Dane informacyjne Nazwa szkoły: Gimnazjum im. Edmunda Bojanowskiego w Lubsku ID grupy: 98/24_P_G1 Opiekun: Jadwiga Pszonka Kompetencja: przedsiębiorczość Temat projektowy: Poznaj region, w którym mieszkasz Semestr V / rok szkolny 2011/2012

Dane informacyjne Nazwa szkoły: Zespół Szkół- Gimnazjum w Cielczy ID grupy: 98/53_P_G1 Opiekun: Lucyna Dworzyńska Kompetencja: przedsiębiorczość Temat projektowy: Poznaj region, w którym mieszkasz Semestr V / rok szkolny 2011/2012

Poznaj region, w którym mieszkasz Lubsko i okolice

Miasto Lubsko posiada swoisty urok: od strony wschodniej otoczone jest parkiem, przez który w kierunku centrum miasta przepływa rzeka Lubsza.

Historia regionu:

Lubsko jest jednym z najstarszych miast województwa lubuskiego, które istniały przed 1260 r. Nazwa Sommerfeld – dzisiaj Lubsko, pojawiła się w źródłach pisanych w 1258 r. W trzydzieści lat później miasto otrzymało ekonomiczne i prawne przywileje z rąk margrabiego Miśni i Dolnych Łużyc, Henryka Dostojnego. Dzieje miasta notują działalność wielkich ludzi czasów minionych. W Lubsku urodził się wielki poeta renesansu Jan Rak, znany jako Rhagius Aesticampianus Lusatus Rheto et Poeta Laureata, syn lubskiego sukiennika.

W początkach 20. Stulecia mieszkał i uczęszczał do szkół w Lubsku późniejszy laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny, prof. Gerhard Domagk. W 1858 roku na zamku w Dłużku urodziła się Augustyna Wiktoria, córka panującego księcia Szlezwiku-Holsztyn, żona ostatniego cesarza Niemiec Wilhelma Hohenzollerna.

Samo miasto znajdowało się od roku 1411 do roku 1808 w rękach właścicieli prywatnych. Mieszkańcami Lubska i okolic byli głównie Łużyczanie. Przetrwali oni do XVIII wieku, a następnie zamieszkiwali jeszcze okoliczne wsie. Działania wojenne w 1945 roku szczęśliwie ominęły miasto. Zniszczeniu uległy jedynie nieliczne zabudowania, zachował się więc jego historyczny układ.

Ogólne informacje o Lubsku i okolicy:

Położenie Miasto i Gmina Lubsko leżą w południowej części województwa lubuskiego zajmując obszar 18.240 ha. Powierzchnia ta użytkowana jest następująco : grunty orne - 5.383 ha, użytki zielone - 3.190 ha, lasy i zadrzewienia - 7.791 ha, grunty pod wodami - 234 ha, nieużytki - 207 ha, pozostałe tereny - 1.435 ha.

Gmina Lubsko należy do powiatu żarskiego i sąsiaduje z gminami : Jasień, Nowogród Bobrzański, Bobrowice, Gubin, Brody, Tuplice. Gmina Lubsko (miasto + 18 sołectw) należy administracyjnie do powiatu żarskiego, graniczy z powiatem krośnieńskim i zielonogórskim oraz gminami: Brody, Tuplice, Jasień, Nowogród Bobrzański, Bobrowice i Gubin. 

Wspaniałym walorem turystycznym miasta jest zabudowa mieszkalna rynku i przyległych do niego ulic, posiadających zabytkowy charakter. Najstarsze z nich pochodzą z XVIII w. Ich fasady bogate w elementy architektoniczne z różnych epok, są dziś w oczach mieszkańców i turystów istnymi dziełami sztuki.

Największym walorem naszego regionu są piękne lasy, stanowiące 45% powierzchni gminy. Można w nich napotkać, obok dominującej sosny, wiele wyjątkowych gatunków drzew m.in. topole kanadyjskie, limby, dęby błotne, jawory, lip i platany. Wśród nich są drzewa o wyjątkowych rozmiarach i wieku, często uznane za pomniki przyrody.

