Wykład 7: Systemy łączności bezprzewodowej

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie Plan Systemy komunikacji satelitarnej dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

Systemy komunikacji satelitarnej Globalne, bezprzewodowe systemy komunikacyjne globalna dostępność ograniczenia tereny niedostępne np. koła podbiegunowe okna satelitarne Komponenty systemu satelitarnego: segment naziemny segment kosmiczny segment użytkownika dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

Systemy geostacjonarne Satelity geostacjonarne – stałe ustawienie względem Ziemi ciągłe monitorowanie pozycji satelity nadążne korygowanie położenia stacje naziemne wysyłają odpowiednie komunikaty satelita za pomocą silników korekcyjnych poprawia swoje ustawienie ze względu na ograniczone zasoby energetyczne czynności tej nie można powtarzać zbyt często, bo skróciłoby to cykl życia satelity dwie siły oddziałowujące na satelitę (muszą się równoważyć) ciężkości odśrodkowa umieszczenie na orbicie kołowej w płaszczyźnie równika na wysokości ok. 36 000 km dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

Geostacjonarne systemy satelitarne Zalety: łatwość śledzenia satelity (znana pozycja) stała widzialność satelity z danego miejsca duża wysokość toru lotu skutkuje dużym zasięgiem (3 satelity pokrywają cały obszar kuli ziemskiej do 75 równoleżnika) ewentualne dodatkowe satelity zwiększają pojemność systemu w miejscach o intensywniejszym ruchu niższy koszt w porównaniu do systemów niegeostacjonarnych (głównie ze względu na mniejszą liczbę satelitów) dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

Przykładowe systemy: Inmarsat Organizacja od 1979 pierwotnie organizacja międzynarodowa powołana w celu utworzenia światowego satelitarnego systemu łączności morskiej od 1999 prywatna spółka Satelity początkowo dzierżawione od 1983 własne od 1996 satelity wyposażone w transpondery umożliwiające dokładniejsze określenie położenia odbiornika na Ziemi (EGNOS) obecnie 12 satelitów (11 działających) na orbicie geostacjonarnej ok 35 800 km od powierzchni Ziemi dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie Inmarsat: urządzenia Satelita Inmarsat-3 Telefon satelitarny Modem dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie Inmarsat: usługi Inmarsat-A – telefonia, teleks, faks, system alarmowy – kanał analogowy 9,6-64 kbit/s (usługa wycofana w 2007) Inmarsat B – to samo co w Inmarsat-A, ale w oparciu o transmisję cyfrową Inmarsat-C – kanał asynchroniczny na potrzeby komunikacji e-mail, teleks, informacje o bezpieczeństwie na morzu (GMDSS) Inmarsat-D+ – podobna funkcjonalność do Inmarsat-C, ale mniejsza prędkość transmisji Inmarsat E/E+ – przeznaczony do odbioru wezwań wysyłanych przez radiopławy EPRIB (usługa wstrzymana od 2006) Inmarsat-M – komunikacja głosowa, faksowa i wysyłanie informacji z prędkością 2,4-4,8 kbit/s Inmarsat-Mini-M – ta sama funkcjonalność, mniejszy zasięg terytorialny (spot beam w miejsce global beam) Inmarsat-Fleet – grupa sieci przesyłających różnego typu informacje za pośrednictwem różnych łącz (od głosowych po ISDN) inne dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

Inmarsat: zastosowania Pierwotnie: telefony satelitarne do łączności ze statkami morskimi Obecnie: przekazywanie informacji o lokalizacji statku, pojazdu, ładunku itp. komunikacja z załogami statków przebywających na dalekich morzach zastosowania telemetryczne łączność wojskowa W Polsce: od końca lat 80-tych XX w. Centrum usług satelitarnych w Psarach k. Kielc (własność TP S.A.) dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014

dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie Dziękuję za uwagę! dr inż. Marek Mika, PWSZ im. J.A. Komeńskiego w Lesznie © 2014