Co znaczy wierzyć?

Temat: Struktura aktu wiary.

Jak w życiu Abrahama objawiła się wiara? akt przyjęcia daru przymierza trwały związek z Bogiem obejmuje całego człowieka jest takim zaufaniem Bogu, że człowiek jest zdolny iść ku temu, co nieznane

Jak ukazana jest wiara w Nowym Testamencie? Wiara jest zawsze odniesieniem do Jezusa Wiara zakłada inicjatywę wyjścia Boga do człowieka Wiara w Jezusa zakłada uprzednie działanie Boga. Nie jest zasługą człowieka Wiara jest darem

KKK na temat wiary: 150 Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy, którą On objawił, wiara chrześcijańska różni się od wiary w osobę ludzką. Jest więc słuszne i dobre powierzyć się całkowicie Bogu i wierzyć absolutnie w to, co On powiedział. Byłoby rzeczą daremną fałszywą pokładać taką wiarę w jakimś stworzeniu.

KKK na temat wiary: 151 Dla chrześcijanina wiara w Boga jest nieodłączna od wiary w Tego, którego On posłał, „Jego umiłowanego Syna”, w którym całkowicie sobie upodobał; Bóg polecił nam, aby Go słuchać. Sam Pan mówi do swoich uczniów: „Wierzycie w Boga? I we mnie wierzcie!” (J 14,1). Możemy wierzyć w Jezusa Chrystusa, ponieważ On sam jest Bogiem, Słowem, które stało się ciałem: „Boga nikt nigdy nie widział, Ten jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył” (J 1, 18). Ponieważ On „widział Ojca” (J 6, 46), sam jeden tylko Go zna i może Go objawić.

KKK na temat wiary: 152 Nie można wierzyć Jezusa Chrystusa, nie mając udziału w Jego Duchu. To właśnie Duch Święty objawia ludziom, kim jest Jezus. Rzeczywiście, nikt „nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3). „Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego… i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży” (1 Kor 2, 10 – 11) jedynie sam Bóg zna w pełni Boga. Wierzymy w Ducha Świętego, ponieważ jest Bogiem.

Przymioty wiary: Nadprzyrodzoność Racjonalność wiary Wolność wiary Pewność

Przymioty wiary: Nadprzyrodzoność - wiara jest przede wszystkim dziełem łaski Bożej, a nie tylko postawą człowieka przyjętą z własnej inicjatywy. Jest darem, a więc nie można do niej dojść o własnych siłach. KKK 153: Gdy Piotr wyznaje, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga żywego, Jezus mówi do niego, że nie objawiły mu tego „ciało i krew, lecz Ojciec… który jest w niebie” (Mt 16, 17). Wiara jest darem Bożym, cnotą nadprzyrodzoną wlaną przez Niego. „Aby taką wiarę można było w sobie obudzić, potrzebna jest uprzedzająca i wspomagająca łaska Boga oraz wewnętrzne pomoce Ducha Świętego; On to porusza serce i do Boga je zwraca, otwiera oczy umysłu oraz obdarza wszystkich słodyczą pochodzącą z uznawania prawdy i wierzenia jej”.

Przymioty wiary: Racjonalność wiary - wiara choć jest aktem przekraczalności człowieka nie sprzeciwia się rozumowi, nie jest w prawdzie ex ratione, ale też nie jest sine ratione (bez rozumu). Istnieje poznanie właściwe wierze (FR 8). Akt wiary jest aktem ludzkim, o charakterze osobowym. Nie może być bez zwrócenia się do rozumu, który to rozum czyni właśnie akt prawdziwie ludzki. Rozumność zakłada więc, że wierzący w Boga zna w jakiś sposób prawdę o tym, ze Bóg przemówił o tym.

Przymioty wiary: Wolność wiary - wiara powinna mieć charakter osobowy, osoba wybiera w sposób wolny osobę Jezusa. Wiara ma charakter wyboru fundamentalnego, ostatecznie wolna decyzja człowieka idzie tak daleko, że człowiek może nie przyjąć wiary w Boga. Może powiedzieć nie.

Przymioty wiary: Pewność - wynika z tego stwierdzenia, że Bóg jest motywem wiary. Wypływa z faktu, iż jest budowana na autorytecie, który zawieść nie może i w oparciu o najwyższy autorytet Boski człowiek uzyskuje pewność wiary.

Obowiązki wynikające z wiary: Obowiązek głoszenia /świadectwa/ wyznawania wiary Obowiązek wzrastania /rozwijania/ wiary Obowiązek wytrwania w wierze

Grzechy przeciw wierze: Niewiara: W znaczeniu ścisłym, niedowiarstwo polega na tym, że człowiek doszedł do poznania prawdy Bożej, nie chce jej jednak przyjąć czyli uczynić aktem wiary. Jest to jeden z najcięższych grzechów w ogóle. Godzi w podstawową łączność człowieka z Bogiem. Nie oznacza koniecznie ateizmu, a raczej „nie wierzę Tobie”. Apostazja: jest odstępstwem od wiary, a więc ma miejsce wtedy gdy chrześcijanin porzuca całkowicie wiarę chrześcijańską, staje się ateistą bądź przyjmuje wiarę nie chrześcijańską, choć chrześcijaństwo poznał i wyznawał.

Grzechy przeciw wierze: Herezja: polega na odrzuceniu niektórych prawd objawionych, gdy człowiek świadomie i dobrowolnie wśród prawd wybiera według własnego kryterium – chodzi o błąd rozmyślny i świadomie podtrzymywany. Schizma: odstępstwo od wspólnoty życia katolickiego z uchylaniem się od posłuszeństwa Stolicy Apostolskiej w praktyce schizma odrzuca dogmat o prymacie papieża, a potem kolejnych prawd – staje się więc herezją. Postawa ta raczej rzadko objawia się wprost, jest to stawianie siebie wbrew Magisterium Kościoła