Podstawy prawne i dylematy.
Dobro wyczerpywalne; Jej zagospodarowniae wpływa na ekosystemy; Wymiar społeczno – kulturowy; Cel zagospodarowania – ŁAD przestrzenny; Zagospodarowanie – poprawa jakości życia mieszkańców
Europa i architektura jutra; Biała Księga – propozycje dla europejskiego środowiska zbudowanego; Nowa Karta Ateńska – Zasady Planowania Miast; Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003; Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 – zakres projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Takie zagospodarowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość; Uwzględnione uwarunkowania i wymagania funkcjonalne: Społeczno - kulturowe, Gospodarcze; Środowiskowe, Estetyczne, Jedna z niewielu możliwości obcowania z pięknem.
Tworzenie takich przepisów prawa, które: Pozwolą zachować ciągłość zagospodarowania; Stworzą warunki dla inwestowania i nowej zabudowy; Uwzględnią potrzeby społeczne i granice środowiska; Określą „elastyczność dostosowawczą” – pogodzenie potrzeb indywidualnych z specyfiką miejsca
Podmiot – człowiek, społeczność Przedmiot – zjawisko na danym obszarze – to so już tam jest; Przestrzeń; Czas.
Wojna; Socjalizm; Kapitalizm;
Nadmierna ekspansja terytorialna – zajmowanie zbyt dużej powierzchni dla określonej funkcji; Niewłaściwe przeznaczenie przestrzeni – decyduje inwestor a nie przydatność dla społeczności; Niszczenie dziedzictwa kulturowego – dorobku poprzednich pokoleń; Struktura przestrzenna złej jakości (brzydota)
Mieszkaniowa; Usługowa; Rolna; Techniczno – produkcyjna; Zieleni i wód; Komunikacja; Infrastruktura techniczna
Podstawowa zasada – Wielofunkcyjność struktur przestrzennych; Jednoczesną w czasie i przestrzeni realizację wielu funkcji w sposób bezkolizyjny; W miastach – jak najkrótsze dystanse; Odzwierciedla też podejście ekologiczne (minimalizacja zużycia energii)
Obowiązek przygotowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego; Warunki zabudowy, gdy nie ma planu; Ochrona prawa własności; Obowiązek powoływania komisji urbanistyczno – architektonicznych (doradcy); Uspołecznienie procesu planowania; Zniesienie możliwości protestów.
Procedura zagospodarowania terenu Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Plan zagospodarowania przestrzennego Decyzja o warunkach zabudowy Pozwolenie na budowę Nie musi być zgodności
Brak ścisłego przełożenia studium uwarunkowań na warunki zagospodarowania; Brak rozdziału prawa własności od prawa zmiany do jego użytkowania; Zrównoważony rozwój tylko hasłem; Likwidacja planów ogólnych; Projektowania a nie sterowanie rozwojem; Promowanie planów miejscowych dla małych fragmentów gminy; Wolny rynek jako podstawowy regulator
Obowiązek sporządzania planów miejscowych; Integracja planowania przestrzennego i społeczno – gospodarczego; Decydowanie o zmianie zagospodarowania tylko władze publiczne
25% powierzchni kraju objęta miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego i niska dynamika; Więcej inwestycji tam, gdzie nie ma planów – chaos; Gminy turystyczne i z funkcją ochrony przyrody mają mniej planów niż pozostałe; Najwięcej planów w gminach rolniczych
Suburbanizacja – Wigierski i Kampinoski PN – 40% decyzji negatywnych; Odległość od lasu, wody, (Brenna, Łomianki); Udział powierzchni biologicznie czynnej – Piaseczno, Łomianki); Sąsiedztwo rezerwatów przyrody (Łeba – wydmy); Tereny eksponowane – estetyka (Santok, Brenna); Wyższe partie gór (Brenna)
Ochrona siedlisk i gatunków; Żadna inwestycja mogąca pogorszyć sytuację tych siedlisk; Polska zobowiązała się do aktywnej ochrony; 5 lat na sporządzenie planów ochrony Nie wiadomo, co można, co nie można
Ogólnie brak terenów pod infrastrukturę drogową; konflikty z osadnictwem: Protesty mieszkańców – budowa i rozbudowa dróg w sąsiedztwie; Budowa na terenach gruntów prywatnych – wywłaszczenie; Konflikty z ochroną przyrody – przez lub w sąsiedztwie obszarów chronionych
W Polsce oparta o walory przyrodnicze Konflikty: Środowiskowy (ścieki, las…) Funkcjonalny; Wewnątrz turystyki; Społeczny Plany dotyczą tylko obszarów turystycznych; Natura 2000 – nie wiadomo, co można