METODY KOMUNIKACJI

Czasy kiedy człowiek nie potrafił jeszcze mówić.

Mowa ciała, język ciała, komunikacja niewerbalna Mowa ciała, język ciała, komunikacja niewerbalna – zespół niewerbalnych komunikatów nadawanych i odbieranych przez ludzi na wszystkich niewerbalnych kanałach jednocześnie. Informują one o podstawowych stanach emocjonalnych, intencjach, oczekiwaniach wobec rozmówcy, pozycji społecznej, pochodzeniu, wykształceniu, samoocenie, cechach temperamentu itd. Komunikaty te nadawane są i odbierane najczęściej na poziomie nieświadomym, jednak mogą być również nadawane i odbierane świadomie (tak jak większość gestów - emblematów czy wiele wyrazów mimicznych). Komunikacja niewerbalna może odgrywać równie istotną (lub nawet większą) rolę, co komunikacja werbalna.  

Od chwili kiedy już mówił do czasów wynalezienia elektryczności.

Języki świata – obecnie na świecie używa się ok. 6-7 tysięcy języków Języki świata – obecnie na świecie używa się ok. 6-7 tysięcy języków. Dokładne ustalenie tej liczby utrudnia brak zgody wśród językoznawców co do klasyfikacji niektórych etnolektów jako odrębnych języków bądź dialektów. Przeważająca część języków świata pozostaje w formie bezpiśmiennej.

KOMUNIKACJA INTERPERSONALNA to psychologiczny proces, dzięki któremu jednostka przekazuje i otrzymuje informacje w bezpośrednim kontakcie z inną osobą. Jest to proces, który zachodzi nieustannie, bowiem przez cały czas swoją postawą ciała, mimiką, gestykulacją, no i wreszcie słowami przekazujemy określone informacje. Jednak, aby można było mówić o istnieniu komunikacji muszą istnieć 3 ogniwa: - nadawca, czyli osoba, która przesyła określoną informację; - odbiorca,... Pismo Historia i pismo zaczynają się jednocześnie. Okres dziejów przed pismem to prehistoria. Pismo – system umownych znaków, za pomocą których można utrwalić język mówiony. Istnieje wiele sposobów zapisu mowy. Można je podzielić na zapis dźwięków oraz zapis znaczeń. Większość używanych obecnie systemów pisma to systemy mieszane fonetyczno-znaczeniowe.

Pismo na tle historycznym: Najstarszym podgatunkiem pisma są piktogramy, czyli pismo obrazkowe, w którym obrazy lub schematyczne rysunki przedmiotów są symbolami tych zjawisk. Symbole te nie przedstawiają dźwięków mowy – jest to alfabet semantyczny (od gr. sema, znak), a nie fonetyczny. Piktogramy są kolejnym krokiem w ewolucji symboli. Tak jak petroglify rozwinęły się z malowideł naściennych, tak z petroglifów powstały piktogramy. Istotna różnica między takimi malowidłami, jak petroglify, a piktogramami polega na tym, że te pierwsze przedstawiają jakieś wydarzenie – podczas gdy piktogramy o tym wydarzeniu opowiadają. Mają więc znaczenie użytkowe. Piktogramami posługiwały się ludy starożytne – prehistoryczni mieszkańcy Egiptu, Mezopotamii, Fenicji, Krety, Hiszpanii, Fancji. Posługują się nimi dalej plemiona żyjące współcześnie w Afryce, Ameryce i Oceanii. Najstarsze piktogramy datowan są na 9000 p.n.e. aczkolwiek dopiero ok. 5000 p.n.e. stały się powszechnie znane. Symbole te były używane do oznaczania pojemników z żywnością, prawdopodobnie na handel, a później także dóbr rzemieślniczych. Najstarsze znane ideogramy pochodzą z powierzchni skał, nowsze z gliny i ceramiki, a najnowsze z kory, skór zwierzęcych i kości.

