Bankowość.

Prezentacja na temat: "Bankowość."— Zapis prezentacji:

1 Bankowość

2 1. Geneza pojęcia „bank„ Pojęcie „bank" pochodzi z języka włoskiego i oznacza ławkę, stół, kontuar - banca, przy których pracowali średniowieczni włoscy handlarze trudniący się wymianą pieniądza kruszcowego. Do głównych zadań tych bankierów należało przekazywanie wkładów pieniężnych od jednego klienta do drugiego, znajdującego się niekiedy w innej miejscowości. W zamian za zdeponowany kruszec bankierzy wydawali tzw. kwity bankierskie, czy też noty bankowe (pierwotna nazwa współczesnych banknotów). Praktyka pośredniczenia w płatnościach (przenoszenia środków pieniężnych z konta na konto) określana jest jako obrót żyrowy - od włoskiego słowa giro oznaczającego krąg.

3 2) Ewolucja bankowości W czasach antycznych główny instrument finansowy to kruszec w postaci metali szlachetnych i żelaznych monet. W ich wymianie uczestniczyli pośrednicy finansowi - handlarze monet, pożyczkodawcy gotówki. Kredyty natomiast udzielano ze względu na potrzeby wynikające z produkcji rolnej oraz rozwoju handlu. Na kształt ówczesnego systemu finansowego miały wpływ m.in. następujące wydarzenia: założenie banków zbożowych przez Sumerów 3 tys. lat p.n.e.; prawne uregulowanie kwestii zabezpieczenia interesów kredytodawcy w Kodeksie Hammurabiego 1,8 tys. lat p.n.e.; wprowadzenie 600 lat p.n.e. przez cywilizację babilońską formy banków kupieckich (kredyty w srebrze) i innowacji finansowych: kredytu hipotecznego zabezpieczonego dobrem publicznym (kołami do transportu wody), kontroli maksymalnych stóp procentowych, obligacji o stałym oprocentowaniu i określonych prawach pożyczkodawcy; stworzenie w miastach greckich konsorcjów kredytowych (budowa i wyposażenie statków), uznanie monet jako środka płatniczego i przechowywania wartości (tezauryzacji) oraz wprowadzenie w handlu zagranicznym obrotu opartego na depozytach i wekslach; wprowadzenie akcji i obligacji w cesarstwie rzymskim.

4 Okres średniowiecza: większa różnorodność instrumentów finansowych (kredyty handlowe i hipoteczne, obligacje skarbowe i obligacje przedsiębiorstw). Wprowadzono normy lex mercatoria - autonomiczne prawo kupieckie handlu światowego, a pośrednikami finansowymi stały się domy bankowe i towarzystwa ubezpieczeniowe. Forma ówczesnego systemu finansowego ukształtowała się m.in. wskutek: wprowadzenia do obrotu w Persji weksli, czeków i listów kredytowych (VIII-IX w.); mobilizacji środków na wyprawy krzyżowe (zakon templariuszy - XII w.), dającej początek dynamicznego rozwoju włoskich domów bankierskich; powstania w Genui i Florencji konglomeratów handlowo-finansowych w formie spółek komandytowych oraz spółek jawnych (XIII w.); powstania działającego do dziś najstarszego banku świata - Monte dei Paschi of Siena w 1472 r.; wydania pierwszego podręcznika rachunkowości bankowej (Luca Pacioli).

5 Kolejny etap rozwoju systemu finansowego na świecie przypada na czasy nowożytne.
Utworzono w tym okresie za zgodą parlamentu brytyjskiego spółki akcyjne: Muscovy Company (1553) oraz East India Company (1600). Poza terenem ścisłego City londyńskiego, w którym w 1566 r. funkcjonowało 107 domów bankowych, pojawiły się banki pochodzące z Paryża, Amsterdamu, Berlina i Hamburga. W 1602 r. powstała Holenderska Kompania Wschodnioindyjska, a w 1668 r. - pierwszy formalny bank centralny - Sveriges Riksbank (Szwecja). Kolejnym istotnym wydarzeniem było zawiązanie w 1672 r. giełdy towarowo-finansowej w Amsterdamie. Za pierwowzór banku centralnego uznaje się Bank Anglii utworzony w 1694 r.

