CŁA I PROCEDURY CELNE

Podstawy unijnego prawa celnego Dlaczego unijne, a nie polskie prawo celne?

Etapy integracji gospodarczej Strefa wolnego handlu Unia celna Unia gospodarcza (wspólny rynek) Unia gospodarczo-walutowa Unia polityczna

Handel międzynarodowy Eksport Import Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów -> wewnątrzunijne nabycie towarów Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów -> wewnątrzunijna dostawa towarów

Przemieszczanie towarów - ograniczenia Swoboda przepływu towarów Ograniczenia w przepływie towarów Zakazy Ograniczenia Preferencje

Instrumenty polityki handlowej Typ środków nazwa Taryfowe Cła Nietaryfowe: 1. Parataryfowe Podatki importowe, opłaty wyrównawcze, subwencje, depozyty importowe, podwyższenie wymiaru podstawy celnej 2. Pozataryfowe Ograniczenia ilościowe, kontyngenty, embargo, koncesje i licencje eksportowe/importowe, ograniczenia dewizowe, bariery techniczne (certyfikacja, normy techniczne, zdrowotne), „dobrowolne” ograniczenia eksportu

Co to jest cło? Instrument polityki handlowej (zagranicznej polityki ekonomicznej państwa) Służy do oddziaływania wyłącznie na podmioty uczestniczące bezpośrednio w stosunkach gospodarczych z zagranicą. Są to opłaty nakładane przez państwo (ugrupowanie integracyjne) na towary przekraczające granicę celną.

Rodzaje ceł Autonomiczne Umowne Minimalne Maksymalne Preferencyjne Dyskryminacyjne (retorsyjne, wyrównawcze, antydumpingowe) Importowe Eksportowe Tranzytowe Ad valorem (od wartości) Ad spetiem (specyficzne, od ilości) Kombinowane

Procedury celne Dopuszczenie do obrotu Tranzyt Skład celny Uszlachetnianie czynne Przetwarzanie pod kontrolą celną Odprawa czasowa Uszlachetnianie bierne Wywóz

Procedura dopuszczenia do obrotu Dopuszczenie do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status celny towaru wspólnotowego. Wymaga ono zastosowania środków polityki handlowej, spełnienia pozostałych formalności wymaganych przy przewozie towarów, jak również zastosowania opłat prawnie należnych (Art. 79 KWC).  Zgłoszenie celne towarów należy dokonać na formularzu Jednolitego Dokumentu Administracyjnego (SAD), zgodnie z załącznikiem nr 37 i 38 do Rozporządzenia Wykonawczego nr 2454/93

Procedura dopuszczenia do obrotu c.d. Do zgłoszenia celnego o objęcie towarów procedurą dopuszczenia do obrotu należy dołączyć:     fakturę, na podstawie której zgłaszana jest wartość towarów, specyfikację towarów lub listę towarową, jeżeli faktura nie spełnia roli specyfikacji, pozwolenie, zezwolenie lub inne dokumenty, jeżeli są wymagane w związku z przywozem towarów, dokumenty, na podstawie których można określić podstawę opodatkowania towarów, jeśli faktura lub inny dokument służący do ustalenia wartości celnej towarów nie zawiera niezbędnych danych do ustalenia tej podstawy, certyfikat wystawiony przez producenta lub uprawnioną do tego placówkę badawczą, zawierający skład chemiczny i surowcowy towaru (do 100 %) oraz informacje wymagane uwagami do poszczególnych działów taryfy celnej, jeżeli dokument taki jest niezbędny dla ustalenia klasyfikacji towarowej towaru, gdy wymagane, na mocy art. 178 RWKC, zgłoszenie danych dla określenia wartości celnej zgłaszanych towarów, sporządzone zgodnie z warunkami ustanowionymi w tym artykule, dokumenty wymagane w celu zastosowania preferencyjnych uzgodnień taryfowych lub innych środków uchylających zasady prawne mające zastosowanie do zgłaszanych towarów, inne dokumenty, jeżeli są wymagane na podstawie przepisów odrębnych.