Symbolika miasta Miasto Lubsko posiada herb. Na tarczy herbowej Lubska w czerwonym polu umieszczony jest fragment murów obronnych z otwartą bramą i dwiema wieżami po bokach zwieńczonymi proporczykami skierowanymi w prawą stronę, między którymi znajduje się złoty, wspięty lew z koroną kroczący w lewą stronę. Mury obronne są koloru białego, lew i kratownica bramy są koloru złotego.

Barwy miasta Barwami Lubska są kolory biały, żółty i czerwony, ułożone w trzech poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, środkowy żółtego a dolny czerwonego. Przy umieszczeniu barw Lubska w układzie pionowym kolor biały umieszcza się po lewej stronie płaszczyzny oglądanej z przodu.

Flaga Flagą Lubska jest prostokątny płat tkaniny o barwach Lubska o stosunku długości do szerokości 8:5. Na płacie flagi może być umieszczony wizerunek herbu Lubska w odległości stanowiącej szerokość pola herbowego na białym pasie po lewej stronie płaszczyzny oglądanej z przodu.

Hejnał Hejnałem Lubska jest utwór muzyczny autorstwa pana Ryszarda Lewandowskiego.

Obiekty kulturalne:

Lubski Dom Kultury

Kino „Patria” przy LDK

Społeczne Ognisko Muzyczne

Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Lubsko

Obiekty sportowe:

Hala Sportowo - Widowiskowa

Ośrodek Sportu i Rekreacji

Obiekty OSIR

Orlik

Zalew

Basen

Lubsko z „lotu ptaka”

Zabytki:

Na terenie miasta znajdują się zabytki od klasy I do IV. Reprezentantami tej ostatniej są kamieniczki mieszczańskie z okresu XVIII i XIX stulecia.

Kościół p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny Stanowi on najstarszą budowlę sakralną miasta. Najwcześniejsza wzmianka dokumentalna pochodzi z 1315 roku. Na uwagę zasługuje ołtarz główny, ambona i chrzcielnica.

Zamek Położony jest w północno – zachodnim rejonie miasta, użytkowany obecnie przez resort zdrowia. Czas powstania zamku, który wzniesiony został na miejscu wcześniejszego grodu, nie jest znany.

Pierwsza udokumentowana wiadomość o zamku pochodzi dopiero z roku 1588 i wiąże się z nabyciem go przez rodzinę Kotwiczów, która władała nim i miastem do lat trzydziestych XVIII wieku.

Ratusz w latach 1580 – 1582, jest włoski architekt Antonio Alberi. Twórcą tej renesansowej budowli, wzniesionej w latach 1580 – 1582, jest włoski architekt Antonio Alberi.

Wieża Pachołków Miejskich To najstarsza budowla, która zachowała się bez zmian formy. Pochodzi ona z XV wieku, gdy umacniano fortyfikacje miejskie, rozbudowując system urządzeń przybramnych.

Kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa Zbudowany w 1908 roku w formach nawiązujących do architektury gotyckiej. Na bocznej osi fasady mieści się wieża zwieńczona iglicą.

Ruiny Dworu w Osieku Dwór powstał w XV wieku, a przebudowany został w XVIII i XX wieku. Nie zagospodarowany w sposób właściwy po 1945r. popadł w ruinę.

Kościół w Lutolu Późno klasycystyczny, zbudowany około 1830 r. Kościół poddany został kapitalnemu remontowi w latach 1983 - 1984. 

Kościół w Chociczu Zbudowany w roku 1687 w konstrukcji szachulcowej. Stalowy, zamknięty od wschodu trójbocznie, z kruchtą przylegającą od strony południowej. Pośrodku dachu drewniana sygnaturka.

Kościół w Dłużku Zbudowany w XIV wieku, gruntownie przebudowany w roku 1752. Wieża wzniesiona w 1771 r. w miejscu drewnianej. W wyniku przebudowy zatarte zostały gotyckie cechy stylowe i obiekt otrzymał wygląd klasycystyczny.

