HIP – HOP Pogoda na dziś Opracował; Karol Zwierzykowski Piotr Abramczyk

GARŚĆ HISTORII Hip-hop to zjawisko, bądź też ruch kulturowy, rozpoczęty przez Afroamerykanów i Latynosów we wczesnych latach 70. XX wieku w nowojorskim Bronksie. Hip-hop zaczął powoli przenikać do świata kultury masowej na początku lat 80., by w następnej dekadzie rozprzestrzenić się na każdy zakątek globu. Za początek ruchu hiphopowego uważa się zwykle wczesne dokonania DJ Kool Herca (ok. 1969-1971), a DJ Hollywood jest uznawany za pierwszego, który określił kulturę mianem "hip-hopu".

POCZĄTKI USA – muzyka ulicy – slumsy - Wu-Tang Clan, Cypress Hill, Beastie Boys W Europie – przez Francję, Niemcy W Polsce boom w latach 90’ - Leroy, Wzgórze YaPa3, Kaliber44, Nagły Atak Spawacza

Początki Polska

GŁÓWNE ELEMENTY MCing (rapowanie) DJing (didżejowanie) Gaffiti (malowanie) Breakdance (tańczenie) Beatbox (naśladowanie) Inne (polityka, moda, slang, przemysł filmowy)

Rapowanie I W Ameryce warstwa liryczna rapu opiera się na slangu używanym w czarnych gettach. W Polsce hip-hop odwołuje się do języka ulicy - hip-hopowe teksty są doskonałą manifestacją rapowego, jak i ogólnie "osiedlowego" slangu oraz języka używanego przez młodzież. Niecenzuralność rapowych tekstów jest głównym źródłem kontrowersji, jakie wzbudza hip-hop. Silny nacisk kładzie się na sprawne władanie językiem przez MC, cenione są oryginalne rymy, umiejętności poetyckie i interpretacyjne (każdy raper wykonuje tylko swoje własne teksty), niespodziewane zbitki słowne, sprawne improwizowanie (freestyle), no i oczywiście dobry "flow", czyli jak potok słów płynie do beatu. Przekaz, który ma być autentyczny, w znacznej mierze nawiązuje do własnych przeżyć i otoczenia autora, a co za tym idzie hip-hopowe produkcje są zbiorowo w unikatowym stopniu autoportretem pokolenia ich twórców. Raperzy są elokwentnymi gwiazdami hip-hopu - postaciami popularnymi wśród hiphopowych środowisk, jak i medialnie.

Teksty Życie jest kur*wskie patrz jak się porobiło Tylko dobrze byś chciał żyć żeby tylko tak było Mało tego nic nie idzie jakbyś sobie tego życzył Teraz ryczeć się chce i wku*wiony wstajesz krzyczy Wycisz wszystkie brudne myśli ze złba skasuj Widzisz ogłupiony umysł poranioną dusze ratuj Swoich bliskich nie katuj kiedy brat na twoich oczach pomóż bratu. Ważne dłonie pomocne O niej nie myśl jak o su*e, pomyśl jak o siostrze, a ty nie wstydź się dziewczyno ciuchów drugiej kategori, bo czy warto się sku*wić po to by być modnym?

Teledyski Obrazy ze świata młodych Obrazy ze świata subkultury Pokazujące problemy życia Szokujące i bulwersujące obrazy Nowoczesna technika realizacji Nowoczesny sprzęt

Slums Attack feat. Kroolik Underwood "Samotność po zmroku"

Didżejowanie II Didżej lub DJ (ang. Disc Jockey – Dee Jay) – osoba grająca muzykę na dyskotekach, najczęściej przy pomocy gramofonów. Osoba prowadząca dyskoteki przy pomocy sprzętu didżejskiego (obecnie najpopularniejszy zestaw to 2 odtwarzacze płyt CD lub/i 2 gramofony oraz mikser). Praca didżeja polega na miksowaniu piosenek, a prościej – na likwidowaniu wyraźnych przejść między piosenkami. Niektórzy didżeje tworzą również swoją własną muzykę, bądź remiksują (zmieniają podkład, dodają efekty itp.) znane utwory. Ostatnio dużą popularnością wśród didżejów cieszą się starsze utwory z lat 80 i lat 70, głównie utwory funkowe i disco. Ostatnio często można się spotkać z pojęciem Vidżej (VJ – Visual DJ), określające didżeja łączącego elementy dźwiękowe z wizualnymi. Kolorowe animacje, urywki filmów czy pokazy zdjęć wyświetlane są w rytm muzyki, najczęściej na dużym telebimie. Innym przykładem efektów wizualnych używanych na dyskotekach i występach są pokazy laserów (spotykane głównie na imprezach z muzyką elektroniczną) – kolorowe wiązki światła tworzą różne kształty, imitują prawdziwe przedmioty, oddają tematykę danego utworu.