Kolejny krok w ewolucji zapisywania myśli stanowi ikonografia (eikon z greki oznacza ‘obraz, wyobrażenie’). Ideogramy mają na celu przedstawienie idei. Podczas gdy piktogram przedstawiający koło zawsze przedstawia przedmiot o okrągłym kształcie, np. słońce, tak kolisty ideogram może oznaczać ‘gorąco’, ‘światło’, ‘dzień’ czy ‘Wielkiego Boga Słońca’. Dwie kreski mogą oznaczać nie tylko nogi, ale symbolizować też pojęcia takie jak ‘iść’ bądź ‘podróż’. Najwcześniejsze symbole często mają podobne znaczenie, niezależnie od geograficznego położenia kultury, która je stworzyła – np. oko z łzą oznacza smutek u Indian w Kalifornii, w piśmie Azteków, a także we wczesnych pismach chińskich i egipskich. O ile najstarsze ideogramy pochodzą z mniej więcej tego samego okresu co najstarsze piktogramy, to pisma czysto ideograficzne (logograficzne, spotykane w różnych kulturach świata, zostały wynalezione stosunkowo późno i są także mniej wygodne od omówionych poniżej wcześniejszych pism analitycznych i analityczno- fontetycznych Z czasem ideogramy coraz bardziej odchodziły od ‘zwykłych obrazków’ i ewoluowały w stronę bardziej abstrakcyjnych symboli, nadal jednak zachowały swoją podstawową ideę, że dany znak reprezentuje konkretne pojęcie. Ideogramy są spotykane w starszych systemach pisma Dalekiego Wschodu – m.in. w japońskim Kanji koreańskim Hanja(z V wieku n.e.), które z kolei wywodzą się z chińskich znaków (1200 p.n.e). Najstarszy system pisma, sumeryjskie pismo klinowe, jest przykładem pisma ideograficznego. Pisma starożytnych Egipcjan, Kreteńczyków, Hetytów czy mieszkańców Mezopotamii nie były pismami ideograficznymi. Już w swych najstarszych znanych nam formach słowa zbudowane były z symboli, połączonych w różne kombinacje. Tym samym stanowią fazę przejściową pomiędzy pismem czysto ideograficznym, a pismem czysto fonetycznym, gdyż zawierają elementy obu tych rodzajów pisma. Warto jednak podkreślić, że granica między pismami ideograficznymi i analitycznymi jest stosunkowo płynna, i wiele opracowań naukowych nie czyni różnicy między pismami ideograficznymi (logograficznymi) a analitycznymi. Najbardziej znanym przykładem pisma analitycznego są egipskie hieroglify (najstarszy odkryty egipski hieroglif jest datowany na 3300 p.n.e.). Składają się z trzech odrębnych elementów: znaki ideograficzne - np. “krzyż ankh” oznaczał “życie”, a “pióro” oznaczało “prawdę” znaki fonetyczne – hieroglificzne znaki spółgłoskowe, oznaczały od jednej do trzech spółgłosek determinatywy – poprzedzające słowa i określające klasę wyrazów. Np. wszystkie imiona bóstw były poprzedzane znakiem siedzącej figurki boga  

Pisma fonetyczne-sylabiczne (sylabariusze) to takie zespoły symboli fonetycznych, w których poszczególne znaki są znakami samogłosek lub sylab, połączonych tak by przekazywały słowo mówione. Sylabariusze istniały w Europie i na Bliskim Wschodzie (m.in. Babiloński z 3000 p.n.e., Minojski Linear B z 1400 p.n.e, aksumicki Ge’ez z 500 p.n.e.), w Afryce Zachodniej, w Ameryce Północnej i w Azji. Nawet obecnie używa się ich w niektórych kulturach, np. w Japonii korzysta się aż z dwóch sylabariuszy (katakany i hiragany). System sylabiczny wydaje się bardziej logiczny i prostszy od alfabetu, i dlatego też był częściej stosowany. Jednak pismo sylabiczne musi posiadać znacznie więcej symboli niż alfabet (przy piśmie całkowicie sylabicznym byłaby to liczba samogłosek pomnożona przez liczbę spółgłosek). Dlatego też sylabariusze są o wiele trudniejsze do nauki niż pisma alfabetyczne i stanowią podobnie ślepą uliczkę w ewolucji pisma jak ideogramy. Najstarszy znany nam dziś przykład alfabetu datuje się na 2000 p.n.e. i był on używany w Egipcie przez Semitów, którzy nadali egipskim hieroglifom nowe nazwy. Początkowo tylko spółgłoski miały swoje fonemy, ale kolejne mutacje alfabetu (m.in. fenicki – 1200 p.n.e) ewoluowały w kierunku włączenia samogłosek, co nastąpiło w alfabecie starogreckim (900 p.n.e), przodku alfabetów cywilizacji europejskiej. Kolejna wersje alfabetu z tej linii ewolucyjnej to alfabet etruski, a następnie alfabet rzymski (600 p.n.e.), z którego w prostej linii wywodzą się alfabety łacińskie, którymi się dziś posługujemy. Alfabet rzymski składał się tylko z ‘dużych’ liter. W okresie średniowiecza alfabet łaciński wzbogacił się o małe litery, a także symbole ‘j’, ‘w’ i ‘u’. Różne lokalne języki dodawały także inne swoje litery do swoich wersji alfabetu – np. litery ‘ó’ czy ‘ś’ w alfabecie polskim. Wynalazek pisma fonetycznego-alfabetycznego nie tylko przetrwał do dziś z niewielkimi zmianami, pomimo wynalezienia druku, maszyn do pisania, komputerów czy technik natychmiastowej łączności, ale także odniósł zwycięstwo nad innymi rodzajami pisma. Ta jego niezwykła uniwersalność, prostota, możliwość adaptacji i ogromna użyteczność bez wątpienia tworzą z niego jeden z najbardziej znaczących wynalazków w dziedzinie technik komunikacji.