6 Początek XVIII w. postrzegany jest jako okres kształtowania się współczesnego systemu finansowego.
Bezpośredni wpływ na jego strukturę miało: sformalizowanie rynków finansowych z wprowadzeniem dwuszczeblowego systemu finansowego (bank centralny oraz banki komercyjne), ustalenie w Amsterdamie i Frankfurcie procedur emisji międzynarodowych papierów wartościowych, zawiązanie giełdy na Wall Street (1792 r.), uchwalenie National Banking Act w Stanach Zjednoczonych (1864 r.) wraz z późniejszym powołaniem banku centralnego - Systemu Rezerwy Federalnej w 1913 r.

7 Ukształtowanie nowoczesnego systemu bankowego nastąpiło jeszcze przed I wojną światową, a jego cechami charakterystycznymi było: stosowanie przez instytucje bankowe złotej zasady bankowej, odrębne regulowanie zasad funkcjonowania banków centralnych i banków komercyjnych, powiązanie wielkości emisji pieniądza z regułą waluty złotej zachowanie dominacji banków brytyjskich nad pozostałymi. Następstwem I wojny światowej było uznanie Nowego Jorku za centrum finansowe świata, a także pełne umiędzynarodowienie giełdy nowojorskiej. Nowy Jork i FED odgrywają decydującą rolę w określaniu krótkoterminowych stóp procentowych. Za współczesne centra finansowe świata uważa się również Londyn, Frankfurt oraz Paryż. Przewaga Londynu nad centrami finansowymi Europy kontynentalnej jest wyraźna.

8 Zasadnicze zmiany w międzynarodowym systemie finansowym oraz gospodarce światowej wywołała rewolucja informatyczna. Wprowadzono również wiele innowacji instytucjonalnych, np. przejmowanie pewnych czynności bankowych przez instytucje para- i pozabankowe lub też powstawanie konglomeratów finansowych {Financial Services, Allfinanz). Istotne znaczenie odegrały tu procesy globalizacji, deregulacji oraz liberalizacji. Pierwsze oznaki procesów deregulacji (zniesienie ograniczeń wewnątrz sektorów) zaobserwowano na terenie Europy, następnie w Ameryce Południowej, a obecnie na terenie Japonii oraz w innych krajach azjatyckich.

9 Współczesny międzynarodowy system finansowy składa się z:
banków prywatnych o różnym znaczeniu (część z nich ma charakter międzynarodowy i funkcjonuje w więcej niż jednym kraju); banków centralnych (emitujących walutę krajową); międzynarodowych organizacji finansowych, np. Międzynarodowego Funduszu Walutowego (International Monetary Fund), czy też Banku Rozrachunków Międzynarodowych - negocjującego porozumienia w sprawie bankowości międzynarodowej. W międzynarodowych finansach rozróżnia się dwa podstawowe rynki: rynek finansowy (zaciąganie pożyczek, pozyskiwanie funduszy, inwestowanie przejściowo wolnych środków); rynek walutowy - FOREX (dokonywanie transakcji kupna-sprzedaży walut obcych).

10 3) Współczesne określenia i definicje banku
Definicje banków: banki to instytucje służące do transformacji terminu oraz ryzyka przy udzielaniu kredytów i przyjmowaniu wkładów. Transformacja terminowa odnosi się do możliwości udzielania przez instytucje bankowe kredytów długoterminowych na bazie wkładów krótkoterminowych. Możliwe jest to, gdyż faktycznie formalne terminy wkładów są przedłużane, a na miejsce jednych wkładów dokonywane są następne. Ponadto, banki znajdują nowych depozytariuszy, a w razie konieczności (np. w przypadku masowego wycofywa­nia wkładów przez klientów) odstępują swoje kredyty długoterminowe innym bankom. Transformacja ryzyka z kolei odnosi się do umiejętnego zarządzania przez banki ryzykiem. Udzielenie kredytu pojedynczemu kredytobiorcy wiąże się z dużym ryzykiem, natomiast przekazanie środków do banku, który udziela wielu kredytów zmniejsza to ryzyko w znacznym stopniu.

11 2. bank jest instytucją zaufania publicznego czy też „dobrem publicznym”;
3. „fabryka kredytów”; 4. instytucja dokonująca transformacji ryzyka i terminów w procesie przyjmowania wkładów i udzielania kredytów; 5. specjalistyczna (licencjonowana) firma handlowa, handlująca cudzymi pieniędzmi.