Pałac w Dłużku Zbudowany w XVII wieku, w nowszych czasach wielokrotnie przebudowywany, szczególnie w drugiej połowie XIX wieku. Pałac usytuowany jest na skraju krajobrazowego parku z XVIII - XIX wieku.  

Krzyż pokutny w Raszynie Postawiony w miejscu zbrodni przez zabójcę, w XVI wieku, w lesie- niedaleko duktu.

Brody Jest to gmina położona w północnej części powiatu żarskiego. Graniczy z gminami: Lubsko, Tuplice, Trzebiel oraz z niemieckim powiatem Spree-Neisse (Brandenburgia).

Pałac hrabiego Brühla w Brodach W Brodach możemy zobaczyć zabytki rangi ponadregionalnej.

Jeziory Wysokie Niedaleko Brodów i słynnej rezydencji hrabiego Brühla znajduje się wieś Jeziory Wysokie. Na jej skraju od 1998 r. działa Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej Leśnego Kompleksu Promocyjnego "Bory Lubuskie".

W zabytkowej leśniczówce z 1926 r W zabytkowej leśniczówce z 1926 r. urządzono pięć sal wystawowych, które warto zobaczyć.

Nieopodal stoi jedna z największych atrakcji turystycznych okolicy: obserwacyjna wieża przeciwpożarowa z tarasem widokowym. Murowana budowla wysokości 41 m bardziej przypomina latarnię morską niż wieżę widokową. Aby dotrzeć na taras widokowy na jej szczycie, należy pokonać aż 176 schodów.

Park Mużakowski Mużakowski Park Krajobrazowy powstawał w latach 1815 – 1845. Jego twórcą był książę Hermann Ludwik Heinrich von Pueckle, który był miłośnikiem zieleni. Park rozciąga się wzdłuż granicznej rzeki Nysy Łużyckiej i zajmuje ok. 5,45 km2, z czego 2/3 znajduje się po stronie polskiej, natomiast 1/3 po stronie niemieckiej.

Skansen w Ochli Muzeum Etnograficzne typu skansenowskiego (czyli znajdującego się na wolnym powietrzu) w Ochli istnieje od 1982 r. Na jego obszarze zgromadzono i objęto ochroną 51 zabytkowych obiektów budownictwa wiejskiego prezentujących kulturę ludową sięgającą XVIII wieku.

Most kolejowy pod Jasieniem Niedaleko Jasienia na nieczynnej już trasie kolejowej znajduje się bardzo interesujący most kolejowy. Jest on z pewnością zbudowany w okresie przedwojennym przez Niemców.

Jezus w Świebodzinie Prace nad pomnikiem rozpoczęły się w 2001 r, a zakończyły zimą 2011 r. Pomnik wznosi się na 16 metrowym nasypie z kamieni i gruzu. Ma wysokość 36 m. Już z daleka widać jak wznosi się nad lasami. Pomnik jest dostępny dla każdego, o każdej porze. Nocą prowadzi do niego oświetlona droga, a Jezus jest podświetlony reflektorami.

Poznaj region, w którym mieszkasz. Radlin, Osiek, Mieszków, Cielcza

Położenie

Ogólne informacje o Cielczy i okolicy.

Położenie Cielcza położona jest w województwie wielkopolskim, w powiecie jarocińskim, w gminie Jarocin.  Gmina Jarocin ma obszar 200,23 km², w tym: użytki rolne: 64% użytki leśne: 26% Gmina stanowi 34,07% powierzchni powiatu.

Radlin

Radlin Radlin to mała miejscowość położona 14 km na północ od Jarocina. Znajdują się pozostałości pałacu rodu Opalińskich. Pałac najprawdopodobniej został wybudowany w latach 1570-1572 przez Andrzeja Opalińskiego, marszałka wielkiego koronnego. Do dzisiaj zachowały się tylko fragmenty ścian budynków. Obecnie na terenie byłego ogrodu pałacowego, znajduje się cmentarz.

