Ciśnienie krwi, tętno, EKG- o czym nam mówią? jak je zmierzyć? parametry zdrowego człowieka.

CIŚNIENIE TĘTNICZE Ciśnienie tętnicze (ang. blood pressure – BP) –ciśnienie wywierane przez krew na ścianki tętnic. Ciśnienie krwi ulega ustawicznym zmianom, zarówno długookresowym (co związane jest z wiekiem, stanem zdrowia itp.), średniookresowym (zależnie od pory doby, aktywności, stanu psychicznego itp.), jak i krótkookresowym (w obrębie cyklu pracy serca). W momencie skurczu serca, kiedy porcja krwi wypychana jest z serca do aorty , w tętnicach panuje najwyższe ciśnienie, wynoszące zazwyczaj u zdrowego dorosłego człowieka od ok. 90 do 135 mm Hg (zazwyczaj 110–130); w chwili rozkurczu – jest najniższe, np. od ok. 50 do 90 mm Hg (zazwyczaj 65–80). W praktyce do oceny stanu zdrowia badanej osoby istotna jest wartość zarówno ciśnienia skurczowego, jak i rozkurczowego, toteż podawane są obie wartości, co zapisuje się np. 120/80 mm Hg.

Systematyczne pomiary ciśnienia krwi są jedną z podstawowych metod kontrolowania stanu zaawansowania choroby osób cierpiących na nadciśnienie tętnicze, jak również inne choroby układu krążenia. Pomiarów zazwyczaj dokonuje się metodą Korotkowa, przy użyciu sfigmomanometru i słuchawek lekarskich (wówczas wynik pomiaru zapisuje się też czasem: "RR 120/80"), bądź metodami półautomatycznymi, np. miernikami nadgarstkowymi, wygodniejszymi do samobadania w domu.

Średnie ciśnienie tętnicze Dorosły: 120 mm Hg – ciśn. skurczowe (SYS – Systole) 80 mm Hg – ciśn. rozkurczowe (DIA – Diastole) Noworodek (do 28. dnia życia) 102 mm Hg – ciśn. skurczowe (SYS – Systole) 55 mm Hg – ciśn. rozkurczowe (DIA – Diastole) Dziecko (1.–8. rok życia) 110 mm Hg – ciśn. skurczowe (SYS – Systole) 75 mm Hg – ciśn. rozkurczowe (DIA – Diastole)

Wynik pomiaru ciśnienia tętniczego na automatycznym mierniku nadgarstkowym: 126/70 mmHg

Sfigmomanometr i stetoskop do pomiaru ciśnienia tętniczego metodą Korotkowa

Mierzenie ciśnienia krwi u pacjenta

Procedura pomiaru Pacjenta należy nakłonić do tego, by się rozluźnił i nie rozmawiał z osobą wykonującą pomiar ciśnienia krwi przez kilka minut przed samym pomiarem i w czasie pomiaru. W czasie pomiaru ciśnienia krwi niezbędne jest podparcie ramienia, gdyż w przypadku ramienia wyprostowanego i niepodpartego ciśnienie rozkurczowe może wzrosnąć nawet o 10%. Ramię (i przedramię) musi się znajdować na poziomie serca, czyli połowy długości mostka. Opuszczenie ramienia poniżej poziomu serca prowadzi do zawyżenia ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, a uniesienie ramienia powyżej poziomu serca - do zaniżenia tych wartości (wielkość błędu może sięgać nawet 10 mm Hg). Mankiet sfigmomanometru powinien być dostatecznie długi, by kilkakrotnie objąć ramię. Część mankietu zawierająca poduszkę gumową powinna być od niej dłuższa o 25 cm i przez dalsze 60 cm stopniowo się zwężać. Użycie niewłaściwego mankietu (z nieodpowiednią poduszką gumową) może być przyczyną zawyżenia (poduszka zbyt wąska lub zbyt krótka) albo zaniżenia (poduszka zbyt szeroka lub zbyt długa) ciśnienia krwi (błąd może wynosić nawet 30 mm Hg).

Puls, tętno – falisty ruch naczyń tętniczych zależny od skurczów serca i od elastyczności ścian tętniczych Badanie tętna: Dokonuje się go na tętnicach powierzchniowych, najczęściej tętnicy promieniowej, choć także na innych tętnicach dostępnych badaniu palpacyjnemu – tętnicy szyjnej zewnętrznej, ramiennej, udowej, podkolanowej, skroniowej i grzbietowej stopy. Jednak w trakcie resuscytacji Europejska Rada Resuscytacji w wytycznych nie zaleca sprawdzania tętna na tętnicach obwodowych (gdyż często w takich wypadkach dochodzi do centralizacji krążenia i tętno w nich jest niewyczuwalne) ale na tętnicach szyjnych, gdyż ze wszystkich wyczuwalnych przez skórę tętnic są najbliżej serca. Tętno bada się na tętniczy szyjnej ok. 1,5 cm bocznie od wyniosłości krtaniowej – stosuje się jedno określone miejsce aby zapobiec masażu zatoki tętnicy szyjnej przy próbie wyszukania miejsca badania tętna i niepożądanemu obniżeniu pracy serca. Technika badania sprowadza się do uciśnięcia tętnicy w miejscu, w którym leży bezpośrednio pod skórą opuszkami dwóch palców. Do badania tętna nie stosuje się kciuka, ponieważ w ten sposób można pomylić tętno badanego z własnym

Prawidłowe tętno: Prawidłowe tętno mieści się w granicach 60-100 uderzeń na minutę. U osób dorosłych wynosi (średnio) w spoczynku ok. 72/min. Częstość akcji serca zależy od wielu czynników, związanych z: kondycją fizyczną, stanem napięcia nerwowego, spożyciem nadmiernych ilości kawy i innych używek, stresem.

Elektrokardiografia (EKG) – zabieg diagnostyczny wykorzystywany w medycynie przede wszystkim w celu rozpoznawania chorób serca. Pomijając EKG wykonywane w czasie operacji na sercu, jest to metoda pośrednia polegająca na rejestracji elektrycznej czynności mięśnia sercowego z powierzchni klatki piersiowej w postaci różnicy potencjałów (napięć) pomiędzy dwoma elektrodami, co graficznie odczytujemy w formie krzywej elektrokardiograficznej, na specjalnym papierze milimetrowym bądź na ekranie monitora. EKG nie jest niezawodnym kryterium rozpoznania choroby: istnieje możliwość prawidłowego elektrokardiogramu przy schorzeniach kardiologicznych oraz nieprawidłowy zapis czynności elektrycznej przy prawidłowym stanie klinicznym.

Charakterystyka EKG

Aparaty EKG Aparat EKG skonstruowany przez Einthovena Popularny w latach 50. i 60. XX wieku aparat do wykonywania EKG

Źródła informacji: Wikipedia Kardiolog.pl Poradnikzdrowie.pl Mp.pl Zdjęcia pobrane z: Grafiki internetowej

Mamy nadzieje że prezentacja i tobie się podobała Wykonali: Barbara Bielat Paulina Hańdziuk Małgorzata Szoepe 