Otyłość, anoreksja i bulimia

Czym jest i otyłość i jakie są jej konsekwencje Tak wygląda osoba walcząca z otyłością...

Otyłość nie zawsze kojarzy się z chorobą, często jest wiązana z pewną niedogodnością, na jaką narażony jest ludzki organizm. Lekarze jednak klasyfikują otyłość jako chorobę i to bardzo poważną, na która zapadają coraz szersze rzesze pacjentów. Z otyłością powiązane są różnorakie dolegliwości: cukrzyca, nadciśnienie, choroby serca, zwyrodnienia stawów i inne. W związku z powyższym warto bliżej przyjrzeć się tej chorobie.

Przyczyny otyłości Rozróżnia się dwa typy otyłości: otyłość pierwotną i wtórną. Otyłość wtórna może być spowodowana: wadami chromosomalnymi, zaburzeniami układu nerwowego, czy też stosowaniem leków. Otyłość pierwotna może być uwarunkowana genetycznie (brak genów odpowiedzialnych za prawidłową przemianę materii), szacuje się, że jest tak u około 40% pacjentów. Inną przyczyną otyłości pierwotnej jest prowadzenie nieodpowiedniego stylu życia. Szybkie spożywanie pokarmów, niewłaściwa kultura jedzenia, brak aktywności fizycznej prowadzą do zaburzenia bilansu energetycznego organizmu, a przez to do odkładania się tkanki tłuszczowej. Spożywanie dużych ilości pokarmów wysokokalorycznych doprowadza do tego, że nawet aktywności fizyczna nie jest w stanie tych kalorii wykorzystać, są one odkładane w organizmie w postaci tłuszczu. W spożywaniu odpowiednich posiłków nie pomagają nam producenci żywności, ich produkty często są ponad miarę nasycone tłuszczami, solami mineralnymi, czy też dodatkami chemicznymi, które źle wpływają na metabolizm. Otyłości sprzyja też stosowanie używek. Do przyczyn otyłości pierwotnej zalicza się również czynniki psychologiczne. Sytuacje stresowe są bardzo często przyczyną spożywania nadmiernej ilości pokarmów. Jedzenie staje się sposobem na odreagowanie. Dla wielu osób jedzenie jest sposobem na zabicie czasu.

Skutki otyłości Z otyłością powiązana jest cała gama innych chorób Skutki otyłości Z otyłością powiązana jest cała gama innych chorób. Najczęściej występującą chorobą u osób otyłych jest cukrzyca typu II (szacuje się, że cierpi na nią około 80% ludzi otyłych). Inną chorobą powiązaną jest nadciśnienie, nadmierny poziom cholesterolu we krwi, miażdżyca. Osoby, z BMI powyżej 25 bardzo często cierpią na choroby związane z sercem. Niedokrwienie tego organu występuje u około 40% pacjentów, u których indeks masy ciała przekracza wartość 25. Niewydolność serca, również często występująca u otyłych, może spowodować problemy z oddychaniem, co w konsekwencji może doprowadzić do niedotlenienia i zgonu. Kości i stawy, które są obciążone nadmiernym ciężarem organizmu, bardzo często narażone są na uszkodzenia. W konsekwencji niejednokrotnie dochodzi do zwyrodnień stawów. Ponadto u osób otyłych nierzadko dochodzi do złamań i zwichnięć. Inną zmorą otyłych są żylaki kończyn dolnych. Badania potwierdziły również, że osoby z nadmierną wagą o wiele bardziej narażają się na: udarów mózgu, nowotworów, bezpłodności, kamienicy pęcherzyka żółciowego. Stwierdzono też, że otyłość skraca życie.

Nauka - jak dotąd - nie wynalazła cudownego leku na otyłość Nauka - jak dotąd - nie wynalazła cudownego leku na otyłość. O prawidłową masę ciała należy dbać całe życie, poprzez odpowiednie nawyki żywieniowe, stosowanie wysiłku fizycznego, stosowanie odpowiedniej diety. Należy nie dopuszczać do tego aby wskaźnik BMI przekroczył granicę 25 punktów. Jeżeli już choroba ta nas dotknęła, nie należy korzystać z cudownych środków, którymi zalewany jest rynek.

Czym jest anoreksja i jakie są jej konsekwencje Tak wygląda osoba chorująca na anoreksje…

Anoreksja jest niewątpliwe chorobą psychiczną, której podłoże znajduje się w rodzinie, środowisku chorego - w pracy, szkole - i ogółem w nieprawidłowych relacjach interpersonalnych. Chora jednostka popada w zaburzenia w odżywianiu w efekcie zetknięcia się z patologiami rodzinnymi, toksycznymi rodzicami, czy brakiem akceptacji środowiska. Oczywiście nie można generalizować, jednak lata prac nad rozgryzieniem fenomenu anoreksji, doprowadzają do wniosku, że brak akceptacji swojego ciała rodzi się z chęci zamanifestowania niepokoju, bądź negacji dotychczasowego życia. Dziewczęta częściej niż chłopcy popadają w tego typu zaburzenia, można jednocześnie mniej więcej określić profil psychologiczny osobnika podatnego na zachorowanie. Jest to najczęściej córka perfekcjonistów, matki przedkładającej zdanie środowiska nad potrzebami miłości u dziecka, jednocześnie dziewczyna w swoim środowisku uchodzi za ideał, bądź wręcz przeciwnie, jest niezauważana i pomijana w grupie.

