Polska w czasie wewnętrznych konfliktów i zmagań wojennych

Bezprym i Zbigniew W historii Polski niejednokrotnie wybuchły walki o tron książęcy lub królewski pomiędzy braćmi. Słabsi lub przegnani bracia zazwyczaj udawali się o pomoc do krajów sąsiednich w celu uzyskania od nich siły zbrojnych. W tych walkach bratobójczych nie dostrzegano faktu, że interwencja obydwu państw niszczy ojczysty kraj a często uzależnia go od siebie. Tak uczynił m.in. Bezprym w walce z Mieszkiem II w 1031 lub Zbigniew w kontrakcie z Bolesławem Krzywoustym w 1109 roku. Obaj za ów czym ponieśli śmierć, który wywalczyli im zwycięzcy bracia w obawie o bezpieczeństwo państwa.

Bezprym Bezprym (986-1031), pierworodny syn Bolesława Chrobrego i jego drugiej żony, Węgierki. Pozbawiony prawa do tronu na rzecz swojego brata, Mieszka II został przeznaczony do stanu duchownego. Najpóźniej jako nastolatek trafił do pustelni założonej przez św. Romualda w Pereum koło Rawenny. Powrócił do Polski po śmierci ojca (1025), domagając się należnej mu części dziedzictwa. Sprzymierzył się z najmłodszym bratem, Ottonem; po wykryciu spisku wygnany z kraju. Schronił się na Rusi, gdzie zaczął zabiegać o pomoc w powrocie do Polski u księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. W 1031 roku przy pomocy cesarza Konrada II i posiłków ruskich i niemieckich, zorganizował najazd na ziemie polskie. Objął władzę zmuszając brata do ucieczki do Czech. Po wstąpieniu na tron Bezprym zaczął bezwzględne prześladowania zwolenników Mieszka II. Uznał zwierzchnictwo cesarza, rezygnując z godności królewskiej. Odesłał królewskie insygnia cesarzowi. Skrytobójczo zamordowany. Jego działalność miała tragiczne i daleko idące konsekwencje dla państwa polskiego, które poniosło straty terytorialne, utraciło - będącą widocznym znakiem suwerenności - koronę królewską, a także stało się areną tzw. reakcji pogańskiej.

Okres rozbicia dzielnicowego Rozbicie dzielnicowe (inaczej rozdrobnienie feudalne) jest okresem w historii Polski trwającym umownie od śmierci Bolesława Krzywoustego w 1138 do koronacji Władysława Łokietka w 1320. Rozbicie dzielnicowe przyczyniło się do wzmocnienia tendencji odśrodkowych w państwie Piastów, wzrostu roli możnowładztwa i Kościoła oraz trwałego odejścia ziem Pomorza oraz Śląska.

Zbigniew Zbigniew (po 1070 - po 1114), syn Władysława I Hermana, brat przyrodni Bolesława III Krzywoustego, książę polski 1102-1107. Początkowo przeznaczony na następcę tronu, w kilka lat po narodzinach Bolesława, za sprawą wojewody Sieciecha, wysłany do klasztoru w Quedlinburgu. 1093 powrócił za namową rycerstwa buntującego się przeciw Władysławowi I Hermanowi i rządom Sieciecha. Po krótkich walkach otrzymał we władanie Śląsk. Wkrótce wypędzony ze swej dzielnicy przez Sieciecha, ostatecznie pokonany w bitwie nad jeziorem Gopło w Wielkopolsce i uwięziony w jednym z grodów wojewody.

Okres rozbicia dzielnicowego w Polsce to czas niekończących się wojen pomiędzy księstwami o prymat w państwie.

Rozbiory Polski Rozbiory Polski - okres w dziejach Polski od 1772 do 1795 roku, w czasie którego terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów było stopniowo rozdzielane (na podstawie dyplomatycznych ustaleń, a bez wchodzenia w stan wojny z Polską) pomiędzy trzy lub dwa zaborcze państwa ościenne: Austrię, Królestwo Pruskie i Rosję, W 1807 roku Polska uzyskała namiastkę niepodległości w formie utworzonego Księstwa Warszawskiego, w roku 1815 przekształcono je w całkowicie niesuwerenne Królestwo Polskie, formalnie związane unią personalną z Rosją.