12 Polskie prawo bankowe (Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku
Polskie prawo bankowe (Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku. Prawo bankowe (Dz.U. 1997, nr 140, poz. 939, art. 2). „Bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działając na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych, obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym”. Rozwiązania legislacyjne w naszym kraju posługują się pojęciem banku, podczas gdy w dyrektywach unijnych przyjęto, iż na rynku usług finansowych funkcjonują instytucje kredytowe (banki depozytowo-kredytowe), instytucje inwestycyjne oraz instytucje ubezpieczeniowe. Dyrektywa 2000/12/EC : Odnosząc się do pojęcia „instytucja kredytowa”, art.1, pkt. 1 stwierdza, że „instytucja kredytowa oznacza podmiot gospodarczy, którego przedmiotem działalności jest przyjmowanie od ludności wkładów pieniężnych lub innych środków podlegających zwrotowi oraz udzielanie kredytów na własny rachunek”.

13 4. Rodzaje banków Systemy bankowe poszczególnych krajów się różnią. Możliwe jest jednak zidentyfikowanie zjawisk wspólnych dla niemal wszystkich systemów. Są nimi: funkcjonowanie banków centralnych (central banking), funkcjonowanie banków komercyjnych (commercial banking). Obok wyżej wymienionych rodzajów banków charakterystyczne jest również funkcjonowanie licznych instytucji para- i pozabankowych.

14 Bardziej szczegółowy podział instytucji kredytowych obejmuje:
banki centralne (powstałe na bazie banków emisyjnych); banki operacyjne (komercyjne, uniwersalne, depozytowo-kredytowe); banki specjalistyczne (hipoteczne i inwestycyjne, towarzystwa kredytowe i regionalne); banki i kasy oszczędnościowe; spółdzielczość kredytową.

15 Bank centralny (central bank) stanowi w każdym kraju podstawę systemu bankowego.
Jest to bank państwowy(1), spełniający równocześnie funkcje: banku emisyjnego, banku banków banku państwa bank gospodarki narodowej. Jego cechą charakterystyczną jest to, iż jest on zawsze wypłacalny. Jest on odpowiedzialny za regulację całego obiegu pieniężnego wewnątrz kraju oraz równowagi bilansu płatniczego. Pełni funkcję bankiera państwa w zakresie udzielania kredytów dla rządu oraz obsługi długu państwowego, włączając w to kasową obsługę budżetu. (1). W przypadku niektórych krajów posiada on strukturę mieszaną, gdzie część kapitału należy do inwestorów prywatnych. Przykład: System Rezerwy Federalnej USA (FED - Federal Resewe System), Bank Japonii (Bank of Japan).

16 Banki komercyjne (operacyjne - uniwersalne oraz specjalistyczne) to najbardziej rozpowszechniona forma instytucji bankowych. Świadczą one różnorodne usługi finansowe specyficzne dla ich działalności, a ich aktywność jest skupiona na maksymalizacji wyników finansowych. Chęci osiągania przez ten typ banków wysokiego zysku towarzyszy nieustanne dążenie do minimalizacji ryzyk związanych z ich działalnością. Banki komercyjne zajmują się przede wszystkim przyjmowaniem depozytów i kreowaniem wkładów w postaci udzielania kredytów oraz dokonywaniem na ich podstawie rozliczeń bezgotówkowych. Na zlecenie klientów, wykonują różne operacje pośredniczące i świadczą inne usługi bankowe.

17 Banki uniwersalne (universal banks) - oferują wiele różnorodnych usług świadczonych przez współczesną bankowość. Udzielają kredytów krótko-, średnio- i długoterminowych, przyjmują różne lokaty, a także wkłady oszczędnościowe ludności, dokonują operacji papierami wartościowymi, itp. Przeprowadzają one operacje w walucie krajowej i walutach obcych. Nie mają ograniczeń o charakterze ilościowym, cenowym, jakościowym, geograficznym, branżowym, czy też pod względem obsługiwanych klientów.

18 Główne funkcje uniwersalnego banku komercyjnego :

19 Banki specjalistyczne (inwestycyjne, hipoteczne, etc
Banki specjalistyczne (inwestycyjne, hipoteczne, etc.) ograniczają swą działalność do wąskiego zakresu operacji. Finansują wykonywanie specjalnych zadań, wymagających szczególnego rodzaju fachowej obsługi bankowej. Obok specjalizacji o charakterze branżowym może także występować specjalizacja pod względem terytorialnym (banki regionalne i ogólnokrajowe). Wśród banków specjalistycznych można wyróżnić np. banki obsługujące handel zagraniczny, banki budownictwa mieszkaniowego - hipoteczne, finansowania określonych gałęzi gospodarczych, obsługujące giełdy, itp. Są nimi przede wszystkim banki inwestycyjne dokonujące bezpośredniego transferu oszczędności na rynek pieniężny i kapitałowy. Odgrywają one coraz większą rolę w światowym systemie finansowym.