Za druk uważa się również rozmaite techniki powielania tekstu i grafiki zarówno metodami tradycyjnymi, z użyciem maszyn drukarskich, jak i nowoczesnymi metodami komputerowymi z użyciem komputerowych urządzeń peryferyjnych, jak drukarki, plotery itp. - choć poprawnie tego rodzaju odbitki powinno nazywać się wydrukami. Wprowadzenie do drukarń technik komputerowych i druku cyfrowego, sprawiły, że coraz częściej przez druk rozumie się również wydruk dokonywany na skalę przemysłową za pomocą przystosowanych do tego maszyn drukarskich Druk – wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowej na podłoże drukowe (np. na papier). Potocznie nazywana drukiem jest również każda kopia, czyli odbitka drukowa.

Od elektryczności do czasów komputerów.

Komunikacja a cywilizacja Powstanie cywilizacji nie byłoby możliwe bez opanowania technik komunikacji. Bez umiejętności porozumiewania się, człowiek nie tylko nie byłby w stanie zainicjować postępu technicznego i rozwoju cywilizacji, ale nawet nie mógłby tworzyć jakichkolwiek społeczności. Ale czym jest komunikacja? Komunikacja może oznaczać celową wymianę poglądów w dialogu, ale też przypadkowy sygnał. W 1970 Frank Dance podał 126 stosowanych definicji1 i od tego czasu ich liczba stale rośnie. Wraz z upływem czasu liczba możliwych sposobów komunikacji wzrasta, a coraz bardziej skomplikowane i łatwiej dostępne informacje można przesyłać szybciej na większe odległości. Dziś używamy technik komunikacji, o których nie śnili nasi przodkowie. Można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że nasze dzieci poznają technologie dziś opisywane tylko w literaturze science-fiction. Nowe, lepsze narzędzia komunikacji napędzają spiralę zmian w dzisiejszym społeczeństwie2. Nie zawsze jednak tak było: najstarsze wynalazki dzieliły od siebie ogromne przedziały czasowe. To przyspieszające tempo zmian doskonale widać, jeśli spojrzymy na poszczególne “kamienie milowe” w komunikacji i odstępy czasowe jakie dzielą ich powstanie

Wynalazki umożliwiające komunikacje na odległość Radio Telegraf Radio – dziedzina techniki zajmująca się przekazywaniem informacji na odległość za pomocą fal elektromagnetycznych Radiofonia, czyli system rozpowszechniania drogą radiową publicznie dostępnych audycji. radioodbiornik – urządzenie umożliwiające odbiór i odsłuchiwanie audycji radiowych. radiostacja, radiotelefon, CB radio – urządzenie służące do prowadzenia łączności radiowej. Za wynalazcę radia uważa się powszechnie Guglielmo Marconiego. Syn włoskiego kupca z Lombardii rozpoczął doświadczenia z przesyłaniem i odbiorem fal radiowych w roku 1894 Telegraf - urządzenie do przekazywania informacji, przeważnie tekstowych, na odległość.