Pałac Opalińskich Radliński pałac, zwany też zamkiem, wzniósł w latach 1570-92 Andrzej Opaliński, marszałek wielki koronny, starosta wielkopolski i dziedziniec dóbr radlińskich. Do 1683 gmach był własnością Opalińskich, po czym przejęli go skoligaceni z nimi Sapiehowie z Koźmina. Był to pierwszy w Wielkopolsce zespół pałacowo-ogrodowy, jednocześnie jedna z najokazalszych rezydencji w tamtych czasach.

Ruiny pałacu Opalińskich

Kościół p.w. św. Walentego Kościół parafialny p.w. Św. Walentego wzniesiono w latach 1686-88. Budowlę restaurowano w latach: 1783, 1837 oraz 1948-50. Jest to kościół wczesnobarokowy, murowany i otynkowany. W czwartej ćwierci XVI w. kościół otrzymał kaplicę grobową z fundacji Andrzeja Opalińskiego, fundatora kościoła. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVI, XVII i XVIII w.

Kościół p.w. św. Walentego

Wiejskie Centrum Turystyki, Edukacji, Rekreacji i Rehabilitacji w Radlinie

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci i Młodzieży TĘCZA im Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci i Młodzieży TĘCZA im. Macieja Kostki w Radlinie powstało w 2001 roku z inicjatywy rodziców, nauczycieli i młodzieży. Do najważniejszych celów statutowych Stowarzyszenia należą: - prowadzenie świetlicy socjoterapeutycznej dla dzieci i młodzieży, - organizowanie czasu wolnego dzieci i młodzieży, - upowszechnianie i rozwijanie rekreacji ruchowej, sportu, turystyki oraz innych form aktywnego wypoczynku, - udzielanie pomocy dydaktycznej dzieciom i młodzieży, - likwidacja barier i organizowanie zajęć integracyjnych z dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną, - troska o rozwój talentów i zainteresowań poznawczych, społecznych, artystycznych i sportowych dzieci i młodzieży, - pielęgnowanie tradycji narodowych, regionalnych i lokalnych.

W skład centrum wchodzą:

Plac zabaw

Ogród botaniczny

Zwierzyniec

Budynek główny

Legendy związane z Radlinem Inne z kolei legendy wiążą się z rodziną Sapiehów. Otóż jeden z nich miał wyjątkowo złą naturę, gdyż - zmuszając ludzi do ciężkiej pracy - nie tylko marnie płacił, ale nawet podsłuchiwał swych poddanych. Przebierał się nieraz za żebraka i przepytywał mieszkańców okolicznych wsi, co sądzą o gospodarzu pałacu. Tych, którzy źle się o nim wyrażali, kazał porywać, a następnie surowo karać. Biedaków wrzucano do studni, nabitej ostrymi hakami, które spadającemu w dół nieszczęśnikowi szarpały ciało. Jęki i krzyki ofiar usłyszeć można ponoć jeszcze dzisiaj przy pałacowych ruinach w księżycowe wieczory.

Tajemniczy tunel Radliński pałac miał podziemny tunel łączący go z Żerkowem, a nawet z Jarocinem. Tylko nie liczni znali tajemne wejście. Babcie opowiadały swoim wnukom, że tunel był taki wielki iż para koni zaprzężona do karety mogła się tam poruszać. Mówiły też o wielkiej, choć tragicznej miłości. Dziedzic zakochał się w biednej chłopce. Nie było im dane być razem, gdyż panna była bez posagu i pochodziła z wiejskiej chałupy. Nie miało znaczenia to, że uratowała ukochanemu życie i dała schronienie, gdy wracał z powstania. Kochankowie potajemnie spotykali się w tunelu. Ich miłość była tak wielka, że wystarczyły im te ukradkowe spotkania i nie oczekiwali od życia niczego więcej. Los był jednak okrutny. Zazdrosna siostra bogatego pana postanowiła wydać brata.