Faktura na potrzeby procedur celnych Faktura dołączana do zgłoszenia celnego powinna zawierać w szczególności: 1. nazwę i adres kontrahenta, 2. nazwę i adres nabywcy, 3. numer, 4. miejsce i datę wystawienia, 5. rodzaj i ilość towarów oraz ich wartość wyrażoną w walucie wymienialnej, w walucie polskiej albo walucie obcej niebędącej walutą wymienialną, 6. warunki dostawy (wg. INCOTERMS 2000 /2010), 7. inne dane, jeżeli są wymagane na podstawie przepisów odrębnych.

Wartość celna towaru Przepisy dotyczące wartości celnej zawarte są w: Art. 28 - 36 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, Art. 141 - 181a Rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (rozporządzenie wykonawcze) Załącznikach 23-26 i 28-29 do RWKC, zawierających: 
    • 23 - Objaśnienia do niektórych przepisów dotyczących wartości celnej, 
    • 24 - Stosowanie ogólnie uznanych zasad rachunkowości przy ustalaniu 
wartości celnej, 
    • 25 - Wykaz kosztów transportu lotniczego na określonych trasach, 
     • 26 - Wykaz towarów łatwo psujących się, dla których można stosować uproszczony system ustalania wartości celnej, 
    • 28 - Wzór deklaracji wartości celnej (D.W.1), 
    • 29 - Wzór uzupełniającego formularza deklaracji wartości celnej (D.W.1-BIS).

Określanie wartości celnej towaru Powyższe przepisy przewidują stosowanie sześciu metod ustalania wartości celnej: 
 1. metoda wartości transakcyjnej, 
 2. metoda wartości transakcyjnej towarów identycznych, 3. metoda wartości transakcyjnej towarów podobnych, 
 4. metoda ceny jednostkowej (metoda dedukcyjna), 
 5. metoda wartości kalkulowanej, 
 6. metoda ostatniej szansy. 
 Metoda wartości transakcyjnej jest podstawową metodą ustalania wartości celnej. Pozostałe to metody zastępcze. Wszystkie metody powinny być stosowane w kolejności, tzn. następną w kolejności metodę można zastosować dopiero w przypadku braku możliwości zastosowania metody poprzedniej.

Metoda wartości transakcyjnej Zgodnie z art. 29 ust. 1 WKC wartością transakcyjną jest cena faktycznie zapłacona lub należna za towar sprzedany w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty Ceną faktycznie zapłaconą lub należną, o której mowa w art. 29 ust. 1 WKC, jest całkowita płatność dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego, dla lub na korzyść sprzedającego za przywożone towary i obejmująca wszystkie płatności dokonane lub mające być dokonane, jako warunek sprzedaży przywożonych towarów, przez kupującego sprzedającemu lub przez kupującego osobie trzeciej, celem spełnienia zobowiązań sprzedającego. Płatność niekoniecznie musi zostać dokonana w formie przelewu pieniężnego. Płatność może być dokonana za pomocą akredytywy lub zbywalnych instrumentów płatniczych i może zostać dokonana bezpośrednio lub pośrednio (art. 29 ust. 3a WKC).

Metoda wartości transakcyjnej c.d. Jak wynika z art. 32 WKC w celu ustalenia wartości celnej metodą wartości transakcyjnej do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożone towary dodaje się: 
 a. następujące elementy w wysokości, w jakiej zostały poniesione przez kupującego, lecz nieujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za towary: 
     • prowizje i koszty pośrednictwa, z wyjątkiem prowizji od zakupu, 
     • koszt pojemników, o ile na potrzeby celne są traktowane łącznie z towarem, 
     • koszt pakowania, zarówno robocizna, jak i materiały; 
 b. określoną w odpowiedniej proporcji wartość wymienionych poniżej towarów i usług, dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego, bezpłatnie lub po obniżonej cenie, do użytku związanego z produkcją i sprzedażą przywożonych towarów na wywóz, w zakresie, w jakim taka wartość nie została ujęta w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej: 
   • materiałów, komponentów, części i podobnych elementów, które stanowią część składową lub przynależność przywiezionych towarów, 
     • narzędzi, matryc, form i podobnych elementów użytych przy produkcji przywiezionych towarów, 
     • materiałów zużytych przy produkcji przywiezionych towarów, 
     • prac inżynieryjnych, badawczych, artystycznych i projektowych oraz planów i szkiców wykonanych poza Wspólnotą i niezbędnych do produkcji przywiezionych towarów; 
 c. honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne dotyczące towarów, dla których ustalana jest wartość celna, które musi opłacić nabywca, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, jako warunek sprzedaży wycenianych towarów, o ile te honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne nie są ujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej; 
 d. wartość jakiejkolwiek części dochodu z tytułu dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub wykorzystania przywiezionych towarów, która przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedającemu; 
 e. koszty transportu i ubezpieczenia przywiezionych towarów oraz opłaty załadunkowe i manipulacyjne związane z transportem przywiezionych towarów do miejsca ich wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

