Wykonanie: Anastazja Kryst

Prezentacja na temat: "Wykonanie: Anastazja Kryst"— Zapis prezentacji:

1 Wykonanie: Anastazja Kryst
Zwierzęta Świata Wykonanie: Anastazja Kryst

2 Lygrys Lygrys – krzyżówka tygrysicy i lwa. Podobnie jak tyglew, nie występuje w naturze i jest skutkiem przypadkowego lub celowego krzyżowania zwierząt w niewoli. W warunkach naturalnych zasięgi występowania lwów i tygrysów rzadko nakładają się, a nawet jeśli, to występują między nimi konflikty. Związki tygrysic z samcami lwów były odnotowywane bardzo rzadko. Pierwsze udokumentowane dane o istnieniu lygrysów pochodzą z Azji, z początków XIX wieku. Lygrysy rosną zwykle do rozmiarów większych niż tygrysy i znacznie większych niż lwy. Lubią pływać. W niewoli żyją ok lat. Samce są bezpłodne, ale samice są zdolne do urodzenia potomstwa.

3 Tygrys Azjatycki Tygrys Azjatycki - gatunek dużego, drapieżnego ssaka łożyskowego z rodziny kotowatych, największy z żyjących współcześnie czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera, jeden z największych drapieżników lądowych – wielkością ustępuje jedynie niektórym niedźwiedziom. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Rekordowa masa ciała samca tygrysa syberyjskiego wynosi 423 kg[9]. Dobrze skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie – z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych[10]. Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.

4 Lew Lew -  mięsożerny gatunek ssaka lądowego z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słoń, nosorożec, bawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Colchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 120–180 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś Afrykę, Azję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.

5 Żyrafa Żyrafa -afrykański ssak parzystokopytny z  rodziny żyrafowatych, najwyższe zwierzę lądowe i największy z przeżuwaczy żyjących w czasach nowożytnych. Jego epitet gatunkowy odnosi się do przypominającego wielbłąda wyglądu i łat na futrze, właściwych lampartowi. Gatunek ten wyróżnia się bardzo długą szyją, osiąga 5–6 m wysokości i masę (średnio) 1600 kg w przypadku samców i 830 kg w przypadku samic. Jego najbliższym żyjącym krewnym jest okapi leśne (rodzina Giraffidae liczy na początku XXI w. tylko te dwa gatunki). Bazując na wzorze ubarwienia wyróżnia się 9 podgatunków, natomiast badania genetyczne sugerują podział gatunku na cztery odrębne gatunki.

6 Zebra Zebra - nazwa stosowana na określenie ssaków z rodziny koniowatych charakteryzujących się obecnością białych pasów na czarnej sierści. Zwierzęta te należą do rodzaju Equus. Do zebr zalicza się zwykle trzy gatunki z licznymi podgatunkami: zebra stepowa  zebra równikowa  zebra sawannowa zebra damarska  zebra pręgonoga  zebra równinna  zebra kwagga  zebra pręgowana  zebra górska  zebra namibska  zebra przylądkowa Integrated Taxonomic Information System grupuje zebry w podrodzaju Hippotigris C. H. Smith, 1841, lokując w nim także Equus hartmannae Matschie, 1898 – takson, który przez Mammal Species of the World oraz publikację „Polskie nazewnictwo ssaków świata” Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Warszawie jest oznaczany jako zebra namibska (Equus zebra hartmannae), podgatunek zebry górskiej.

7 Papuga Papuga - Ptaki te charakteryzują się obecnością:
masywnego i hakowato zakończonego dzioba; nabrzmiałą woskówką u nasady dzioba (u większości gatunków); górną szczęką ruchomą względem czaszki; grubym, mięsistym językiem. Ponadto mają następujące cechy: większość świetnie się wspina; nie wiją gniazd, zakładają je zazwyczaj w dziuplach; są gniazdownikami; są zazwyczaj towarzyskie. Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym: nasionami, owocami, jagodami, orzechami, nektarem i pyłkiem, a w okresie lęgów także owadami i ich larwami.

