Na biegun – polarni odkrywcy Biegun geograficzny to najbardziej wysunięty na północ i południe punkt na kuli ziemskiej. Basia Dmochowska 80 dni dookoła świata, PSSP 21/05/2012 Zdjęcia oraz informacje do prezentacji zostały częściowo pobrane z literatury oraz Internetu

Biegun Północny – problemy w zdobyciu Fram Pierwszą wyprawą, której celem stał się biegun, była podróż Norwega Fridtjofa Nansena wyprawa na Biegun Północny. Naukowo solidnie przygotowana wyprawa, na specjalnie konstruowanym statku Fram, Nansen, najpierw statkiem, potem saniami Nansen dotarł bardzo daleko, jednak nie na sam biegun. Po Nansenie było jeszcze wiele nieudanych prób. Pierwszym, który okrzyknął się zdobywcą bieguna północnego był Frederick Cook, potem Robert Peary także ogłosił fakt zdobycia bieguna. Jak pokazały późniejsze obliczenia, żaden z nich nie dotarł do bieguna, choć obaj byli bardzo blisko celu. Nansen

Roald Amundsen i Robert Scott – wyścig po Biegun Południowy Po domniemanym zdobyciu bieguna północnego przez Peary’ego, wielu pragnęło zostać pionierami w zdobyciu drugiego - południowego bieguna geograficznego. Wyprawy w tym celu zorganizowali niemal jednocześnie Norweg - Roald Amundsen oraz Brytyjczyk - Robert Falcon Scott. Ostatecznie jako pierwszy dotarł do bieguna Amundsen. Dokonał tego 14 grudnia 1911 roku. Ekspedycja Scotta przybyła miesiąc później - 18 stycznia 1912 roku.

Psy kontra sanie motorowe Dlaczego sukces odniósł Amundsen? Wyprawa Scotta była źle przygotowana. Nie mając zaufania do psów pociągowych, wyposażył wyprawę w islandzkie kucyki białej maści oraz nie sprawdzone w warunkach polarnych sanie motorowe. W dodatku przed początkiem zimy antarktycznej zbudował tylko jeden magazyn żywności na Lodowcu Rossa. Amundsen wyruszył wcześniej i - dzięki psim zaprzęgom (codziennie jeden zabity pies służył za pożywienia dla pozostałych) i norweskim nartom biegowym dotarł do bieguna bez problemów. Jego ludzie nie marzli, bowiem ubrani byli w lapońskie anoraki z foczego futra, a w drodze powrotnej miał do dyspozycji 3 magazyny zbudowane dużo dalej niż zrobił to Scott. Na samym początku wyprawy Scott musiał porzucić sanie motorowe, bo zamarzały ich silniki. Później padły wszystkie kucyki, nieprzystosowane do polarnych warunków. W wyniku tego, odziani w brezentowe kombinezony Anglicy musieli ciągnąć swoje sanie sami. Uczestnicy brytyjskiej ekspedycji po dotarciu do bieguna znaleźli namiot z norweską flagą, odrobiną żywności i listem od Amundsena. Nie udało im się już pokonać drogi powrotnej. Ekspedycja ratunkowa, która wyruszyła wiosną na poszukiwania znalazła namiot ze zlodowaciałymi ciałami Scotta i jego towarzyszy w odległości zaledwie 12 km od magazynu z zapasami żywności i paliw.

Roald Amundsen – pierwszy odkrywca Bieguna Południowego Wyprawa Amundsena składała się z pięciu osób, czterech par sań i 52 psów. W trakcie przemieszczania się Norwegowie zdecydowali się zjeść część zwierząt. Na biegunie norweską flagę zatknęli 14 grudnia, ale Amundsen jeszcze przez kilka dni kazał prowadzić swojej załodze pomiary zmierzające do precyzynego określenia punktu. Ostatecznie wyprawa wylądowała ok. 200 metrów od geograficznego bieguna, o miesiąc wyprzedzając Brytyjczyków. Amundsen i jego ekipa wrócili bezpiecznie do Norwegii. Obecnie na biegunie południowym funkcjonuje stacja polarna, ochrzczona nazwiskami dwóch pierwszych zdobywców: "Amundsen-Scott".

Stacje badawcze na Antarktydzie Od czasów pionierskich zdobyć obu biegunów w ich okolicy pojawiało się coraz więcej wypraw – głównie badawczych. Zakładano pierwsze bazy i poznawano te niesamowite wiecznie oblodzone miejsca. Rok 1959 był Międzynarodowym Rokiem Geograficznym, w tym czasie w Waszyngtonie podpisano traktat, który uczynił wszystkie tereny znajdujące się na południe od 60°S eksterytorialnymi. Ten Arktyczny Traktat zapewnił dostęp do tych terenów wszelkim organizacjom naukowym na świecie. Do tej pory powstały dziesiątki baz badawczych należących do różnych krajów. Stacje polarne na Antarktydzie – placówki badawcze założone przez różne państwa w Antarktyce. Stacje te składają się głównie z kontenerów badawczych i mieszkalnych oraz własnego źródła energii (generatora prądu). Obecnie istnieje 37 całorocznych i 17 stacji czynnych tylko latem.

Polska stacja badawcza Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego – polska, całoroczna stacja naukowo-badawcza położona nad Zatoką Admiralicji na Wyspie Króla Jerzego w archipelagu Szetlandów Południowych, uruchomiona 26 lutego 1977. Została nazwana na cześć Henryka Arctowskiego, polarnika.

Projekt Organizujemy na mapach Antarktydy wyprawę z polskiej stacji badawczej na Wyspie Króla Jerzego na Biegun Południowy: musimy ustalić, czym lecimy, jaki zespół (kto im jest i na czym się zna), jakie umiejętności muszą mieć uczestnicy, jaki zabieramy sprzęt, jaką bierzemy żywność, w jaki sposób się poruszamy itp.