Przykład Amerykańska firma podpisuje umowę z belgijskim pośrednikiem. W wyniku jego starań Amerykanom udaje się nawiązać kontakt z polską firmą, która kupuje amerykański towar o wartości 10 tys. dolarów (na bazie FOB Nowy Jork). Jednocześnie zgodnie z kontraktem ponosi połowę kosztów pośrednictwa (2 tys. $). Na swój koszt organizuje transport do Gdyni (1 tys. $) i ubezpiecza towar (0,5 t. $). Podstawą do określenia wartości celnej towaru będą: Faktura wystawiona przez USA, obejmująca wynagrodzenie pośrednika – 12 tys. Koszt frachtu – 1 tys. Koszt ubezpieczenia – 0,5 tys. Razem: 13,5 tys. dolarów

Przykład 2 Polska firma zamawia wykonanie w Tajlandii 50 tyś. koszulek bawełnianych ze specjalnym nadrukiem (koszt jednej 2$, CIF Gdańsk). Tajska firma wykonuje je w oparciu o matrycę zaprojektowaną i wykonaną w Malezji (koszt odpowiednio 10 i 20 tys. $). 1 grudnia firma sprowadza pierwszą partię koszulek (10 tys. sztuk). Wartością celną towaru będzie: Koszt koszulek: 20 tyś. Koszt projektu matrycy: 10 000 : 5 = 2000 Koszt wykonania matrycy: 20 000 : 5 = 4000 Razem 26 tyś. $

Przykład 3 Polska spółka otrzymała z USA fakturę określającą opłaty licencyjne. Jeżeli opłaty te dotyczą sprowadzanych towarów, wówczas należy je doliczyć do ich wartości metodą proporcjonalną, co oznacza ich obliczenie w odniesieniu do każdego asortymentu adekwatnie do jego udziału w przesyłce. Jeżeli zaś opłata licencyjna odnosi się do towarów produkowanych w kraju na podstawie zakupionej licencji, to wystawienie wspomnianej faktury nie generuje zobowiązań celnych, gdyż nie dochodzi do granicznego przypływu towarów Źródło: Handel zagraniczny. Poradnik dla praktyków (red.) B. Stępień,

Taryfa celna i klasyfikacja towarów Do kraju sprowadzana jest podkładka stanowiąca część składową obrabiarki. Podkładka wykonana jest ze srebra. Klasyfikacja: części zamienne (dział 85 taryfy celnej), wyrób z metali szlachetnych (dział 71)? Sprowadzamy złotą papierośnicę Klasyfikacja: wyrób użytkowy czy biżuteria? Sprowadzamy samochód o charakterze ambulansu Klasyfikacja: pojazd specjalnego przeznaczenia (pozycja 8705), pojazd do transportu ludzi (pozycja 8703)? Sprowadzamy „śmieciarkę” Klasyfikacja: pojazd specjalnego przeznaczenia (8705), pojazd do przewozu towarów (8704)? Decydują: tradycyjnie (najczęściej) wykorzystywane materiały lub podstawowa (dominująca) funkcja

Metoda wartości transakcyjnej towarów identycznych Metoda wartości transakcyjnej towarów identycznych. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie wartości transakcyjnej ustala się ją w oparciu o metodę wartości transakcyjnej towarów identycznych. Metoda wartości transakcyjnej towarów identycznych polega na ustaleniu wartości celnej w oparciu o wartość transakcyjną identycznych towarów sprzedanych w celu wywozu do Wspólnoty i wywiezionych w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna. Towary są uznawane za identyczne w przypadku, gdy zostały wytworzone w tym samym kraju co towary podlegające wycenie oraz są takimi samymi pod każdym względem, włączając w to: 
 • cechy fizyczne, 
 • jakość, 
 • renomę jaką posiadają.