Ciężko ranny schronił się w tunelu Ciężko ranny schronił się w tunelu. Po raz ostatni spotkał się ze swoją ukochaną. Wtedy dowiedział się, że będzie ojcem. Wkrótce zmarł. Po latach, kiedy syn usłyszał o smutnych losach swoich rodziców, postanowił wysadzić tunel. Przedtem spisał całą historię i wraz z pamiątkami, podobno cennymi, zakopał przy wejściu do tunelu.

Osiek

Historia Osieka Osiek położony jest w Województwie Wielkopolskim, 6 km na północny zachód od Jarocina. Dużą część zajmują pola uprawne i lasy. Przez wieś przepływa rzeka Lubieszka. Miejscowość ma 85 budynków mieszkalnych i liczy ok. 350 mieszkańców. Jest sala wiejska, w której odbywają się liczne uroczystości i festyny. W lesie znajduję się pomnik poległych w czasie II wojny światowej, a na rozgałęzieniu dróg została zbudowana figurka św. Wawrzyńca.

Świetlica Wiejska

Opowieść o figurze św. Wawrzyńca Dawno temu, jeszcze przed I wojną światową figura św. Wawrzyńca stała w ogrodzie u państwa Jadwigi i Antoniego Koterbów. Wiosną 1941 w czasie wojny figura została zniszczona przez Niemców. Po wojnie, w 1946 roku mieszkańcy zebrali pieniądze i pojechali do Poznania, gdzie zamówili taką samą figurę. Właśnie nastąpiły czasy komunistyczne, które nie zezwalały na postawienie figury. Państwo Koterbowie przechowywali ją przez jakiś czas w domu, a następnie w stodole. Kiedy zmarli przechował ją syn Hieronim z żoną Marią. W 1999 r. proboszcz Eugeniusz Woźniak dowiedział się o figurze i przyjechał ją obejrzeć. Św. Wawrzyńca odnowiono i ustawiono figurę w dawnym miejscu.

2002r. Figura św. Wawrzyńca

Legenda o miejscowości Osiek Na górze Osica, która znajduje się pod lasem były koszary wojskowe nazwane Kośinieszy. Była tam również szubienica, na której dokonywano egzekucji .Do dzisiaj ludzie, którzy uprawiają ziemię znajdują różne przedmioty: fragmenty zbroi, szczątki ludzkich kości, co potwierdza istnienie koszar. Opowiadano również o ogromnym psie, który wychodził o północy. Jeździł też piękny, czarny powóz uprzężony w cztery siwe konie. Kto miał okazje go zobaczyć mówił, że powoził go woźnica, a koniom z pyska buchał ogień. Siedzący pan w karecie gdy spotykał kogoś na drodze zapraszał go do środka. Jeśli ktoś odmówił przejażdżki, powóz znikał. Ludzie twierdzili, że pan zabierał przechodniów do diabła. Wszystko to działo się między godziną 24.00 a 1.00.

Mieszków

Historia Mieszkowa Kiedy i w jakich okolicznościach powstała osada Mieszków, skąd się wzięła nazwa i jakie miała znaczenie w okolicy – tego nie wiemy. Ze źródeł pisanych wiemy jak dotąd tylko tyle, że wieś Mieszków istniała już przed rokiem 1282. W 1290 biskup poznański Jan Gerbisz ustanowił tu parafię. Dziedzicami byli kolejno: Mieszkowscy, Hersztopscy i Taczanowscy. Nadanie praw miejskich aktem z 16 czerwca 1777 r. podpisanym przez dziedzica Hersztopskiego zatwierdził król Stanisław August Poniatowski 15 lutego 1781 r. Około roku 1800 w miasteczku był kościół, klasztor Franciszkanów, 8 wiatraków a miasto utrzymywało nawet stróża nocnego. Odbywało się tu 9 dorocznych jarmarków[. W 1818 Piotr Hersztopski założył w Mieszkowie Bractwo Strzeleckie. W 1826 miasto zostało doszczętnie zniszczone w skutek pożaru. W 1852 roku nawiedziła je epidemia cholery. Zmarło aż 208 osób. Po tych tragediach miasto nie odzyskało już dawnej świetności i utraciło prawa miejskie w 1874 roku. Z tej miejscowości wywodzi się wiele znaczących osób m.in. Gen. Stanisław Taczak, Heliodor Cepa, rzeźbiarz Władysław Marcinkowski i iluzjonista Bellachini.

