Dlaczego instruktorzy nie czują wspólnoty chorągwi? Prowadząca warsztaty: hm. Dorota Całka

Harold Kaufman Toward & Interactional Conception of Community 1959 Centralizacja, specjalizacja i rozwój stosunków bezosobowych osłabiają wspólnoty. Wspólnota jest miejscem i zaleca ludziom jako styl życia pewną konfigurację działań i pragnień, czyli instytucje i kolektywne cele. Ludzie we wspólnocie powinni być zdolni nie tylko do wspólnego działania, ale także działać w trosce o życie.

Marvin B. Sussman Community Structure & Analysis New York 1959 O istnieniu wspólnoty mówi się wówczas, gdy interakcja między jednostkami ma na celu uwzględnienie potrzeb jednostek i realizację celów grupowych (…). Niewielka przestrzeń jest inną cechą wspólnoty (…). Wspomniane cechy społecznej interakcji, struktury służące gratyfikacji fizycznych, społecznych i psychologicznych oraz ograniczona przestrzeń fizyczna są w definicji wspólnoty podstawowe.

Ferdinand Tonnies Wspólnota jest przeciwstawnym typem zbiorowości wobec zrzeszenia i charakteryzuje się tym, że więzi wywarzane są w oparciu o pokrewieństwo lub braterstwo. Kontrola społeczna sprawowana jest dzięki tradycji, natomiast podstawą gospodarki we wspólnotach jest własność zbiorowa.

Indywidualne poczucie wspólnoty Wspólnota, choć wydaje się kwestią oczywistą, to każdy z nas rozumie ją inaczej. Różnimy się definicjami i oczekiwaniami wobec niej.

Co tworzy wspólnotę? Wspólna idea i wspólne wartości Wspólne działania Dobrowolność i radość z pracy Wsparcie i zrozumienie Tożsamość Wspólna odpowiedzialność

Wspólny cel – czy konieczny? Wspólnota celu często identyfikowana jest przez instruktorów jako warunek konieczny do budowania wspólnoty instruktorskiej. Często jest to błędem, ponieważ: krótkofalowe cele zadaniowe potrafią być sprzeczne, zniszczeniu może ulec poczucie więzi – buduje się mur pomiędzy instruktorami. Spojrzenie na wspólnotę z poziomu wspólnej idei i wartości pozwala wyznaczyć cele w sposób akceptowalny dla wszystkich. Nagrodą za kompromis jest to, że nie niszczy się relacji między ludźmi.

Wspólnota – jak jest? W Chorągwi Stołecznej brak jest poczucia wspólnoty. Istnieją duże różnice interesów pomiędzy różnymi hufcami, zespołami instruktorskimi, władzami Chorągwi. Z drugiej strony, są jej zalążki (mini wspólnoty): Chorągwiane działania kształceniowe (ChZKK) Powstające referaty metodyczne i merytoryczne Inicjatywy w pracy z kadrą

Wspólnota – jak być powinno? Wspólnota powinna wyrażać się w: Trosce o stymulację intelektualną, wspieraniu rozwoju Wzajemnym szacunku i poczuciu stałego zaproszenia do współpracy Ważną rolę w budowaniu wspólnoty powinna przyjąć Rada Chorągwi – na przykład poprzez współudział w organizowaniu i prowadzeniu form kształceniowych oraz wspieraniu Komendy Chorągwi w szeroko rozumianej pracy z kadrą.

Jak budować wspólnotę? Do budowy wspólnoty konieczne są: Dobra jakość. Nie da się budować na bylejakości Obustronne otwartość i jawność Dalsze zmniejszenie dystansu między instruktorami a Komendą Chorągwi Poznanie się ludzi – cykliczne spotkania Poczucie wpływu na to, co dzieje się wokół – możliwość (również dla oponentów) uczestnictwa w planowaniu i konsultacjach Szybkość w podejmowaniu decyzji, bez lekceważenia jednak konieczności tłumaczenia: po co i dlaczego? Włączenie tematu wspólnoty do chorągwianych form kształcenia