Metoda wartości transakcyjnej towarów podobnych Metoda wartości transakcyjnej towarów podobnych. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie wartości transakcyjnej i wartości transakcyjnej towarów identycznych ustala się ją w oparciu o metodę wartości transakcyjnej towarów podobnych. Metoda wartości transakcyjnej towarów podobnych polega na ustaleniu wartości celnej w oparciu o wartość transakcyjną towarów podobnych, sprzedanych w celu wywozu do Wspólnoty i wywiezionych w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna. Za podobne uznawane są towary, które zostały wytworzone w tym samym kraju co towary podlegające wycenie oraz, nie będąc podobnymi pod każdym względem, posiadają podobne cechy i skład materiałowy, co pozwala im pełnić te same funkcje i być towarami handlowo wymiennymi. Przy ustalaniu podobieństwa towarów należy brać pod uwagę jakość, znak handlowy i opinię o towarach. 

Metoda ceny jednostkowej  Metoda ceny jednostkowej. Jeżeli wartość celna nie może być ustalona na podstawie wyżej przedstawionych metod, tzn. metody wartości transakcyjnej oraz metod wartości transakcyjnej towarów identycznych i podobnych ustala się ja w oparciu o metodę ceny jednostkowej. Metoda ta polega na obliczeniu wartości opartej na cenie jednostkowej, po jakiej towary przywożone lub towary identyczne bądź podobne sprzedawane są we Wspólnocie, w największych zbiorczych ilościach, osobom nie powiązanym ze sprzedającymi. Od tak ustalonej ceny jednostkowej należy odjąć: 
 a. marże, zazwyczaj płacone lub uzgodnione do zapłacenia bądź też narzuty jakie są zazwyczaj stosowane, obejmujące zyski i wydatki (włączając koszty bezpośrednie i pośrednie obrotu danymi towarami) związane ze sprzedażą we Wspólnocie przywożonych towarów tego samego gatunku i rodzaju, 
 b. koszty transportu i ubezpieczenia oraz związane z nimi koszty ponoszone we Wspólnocie, 
 c. należności przywozowe i inne opłaty należne we Wspólnocie z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

Metoda wartości kalkulowanej Metoda wartości kalkulowanej. Jeżeli wartość celna nie może być ustalona na podstawie wcześniej przedstawionych metod, tzn. metody wartości transakcyjnej, metod wartości transakcyjnej towarów identycznych i podobnych czy też metody opartej na cenie jednostkowej należy ją ustalić w oparciu o metodę wartości kalkulowanej. Wartość celna ustalana metodą wartości kalkulowanej jest równa sumie: - kosztów lub wartości materiałów i produkcji bądź innych procesów zastosowanych przy wytworzeniu przywożonych towarów; 
 - kwoty zysku i kosztów ogólnych równych kwocie zwyczajowo wliczanej w cenę sprzedaży towarów tego samego gatunku lub rodzaju co towary dla których ustalana jest wartość celna, wytworzonych przez producentów w kraju eksportu, w celu wywozu do Wspólnoty; 
 - kosztów transportu i ubezpieczenia przywożonych towarów oraz opłat załadunkowych i manipulacyjnych związanych z transportem przywożonych towarów do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

Metoda „ostatniej szansy” Metoda „ostatniej szansy”. Jest to metoda stosowana w przypadku, gdy nie można zastosować poprzednich metod ustalania wartości celnej. Metoda ostatniej szansy nie przewiduje konkretnego sposobu ustalania wartości celnej towaru, natomiast wymaga, aby ta wartość była ustalona na podstawie danych dostępnych we Wspólnocie, z zastosowaniem odpowiednich środków zgodnych z zasadami i ogólnymi przepisami: Porozumienia w sprawie stosowania artykułu VII Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994r.; 
 Artykułu VII Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994r.; 
 Przepisów rozdziału 3 Tytułu II WKC - "Wartość celna towarów".