Główne fazy rozbiorów to: I rozbiór Polski - 1772 (Rosja, Prusy, Austria) II rozbiór Polski - 1793 (Rosja, Prusy) III rozbiór Polski - 1795 (Rosja, Prusy, Austria)

Przeciw Powstaniu Listopadowemu Powstanie listopadowe – polskie powstanie narodowe przeciw Rosji, które wybuchło 29 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku[1]. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część prowincji zabranych (Litwę, Żmudź i Wołyń).

Powstanie listopadowe – polskie powstanie narodowe przeciw Rosji, które wybuchło 29 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku[1]. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część prowincji zabranych (Litwę, Żmudź i Wołyń).

Powstanie listopadowe w 1830r Powstanie listopadowe w 1830r. Nie miało wielkich zmian powodzenia w walce z Rosją. Jednakie w obliczu wybuchu walk generałowie winni stanąć na celu armii i narodu jednakże jego siły. Był to wówczas jedyny sposób na wywalczenie u cara czegokolwiek. Jednakże część dowodów wojennych uważając powstanie od początku tłumiło jego rozwój, nie wykorzystywało militarnych zwycięstw, prowadziło w sposób bierny działanie polityczno- militarne. Przyniosło to powstaniu szybszą klęskę i tak nie zgładziło zemsty Rosji.

Stan wojenny Stan wojenny został wprowadzony w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. (z soboty na niedzielę) dekretem Rady Państwa na podstawie art. 33, ust. 2 Konstytucji PRL, który stanowił: „Rada Państwa może wprowadzić stan wojenny na części lub na całym terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jeżeli wymaga tego wzgląd na obronność lub bezpieczeństwo państwa. Z tych samych powodów Rada Państwa może ogłosić częściową lub powszechną mobilizację.”

Powstanie Styczniowe Powstanie styczniowe (1863-1864) – narodowy zryw powstańczy przeciwko rosyjskiemu zaborcy. Powstanie wybuchło 22 stycznia 1863 r. i trwało do późnej jesieni 1864 r. Swym zasięgiem objęło Królestwo Polskie i tzw. ziemie zabrane - Litwę, Białoruś i część Ukrainy.

Powstanie Styczniowe Przegrana Rosji w wojnie krymskiej, odsłoniła jej wewnętrzną słabość. Skłoniło to cara Aleksandra II Romanowa do przeprowadzenia pewnych reform ustrojowych. Polacy odczytali to jako objaw słabości rosyjskiego samodzierżawia i rozpoczęli przygotowania do wybuchu nowego powstania. Pierwsze polskie organizacje spiskowe powstawały na terenie prowincji zabranych już od początku 1856. Na uniwersytecie kijowskim utworzono tzw. Ogół, z którego wyłonił się bardziej zakonspirowany Związek Trojnicki. Związek szukał kontaktów z młodzieżą na terenach wszystkich trzech zaborów i opowiadał się za powstaniem.

Drugim ośrodkiem w którym rozwinęły się polskie organizacje konspiracyjne był Petersburg. Najważniejszą komórkę konspiracyjną powołali tam oficerowie studiujący w Akademii Sztabu Generalnego. Koło Oficerskie założył Zygmunt Sierakowski. Po jego odejściu, kierownictwo przejął Jarosław Dąbrowski. W 1857 powstała w Warszawie Akademia Medyko-Chirurgiczna i od razu wśród jej studentów zaczęły tworzyć się konspiracyjne kółka młodzieżowe. Kółka takie powstały też w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W maju 1858 do Warszawy przybył z Kijowa Narcyz Jankowski, który założył w środowisku akademickim klika tajnych kółek, a następnie zaczął je integrować i prowadzić potajemne szkolenia wojskowe. W 1859 zebrała się kapituła organizacji czerwonych, przygotowując plany wybuchu powstania.

Opiekun: Marek Osmałek Wykonanie Ilona Solarska Edyta Sarzała kl II d Opiekun: Marek Osmałek Gimnazjum Nr 1 Polna 36 09-500 Gostynin