Didżejowania II

Dj Decks

Tworzenie utworów Mei „ Przykre, ale prawdziwe” Cubase Acid Muza Słowa Całość

Malowanie I Malowanie i pisanie po murach bloków, kamienic, budynków publicznych, na stacjach metra i po wagonach pociągów powiązane z innymi rodzajami hiphopowej aktywności. Przeważnie odbywa się to bez zgody właściciela malowanego obiektu, a więc przez "establishment" uznawane jest za przejaw wandalizmu. Dzieło zostaje zamalowane na polecenie właściciela budynku i znika bezpowrotnie, chyba że zostało sfotografowane i opublikowane. Czasem odbywają się tzw. jamy (czyt. dżemy), czyli imprezy okolicznościowe podczas których ściany oddane grafficiarzom są legalnie malowane. Ludzie mylnie byle bazgroł na murze zwą "graffiti", gdy on z tą sztuką nie ma nic wspólnego, a już najmniej słowa nawołujące do nienawiści do jakiejś grupy ludzi, czy choćby klubu sportowego. Graffiti z założenia przedstawia hasła pozytywne, dotyczące wolności czy pokoju. Dziś przeważnie w artystyczny sposób namalowany tag (czyli ksywka, pseudonim) podświadomie ujawnia bunt grafficiarza wobec rzeczy, które mu się nie podobają np. nierówność, nieuczciwa polityka osób rządzących krajem. Dzięki murom grafficiarze często pozdrawiają zaprzyjaźnione ekipy i pokazują swój styl, oryginalność i umiejętności. Za pomocą pociągów można pokazać swe dzieło w odległych miejscach. Istnieje szeroko rozwinięty slang grafficiarzy. W którym np. "wypad na yard" (czyli zajezdnię pociągów) owocuje "wholecar'ami" (czyli pomalowanymi w całości wagonami).

Malowanie II

Malowanie III

Malowanie IV

Tańczenie I Z prywatek Bronksu i Harlemu wyrósł kolejny składnik kultury hiphopu: breakdance. Wyłonił się on dzięki wprowadzeniu przez DJa Herca techniki wydłużania za pomocą dwóch egzemplarzy tej samej płyty tzw. break (czyt. brejk), czyli fragmentu utworu z bogatą linią perkusyjną stanowiącego swego radzaju chwilowe "złamanie" stałej rytmiki utworu. Rozpoczęcie przez DJa zapętlania break'a było jednoczesnym sygnałem dla b-boys i b-girls (b pochodzi od break) by rozpoczęli swój taniec. Jego wykonawcy przykuwają uwagę płynnymi ruchami, gimnastyczną sprawnością i figurami akrobatycznymi. Widowiskowości dodaje niewielka powierzchnia, na której realizowane bywają najbardziej nawet skomplikowane układy. Mieszanka różnorodnych wpływów kulturowych wzbogacała breakdance o nowe kroki i triki.

Tańczenie II

Tańczenie III

Naśladowanie Beatbox to technika rytmicznego naśladowania dźwięków – np. perkusji, linii basowej, skreczy – za pomocą narządów mowy - ust, języka, gardła czy przepony. Technika, przez niektórych określana jako hiphopowy odwrót od maszyn, poprzez naśladowanie głosem rytmów i dźwięków paradoksalnie inspirowana jest estetyką maszynistyczną.

WYGLĄD I

Wygląd II B3, Malita, Moro, Smith, Mass, Clinic

POZYTYW I

Breakdance dla Jana Pawła II

Dziękujemy za obejrzenie naszej prezentacji.