Zabytki Rosji autor: Kamil Borysiewicz

Admiralicja (Sankt Petersburg) Budynek Admiralicji-stanowi jeden z najwybitniejszych zabytków stylu rosyjskiego Empire w architekturze Sankt Petersburga. Wznoszony pierwotnie jako stocznia, stał się jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków dawnej stolicy Rosji. Budowę stoczni rozpoczęto 5 listopada 1704 za panowania cara Piotra I. Ze względu na funkcję militarną stoczni została ona w roku 1706 zaopatrzona w fortyfikacje – wały ziemne i pięć bastionów. 29 kwietnia 1706 odbyło się pierwsze wodowanie statku. W roku 1715 stocznia zatrudniała 10 tysięcy robotników. Ówczesny parterowy budynek był wzniesiony na planie podkowy otwartej w stronę rzeki Newy. W budynku mieściły się magazyny, warsztaty, kuźnie i pomieszczenia administracji. W roku 1719 nad bramą stoczni umieszczono iglicę z modelem żaglowca, w pozłacanej kuli poniżej żaglowca ukryto złote monety z czasów założenia Sankt Petersburga. W latach 1732-1738 wzniesiono istniejący obecnie budynek wieży nadbramnej z iglicą według projektu Iwana Kuźmicza Korobowa oraz otaczające budynki.

Świątynia buddyjska Świątynia buddyjska w Sankt Petersburgu – świątynia i klasztor buddyjski tradycji gelug w Sankt Petersburgu. Historycznie pierwsza w Europie świątynia buddyjska .W 1900 r. przedstawiciel Dalajlamy w Rosji Agwan Dorżiew otrzymał zgodę na budowę w Sankt Petersburgu świątyni buddyjskiej. Środki na jego budowę ofiarowane zostały przez Dalajlamę XIII, samego Agwana Dorżiewa, a także zebrane wśród buddystów imperium rosyjskiego. Autorem projektu był architekt Gawriił Baranowski, który opracował go zgodnie ze wszelkimi kanonami sztuki tybetańskiej. W celu nadzoru naukowego nad budową klasztoru powołany został komitet naukowców – znawców Wschodu, w skład którego weszli: W. W. Radłow, S. F. Oldenburg, E. E. Uchtomskij, W. Ł. Kotwicz, A. D. Rudniew, F. I. Szczerbatskij, N. K. Roerich, W. P. Sznejder. Budowa trwała od 1909 do 1915 r., jednak pierwsza uroczystość odbyła się już w 1913 r. z okazji 300-lecia dynastii Romanowów. Poświęcenie świątyni odbyło się 10 sierpnia 1915 r. Zwierzchnikiem klasztoru był chambo-lama Agwan Łobsan Dorżiew. W 1919 r. świątynia została sprofanowana i ograbiona przez bolszewików. W 1924 r. wznowiła działalność i działała aż do 1935 r. kiedy to została zamknięta, a mnisi uwięzieni i w większości rozstrzelani. Podczas wojny w budynku mieściła się radiostacja, która działała tam aż do lat 60. Była wówczas wykorzystywana jako "zagłuszarka". Później obiekt wykorzystywany był do różnych celów świeckich. W roku 1968 uznany został za zabytek. 9 lipca 1990 roku przekazany został ponownie wiernym.

Złota Brama we Włodzimierzu Złota Brama - wieża bramna we Włodzimierzu w Rosji pobudowana w latach 1158-1164. Jest jedną z niewielu zachowanych (tylko częściowo) starożytnych, rosyjskich bram miejskich. W jej wnętrzu znajduje się muzeum poświęcone podbojom Mongołów na terenie Rosji w XIII wieku. Złote Bramy znajdowały się w najświętszych prawosławnych miastach - Jerozolimie, Konstantynopolu oraz Kijowie. Po osadzeniu stolicy we Włodzimierzu, Andrzej I Bogolubski nakazał budowę Złotej Bramy z wapienia, ze złotymi zdobieniami również w tym mieście. Na szczycie znajdował się barbakan, w którym mieścił się kościół symbolizujący opiekę Matki Bożej nad miastem. Pod koniec XVIII wieku budowla była zniszczona do tego stopnia, że Katarzyna II Wielka bała się przechodzić przez bramę w obawie przed jej zawaleniem. W 1779 roku zleciła ona wykonanie dokładnych pomiarów oraz rysunków bramy, po czym w 1795 obiekt został zburzony i postawiony na nowo. Złota Brama we Włodzimierzu

Sobór Świętej Trójcy w Petersburgu Sobór Świętej Trójcy w Petersburgu- klasycystyczny budynek z bliźniaczymi wieżami i kopułą. Został zbudowany w latach 1828– 1835 w centrum miasta. Wewnątrz znajduje się relikwiarz ze szczątkami Aleksandra Newskiego, którego w Rosji czci się jako świętego. Na dwóch przyklasztornych cmentarzach spoczywa wielu znanych twórców kultury rosyjskiej. Za czasów ZSRR budynek świątyni służył za magazyn; zwrócony Cerkwi w 1990. 25 sierpnia 2006 na rusztowaniach otaczających kopułę restaurowanej świątyni wybuchł pożar; w jego wyniku runęła główna kopuła i uszkodzeniu uległy dwie mniejsze. Budynek został w znacznym stopniu uszkodzony (udało się jednak uratować ikony, naczynia liturgiczne i inne elementy wyposażenia wnętrza). Świątynię odrestaurowano i ponownie otworzono w 2010 roku.

Cerkiew św. Pimena w Moskwie Cerkiew św. Pimena w Moskwie – prawosławna cerkiew w Moskwie, w centralnym okręgu administracyjnym miasta, na Nowych Worotnikach. Świątynia została wzniesiona w stylu barokowym w latach 1696–1702 na miejscu starszej, drewnianej cerkwi Trójcy Świętej, zniszczonej przez pożar w 1691. W 1702 dostawiono dzwonnicę i refektarz. Początkowo obiekt nosił wezwanie Trójcy Świętej, funkcjonował w nim także boczny ołtarz św. Pimena Wielkiego. W latach 1796–1807 dobudowano jeszcze jeden, pod wezwaniem Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej. W latach 90. XIX w. i w pierwszej dekadzie XX stulecia budynek był przebudowywany. Projekt przekształceń we wnętrzu świątyni opracował F. Szechtel, wzorując projektowane freski na kompozycjach Wiktora Wasniecowa w soborze św. Włodzimierza w Kijowie. Ikonostas w świątyni wykonano w 1907 z marmuru. W jego ornamentyce pojawiają się symbole nawiązujące do prześladowań pierwszych chrześcijan i ich ukrywania się w katakumbach (gałązki palmowe, gałęzie i kiście winogron). Po rewolucji październikowej cerkiew nie została zamknięta, jednak w czasie akcji konfiskaty kosztowności cerkiewnych władze odebrały parafii św. Pimena dwanaście pudów złotych i srebrnych elementów wyposażenia budynku. W 1936 obiekt przeszedł w ręce Żywej Cerkwi i otrzymał w jego ramach rangę soboru Pierwszego Hierarchy. Cerkiew św. Pimena była ostatnią placówką duszpasterską Żywej Cerkwi; nawet po załamaniu się tego ruchu administrował nią ostatni zwierzchnik odnowicielstwa Aleksander Wiedienski. Po jego śmierci w 1946 świątynia ponownie stała się siedzibą parafii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Dziękuje za uwagę 