8 Tukan Tukan - Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
długość ciała od 30 do 60 cm w sylwetce wyróżnia się duży, lekki dziób (niekiedy dłuższy od reszty ciała i o zbliżonej szerokości) dziób ma budowę ażurową, złożoną z luźnej sieci beleczek kostnych krańce dzioba są piłkowane niemal u wszystkich gatunków dziób jest bardzo barwny język długi, wąski i płaski dochodzący do 150 mm długości zwrotny palec zewnętrzny dość długi ogon dość krótkie, zaokrąglone skrzydła umożliwiające sprawny lot między gałęziami zazwyczaj brak wyraźnego dymorfizmu płciowego (niekiedy tylko samiec jest większy od samicy) stadne żywią się mieszanym pokarmem roślinno-zwierzęcym pokarm podrzucają w górę i łapią go dziobem w locie

9 Pingwin Pingwin - Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
długość cm[7]; dzioby zróżnicowane; silnie przesunięte ku tyłowi mocne nogi które pełnią funkcję płetw tylnych trzy przednie palce spięte błoną pławną; krótki, sztywny ogon, pełniący z nogami funkcję steru; wąskie skrzydła pełniące funkcję płetw napędowych; nielotne; łuskowate pióra; brzuch biały, grzbiet i głowa ciemna (czarna, granatowa, szara); często na głowie czub; na lądzie chodzą w postawie wyprostowanej, bądź ślizgają się na brzuchu, odpychając się kończynami; w wodzie osiągają prędkość ponad 20 km/h;

10 Niedźwiedź polarny Niedźwiedź polarny - gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych. Jego systematyczna (łacińska) nazwa Ursus maritimus oznacza „niedźwiedź morski”. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie .

11 Niedźwiedź brunatny Niedźwiedź brunatny - gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych. Zamieszkuje Azję, Europę Północną i Amerykę Północną. Niezagrożony wyginięciem. Sierść niedźwiedzia brunatnego ma barwę ciemnobrązową, choć u niektórych podgatunków może być jaśniejsza. W pozycji wyprostowanej Ursus arctos mierzy – w zależności od płci – od 1,8 m do 3 m. Masa ciała poszczególnych osobników waha się między 200, a 780 kg. Niedźwiedzica wydaje na świat co dwa lata dwoje-troje młodych. Ciąża trwa około 8 miesięcy. Poród następuje zwykle między grudniem, a lutym.

12 Sarna Sarna -  rodzaj ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Zaliczana do tego rodzaju sarna europejska jest najliczniejszym zwierzęciem łownym polskich łowisk. Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji – od zachodniej Europy po wschodnie wybrzeże środkowej Azji. Najliczniej występuje w krajach Europy Środkowej (Polska, Czechy, Słowacja, Niemcy, Austria). Rzadziej spotyka ją się w Danii i Holandii, m.in. z powodu niewielkiej powierzchni lasów w tych krajach. Na Półwyspie Skandynawskim najliczniejsza jest w południowej części Szwecji, im bardziej na północ, jej zagęszczenie znacznie maleje. Nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego słowa capreolus – „dzika koza, kozioł (tj. samiec sarny)” (zdrobnienie od capreus – „dzika koza”).

13 Jeleń Jeleń - rodzaj ssaka z rodziny jeleniowatych. Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji, północnej Afryce i Ameryce Północnej. Nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego słowa cervus – jeleń. Zaliczane do rodzaju Cervus jelenie i sambary były w tradycyjnej klasyfikacji dzielone na podrodzaje Rusa, Rucervus, Sika i Cervus, w nowszych klasyfikacjach zostały podniesione do rangi rodzajów[5]. Według tej klasyfikacji w rodzaju Cervus pozostały dwa gatunki: Cervus elaphus (jeleń szlachetny) i Cervus nippon (jeleń wschodni, sika). Dalsze badania wykazały wyraźne różnice występujące pomiędzy licznymi podgatunkami jelenia szlachetnego. Północnoamerykańskie i syberyjskie podgatunki określane jako wapiti zostały zgodnie uznane przez badaczy za odrębny gatunek Cervus canadensis.

14 Wiewiórka Wiewiórka - gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych. Tułów wraz z głową wiewiórki pospolitej osiągają łącznie długość 20–24 cm, ogona 17–20 cm, przy masie ciała 200–300 gramów. Zwierzę charakteryzuje się ubarwieniem zmiennym. Spotykane są dwie odmiany: jedna z częścią grzbietową wybarwioną na rudo, szarymi bokami i białą częścią brzuszną, a druga o grzbiecie czarnobrunatnym i białej części brzusznej, a bokach cieniowanych. Możliwe są także wybarwienie pośrednie. Wspomniane wersje kolorystyczne mogą występować równolegle u rodzeństwa z jednego miotu. Jesienią wiewiórki zmieniają futro na bardziej gęste i wybarwione w szarym odcieniu. Kolejna zmiana futra następuje wiosną. Ogon pokryty jest włosem rozmieszczonym w dwóch pasmach. Wiewiórka ma długie uszy zakończone kitkami. Zęby mają niskie korony. Pożywienie wiewiórki pospolitej stanowią nasiona (w tym z szyszek, bukwi, żołędzie i orzechy) i pączki drzew, grzyby, owoce, ale także owady, jaja i pisklęta[4]. Obserwowano je również przy zdrapywaniu kory drzew iglastych i spijaniu żywicy.