Kościół parafialny p. w. św. Wawrzyńca w Mieszkowie Za ks Kościół parafialny p.w. św. Wawrzyńca w Mieszkowie Za ks. proboszcza Jana Cieńskiego w 1654 roku podczas wojen szwedzkich kościół był całkowicie zrujnowany. Odbudował go dziedzic Stanisław Mięckowski w 1678 roku. Budowę nowego kościoła zapoczątkowaną w 1769 roku ufundował dziedzic Hersztopski. Kościół został zbudowany w stylu późnobarokowym, zaopatrzony jest w dwa boczne ołtarze rokokowe z XVIII w. oraz barokowy krucyfiks w nowym ołtarzu. Ambona i chrzcielnica, dekorowane rzeźbami atlantów, pochodzą z drugiej połowy XVIII w.

Zabytkowy dworek w Mieszkowie Dwór Herstopskich został zbudowany w stylu późnobarokowym w 2 poł. XVIII w. Dworek jest parterowy, nakryty wysokim łamanym dachem. Na ścianie jest umieszczona tablica pamiątkowa poświęcona urodzonemu w Mieszkowie, pierwszemu dowódcy powstania wielkopolskiego Stanisławowi Taczakowi (1874-1960). Budynek jest w bardzo dobrym stanie, obecnie jest to siedziba miejscowego bractwa kurkowego.

Na rynku w kształcie kwadratu otoczonego zabytkowymi kamieniczkami znajduje sie figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, a także budynek, w którym kiedyś mieściła się szkoła oraz ratusz. Na rynku w 2009r. postawiono pomnik gen. Stanisława Taczaka.

  Oprócz tego w Mieszkowie znajduje się zabytkowa plebania, dom katolicki i budynek dawnego szpitala, a także rozpadający się młyn. Do niedawna była tu starodawna kuźnia. Na rynku otoczonym zabytkowymi kamieniczkami, m.in. budynkiem, w którym kiedyś mieściła się szkoła oraz ratuszem, postawiono w roku 2009 pomnik gen. Stanisława Taczaka.

Pomnik pierwszego dowódcy powstania wielkopolskiego, gen Pomnik pierwszego dowódcy powstania wielkopolskiego, gen. Stanisława Taczaka

W Mieszkowie od kilku lat istnieje Grupa Rekonstrukcyjna Powstańców Wielkopolskich im. gen. S. Taczaka

W Mieszkowie działa także ,, Bractwo Kurkowe Mieszków’’

Najbardziej znane i najważniejsze postacie pochodzące z Mieszkowa - Władysław Marcinkowski - Stanisław Taczak - Heliodor Cepa.

Cielcza

Historia Cielczy Pochodzenie nazwy miejscowości nie jest wyjaśnione. Potocznie uważa się, że pochodzi od figury pogańskiego bożka - cielca. Pierwsze wzmianki o Cielczy pochodzą z 1257 r. (dokument księcia Bolesława Pobożnego z dnia 30 listopada), kiedy to wieś należała do rodu Zarembów, którzy od nazwy miejscowości przyjęli nazwisko Cieleccy. Potem miejscowość wielokrotnie zmieniała swoich właścicieli. Byli nimi, około połowy XVI, Opalińscy, potem Sapiehowie, a w I poł. XIX w. miejscowość przejęli Radolińscy. Ciekawostką przyrodniczą są tu "cztery dębnie" – drzewo, z którego pnia wyrastają cztery dęby. Według miejscowych legend w Cielczy odbywał się sabat czarownic, które zlatywały się na tzw. „Górkę”. Czarownice tutejsi mieszkańcy nazywali „ciotami”, stąd umownym znakiem miejscowości jest ciota na miotle. W Cielczy kultywuje się tradycję chodzenia niedźwiedzi. W Cielczy urodził się pisarz-podróżnik Bronisław Dostatni.

