Tybet

Lhasa leżąca na wysokości 3683 m n. p. m Lhasa leżąca na wysokości 3683 m n.p.m. przez wieki całe była polityczną i duchową stolicą Tybetu, sercem i duszą Kraju Na Dachu Świata, siedzibą Dalaj Lamów, celem niezliczonych pielgrzymek, a do dziś jest miastem jednego z największych cudów świata.

Najważniejszym zabytkiem Lhasy jest świątynia Jokhang — Katedra Lamaizmu, jedno z najświętszych miejsc kultu w Tybecie. Świątynia Jokhang jest centralnym punktem Lhasy ,a także jej głównym centrum religijnym oraz celem pielgrzymek. 

Pałac Potala (3700 m.n.p.m) Pałac Potala – zimowa rezydencja nominalnych władców Tybetu do 1959 roku, kiedy Dalajlama XIV został zmuszony do ucieczki w wyniku nieudanego powstania. 

Plemiona tybetańskie należą do grupy narodów birmo-tybetańskich i są zaliczane do rasy mongoidalnej.  Można wyróżnić dwa typy:  - typ podobny do mongolskiego,  który charakteryzuje się krępą sylwetką,  okrągłą głową oraz wystających kościach policzkowych,  jest on najczęściej spotykany.

- typ występujący w Amdo i Kham, który charakteryzuje się szczupłą sylwetką i twarzą, wydłużonymi kończynami,  wyższym wzrostem. Tybet zamieszkuje wiele plemion , między innymi : Khama,  Golok, Loba,  Szerpa, Tamang

Tybet ma kontynentalno-wysokogórski klimat Tybet ma kontynentalno-wysokogórski klimat.  Należy do najbardziej nasłonecznionych miejsc na Ziemi (po Saharze). Występują ogromne wahania temperatur między dniem i nocą.  Wieją huraganowe wiatry.  Ciśnienie powietrza jest bardzo niskie i niska jest zawartość tlenu;  w zależności od wysokości waha się w granicach od 58 — 80% normalnej zawartości.  Nie występują duże opady śniegu,  rzadko pokrywa śnieżna osiąga grubość powyżej metra.  Deszcze padają latem i wtedy na górskich halach rośnie mnóstwo kwiatów.

Flora Tybetu Dzięki różnicy w wysokości nad poziomem morza w Tybecie występuje roślinność zarówno tundrowa, stepowa, pustynna, jak i alpejska. Na równinach wysokogórskich bardzo często rosną tylko trawy, w dolinach pospolite są jałowce i wierzby. Spotkać można również dzikie oleandry jak i unikalne, jasnoróżowe, typowe dla dużych wysokości kwiaty tsi-tog. Na południu Tybetu rosną lasy sosnowe, jodłowe, świerkowe, a we wschodniej części, gdzie opady deszczu są częstsze lasy świerkowe, dęby, wiązy, brzozy oraz roślinność subtropikalna, rododendrony, azalie, magnolie. Na tych terenach bardzo dużo uprawia się jęczmienia (roślina typowa dla Tybetu), pszenicy, gryki, grochu, gorczycy, konopi, a także ryżu. 

Tasznik Pospolity Kolcowój Piwonia Mekonops

Fauna Tybetu Najbardziej charakterystycznym zwierzęciem Tybetu jest jak. Dostarcza on ludności pożywienia, wełny;  mleko  jaków  przerabia się na jogurt,  sery,  masło.  Jest on zwierzęciem pociągowym,  służy też w transporcie.  Jest zwierzęciem bardzo wytrzymałym w tym trudnym klimacie. Inne zwierzęta to:  antylopa tybetańska,  owca argali,  śnieżne leopardy,  jelenie białowargie, niebieskie owce,  himalajskie czarne niedźwiedzie,  dzikie osły, itd.

Jak Antylopa tybetańska Śnieżne leopardy Kiang

Mastif tybetański Owczarek środkowoazjatycki Spaniel tybetański Terier tybetański

Mount Kailas -najświętsza góra (6638 m n.p.m) Obiekt kultu religijnego buddystów, hindusów, dżinistów.

Burog Co -najwyżej położone na świecie  jezioro 5610 m n.p.m. -powierzchnia ok. 130 km² -położone w północnym Tybecie

Nam Co -jezioro słone -leży u podnóża gór Nienczen Tangla, na wysokości 4718 m n.p.m. -powierzchnia jeziora wynosi 1940 km²

Buddyzm w Tybecie

Buddyzm tybetański –odmiana  buddyzmu , która jest główną religią  Tybetu i jego regionów sąsiadujących ( Bhutan,  Nepal,  Sikkim  i  Ladakh ) od czasu ustanowienia jej jako religii państwowej przez króla Trisong Decena . Jak sama nazwa wskazuje objął on tereny Tybetu i krajów ościennych, czyli Mongolii, Nepalu. W Tybecie buddyzm stał się religią państwową w VI wieku. Buddyzm tybetański, który znamy dziś zrodził się w IX w., kiedy do Tybetu sprowadzono mnichów, a wśród nich Padmasambhavę , który jest twórcą najstarszego tybetańskiego klasztoru Samye. Po tym fakcie pojawiły się dwa  odłamy buddyzmu tybetańskiego, a właściwie trzy szkoły: Sakyapa, Ningmapa, Kagyupa.

Język tybetański to język z gałęzi tybeto-birmańskiej rodziny języków sino-tybetańskich. Jest językiem ojczystym Tybetańczyków. Używany w Tybecie, Syczuanie, Qinghai oraz w Bhutanie, Indiach, Nepalu, a także w diasporze Tybetańczyków rozproszonych m.in. w Norwegii, Szwajcarii, Republice Chińskiej, w USA. Posługuje się nim ok. 6,5 mln ludzi. 

Witam. tashi deleg. Jak się masz. keh-rang ku-su de-bo yin-peh Witam.  tashi deleg.  Jak się masz?  keh-rang ku-su de-bo yin-peh?  Jak się nazywasz?  Ming la kay-rey?  Nazywam się... .  Ngah…… yin.  Przepraszam.  gong-dhaa.  Do widzenia.  kah-leh phe.  Miło cię poznać.  khye ran jel-ne ga-po joong.  Wezmę to.  nhi-geying.  cena.  ni-kong-zha.  pieniądze.  bei-xiha.  Co to jest?  Dee kah-ray?  Stacja autobusowa.  mozha-pazhuo.  Hotel.  zhun-kangha.  bank.  wha-khang.  szpital.  men-khang.  Ile?  kah-tsay?  klasztor.  kuong-bah

Jedno z najbardziej tajemniczych i niedostępnych miejsc na świecie, do dziś nie do końca poznane. Monumentalne, pokryte lśniącym lodem i śniegiem łańcuchy górskie, wysokogórskie kamienne pustynie, po których wędrują tybetańscy koczownicy wypasający stada jaków, majestatyczne budowle klasztorów i samotne ruiny — niemi świadkowie dawnych wydarzeń, nieskończone przestrzenie ciągnące się po horyzont i rozmodleni pielgrzymi udający się do świętych miejsc — tak można najkrócej opisać „krainę otoczoną murem śnieżnych gór”, jak nazywają swoją ojczyznę Tybetańczycy.