15 Jeż Jeż - rodzina małych, naziemnych ssaków łożyskowych pokrytych sztywnymi włosami przekształconymi u niektórych w kolce, zaliczana do rzędu jeżokształtnych. Żyją w Europie, Azji, Afryce oraz w Nowej Zelandii. Współcześnie jeże nie występują w naturze na terenie obu Ameryk. Zasiedlają środowiska leśne, trawiaste, a nawet pustynne. Jeże należą do stosunkowo dużych owadożernych. Mają ciało o krępej i mocnej budowie. Płaska, klinowata głowa o masywnej czaszce jest zakończona wydłużonym ryjkiem. Grzbiet i boki ciała są pokryte kolcami. Jeże prowadzą naziemny i nocny tryb życia. Potrafią się wspinać i pływać. Są wszystkożerne – żywią się ślimakami, dżdżownicami, jajami ptaków, małymi ssakami i płazami, ale głównie owadami. Wbrew ludowym przesądom (a także wbrew licznym bajkom), jeże nie jedzą jabłek. Jako ssaki zjadające owady i gryzonie przyczyniają się do zmniejszania populacji szkodników roślin uprawianych przez ludzi.

16 Szczur Szczur - rodzaj gryzonia z rodziny myszowatych obejmujący kilkadziesiąt gatunków. Do najbardziej rozpowszechnionych należą, występujące również w Polsce, szczur śniady i szczur wędrowny, oraz występujący w południowo-wschodniej Azji i na wyspach Pacyfiku szczur polinezyjski. Szczury występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy. Z ludźmi dotarły także na wiele wysp i archipelagów położonych na oceanach.

17 Mysz  Mysz - rodzaj gryzoni z rodziny myszowatych, obejmujący gatunki występujące głównie w Afryce, Azji i Europie. Mysz domowa jest jedynym gatunkiem tego rodzaju który zamieszkuje obie Ameryki i Australię. Zwierzęta znane jako: mysz leśna, mysz zaroślowa, czy mysz polna traktowane jako jedne z gatunków „myszy”, w rzeczywistości zaliczane są do odrębnego rodzaju gryzoni: myszarka (Apodemus) jako: myszarka leśna, myszarka zaroślowa, czy myszarka polna.

18 Myszoskoczek  Myszoskoczek - podrodzina gryzoni z rodziny myszowatych. Obejmuje około 110 gatunków niewielkich ssaków zamieszkujących zachodnią i południową Azję i północną Afrykę. Do Gerbillinae należą szczury pustynne i liczne gatunki myszoskoczek. Większość zwierząt z podrodziny myszoskoczek charakteryzuje się licznymi przystosowaniami do życia w warunkach pustynnych[4]. Samo słowo gerbil (upowszechnione jako angielska nazwa podrodziny suwaków) pochodzi od anglojęzycznego zdrobnienia innej grupy gryzoni jerboa (skoczkowate). Skoczkowate (Dipodidae) są rodziną gryzoni zupełnie niespokrewnioną z myszoskoczkami żyją one jednak w podobnych niszach ekologicznych. Jeden z gatunków myszoskoczki, wywodzący się z Mongolii, suwak mongolski (Meriones unguiculatus) stał się popularnym zwierzęciem domowym. Został rozpowszechniony w hodowli dzięki doktorowi Victorowi Schwentkerowi, który w 1954 roku jako pierwszy rozpoczął badania nad tym gatunkiem suwaka sprowadzając go do Stanów Zjednoczonych.

19 Chomik  podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych. Do rodziny chomikowatych zalicza się blisko 300 gatunków zwierząt. Chomiki właściwe są bliskimi krewnymi norników i szczura piżmowego. Zewnętrznie nie są zbytnio podobne do swych krewniaków. Zwierzęta bardziej podobne do chomików takie jak: mysz domowa, myszarka leśna, suwak i inne myszowate są bardzo dalekimi krewnymi chomików. Z licznej grupy chomików tylko niektóre gatunki można uznać za zwierzęta domowe. Należą do nich chomiczek syryjski, chomicznik Roborowskiego, chomik chiński, chomicznik dżungarski i chomicznik zabajkalski. Hodowane w domach chomiki mają swych krewnych żyjących na wolności.

20 Ups! Zwierzęta zjadły tą prezentację!
Koniec Ups! Zwierzęta zjadły tą prezentację!