Preferencje w handlu zagranicznym Umowy o wolnym handlu (m.in. Algieria, Autonomia Palestyńska, Chile, Egipt, Izrael, Jordania, Liban, Maroko, Meksyk, RPA, Syria, Tunezja, Korea Płd. Europejski Obszar Gospodarczy (Norwegia, Islandia, Lichtenstein) Unia celna (Turcja, Andora, San Marino) Układ ACP (kraje Afryki, Karaibów i Pacyfiku) – obejmuje 77 krajów (np. Angola, Dominikana, Gwinea, Haiti, Jamajka, Kamerun, Kenia, Nigeria) Układ OCT (zrzeszający kraje i terytoria zamorskie, np.: Polinezja Francuska, Kajmany, Antyle Holenderskie, Falklandy, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) System GSP (General System of Preference)

Dokumentowanie preferencyjnego pochodzenia Deklaracja na fakturze (zazwyczaj do wartości 6 tys. euro) Deklaracja na fakturze wystawianej przez tzw. upoważnionego eksportera (niezależnie od wartości) EUR 1 (powyżej 6 tys. euro) FORM A (dla systemu GSP)

Procedura wywozu Procedura wywozu (art. 161) Procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. Dokonanie wywozu wymaga spełnienia formalności przewidzianych dla niego, z uwzględnieniem środków polityki handlowej i o ile znajdują zastosowanie, należności celnych wywozowych.

Tranzyt zewnętrzny (art. 91WKC) Procedura tranzytu zewnętrznego pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty: Towarów niewspólnotowych, niepodlegających w tym czasie należnościom celnym przywozowym i innym opłatom ani środkom polityki handlowej; Towarów wspólnotowych, w przypadku i na warunkach określonych zgodnie procedurą Komitetu, w celu uniknięcia sytuacji, w których produkty objęte środkami lub korzystające ze środków w wywozie mogłyby unikać tych środków lub korzystać z nich bez uzasadnienia

Tranzyt Tranzyt wewnętrzny (art. 163) Procedura tranzytu wewnętrznego pozwala, na warunkach określonych na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego sie na obszarze celnym Wspólnoty, przez terytorium państwa trzeciego, towarów wspólnotowych bez zmiany ich statusu celnego.

Tranzyt Tranzyt wewnętrzny c.d. Tranzyt wewnętrzny może odbywać się: Zgodnie z procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego, jeżeli taka możliwość została przewidziana umową międzynarodową, Na podstawie karnetu TIR, Na podstawie karnetu ATA używanego jako dokument tranzytowy, Zgodnie z Manifestem Reńskim , Drogą pocztową (łącznie z paczkami pocztowymi)

Skład celny Skład celny (art. 98) 1. Procedura składu celnego pozwala na składowanie w składzie celnym: a) towarów niewspólnotowych, które w czasie tego składowania nie podlegają należnościom celnym przywozowym ani środkom polityki handlowej; b) towarów wspólnotowych, którym odrębne przepisy wspólnotowe dają możliwość korzystania, w związku z ich umieszczeniem w składzie celnym, ze środków zwykle stosowanych przy wywozie tego rodzaju towarów. 2. Składem celnym jest każde miejsce uznane przez organy celne i podlegające ich kontroli, w którym towary mogą być składowane zgodnie z ustalonymi warunkami.

Uszlachetnianie czynne Uszlachetnianie czynne (art. 114) 1. procedura uszlachetniania czynnego pozwala na poddanie na obszarze celnym Wspólnoty jednemu lub większej liczbie procesów uszlachetniania: a) towarów niewspólnotowych przeznaczonych do powrotnego wywozu poza obszar celny Wspólnoty w postaci produktów kompensacyjnych, bez obciążania tych towarów należnościami celnymi przywozowymi ani stosowania wobec nich środków polityki handlowej; b) towarów dopuszczonych do swobodnego obrotu ze zwrotem lub umorzeniem należności celnych przywozowych, jeżeli towary te są wywożone z obszaru celnego Wspólnoty w postaci produktów kompensacyjnych.

