym pazurem. Palec ten służy mu do opukiwania pni drzew głównie bambusa, a następnie wyciągania owadów i ich larw przez szczeliny, które wygryza swoimi długimi siekaczami.

Wierzenia związane z Palczakiem Tubylcy wierzą, że skierowanie przez palczaka najdłuższego palca w kierunku człowieka zwiastuje szybką i nagłą śmierć tej osoby.

Czym żywi się palczak madagaskarski Palczak madagaskarski żywi się Owocami , owadami, krwią i rybami . Palczak madagaskarski podobnie Jak dzięcioł żywi się kornikami ,jego środkowy palec jest najcieńszy i pomaga wyjmować korniki z drzew

Koty Sfinks

Jak powstała rasa Sfinks? Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.

Charakterystyczne cechy sfinksa wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie uszy duże, odstające oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu głowa smukła, dłuższa niż szersza nos i kości policzkowe mocno zarysowane dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

Charakter Koty Sfinks są bardzo przyjazne w porównaniu do innych ras kotów. Jest to jedyna rasa ,która zachowuje się podobnie jak psy . Koty te są bardzo ciekawskie. Sfinks musi dużo jeść żeby zachować odpowiednią temperaturę ciała.

- Niezwykłe stworzenie Latimeria - Niezwykłe stworzenie

Latimeria- rodzaj drapieżnych ryb mięśniopłetwych obejmujący współcześnie żyjące gatunki z uważanej przez długi czas za wymarłą ponad 60 mln lat temu podgromady ryb trzonopłetwych. Latimerie określane są jako żywe skamieniałości

WYSTĘPOWANIE Latimerie przebywają na głębokościach 150–700 m, nad skalistym dnem i w jaskiniach pochodzenia wulkanicznego

Klasyfikacja Latimerie początkowo zaliczano do rodziny Coelacanthidae, a po odkryciu blisko spokrewnionych z nimi gatunków wymarłych wyodrębnione zostały do rodziny Latimeriidae Coelacanthidae obejmuje gatunki wymarłe Gatunki zaliczane do tego rodzaju: Latimeria chalumnae – latimeria Latimeria Menadoensis

Ciekawostki Indonezyjski rybak Yustinus Lahama schwytał ze swoim synem latimerię, rybę trzonopłetwą, która miała wyginąć ok. 70-80 mln lat temu. Stało się to u wybrzeży Celebesu Północnego. Kiedy sąsiedzi powiedzieli mu, że złowił tak rzadki okaz, wypuścił go z powrotem do morza, do specjalnego zbiornika kwarantanny. Tam latimeria przeżyła 17 godzin. Trzymana poza swoim habitatem (60 metrów nad poziomem morza), ryba może przeżyć tylko do 2 godzin. Tej udało się przetrwać 17 godzin — powiedział Reuterowi Grevo Gerung, profesor ichtiologii z miejscowego Sam Ratulangi University. Chcemy sprawdzić, dzięki czemu się tak stało.