Zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży Opracowała mgr Aneta Kucharska

Klasyfikacja zaburzeń dzieci i młodzieży (wg ICD-10) Wg ICD-10 zaburzenia dzieci i młodzieży dzielimy na: Upośledzenia umysłowe (zahamowanie zdolności uczenia się) Zaburzenia rozwojowe (specyficzne i całościowe) Nabyte zaburzenia, rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i wieku młodzieńczym Nabyte zaburzenia u dorosłych rozpoczynające się w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym

Zaburzenia Nabyte (rozpoczynające się w dzieciństwie i okresie dojrzewania)

Zaburzenia nabyte - wprowadzenie Zaczynają się w dzieciństwie i okresie dojrzewania „Nakładają się” na prawidłowo przebiegający rozwój Mają zmienny przebieg i często ustępują w wyniku leczenia

Podział zaburzeń nabytych Zaburzenia nabyte Występujące w dzieciństwie i okresie dojrzewania Zaburzenia psychiczne u dorosłych, rozpoczynające się w dzieciństwie

Zaburzenia nabyte rozpoczynające się w dzieciństwie i okresie dojrzewania NAZEWNICTWO: ICD-10:Zaburzenie hiperkinetyczne DSM-IV: Zaburzenie hiperkinetyczne z deficytem uwagi (Attention-deficit hiperactivity disorder - ADHD)

Rozpoznanie i cechy kliniczne ADHD Pojawia się zwykle między 6 a 7 rokiem życia Objawy: Upośledzenie uwagi Nadmierna aktywność lub impulsywność

Upośledzenie uwagi Trudność z utrzymaniem uwagi co w konsekwencji powoduje, pojawienie się trudności w pracy i zabawie Dziecko nie słucha tego co się do niego mówi Łatwo się rozprasza – zaczyna kolejne czynności nie kończąc poprzednich Niechętnie podejmuje się zajęć wymagających uwagi i systematycznego wysiłku umysłowego (np. nauki szkolnej) Stale zapomina i gubi rzeczy

Nadmierna aktywność lub impulsywność Niepokój Nadmierne kręcenie się, bieganie, skakanie, (w sytuacjach kiedy jest to uniemożliwione pojawia się gadatliwość, hałaśliwość Niecierpliwość w oczekiwaniu na np. swoją kolejkę Przerywanie innym – wypowiedzi czy zabawy Wypowiadanie się jeszcze przed zadaniem pytania

Objawy powinny występować w wielu sytuacjach – w domu, w szkole Powinny utrzymywać się co najmniej 6 miesięcy

Epidemiologia i etiologia W stanach występuje u 3-7 % dzieci w wieku szkolnym (Wielka Brytania 1% Proporcja występowania wśród mężczyzn i kobiet: 3-9:1 Przyczyny nie są znane, jednak pod uwagę bierze się: czynniki genetyczne Dietetyczne Psychologiczne (długotrwała deprywacja emocjonalna oraz uszkodzenie mózgu)

Leczenie: Farmakoterapia Psychoterapia: Modyfikacja zachowania w ustrukturalizowanym środowisku Poprawa najczęściej pojawia się w miarę rozwoju psychoruchowego pomiędzy 12 a 20 r. ż. U około 15% pacjentów objawy pojawiają się także w wieku dojrzałym