Lucyna Biłgorajska Beata Pluta Rada szkoleniowa Zespół Szkół Specjalnych Krosno Odrzańskie Praca z dzieckiem z wadą słuchu Lucyna Biłgorajska Beata Pluta

Plan prezentacji: Definicja pojęcia surdopedagogika Etiologia wad słuchu Rys historyczny Niektóre metody porozumiewania się z osobą niesłyszącą Praktyczne wskazówki dla nauczycieli dzieci z wadą słuchu

Definicja pojęcia surdopedagogika Surdopedagogika jest działem pedagogiki specjalnej, zajmującym się teorią i praktyką kształcenia osób z wadą słuchu, a więc osób niesłyszących (głuchych) i słabo słyszących (niedosłyszących, z resztkami słuchu).

Klasyfikacja Surdopedagogika stosuje różne klasyfikacje osób z wadą słuchu, zależnie od kryterium: Ze względu na czas wystąpienia wady Ze względu na stopień uszkodzenia Ze względu na dodatkowe (sprzężone) uszkodzenia Ze względu na miejsce uszkodzenia Ze względu na czas występowania przyczyny powodującej wadę słuchu

Etiologia wad słuchu: Wadę wrodzoną mogą powodować czynniki genetyczne (wada dziedziczna) lub te, które zadziałają na dziecko w okresie życia płodowego bądź w czasie porodu.

Rys historyczny Hieronim Cardano (1501-1576)-pierwszy teoretyk kształcenia głuchych Jan Konrad Amman (1692r.)-pierwsza znacząca publikacja Samuel Heinicke zakłada w 1778r. szkołę dla głuchych w Lipsku (początek metody tzw. niemieckiej (ustnej) Ks. Karol de L’Epee zakłada w Paryżu szkołę dla głuchych, w której nauczał tzw.metodą francuską (migową) W Polsce: ksiądz Jakub Falkowski w 1817r. w Warszawie zakłada Warszawski Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych (na Placu Trzech Krzyży). Następnie założono szkoły we Lwowie i Poznaniu.

Niektóre metody porozumiewania się z osobą niesłyszącą Metoda migowa Daktylografia Fonogesty Mowa kombinowana Metoda totalnej komunikacji Metoda ustna

Implanty ślimakowe Wszczep ślimakowy jest rodzajem elektronicznej protezy słuchowej, która zastępuje uszkodzony narząd odbiorczy. Zadaniem wszczepu jest odbiór dźwięków z otoczenia i poprzez stymulację akustyczno – elektryczną dostarczenie ich do ośrodków słuchowych w centralnym układzie nerwowym, gdzie są odbierane jako wrażenia słuchowe.

Praktyczne wskazówki dla nauczycieli - otaczamy dziecko życzliwością i opieką, - dbamy o to, by dziecko siedziało w pierwszej ławce i widziało twarz mówiącego nauczyciela, - mówimy do dziecka powoli i wyraźnie, patrzymy dziecku w twarz, - sprawdzamy, czy dziecko wie, czy ma napisane, co jest zadane na następną lekcję, - dbamy o korzystną atmosferę w klasie, właściwy stosunek koleżanek i kolegów do dziecka niesłyszącego, -

- współpracujemy z rodzicami dziecka, nie traktujemy dziecka z niedosłuchem zbyt pobłażliwie, motywujemy je do działania, dbamy by dziecko wykonywało ćwiczenia oddechowe, fonacyjne i artykulacyjne, rozwijające słownictwo, poprawność gramatyczną i umiejętność budowania zdań, by brało udział w specjalistycznej terapii,

zwracamy uwagę na głos uczniów niesłyszących i nie pozwalamy im zbyt głośno mówić, szczególnie w czasie mutacji, - umieszczamy na różnych przedmiotach napisy/etykiety/ w celu ułatwienia dziecku kojarzenie znaków graficznych z odpowiednimi desygnatami.

Bibliografia: „Pedagogika specjalna” (red.) W. Dykcik, wyd. VIII, UAM Poznań 2009 „Listy do rodziców dzieci z wadą słuchu” M. Góralówna, ZG PZG, WSiP Warszawa 1991 „Fonogesty jako narzędzie formowania języka dzieci z uszkodzonym słuchem” K. Krakowiak UMCS Lublin 1995 „Rady i wskazówki dla rodziców i wychowawców dzieci z uszkodzonym słuchem” S. Schmid-Giovannini, PKA Warszawa 1995 „Pedagogika specjalna” O. Lipkowski, wyd. V, PWN Warszawa, 1981 „Terapia logopedyczna dzieci z zaburzeniami mowy i słuchu” G. Gunia, Impuls Kraków 2010 „Podniesienie efektywności kształcenia uczniów” MEN 2011 „Szkoła specjalna” nr 4/2006 „Logopedia” I. Styczek, PWN 1979

……… Dziękuję za uwagę