Telegraf igiełkowy skonstruowali w 1833 roku w Getyndze uczeni niemieccy Carl Friedrich Gauss i Wilhelm Weber Telegraf

Telewizor Telewizor, odbiornik telewizyjny (skrót: TV – ang. television, od gr. tele - daleko oraz łac. visio - obraz widziany) — urządzenie elektroniczne przeznaczone do zdalnego odbioru ruchomego obrazu, który jest nadawany przez telewizję i składa się z wyświetlanych jeden po drugim nieruchomych obrazów, z częstotliwością 25 lub 30 obrazów na sekundę lub inną. Pojedynczy obraz (nazywany też "klatką" – dla częstotliwości 25 wynosi 50, natomiast dla 30 wynosi 60 klatek) podzielony jest z kolei na linie poziome i pionowe. Typowe wartości linii to 1080, 720, 625 lub 525 linii

Komputery i czasy współczesne.

Komunikacja społeczna – proces wytwarzania, przekształcania i przekazywania informacji pomiędzy jednostkami, grupami i organizacjami społecznymi, mający na celu dynamiczne kształtowanie, modyfikację bądź zmianę wiedzy, postaw i zachowań w kierunku zgodnym z wartościami i interesami oddziałujących na nie podmiotów. W komunikacji społecznej nadawca często wykorzystuje znane mu środki perswazji w celu wywołania określonego zachowania u odbiorcy

SYSTEMATYKA MASS-MEDIÓW Mass-madia: 1. Media drukowane (gazety, czasopisma, książki) 2. Media optyczne (gazety, czasopisma, książki, videotekst, teletekst) 3. Media akustyczne (radio, płyty, kasety, taśmy magnetofonowe) 4. Media optyczno-akustyczne (TV, film, kasety video, Internet) Charakterystyka komunikowania masowego: 1. Nie dopuszcza wymiany ról i jest ściśle określone 2. Duża różnorodność, akustyczność i zakres oddziaływania 3. Percepcja treści przekazywanych przez mass-madia zależy od cech osobowościowych Kryteria podziału pracy: 1. kryterium częstotliwości ukazywania się • dzienniki • magazyny 2. kryterium geograficzne • prasa lokalna • prasa ogólnokrajowa 3. kryterium tematyczne • magazyny dotyczące określonej dziedziny Zalety prasy: • Swoboda czytelników w wyborze czasu, w którym chcą zapoznac się z treścią • Możliwość wielokrotnego zapoznawania się z tym samym tekstem • Powszechność odbioru • Szybkość dostarczania informacji do adresata • Środek skuteczny, o niskim koszcie dostarczania do odbiorcy Zalety radia: • Powszechność użytkowania, bo jest tanie i nadaje się do odbioru i w każdym miejscu i czasie • Szybkość przekazu, możliwość przekazu na żywo • Wydłużony czas dobowy emisji pozwalający zamieścić dużą liczbę informacji • Występowanie audycji specjalistycznych np. sportowe, rolnicze Zalety telewizji: • Połączenie obrazu z dźwiękiem podnosi intensywność oddziaływania o ponad 60% • Stosunkowo wysoki stopień wiązania uwagi odbiorcy • Duży zasięg • Dynamizm prezentacji • Możliwość zaprezentowania efektów specjalnych dzięki animacji komputerowej Cechy procesu komunikowania masowego: • Masowość odbioru • Publiczny charakter • Jednokierunkowość i niesymetryczność przekazu – z jednego miejsca do wielu odbiorców • Periodyczność i systematyczność przekazu • Krótki czas rozpowszechniania (audycje giną zastąpione przez nowe) • Mało wrażliwe na doniosłość wydarzeń (dysponują takimi samym miejscem i czasem zarówno gdy dzieją się niezwykłe rzeczy jak i codzienne) Społeczne funkcje środków masowego komunikowania: • Informacyjna • Motywacyjna • Kontrolna • Korelacji • Przekazu kulturowego • Rozrywkowa

Bibliografia www.wikipedia.pl www.sciąga.pl www.histmag.org

KONIEC Prezentacje przygotowała Aneta Broniec