Procesy uszlachetniania Procesy uszlachetniania oznaczają: Obróbkę towarów, w tym montaż, składanie lub instalowanie ich w innych towarach, Przetwarzanie towarów, Naprawę towarów, w tym ich odnawianie i porządkowanie. Wykorzystywanie niektórych towarów (określonych zgodnie z procedurą Komitetu), niewchodzących w skład produktów kompensacyjnych, ale umożliwiających lub ułatwiających ich wytworzenie, nawet jeżeli zostają one całkowicie lub częściowo zużyte w tym procesie.

Przetwarzanie pod kontrolą celną Przetwarzanie pod kontrolą celną (art. 130) Procedura przetwarzania pod kontrola celna umożliwia użycie towarów niewspólnotowych na obszarze celnym Wspólnoty w procesach zmieniających ich rodzaj lub stan bez stosowania wobec nich należności celnych przywozowych i środków polityki handlowej oraz umożliwia dopuszczenie do swobodnego obrotu produktów powstających w takich procesach z zastosowaniem właściwych dla nich należności celnych przywozowych. Takie produkty nazywane są produktami przetworzonymi.

Odprawa czasowa Odprawa czasowa (art. 137) Procedura odprawy czasowej pozwala na wykorzystanie na obszarze celnym Wspólnoty towarów niewspólnotowych przeznaczonych do powrotnego wywozu bez dokonywania żadnych zmian, z wyjątkiem wynikającego ze zużycia obniżenia ich wartości, z całkowitym lub częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych i bez stosowania wobec nich środków polityki handlowej.

Odprawa czasowa c.d. Zwolnienie częściowe (art. 143) 1. Kwota należności celnych przywozowych do uiszczenia za towary objęte procedurą odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności przywozowych wynosi 3 % od kwoty, która miałaby zostać uiszczona za te towary, gdyby zostały dopuszczone do swobodnego obrotu w dniu, w którym zostały objęte procedurą odprawy czasowej, za każdy miesiąc lub część miesiąca, w którym towary objęte były procedurą odprawy czasowej. 2. Kwota należności celnych przywozowych do uiszczenia nie może być wyższa od tej, która miałaby zostać uiszczona gdyby towary te zostały dopuszczone do swobodnego obrotu w dniu, w którym zostały objęte procedurą odprawy czasowej, nie uwzględniając odsetek, które mogłyby mieć tu zastosowanie.

Uszlachetnianie bierne Uszlachetnianie bierne (art. 145) 1. Procedura uszlachetniania biernego pozwala, bez uszczerbku dla szczególnych przepisów dotyczących systemu standardowej wymiany określonego w art. 154–159 i art. 123, na dokonanie czasowego wywozu towarów wspólnotowych poza obszar celny Wspólnoty w celu poddania ich procesom uszlachetniania oraz na dopuszczenie do swobodnego obrotu produktów powstałych w wyniku tych procesów, z całkowitym lub częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych. 2. Wobec wywożonych czasowo towarów wspólnotowych stosuje się należności celne wywozowe, środki polityki handlowej oraz inne formalności wymagane dla wyprowadzenia towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty.

Uszlachetnianie bierne (obrót reparacyjny) Art. 152 1. Jeżeli proces uszlachetniania ma na celu naprawę towarów wywożonych czasowo, to ich dopuszczenie do obrotu dokonywane jest z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, o ile udowodniono organom celnym, że naprawa została dokonana nieodpłatnie, ze względu na gwarancyjne zobowiązania kontraktowe lub ustawowe, bądź istnienie wady fabrycznej. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje sie w przypadku stwierdzenia wadliwości towarów w chwili ich pierwszego dopuszczenia do obrotu. Artykuł 153 Jeżeli proces uszlachetniania ma na celu naprawę towarów będących przedmiotem czasowego wywozu i jeżeli naprawa jest dokonywana odpłatnie, to częściowe zwolnienie z należności celnych przywozowych, przewidziane w art. 145, polega na określeniu kwoty należności, jaka byłaby zastosowana na podstawie elementów kalkulacyjnych dotyczących produktów kompensacyjnych z dnia przyjęcia zgłoszenia o ich dopuszczenie do obrotu w oparciu o wartość celną równą kwocie kosztów naprawy, pod warunkiem ze koszty te stanowią jedyne świadczenie posiadacza pozwolenia oraz że na wysokość kosztów nie miały wpływu powiązania miedzy nim a osobą dokonującą naprawy.