20 Banki inwestycyjne (investment banks) zajmują się koncentracją środków na finansowanie inwestycji oraz bezpośrednim transferem oszczędności na rynek pieniężny i kapitałowy. Kapitał gromadzony jest nie tylko poprzez kumulowanie wkładów klientów, lecz również w drodze emisji własnych obligacji. Świadczone przez nie usługi finansowe wykraczają poza tradycyjną działalność depozytowo-kredytową, głównie jednak są to usługi związane z operacjami papierami wartościowymi. Banki te współdziałają w tworzeniu nowych przedsiębiorstw lub rozbudowywaniu istniejących, gromadzą środki o charakterze długoterminowym, emitują długoterminowe papiery wartościowe, a także przyjmują lokaty długoterminowe. Wyodrębnienie banków inwestycyjnych nastąpiło przede wszystkim w krajach anglosaskich, gdzie nastąpił ścisły podział na banki komercyjne i inwestycyjne.

21 Banki hipoteczne to kolejny, obok banków inwestycyjnych, typ banków specjalistycznych.
Zajmują się one udzielaniem pożyczek zabezpieczonych hipoteką na nieruchomości. Udzielanie kredytów hipotecznych refinansowane jest sprzedażą specjalnych papierów wartościowych - listów zastawnych. Banki hipoteczne funkcjonują w systemie bankowym jako samodzielne pod względem prawnym jednostki lub też jako instytucje wyodrębnione ze struktur banków uniwersalnych.

22 Kasy oszczędnościowe gromadzą rozproszone oszczędności indywidualne i najczęściej udzielają na ich podstawie kredytów (w tym konsumpcyjnych) lub korzystnie lokują zgromadzone zasoby. Ich zadaniem jest ścisłe powiązanie ich działalności z potrzebami drobnych wytwórców, gospodarstw domowych, jak również samorządów. Kasy oszczędnościowe są samodzielnymi bankami uniwersalnymi. Działają często w powiązaniu z urzędami pocztowymi, które dysponują gęstą siecią placówek (np. niemiecka Sparkasse).

23 Banki spółdzielcze (zwane spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi, bankami ludowymi lub też spółdzielczymi towarzystwami kredytowymi) przyjęły za cel obsługę finansową i zaspokajanie potrzeb kredytowych członków spółdzielni oraz klientów w środowisku lokalnym. Za działalność danej spółdzielni solidarnie odpowiadają kredytobiorcy - członkowie spółdzielni m.in. przez ich wkłady członkowskie. Banki spółdzielcze są bankami uniwersalnymi, które ze względu na wysoki poziom konkurencji obsługują szeroki krąg klientów (nie tylko własnych członków, ale również osoby nie należące do spółdzielni). Świadczą wszystkie usługi charakterystyczne dla banków uniwersalnych.

24 Instytucje parabankowe świadczą usługi podobne do bankowych, a ich zakres i charakter zależy od obowiązującego w danym kraju prawa bankowego. W przeciwieństwie do banków nie są one poddane licencjonowaniu oraz nadzorowi bankowemu. Pełnią często funkcję pośrednika między bankami a drobnymi kredytobiorcami. Opinie na temat parabanków są często podzielone. Ich funkcjonowanie przyczynia się do obniżenia bezpieczeństwa obrotu środkami pieniężnymi, nierównej konkurencji oraz braku stabilności w sektorze finansowym. Przykładem parabanków w Polsce są dynamicznie rozwijające się SKOK-i (Spółdzielcze Kasy Oszczędnościowo-Kredytowe.

