Lekcja 6 na 11 listopada 2017 ADAM I JEZUS

„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (Rzymian 5:1-2)

W rozdziale 5. rozdziale Listu do Rzymian Paweł wyjaśnia największy problem ludzkości - grzech - i jego rozwiązanie. Jak grzech został wprowadzony na Ziemię? Jakie rozwiązanie Bóg zapewnił? Dlaczego On tak postąpił? Usprawiedliwienie z wiary. Rzymian 5:1-5 Boża miłość do grzeszników. Rzymian 5:6-11 Grzech przychodzi na Ziemię. Rzymian 5:12 Prawo a grzech. Rzymian 5:13-14, 20-21 Przestępstwo Adama a dar Boży. Rzymian 5:15-19

USPRAWIEDLIWIENIE Z WIARY „Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa,dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (Rzymian 5:1-2) Co oznacza „być usprawiedliwionym”? Zostaliśmy uznani za usprawiedliwionych. To oznacza bezgrzesznych mężczyzn i kobiety, których życie rozbrzmiewa w harmonii z Prawem Bożym. Jak zostaliśmy usprawiedliwieni? Zostaliśmy usprawiedliwieni przez naszą wiarę w Jezusa, a nie dlatego, że byliśmy w stanie uczynić cokolwiek dobrego. Jaka stoi za tym procedura prawna? Jezus zapłacił karę za nasze grzechy umierając na krzyżu. Jego doskonałe życie zastępuje nasze grzeszne życie. Jesteśmy usprawiedliwieni, ponieważ On jest sprawiedliwy.

Jak, zgodnie z wersetami 3-5, możemy się radować w nadziei? USPRAWIEDLIWIENIE Z WIARY „Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (Rzymian 5:1-2) Jak, zgodnie z wersetami 3-5, możemy się radować w nadziei? Ucisk wywołuje cierpliwość Wierzący zachowują wierność pośród cierpienia. Nadzieja nigdy nie jest utracona. Cierpliwość wywołuje doświadczenie Kiedy cierpliwość przechodzi przez doświadczenia, budujemy charakter Chrystusowy. Doświadczenie wywołuje nadzieję Duch powoduje w nas wzrost cierpliwości, dlatego możemy mieć Chrystusowy charakter. W ten sposób jesteśmy zachęcani do nadziei zbawienia, które Chrystus nam daje.

BOŻA MIŁOŚĆ DO GRZESZNIKÓW „Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzymian 5:8) Jak Bóg nam ukazuje swoją miłość? On uczynił pierwszy krok do pojednania. Umarł za nas, kiedy wciąż byliśmy grzesznikami. Rzymian 5:6-8 On nienawidzi grzechu i zniszczy go na zawsze. Niemniej jednak, oferuje wyjście, więc nie zostaniemy zniszczeni z powodu naszych grzechów. Rzymian 5:9 Jezus pojednał nas z Bogiem przez swoją śmierć i zmartwychwstanie. Jesteśmy zbawieni, ponieważ On żyje. Rzymian 5:10-11

GRZECH PRZYCHODZI NA ZIEMIĘ „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12) Bóg stworzył ludzkość, więc mogliśmy na zawsze być szczęśliwi w Jego obecności. To wystarczający dowód Bożej miłości, zanim grzech przyniósł ludzkości śmierć. Adam reprezentował ludzkość. Jego upadek uczynił plan zbawienia koniecznym. Bóg już wcześniej przygotował ten plan przewidując możliwość naszego upadku. Dla ludzkości śmierć jest konsekwencją grzechu. Nie możemy zrobić nic, aby rozwiązać ten problem, ponieważ wszyscy zgrzeszyliśmy (Rzymian 3:23).

Przez Jezusa Chrystusa Łaska obfitowała o wiele bardziej. PRAWO A GRZECH „A zakon wkroczył, aby się upadki pomnożyły; gdzie zaś grzech się rozmnożył, tam łaska bardziej obfitowała,Żeby jak grzech panował przez śmierć, tak i łaska panowała przez usprawiedliwienie ku żywotowi wiecznemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego” (Rzym. 5:20-21) RZĄDY GRZECHU RZĄDY ŁASKI Od Adama do Mojżesza Od Mojżesza do końca grzechu Przed Prawem Rzym. 5:13-14 Po Prawie Rzym. 5:20 Przez Jezusa Chrystusa Rzym. 5:21 Był grzech , zatem musiało być i Prawo —chociaż nie było go w formie spisanej. Ludzie mieli większe zrozumienie tego , czym jest grzech. Dlatego grzech obfitował. Łaska obfitowała o wiele bardziej. Prawo Boże jest wieczne. Grzech łamie to Prawo. Bóg na Synaju szczegółowo wyjaśnił swoje Prawo, abyśmy mogli być świadomi naszych grzechów. W ten sposób przyjęlibyśmy łaskę, która mogła uwolnić nas od naszego potępienia, czyli Jezusa Mesjasza.

PRZESTĘPSTWO ADAMA A BOŻY DAR „Lecz nie tak jak z upadkiem ma się sprawa z łaską; albowiem jeśli przez upadek jednego człowieka umarło wielu, to daleko obfitsza okazała się dla wielu łaska Boża i dar przez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa” (Rzym. 5:15) UPADEK DAR Jako ludzie, nie otrzymaliśmy niczego od Adama, jak tylko wyrok śmierci. Chrystus przyszedł i zwyciężył na tym gruncie, na którym Adam upadł. Przetrwał każdą próbę w naszym imieniu. On odkupił haniebny błąd Adama i jego upadek, zatem jako nasz Zastępca umieścił nas na korzystnej pozycji względem Boga. Stąd też Jezus jest „Darem od Boga”. Na sprawiedliwość nie można zasłużyć. To jest dar! Wielu umarło (w. 15) Łaska obfitowała (w. 15) Sąd potępienia (w. 16) Przyszło usprawiedliwienie (w. 16) Smierć rządziła (w. 17) Życie będzie rządzić (w. 17) Przyszło potępienie(w. 18) Przyszło usprawiedliwienie(w. 18) Wielu stało się grzesznikami (w. 19) Wielu stanie się sprawiedliwymi (w. 19)

„Tylko wtedy kiedy rozważamy wielki plan odkupienia, możemy posiąść prawidłową ocenę charakteru Boga. Dzieło stworzenia było przejawem Jego miłości, lecz dar Boży zbawienia winnych i straconego rodzaju ludzkiego, sam odsłania nieskończone głębie boskiej czułości i współczucia. „Albowiem tak Bóg umiłował świat że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął ale miał żywot wieczny” Jan 3,16. Gdy prawo Boże jest zachowane, sprawiedliwość dowiedziona, grzesznik może być ułaskawiony. Najdroższy dar jaki posiadało niebo został zesłany, aby Bóg „był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który jest z wiary Jezusowej” Rzymian 3,26. Przez ten dar ludzie są podniesieni z ruiny i z błota grzechu, aby mogli stać się dziećmi Bożymi”. E.G.W. (Świadectwa dla zboru, t. 5, rozdz. 89, str. 739)