Inne przeznaczenia celne Wolne obszary celne i składy wolnocłowe (art. 166) Wolne obszary celne i składy wolnocłowe są częściami obszaru celnego Wspólnoty lub pomieszczeniami znajdującymi sie na tym obszarze, oddzielonymi od pozostałej jego części, w których: a) towary niewspólnotowe traktowane są do celów stosowania należności celnych przywozowych i obowiązujących w przywozie środków polityki handlowej jako nieznajdujące sie na obszarze celnym Wspólnoty, pod warunkiem ze nie zostały dopuszczone do obrotu ani objęte inną procedurą celną, ani też nie zostały użyte lub zużyte na warunkach nieprzewidzianych przepisami prawa celnego; b) określone w szczególnych przepisach Wspólnoty towary korzystają, ze względu na ich umieszczenie w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym, ze środków stosowanych zwykle przy wywozie towarów.

Dokumentowanie wywozu – podatek VAT Zarówno przy eksporcie towaru, jak i wewnątrzwspólnotowej dostawie towaru prawo zezwala na zastosowanie stawki VAT 0% W obu przypadkach wymaga to jednak udowodnienia, że towar opuścił terytorium kraju W przypadku eksportu zasadniczą rolę odgrywa karta 3 dokumentu SAD, potwierdzająca wywóz towarów

Dokumentowanie wywozu Zgodnie z art. 42 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem że nabywca towaru jest zarejestrowanym podatnikiem VAT-UE na terytorium innego państwa i jego nr identyfikacji podatkowej zostanie zamieszczony na fakturze VAT, wystawionej przez polskiego sprzedawcę

Faktura VAT Dokument ten powinien zawierać: Nazwiska (nazwy) sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy, Numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, Dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok (dla sprzedaży o charakterze ciągłym) dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i nr kolejny faktury oznaczonej jako FAKTURA VAT, Nazwę towaru lub usługi, Jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanej usługi, Cenę jednostkową towaru (usługi), bez kwoty podatku, Stawkę podatku, Sumę wartości sprzedaży netto (z podziałem na poszczególne stawki podatku – zwolnienia od podatku – niepodlegające opodatkowaniu), Kwotę podatku, Sumę wartości sprzedaży brutto, Kwota należności ogółem (słownie i cyframi)

Dowód wywozu Oprócz prawidłowej faktury należy posiadać dokumenty poświadczające wywóz towaru. Zgodnie z ustawą VAT dowodami, świadczącymi o dokonaniu WDT, są dokumenty, jeśli łącznie potwierdzają dostarczenie towaru do nabywcy i są to: Dokumenty przewozowe (np. CMR, CIM), otrzymane od przewoźnika lub spedytora, z których wynika, że towary zostały dostarczone do odbiorcy (w sytuacji gdy za transport odpowiada niezależny spedytor lub przewoźnik), Kopia faktury, Specyfikacja towarowa

Dowód wywozu – własny środek transportu W przypadku wywozu towaru przy użyciu własnego środka transportu (sprzedającego lub nabywcy), oprócz faktury VAT i specyfikacji, należy dysponować dokumentami, które zawierają co najmniej takie dane: Nazwisko (nazwę) oraz adres dostawcy i odbiorcy, Adres dostawy towaru (gdy jest inny niż adres odbiorcy), Określenie towarów i ich ilości, Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę w miejscu innym niż na terenie kraju wysyłki, Rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są przewożone towary. Jeżeli dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostawy, wolno powoływać się na inne dokumenty, w szczególności: Korespondencję handlową z nabywcą, Dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów przewoźnego (frachtu), Dokument potwierdzający dokonanie zapłaty za towar

Statystyka handlu INTRASTAT EKSTRASTAT W państwach członkowskich Unii Europejskiej, w ramach statystyki międzynarodowego handlu towarami funkcjonują dwa systemy: system statystyki handlu zagranicznego - EXTRASTAT - oparty na informacjach zbieranych na podstawie dokumentu SAD (Single Administrative Document), obejmujący swym zakresem obrót towarowy realizowany przez państwa członkowskie UE z tzw. krajami trzecimi, tj. nie będącymi państwami członkowskimi UE; system INTRASTAT, tj. system statystyki handlu towarami pomiędzy państwami członkowskimi UE. Dane do tego systemu przekazywane są bezpośrednio przez zobowiązanych przedsiębiorców w formie deklaracji.