25 5. Bank jako instytucja publicznego zaufania
Bank musi być instytucją publicznego zaufania. Z tego też powodu powstało wiele przepisów regulujących działalność banków. Istotną cechą współczesnych stosunków między bankiem centralnym a bankami komercyjnymi jest zwiększający się zakres i rola regulacji ostrożnościowych oraz intensywności nadzoru bankowego. Generalnie biorąc banki komercyjne są zobowiązane do przestrzegania określonych reguł i norm, które mają zapewnić: utrzymanie przez bank niezbędnego minimum wypłacalności i płynności finansowej, zrównoważenie w postaci rezerwy celowej ryzyka związanego ze złymi kredytami, utrzymanie w określonych granicach koncentracji kredytów, utrzymanie w określonych granicach ryzyka walutowego, utrzymanie w określonych granicach ryzyka związanego z kształtowaniem się kursów papierów wartościowych, utrzymanie niezbędnych rezerw oraz kapitału zapasowego dla pokrycia nieprzewidywalnych strat.

26 Również szczególnymi przepisami obwarowane jest licencjonowanie działalności banku. Polskie prawo bankowe szczegółowo reguluje warunki, które muszą być spełnione aby bank mógł rozpocząć działalność. Do najważniejszych regulacji należą: potrzebne są minimum 3 osoby prawne lub 3 osoby fizyczne jako założyciele banku kapitał założycielski musi wynosić min. 5 mln EURO, przy założeniu, że te pieniądze nie mogą pochodzić z pożyczki tylko część udziału założycielskiego może być wniesiona w postaci aportu rzeczowego, którego wartość nie może przekraczać 30% – 40% całego kapitału posiadanie odpowiednich pomieszczeń i urządzeń służących do przechowywania i ochrony wartości, założenie banku wymaga również zaangażowanie odpowiedniej kadry, oraz przygotowanie trzyletniego planu działalności banku

27 6. Cele i rodzaje działalności banku
Bank komercyjny funkcjonuje jak przedsiębiorstwo, jago funkcją celu jest maksymalizowanie zysku (czyli wartości akcji banku). Bank komercyjny ma przynosić akcjonariuszom banku dochody podobne, lub wyższe jak w innych dziedzinach gospodarki. Podstawowe funkcje banku to: maksymalizacja zysku zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa finansowego zapewnienie perspektywy rozwojowej banku wysoki poziom zarządzania wizerunek banku w oczach społeczeństwa

28 Podstawowe rodzaje działalności banku to:
operacje i usługi tradycyjne: usługi rachunku bankowego, prowadzenie rozliczeń pieniężnych (transfer płatności), operacje wymiany walut, usługi sejfowe, udzielanie gwarancji i poręczeń, nowoczesne operacje i usługi bankowe: usługi brokerskie, usługi maklerskie, usługi emisyjne (emisja akcji na zlecenie), usług w dziedzinie fuzji i przejęć, emitowanie derywatów, czyli pochodnych instrumentów finansowych np.: opcji, instrumentów typu futures, zarządzanie na zlecenie portfelem inwestycyjnym klientów, doradztwo finansowe

29 7. System bankowy - pojęcie, funkcje, modele
System bankowy to : a. ogół instytucji bankowych funkcjonujących w danym kraju wraz ze wzajemnymi powiązaniami i relacjami z otoczeniem (rynkami pieniężnymi). b. suma banków funkcjonujących w danym państwie, tworzących logiczną, zwartą całość. Aby móc posługiwać się pojęciem systemu bankowego, banki oraz rynki finansowe powinny reprezentować poziom rozwoju pozwalający na określenie jego struktury. Struktura ta powinna odznaczać się zdolnością do przystosowywania się zarówno do dynamicznych, jak i wolnych zmian otoczenia (przystosowawcze własności systemu). Ponadto, istotna jest również niezawodność systemu.

30 Współczesne systemy bankowe powstały w wyniku ewolucji historycznej, w trakcie której nastąpiło ukształtowanie dwupoziomowego systemu bankowego (bank centralny oraz banki komercyjne), Na ich kształt wpływają następujące, ściśle ze sobą powiązane czynniki: ład społeczny (wartości kulturowe) i ekonomiczny (polityka gospodarcza, mechanizmy rynkowe), popyt na usługi bankowe (jego struktura i wielkość), bankowe rozwiązania legislacyjne, skłonność banków do wprowadzania innowacji.

