Biegi krótkie

Informacje ogólne Do klasycznych biegów na krótkie dystanse zalicza się biegi na 100, 200 i 400m, do tego dochodzą tez nieklasyczne takie jak 60m i 300m. Należą one do wysiłków szybkościowo - siłowych, wykonywanych głównie dzięki reakcjom beztlenowym i możliwości zaciągania długu tlenowego Krok biegowy składa się z dwóch podstawowych elementów: fazy podporowej i fazy lotu. W fazie podporowej rozpęczniamy moment przedniego amortyzacyjnego podporu oraz odbicie będące główną siłą napędową podczas biegu.

Fazę amortyzacyjną należy skracać do minimum, gdyż jej przedlużanie jest niecelowe i nieekonomiczne - aby ograniczyć jej oddziaływanie na szybkość biegu należy stawiać nogę na podłoge aktywnie i szybko - tzw. ruchem "grzebiącym"). Im wyższa szybkość biegu tym krótszy czas trwania i dłuższa faza lotu. Najważniejszym czynnikiem decydującym o szybkości biegu jest siła odbicia. Im ona większa i im ostrzejszy kat odbicia tym większa szybkość Innymi elementami decydującymi o szybkości biegu są długość i częstotliwość kroków Długość kroków zależy przede wszystkim od siły odbicia i długości nóg

Częstotliwość uzależniona jest od ruchliwości procesów nerwowych, intensywności wysiłku, siły mięśniowej i techniki ruchów Zwiększenie częstotliwości jest możliwe poprzez ugięcie nogi wymachowej po odbiciu w kolanie w trakcie przenoszenia jej w przód (w takim stopniu by niemal dotykała pośladka). Takie ugięcie nogi ma korzystny wpływ na przyspieszenie jej ruchu w przód.

Historia-100m Pierwotnie bieg odbywał się po trawie na dystansie 100 yardów (91.44m) zanim międzynarodowe porozumienie zmieniło dystans na 100 metrów. Sprinterzy startowali z pozycji stojącej do roku 1887, kiedy Churles H. Sherrill (USA) wykonał małe dołki w podłożu i próbował startować z pozycji kucającej (skulonej), która w kilku odmianach stosowana jest do dnia dzisiejszego. W 1928-29 trenerzy George Breshnahan i William Tuttle (USA) wprowadzili bloki startowe, które ułatwiały w znacznym stopniu start. Używanie bloków startowych zostało oficjalnie uznane przez IAAF w roku 1937. W rok później IAAF ogłosiła ze żaden rekord nie będzie uznawany bez odczytu siły wiatru. Maksymalna siła wiatru (która nie prowadzi do przerwania rozgrywania konkurencji) została ustalona na 2m/s. Prymitywne eksperymenty z elektrycznym mierzeniem czasu sprintu datuje się na pierwsza ćwiartkę XX wieku. Ta technologia rozwinęła się do tego stopnia, ze w 1977 roku IAAF ogłosiła ze będą uznawane jedynie rekordy, przy których pomiary wykonywane są elektronicznie.

Foto finisz (użyty już podczas Igrzysk w 1932 roku) pozwala na sprawiedliwe ustalenie kolejności zawodników kozy pokonywali metę w małych odległościach. Dzisiejsze techniki pozwalają wychwycić zwycięzcę z dokładnością do 1/1000 sekundy widoczna na zdjęciu z Foto Komórki. Wprowadzenie syntetycznych bieżni (na każda pogodę) także pomogli poprawić czasy sprinterów. Pierwszy rekord świata na 100 yardów został ustanowiony na syntetycznym torze w 1963 roku przez Boba Hayes'a (9.1), kiedy Jim Hines pobił rekord świata (9.9) na 100m podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku (1969).

Taktyka-100m Dążymy do tego, by w krótkim czasie uzyskać dużą szybkość i utrzymywać ją jak najdłużej (najlepiej do końca dystansu). Wszystkie wykonywane ruchy musza być swobodne i obszerne. Najnowsze badania wskazują, ze wynik biegu na 100m nie zależy od maksymalnej szybkości, ale od wysokiej średniej szybkości na całym dystansie.