Często pierwszą oznaką są symptomy depresji, która często przeradza się w anoreksję u dziewcząt pomiędzy 12 i 25 rokiem życia. Symptomy choroby są praktycznie niezauważalne dla rodziny, tym bardziej, że choroba zaczyna się zupełnie niewinnie - od zwykłych prób odchudzania się. Z czasem osoba ogranicza jedzenie do tego stopnia, że przyjmuje jedynie 300 kcal dziennie (przy zapotrzebowaniu do 2000 kcal) i spożywaniu tylko jednego rodzaju produktów, np. kromki chleba z margaryną, sałaty z kiełkami - wszystko jest skrupulatnie dzielone, odmierzane i układane na talerzu. W przypadku, gdy anoreksja pojawia się jako reakcja przeciwko zbyt wygórowanym oczekiwaniom otoczenia, staje się ona sposobem na pokazanie światu i samemu sobie, że jest coś nad czym możemy sami zapanować - własne ciało.

Somatyczne objawy anoreksji to efekt głodówki - organizm przystosowuje się do obniżonej ilości otrzymywanych składników odżywczych i odwodnienia, uruchamiając rezerwy i zwalniając procesy metaboliczne. Podstawowe fizyczne oznaki wyniszczenia organizmu to: utrata tkanki tłuszczowej, a także zmniejszenie masy mięśniowej; obniżenie poziomu hormonów tarczycy (odpowiedzialnych m.in. za metabolizm oraz gospodarkę wapniowo-fosforanową); hipotermia (temperatura ciała utrzymująca się na poziomie poniżej 36 st. C), zmniejszenie częstości oddechu (oddechowe wyrównanie pH krwi, która w przebiegu anoreksji nabiera odczynu zasadowego).

Anoreksja jest jednym z najbardziej śmiertelnych schorzeń psychicznych Anoreksja jest jednym z najbardziej śmiertelnych schorzeń psychicznych. Jej leczenie jest trudne, długie i wymaga ogromnej pracy ze strony osoby chorej i jej najbliższych. Dlatego warto zwracać uwagę na najwcześniejsze oznaki tego zaburzenia odżywiania

Czym jest bulimia i jakie są jej konsekwencje Tak wygląda osoba chorująca na bulimie…

Choroba polega na przyjmowaniu dużej, niekiedy olbrzymiej, ilości pokarmu w krótkim czasie - niekiedy wartość kaloryczna takiego posiłku kilkakrotnie przekracza dzienne zapotrzebowanie. Napady obżerania mogą występować raz na kilka dni, mogą też być inicjowane kilka razy dziennie. Cechą znamienną bulimii są działania kompensujące wspomniane napady, czyli aktywności przeciwdziałające przytyciu, które mogą przybierać na przykład postać: prowokowania wymiotów, używania środków przeczyszczających, używania środków moczopędnych, intensywnych ćwiczeń fizycznych, intensywnej diety lub głodówki między napadami.

Najbardziej powszechnym skutkiem bulimii są zaburzenia równowagi elektrolitów - w szczególności hipokaliemia, która może prowadzić do zaburzeń pracy serca (arytmia, wstrząs kardiogenny, zawał mięśnia sercowego) oraz osłabienia siły mięśniowej. Inne możliwe zaburzenia elektrolitowe to: niski poziom wolnych jonów wapnia (zaburzenia krzepnięcia, osłabienie kości i zębów, zaburzenia przewodnictwa impulsów nerwowych, zwiększenie ryzyka osteoporozy) i chloru (zaburzenia gospodarki wodnej i procesu trawienia).

Przy kompensacji wymiotami występują uszkodzenia przełyku i żołądka, oraz krwawienia w obrębie przewodu pokarmowego, perforacja żołądka, rozciągnięcie żołądka, zaparcia (zależność metabolizmu od środków przeczyszczających), zapalenie trzustki, wrzody żołądka i dwunastnicy. Przy gwałtownych wymiotach może dojść do pęknięcia przełyku lub żołądka. Za najbardziej drastyczną konsekwencję wymiotowania uznaje się nowotwór krtani lub przełyku. Przy nadużywaniu środków przeczyszczających często dochodzi do osłabienia ścian odbytnicy i wystąpienia hemoroidów.

Proces leczenia bulimii jest przeważnie skomplikowany, a ponad to zagrożony dużym ryzykiem niepowodzenia, co może zniechęcać do dalszej walki o zdrowie. Aby leczenie było skuteczne musi zaistnieć złożona kombinacja wielu czynników, gdzie zmotywowany pacjent i doświadczony personel są najważniejszymi. Istniej kilka sposobów leczenia bulimia. Farmakoterapia (podawanie leków) jest często dość skuteczne, według niektórych badań jest nawet równie skuteczna co psychoterapia. Jednak panuje pogląd, że profesjonalne leczenie bulimii powinno obejmować psychoterapię, ze szczególnym uwzględnieniem terapii behawioralno-poznawczej oraz terapii rodzinnej. Można więc napisać, że terapia tego zaburzenia odżywiania powinna obejmować psychoterapię oraz farmakoterapię.

Dziękuję za uwagę! Ewa Kielar kl.3