Foka szara Samce osiągają do 3 m. długości i do 310 kg masy ciała. Samice fok są nieco mniejsze, osiągają przeciętnie 1,8 m długości i 155 kg masy ciała. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 22,5 tysięcy osobników Cechy charakterystyczne szara sierść, spód brzucha jaśniejsza, ciemne plamy na całym ciele -długi, wąski psi pysk -długie wąsy, twarde pazury -ostre zęby przystosowane do zjadania ryb i mięczaków -krótkie, owłosione płetwy Tryb życia Foki wiodą wodno-lądowy tryb życia. Podczas gdy na lądzie są ociężałe i niezdarne, w wodzie okazują się być wspaniałymi pływakami. Są szybkie, zwinne i zdolne do rozmaitych akrobacji. Nurkując, pozostają pod wodą zwykle do 10 minut. Śpią unosząc się na powierzchni wody, pod wodą, lub też wylegują się na lądzie. Uwielbiają wygrzewać się na słońcu. Foki szare prowadzą osiadłe życie, nie lubią dalekich wędrówek. Tylko młode osobniki wypuszczają się czasem na ponad 1000 km wycieczki. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczęta, które przychodzą na świat mają średnio 75 cm długości i ważą 6-10 kilogramów. Młode foczki pokryte są białym, gęstym futrem, Pozostają pod opieką matki tylko w czasie 3 tygodni karmienia, później, zachęcane przez matkę ruszają w świat i od tamtej pory muszą już radzić sobie same

Bocian biały Charakterystyka Upierzenie białe z wyjątkiem czarnych lotek. Nogi i dziób czerwone. Szyja długa, w locie wyciągnięta do przodu. Z uwagi na słabo rozwinięte mięśnie piersiowe częściej posługuje się lotem szybowcowym, czyli wykorzystując powierzchnię swoich skrzydeł i wznoszące, ciepłe prądy powietrzne. Siłą własnych mięśni lata niechętnie i tylko na niewielkie odległości, do wzbicia się w powietrze musi oddać parę podskoków. Odlatuje stadami w sierpniu i wrześniu, a wraca w marcu i kwietniu. Głównie można usłyszeć jego klekot gdy wróci na gniazdo lub w czasie godów, kiedy wygina szyję tak, że głowę kładzie na grzbiecie. Umie też pogwizdywać. Wymiary długość ciała 95–130 cm długość ogona 24–26 cm długość dzioba: 16-20 cm[4] rozpiętość skrzydeł 155–220 cm wysokość ok. 80 cm Masa ciała 2,3–4,4 kg Samce są przeważnie nieco większe od samic Pożywienie Bocian jest ptakiem mięsożernym. Żywi się owadami, głównie pasikonikami i chrząszczami, ale również jaszczurkami, wężami, pisklętami i wyjątkowo małymi zającami. W latach obfitujących w myszy i norniki zjada prawie wyłącznie te gryzonie, przez co jest ptakiem pożytecznym z punktu widzenia rolników. Mimo popularnych opowieści bocian biały rzadko je żaby, jeżeli do wyboru ma inne rodzaje pokarmu. W okresie lęgowym staje się mało wybredny i aby wykarmić szybko rosnące młode łapie każde zwierzę, które jest w stanie połknąć.

Bóbr europejski jest największym gryzoniem w Europie. Długość jego ciała dochodzi do 1 m, ogona do 37 cm, waży do 30 kg. Żyje najchętniej w lasach liściastych nad wolno płynącymi rzekami. Woda jest jego żywiołem, ma więc ciało o opływowym kształcie. Na lądzie porusza się niezdarnie i powoli. Gnieździ się bądź w nadbrzeżnych norach, bądź w kopcach gałęzi składanych przez niego na dnie zbiorników wodnych. Wznoszone kopce, tzw. żeremia, mają do 2 metrów wysokości i 12 m średnicy. Wewnątrz żeremia znajduje się komora mieszkalna, położona powyżej poziomu wody. Wejście jest zawsze pod powierzchnią wody. Są to zwierzęta, które nie zapadają w sen zimowy, w związku z czym muszą gromadzić zapasy żywności na okres zimy. Żywią się wyłącznie roślinami: korą i łykiem drzew i krzewów, szczególnie wierzby, osiki, brzozy, a także roślinami zielnymi. Jesienią, jako zapasy na zimę, zatapiają gałęzie, do których dostają się pokonując czasem pokrywę lodu. Bobry są aktywne nocą i o zmierzchu. Poszczególne rodziny zamieszkują odizolowane terytoria. W przypadku rzek jedna rodzina zajmuje, w zależności od liczby osobników i wielkości rzeki, odcinek od 100 m do 3 km. Zwykle rodzina składa się z pary dorosłych zwierząt oraz ich jedno- i dwuletnich dzieci. Młode rodzą się na początku lata (2-3 szt.) i są od razu owłosione i widzące (odróżnia je to od innych gryzoni w Polsce).