Historia-200m Ta konkurencja jest podobna do sprintu antycznych Greków (w literaturze długość stadionu), ale wywodzi się z dystansu milowego, dokładnie 1/8 mili. W USA, konkurencja 200m odbywała się po lii prostej do roku 1960. Bieg po półokręgu był stosowany jedynie w Europie, i na olimpiadzie, gdzie dystans ten pojawił się po raz pierwszy w 1900 roku. Bieganie 200m na odcinku bierni 400 metrowej stało się powszechne od 1958 roku. Specjaliści na tym dystansie musza łączyć szybkość sprintera na odcinku 100m, i technikę biegu równoważąc siłę odśrodkową na kręgu. Czas biegu na 200m po prostej jest 3 do 4/10 sekundy szybszy niż bieg częściowo po kręgu (jak to ma miejsce na stadionach).

Taktyka- 200m Start odbywa sie na wirażu, bloki ustawia sie z prawej strony toru - tak by początek biegu odbywał sie po linii prostej. Biegnąc po łuku zawodnik musi pokonywać siłę odśrodkowa która jest tym większa im większą szybkość i im bliżej wewnętrznych torów, zależy ona także od ciężaru ciała oraz długości i częstości kroków. By łatwiej pokonać sile odśrodkowa, należy pochylić sie nieco w stronę jej przeciwna - czyli w lewo, do wewnątrz wirażu. Przy wyjściu z łuku na prosta należy stopniowo niwelować pochylenie ciała - jednak nie zbyt gwałtownie.

Historia-400m Dystans wywodzi się z biegu na ćwierć mili (440 yardów lub 402.34m). Jest to sprint na wytrzymałość. Ten bieg jest znany jako "wykańczający", ponieważ jest rzeczą fizycznie niemożliwą, by człowiek biegł z szybkością bliską maksymalnej dłużej niż 30 do 35 sekund; po tym czasie kończy się powietrze w mięśniach i tworzy się w nich kwas mlekowy, który wraz z krwią wędruje do wątroby. Zawodnicy musza mięć dobre przygotowanie szybkościowe, i muszą się nauczyć znosić ból. Bieg na 400m odbywa się po torach od początku do finiszu, podobnie jak krótsze sprinty, od roku 1912.

Dużą zmianą było wprowadzenie w latach sześćdziesiątych syntetycznych bieżni, oraz intensywnych technik treningowych pozwalających zbudować duża szybkość i siłę. Zawodnicy startujący w tej dyscyplinie sprawdzali się również w innych biegach sprinterskich 200m/400m i 400m/800m, jak na przykład Michael Johnson, który zdominował tę konkurencję.

Taktyka-400m Umiejętność rozkładania sił na całym dystansie jest tu szczególnie ważna. Aby uzyskać wysoka średnia szybkość i dobry czas końcowy wynik zawodnicy nie biegną z pełną szybkością na żadnej części dystansu (może za wyjątkiem finiszu, choć trudno tu mówić o pełnej szybkości). Jeżeli pierwsza cześć dystansu zostanie przebiegnięta zbyt szybko doprowadzi do zmęczenia w ostatniej fazie biegu, jeśli zaś za wolno - zawodnik nie wykorzysta zapasu sil i nie nadrobi w drugiej części strat z pierwsze polowy dystansu.

Rekordziści świata: 2002- Tim Montgomery (100m) 9,78s 1996- Michael Johnson(200m) 19,32s 1999- Michael Johnson (400m) 43,18s

Rekordzistki świata: 1988- Florence Griffth-Joyner (100m) 10,49s 1985- Marita Koch (400m) 47,60s

Polscy medaliści: 1932 - Stanisław Walasiewicz (100) – 11,9s 1936 - S. Walasiewicz (100m) 11,7s 1964 - I. Szewińska (200m) 23,1s 1964 - A. Badeński (400m) 45,6s 1964- E. Kłobukowska (100m) 11,6s 1968 - I. Szewińska (200m) 22,5s 1972 - I. Szewińska (200m) 22,7s 1976 - I. Szewińska (400m) 49,29s