Istotą orędzia Jezusa z Nazaretu KRÓLESTWO BOŻE Istotą orędzia Jezusa z Nazaretu

Termin Królestwo Boże można rozumieć w sensie aktywnym (w tym przypadku oznacza on królowanie czy też panowanie Boże) lub w sensie pasywnym (tu: przedmiotowy zakres panowania Boga w porządku kosmicznym, etycznym, religijnym bądź terytorialnym). Pojęcie to jest znane w religiach pozabiblijnych, w których używa się go na oznaczenie ustanowionego przez Boga ładu; specyfiką ujęcia biblijnego (w ST) jest pojmowanie Królestwa Bożego jako przymierza Izraela z Bogiem.

Rozwój idei Królestwa Bożego w ST można podzielić na 3 etapy: Przymierze Boga z Abrahamem, którego inicjatorem jest Bóg, którego istotą jest wyłączenie przez Boga grupy ludzi celem utrzymywania z nimi szczególnie przyjaznych stosunków. Przymierze to jest dwustronne (błogosławieństwo ze strony Boga i wierność ze strony ludzi); jest w nim zarysowany element uniwersalistyczny i mesjański; Przymierze synajskie: zostały rozwinięte te elementy, które pojawiły się już w przymierzu z Abrahamem – inicjatywa zawarcia przymierza wychodzi od Boga, który wybiera teraz cały naród (początki uniwersalizmu). Ponadto został tu rozwinięty element społeczny, charakteryzujący się pewną separacją Izraela od innych narodów. Wyraźniej zaznacza się charakter mesjański (zob. Pwt 18,15). Pierwiastkiem całkowicie nowym jest tutaj idea pośrednictwa – pojawiają się kapłani, którzy mają specjalne uprawnienia w dziedzinie kultu i rządzenia. Teokracja izraelska – Królestwo Boże w nauczaniu proroków: na tym etapie zostaje jasno określony element władzy, która – w rozumieniu proroków – pochodzi od Boga i jest sprawowaniem Jego woli. Królestwo Boże jawi się jako królestwo zmiłowania i łaski, w którym Bóg jest przedstawiany jako Ojciec i Pasterz. Wyraźnie została zarysowana idea zbawienia mesjańskiego, które da światu nową sprawiedliwość i dzięki któremu społeczność Boża osiągnie pełnię swojego rozwoju. Został też rozbudowany element uniwersalizmu, zgodnie z którym nowa społeczność Boża nie ograniczy się tylko do Izraela, lecz obejmie wszystkie narody i przyniesie im błogosławieństwo. W Księdze Daniela pojawia się tajemnicza postać Syna Człowieczego, który tu – na ziemi założy duchowe Królestwo Boże i którego władza trwać będzie wiecznie.

W literaturze późno żydowskiej Królestwo Boże łączy się z eschatologią – jest wiązane z dniem JHWH i sądem Boga nad światem. W ST można wyodrębnić dwie grupy tekstów, które mówią o Królestwie Bożym: Aktualne, trwające w czasie, historyczne królowanie Boga nad Izraelem (rzeczywistość historyczna), które jednak jest niepełne, gdyż nie wszystkie narody je uznają; Nacisk na element przyszłości i powszechności Królestwa (rzeczywistość eschatologiczna) – Bóg, jako Stwórca całego świata, rozciągnie w czasach ostatecznych swoje panowanie na wszystkie narody ziemi. Wtedy dokona się zbawienie Izraela i nawrócenie wszystkich narodów.

Orędzie Jezusa z Nazaretu o Królestwie Bożym Przepowiadanie Królestwa Bożego należało do istoty orędzia Jezusowego (eksponował to pojęcie w przypowieściach, luźnych sentencjach, aforyzmach i czynnościach symbolicznych). Komentatorzy zauważają z jednej strony zasadnicze podobieństwa pomiędzy ujęciem Królestwa Bożego w nauczaniu Jezusa i literaturze okresu międzytestamentalnego, z drugiej natomiast na istotną nowość wprowadzoną przez Jezusa; było nią przedstawianie Królestwa Bożego w przypowieściach i nadanie mu wymiaru tajemnicy Bożej. W rekonstrukcji oryginalnej treści nauki o Królestwa Bożego jedni egzegeci podkreślają uwydatnianie przez Jezusa świadomości zależności od Boga i wypływających z tego faktu wymogów etycznych, inni dopatrują się apokaliptycznej zapowiedzi rychłego pojawienia się eschatologicznego królestwa.

