W szkole podstawowej chodziła z nimi do klasy koleżanka, która miała problemy z chodzeniem. Często opuszczała zajęcia ze względu na problemy zdrowotne, ale była z nami, w naszej klasie. W gimnazjum jej nie ma, ma nauczanie indywidualne, choć po kilku operacjach porusza się o wiele lepiej. W II klasie szkoły podstawowej uczy się chłopiec z Zespołem Downa. Jest codziennie. Radzi sobie naprawdę dobrze.Dzieci go lubią.

Kolejna dziewczynka pojawia się czasem w przedszkolu. Ma tylko 3 latka. Wciąż się uśmiecha. Porusza się na wózku. W czasie uroczystości szkolnych bywają na terenie szkoły kolejne dzieci niepełnosprawne. Ale tylko wtedy Widujemy dzieci niepełnosprawne w Ośrodku Zdrowia. Czasem mieszkają w sąsiedztwie. I tu pojawiła się u refleksja: Gdzie te dzieci są codziennie? Przecież my ich nie znamy!

Dziś wiemy, że część z nich korzysta z nauczania indywidualnego, część uczęszcza do szkół specjalnych lub specjalnych ośrodków szkolno – wychowawczych. Niektóre są dowożone, inne mieszkają w internacie. Nikt z gimnazjalistów nie wyobraża sobie codzienności bez rówieśników. Rodzice są w porządku, ale bez koleżanek, kolegów – niemożliwe! Wobec powyższego podjęliśmy myśl stworzenia świetlicy integracyjnej i poddaliśmy mnóstwo pomysłów na sposoby wspólnego spędzania wolnego czasu.

Parafia rzymsko katolicka pw. Św. Jana Apostoła Ewangelisty w Zalasowej Gabinet rehabilitacji w Zalasowej Stowarzyszenie Zalasowian Sołtys wsi Zalasowa Koło Gospodyń Wiejskich w Zalasowej Koło Pszczelarzy w Zalasowej Zakład Karny Tarnów – Mościce

Celem projektu jest zintegrowanie osób niepełnosprawnych i zdrowych, wzajemne poznanie się, dostrzeżenie wzajemnych korzyści i możliwości jakie daje działanie w grupie, pozbycie się wewnętrznych barier, otwarcie na siebie nawzajem i wzbudzenie przekonania, że każdy ma co komu dać.

budzenie bezinteresowności i wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka, zwiększenie poczucia własnej wartości zarówno u dzieci zdrowych jak i u dzieci ze szczególnymi potrzebami - (ja też jestem komuś potrzebny, ktoś mnie zauważył), stworzenie grupy wsparcia dla rodziców dzieci niepełnosprawnych, świadome i odpowiedzialne zaangażowanie młodzieży w pomoc potrzebującym, zorganizowanie pomocy pedagogicznej i psychologicznej wzmocnienie działań innowacyjnych integracja dzieci niepełnosprawnych z ich zdrowymi rówieśnikami otwarcie społeczności wsi na osoby niepełnosprawne.

Poznawaliśmy swoje możliwości i wzajemne oczekiwania. Nawiązaliśmy pozytywne relacje i szybko przełamaliśmy pierwsze bariery. Naszym zadaniem było zapewnienie opieki i zorganizowanie czasu przeznaczonego na zabawy dowolne. Po pierwszych 3 spotkaniach każdy wolontariusz podjął się opieki nad konkretnym dzieckiem niepełnosprawnym.

Znamy naszych podopiecznych już na tyle dobrze, że zdążyliśmy się polubić i nabrać do siebie nawzajem zaufania. Dzięki nawiązaniu takich serdecznych relacji postanowiliśmy pójść dalej. Na spotkanie zaprosiliśmy rehabilitanta p. mgr Adriana Karasiewicza, który pokazał wolontariuszom jak można bezpiecznie pomóc dzieciom niepełnosprawnym rehabilitując ich poprzez zabawę i jak wykorzystać dostępne pomoce. Najpierw odbyło się godzinne szkolenie wolontariuszy. Każdy z nas uczestniczył w części teoretycznej i wćwiczeniach praktycznych.

Każde nasze dziecko wymaga doskonalenia sprawności i koordynacji ruchowej a, że w czasie zajęć rytmiczno – tanecznych odbywa się to samoistnie. Zajęcia taneczne prowadzone są pod kierunkiem p. mgr Małgorzaty Siwek. Wprowadzaliśmy już w czasie zajęć świetlicowych różne tańce integracyjne, ale te pierwsze profesjonalnie poprowadzone zajęcia taneczne zaangażowały bez reszty wszystkich uczestników zajęć z rodzicami włącznie. Z pewnością będziemy je kontynuować.

Troskliwi rodzice mają na uwadze przede wszystkim dobro swoich dzieci. Ich nieszczęścia są dla nich o wiele boleśniejsze aniżeli własne. Johann P. Hebel

Przyjaźń z całym światem rozpoczyna się od przyjaźni z najbliższym otoczeniem, a za dobrym przyjacielem warto iść nawet w głębiny.

Nasz optymizm opiera się przede wszystkim na przekonaniu, że towarzyszy nam nieustanna pomoc Boża, Której nigdy nie zabraknie temu, kto pokornie i z ufnością o nią prosi. Jan Paweł II.