31 Dwupoziomowy system bankowy
Cele Przedmiot i obszar działania Narzędzia i metody Stosunek do regulacji bankowych BANK CENTRALNY działanie na rzecz stabilności cen i pieniądza stabilność cen jest pojęciem węższym, a stabilność pieniądza pojęciem szerszym, gdyż oznacza jeszcze płynność rozliczeń oraz bezpieczeństwo systemu pieniężnego przedmiot działania – cała gospodarka narodowa obszar działania – terytorium kraju. Na to całe terytorium rozciąga się jurysdykcja banku centralnego. administracyjne – jest uprawniony do wydawania aktów prawnych działa w sposób ekonomiczno – adresowy np. odnosi stosowne działania do pewnej grupy klientów rynkowe emitent regulacji bankowych BANKI KOMRECYJNE maksymalizowanie zysku oraz wartości akcji tego banku – czyli maksymalizacja wartości rynkowej banku przedmiot – banki specjalistyczne, branżowe obszar – banki globalne, międzynarodowe, krajowe, lokalne przedmiot regulacji bankowych

32 Do podstawowych funkcji systemu bankowego można zaliczyć:
wykreowanie mechanizmów akumulacji środków pieniężnych oraz ich inwestowania, zagwarantowanie możliwości płatności między podmiotami gospodarczymi (również ponad granicami), zapewnienie rozwiązań w zarządzaniu ryzykiem bankowym, dostarczenie informacji cenowej o usługach bankowych, stworzenie warunków do transformacji środków pieniężnych i ich inwestowania w czasie.

33 dwa podstawowe modele systemów finansowych:
anglosaski - zwany również angloamerykańskim (separated banking system), niemiecko-japoński - zwany również reńskim lub kontynentalnym (universal banking system). modele sektora finansowego

34 Model anglosaski opiera się głownie na rynkach finansowych i odznacza się wyraźnym wewnętrznym podziałem na sektor: inwestycyjny, ubezpieczeniowy, bankowy Taki podział sprzyja silnej specjalizacji podmiotów finansowych i uniezależnieniu się wielkich korporacji przemysłowych od banków komercyjnych, wykorzystywanych przede wszystkim do funkcji płatniczo-rozliczeniowych, a także do zaspokajania krótkoterminowego zapotrzebowania przedsiębiorstw na kredyt. W systemie tym podstawowy dopływ środków finansowych do przedsiębiorstw odbywa się poprzez giełdę. Istot­ną rolę odgrywają różnego rodzaju fundusze i banki specjalistyczne - inwestycyjne. Państwa reprezentujące ten typ systemu finansowego to: Stany Zjednoczone, Kanada, Wielka Brytania, Australia.

35 W modelu niemiecko-japońskim główną rolę w sektorze finansowym pełni system bankowy, w którym zakres działalności banków nie został prawnie ograniczony, dzięki czemu banki są aktywne na rynkach finansowych oraz ubezpieczeniowych. Zaspokajają one zarówno krótkoterminowe, jak i długoterminowe potrzeby kredytowe klientów i mają charakter uniwersalny. Rola instytucji bankowych jako głównego dostarczyciela kapitału finansowego dla przedsiębiorstw wpłynęła na pojawienie się intensywnych i długoletnich związków z obsługiwanymi przez nie firmami. Silna pozycja banków uniwersalnych miała również wpływ na powolny rozwój rynków kapitałowych. Kraje, w których system niemiecko-japoński znalazł największą akceptację to: Niemcy, Japonia, Hiszpania, Francja, Szwajcaria, Austria.

36 Zaletami modelu anglosaskiego są:
• nadanie kluczowej roli rynkom akcji i obligacji przedsiębiorstw, • sprzyjanie działaniu inwestorów instytucjonalnych, • pobudzenie innowacji finansowych. Do wad tego systemu można zaliczyć: • oparcie finansowania podmiotów gospodarczych na anonimowym rynku papie­rów wartościowych, • nastawienie na częste zmiany partnerów, co wymusza krótkoterminową perspektywę w procesach decyzyjnych, • dużą formalizację transakcji ekonomicznych.

37 Zaletami modelu niemiecko-japońskiego są:
• finansowanie podmiotów gospodarczych na podstawie indywidualnych umów kredytowych, • długoterminowe finansowanie między bankiem a korporacją przemysłową, m.in. przez krzyżowanie udziałów kapitałowych, • stymulowanie powstawania silnych banków uniwersalnych. Jako wady tego systemu można wymienić: • niedostateczne rozszerzenie zakresu instrumentów finansowych, • opóźnienie we wprowadzaniu innowacji bankowych, • mniejszą odporność na konkurencję ze strony instytucji parabankowych.