Zgłoszeniu do systemu INTRASTAT podlega fizyczny przepływ towarów wspólnotowych z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego (np. towary wspólnotowe, które są wysyłane z Niemiec bezpośrednio do Polski, muszą być zgłoszone do systemu INTRASTAT w obu tych krajach). Przepływ towarów z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego jest traktowany jako obrót handlowy będący przedmiotem zainteresowania dla systemu INTRASTAT także wówczas, gdy towary przekraczają granice zewnętrzne Unii Europejskiej (np. towary, które są wysyłane z Niemiec do Włoch i przekraczają - bez przepakowania i rozładunku - granice Szwajcarii, muszą być zgłoszone do systemu INTRASTAT w Niemczech i we Włoszech). Każdy wewnątrzwspólnotowy przepływ towaru jest rejestrowany, jako: wywóz towarów - wówczas, gdy rejestracji dokonuje państwo członkowskie wysyłające towary oraz przywóz towarów - wtedy, gdy rejestracji dokonuje państwo członkowskie otrzymujące ten sam towar. Obowiązek przekazywania informacji o dokonanych przywozach i wywozach towarów między Polską a innymi krajami Unii Europejskiej ciąży na tych przedsiębiorcach, którzy osiągnęli pewne ustalone na dany rok sprawozdawczy (kalendarzowy) i ogłoszone w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie badań statystycznych statystyki publicznej, wartości w ramach tych obrotów. Wartości te to tzw. progi statystyczne. Progi statystyczne są ustalone odrębnie dla przywozu i odrębnie dla wywozu towarów. Są one publikowane z odpowiednim wyprzedzeniem tak, aby każdy podmiot mógł stwierdzić, czy i w jakim zakresie podlega obowiązkowi składania deklaracji INTRASTAT.

Progi statystyczne w roku 2011 obowiązują progi statystyczne dla podmiotów realizujących obroty z krajami Unii Europejskiej, w wysokości takiej samej jak w roku 2009 i 2010: próg podstawowy: dla przywozu 1.000.000 zł 
dla wywozu 1.000.000 zł próg szczegółowy: dla przywozu 33.000.000 zł 
dla wywozu 60.000.000 zł

http://www.stat.gov.pl/gus/intrastat_PLK_HTML.htm

Unia Europejska Ile państw członkowskich liczy UE? Czy obszar celny UE równa się obszarowi państw członkowskich?

Obszar celny UE Państwo Wspólny obszar podatkowy (VAT) Obszar celny Portugalia Tak Hiszpania Tak, z wyłączeniem Ceuty, Melilii i Wysp Kanaryjskich Malta Włochy Tak, w wyłączeniem gmin Livigno i Ciampione d’Italia oraz włoskich wód jeziora Lugano Francja Tak, z wyłączeniem terytoriów zamorskich Cypr Tak (tylko grecka część) Grecja Tak, z wyłączeniem góry Athos tak Wielka Brytania Irlandia Belgia Luksemburg Holandia Dania Tak, z wyłączeniem Wysp Owczych i Grenlandii Niemcy Tak, z wyłączeniem wyspy Helgoland i terytorium Buesingen Austria Słowenia Czechy Słowacja Węgry Litwa Łotwa Estonia Finlandia Tak, z wyłączeniem Wysp Alandzkich Bułgaria Rumunia Szwecja Polska Obszar celny UE

Dumping W handlu międzynarodowym dumping oznacza sprzedaż towaru na obcym rynku, gdzie cena eksportowa jest niższa od tzw. ceny normalnej (obowiązującej na rynku rodzimym eksportera). W szczególności nie musi to zatem oznaczać sprzedaży poniżej kosztów produkcji. Dumping jest traktowany jako niezgodny z zasadami uczciwej konkurencji, ale nie został oficjalnie zakazany. Można z nim walczyć pod warunkiem, że dumping powodu szkodę na rynku i można udowodnić związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dumpingiem a taką szkodą. W takim przypadku państwo może zastosować cła wyrównawcze, których wysokość musi równać się marginesowi dumpingu.