Kościół parafialny św. Małgorzaty w Cielczy

Kościół pod wezwaniem św. Małgorzaty pierwotnie wzniesiono w XIII w., został gruntownie przebudowany w XVIII w. w stylu barokowym. Dobudowano wówczas kaplicę św. Stanisława Kostki. Wyposażenie kościoła jest barokowo-klasycystyczne.

Wiele legend dotyczy Cielczy Wiele legend dotyczy Cielczy. Miejscowość ta stała się sławna, bo tu została spalona ostatnia czarownica. Cioty cieleckie (czarownice!) spotykały się na górce, latały na miotłach nad miastem, rzucały też czary. Kiedy zakwitał kwiat paproci, zlatywały się na niewielkie wzniesienie. Dochodziły wtedy stamtąd śmiechy, muzyka, a górkę otaczała dziwna jasność. Niektórzy opowieść o ciotach łączą  z rycerzem, który pojawiał się na "szwedzkich okopach". W pobliżu wzniesienia, gdzie odbywały się sabaty czarownic, znajdują się cztery dęby wyrastające z jednego pnia. Skręcając w prawo dojdziemy w miejsce, gdzie dawniej powstało grodzisko, tzw. "szwedzkie okopy". Słychać było stamtąd dziwne dźwięki… Jednak najdziwniejsze rzeczy działy się, kiedy zakwitał kwiat paproci. Pojawiał się wtedy rycerz z psami. Patrzyły one na księżyc i górkę, cicho przy tym skomląc. Rycerz wtedy mówił coś w niezrozumiałym języku, wzrok również kierując na rozświetlone wzgórze. W dali zauważyć można było siedzące na drzewach ptaki z ludzkimi twarzami, które odlatywały tuż o świecie. Rycerz wtedy uderzał trzy razy mieczem w tarczę, psy żałośnie wyły i wszystko znikało. Tylko księżyc wie, kim był rycerz, ptaki z ludzkimi twarzami i psy…

W Cielczy znajduje się gimnazjum i szkoła podstawowa, a także przedszkole

Grupa z Lubska: Kacper Gola Kamil Rynkowski Damian Błażewicz Martyna Hajn Hubert Grabowski Jakub Mól Pamela Wegnerska Kamil Rynkowski Emilia Klóska Daniela Modrzejewska Aleksandra Warcholak Filip Kuca Mateusz Pytko

Grupa z Cielczy: Karolina Ciechelska Łukasz Książkiewicz Sylwia Filipiak Patryk Idczak Izabela Jarzyniak Kinga Kozłowska Estera Kubiak Łukasz Książkiewicz Michał Pawlak Sylwia Pawlak Martyna Solińska Joanna Sójka Aleksandra Stachowiak

Źródła, z których korzystaliśmy: http://www.um.lubsko.pl/PL/38/Zabytki/ http://www.zachod.pl/tagi/lubsko/ http://en.wikipedia.org/wiki/File:Lubsko http://www.zielonalekcja.pl http://polskaniezwykla.pl http://e-lubuskie.com/park-muakowski

Źródła, z których korzystaliśmy: ,,Weekend na Ziemi Jarocińskiej’’ - wydawnictwo Gazeta Jarocińska ,,Tam, gdzie kwitną kaczeńce’’ Jadwiga Piętka Legendy i podania Jarocina oraz jego okolic’’ Maria Rogala ,,Legendy Ziemi Jarocińskiej’’ Tadeusz Zysk ,,Jarocin’’ Paweł Anders ,,Przewodnik Wielkopolska’’ W. Łęcki F. Jaśkowiak