Wymogi które stawiał Jezus jako warunek wejścia do Królestwa Bożego: podjęcie radykalnej decyzji egzystencjalnej „tu i teraz” nowe podejście do spraw życia codziennego całkowite zawierzenie Bogu zwrot z nadzieją ku niepewnej przyszłości wyzbycie się własnych nawyków myślowych Swoistą grupę sentencji stanowią błogosławieństwa, które w formie maksym życiowych wiążą szczęście ludzkie z Królestwem Bożym. Szczególne wymogi stawiał Jezus przywódcom religijnym — oryginalna przypowieść o sprzeniewierczych dzierżawcach (Mk 12,1–12) zawiera oburzenie na przywódców świątynnych ze względu na ich postawę w stosunku do Boga w nauczaniu i kulcie.

OJCZE NASZ Dla większości egzegetów ważnym świadectwem o Królestwie Bożym jest druga prośba modlitwy Ojcze nasz — „przyjdź królestwo Twoje”. W nowszych pracach na temat historycznego Jezusa podkreśla się, że głoszone przez niego nowe rozumienie egzystencji było nie tylko propozycją wysuwaną wobec słuchaczy, ale także stanowiło element samozrozumienia. Według B. Chiltona Królestwo Boże stanowiło centrum duchowości Jezusa, co wyrażał w modlitwie, sposobie odnoszenia się do otoczenia, posiłkach, stosunku do Świątyni Jerozolimskiej, wieczerzy pożegnalnej z uczniami i przeżywaniu swojej śmierci na krzyżu.

"Bliskie jest Królestwo Boże" Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą mówiąc: Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 14-15). Chrystus zapoczątkował Królestwo niebieskie na ziemi żeby wypełnić wolę Ojca którą jest wyniesienie wszystkich ludzi do uczestnictwa w życiu Bożym. Czyni to poprzez gromadzenie ludzi w Kościele, który na ziemi stanowi zalążek oraz zaczątek tego Królestwa.

Zapowiedź Królestwa Bożego: Do Królestwa Bożego powołani są wszyscy ludzie. Najpierw było głoszone Żydom, a następnie jest przeznaczone dla wszystkich narodów. Aby wejść do niego, trzeba przyjąć słowo Jezusa, które jest porównane do ziarna co wsiewa się w rolę. Ci, co go słuchają z wiarą, otrzymali już samo Królestwo które jak ziarno kiełkuje i wzrasta aż do czasu żniwa. Królestwo Boże należy do ubogich i do maluczkich, to znaczy do tych, którzy przyjęli je pokornym sercem. Jezus zaprasza grzeszników do stołu Królestwa i pragnie by się nawrócili: "Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników" (Mk 2, 17). Jezus wzywa do wejścia do Królestwa, posługując się przypowieściami, które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania. Przez nie zaprasza na ucztę Królestwa

Znaki Królestwa Bożego: Słowom Jezusa towarzyszą liczne "czyny, cuda i znaki" (Dz 2, 22), które ukazują, że Królestwo jest w Nim obecne. Potwierdzają one, że Jezus jest zapowiedzianym Mesjaszem. Znaki wypełniane przez Jezusa świadczą o tym, że został posłany przez Ojca. umacniają więc wiarę w Tego, który pełni dzieła swego Ojca; świadczą one, że Jezus jest Synem Bożym. Chociaż mimo tak oczywistych cudów Jezus jest przez niektórych odrzucany, oskarżają Go nawet o to, że działa je mocą złego ducha. Wyzwalając niektórych ludzi od ziemskich cierpień Jezus wypełnił znaki mesjańskie. Nie przyszedł On jednak po to, by usunąć wszelkie cierpienia na ziemi, ale by wyzwolić ludzi od największej niewoli – niewoli grzechu. Przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana. Egzorcyzmy Jezusa wyzwalają ludzi spod władzy złych duchów. Uprzedzają one wielkie zwycięstwo Jezusa nad "władcą tego świata" (J 12, 31). Królestwo Boże będzie ostatecznie utwierdzone przez krzyż Chrystusa.

"Klucze Królestwa" Już na początku życia publicznego Jezus wybrał dwunastu mężczyzn, aby byli razem z Nim i uczestniczyli w Jego posłaniu. Daje im udział w swojej władzy "i wysłał ich, aby głosili Królestwo Boże i uzdrawiali chorych" (Łk 9,2). Zostają oni na zawsze złączeni z Królestwem Chrystusa, ponieważ przez nich kieruje On Kościołem. W kolegium Dwunastu pierwsze miejsce zajmuje Szymon Piotr. Jezus powierzył mu wyjątkową misję, powiedział do niego: "Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" (Mt 16,18). Jezus powierzył Piotrowi specjalną władzę: "Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie" (Mt 16,19). "Klucze" oznaczają władzę zarządzania domem Bożym, którym jest Kościół. "Wiązanie i rozwiązywanie" oznacza władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele. Jezus powierzył tę władzę Kościołowi przez posługę Apostołów, a w sposób szczególny Piotrowi.