Formaty Plików Wideo Kamil Łuczka
AVI - Audio Video Interleave AVI to kontener danych audiowizualnych. Został wprowadzony w roku 1992 przez firmę Microsoft jako element strategii przystosowania systemu Windows do obsługi multimediów, stanowiący część technologii Video for Windows.
FLV - Flash Video Flash Video (FLV) – kontener multimedialny używany do dystrybucji plików wideo przez Internet. Został stworzony przez Macromedia, a po przejęciu firmy w kwietniu 2005 jest rozwijany przez Adobe Systems. Plik .flv można odtworzyć za pomocą zwykłej przeglądarki internetowej z wtyczką Adobe Flash Player lub Gnash, a także osobnych programów, spośród których wiele udostępnianych jest bezpłatnie. Dostępne są również programy umożliwiające konwersję plików .flv do np. .avi. Witryny rozprowadzające pliki wideo w postaci .flv to YouTube, ipla, Google Video, Reuters.com, Yahoo! Video, MySpace czy Hulu.
3GP/3g2 3GP jest multimedialnym kontenerem zdefiniowanym przez 3GPP dla użytku telefonii 3G. Jest to uproszczona wersja MPEG-4 Part 14 (MP4). Pliki 3GP mają rozszerzenie .3gp lub .3g2. 3GP przechowuje strumienie wideo (MPEG-4 część 2 lub H.263) oraz audio takie jak: AMR-NB lub AAC-LC. Pliki 3GP zawsze zapisywane są w konwencji big endian. Pliki 3GP na komputerach PC odtwarzalne są przez programy: VLC media player, Windows Media Player, MPlayer, ALLPlayer, QuickTime oraz RealPlayer. Technologia 3gp stosowana jest w wielu telefonach komórkowych, jednak rzadziej w odtwarzaczach multimedialnych.
MP4/MPEG-4 MPEG4 – oznaczenie grupy standardów kodowania audio i wideo wraz z pokrewnymi technologiami, opracowanej przez grupę ISO/IEC MPEG. Wprowadzony pod koniec 1998. Główne zastosowania MPEG-4 to media strumieniowe w sieci Web, dystrybucja CD, wideokonferencje i telewizja. MPEG-4 przejął wiele elementów standardów MPEG-1, MPEG-2 i pokrewnych, dodając nowe możliwości, takie jak (rozszerzona) obsługa VRML dla renderowania 3D, zorientowane obiektowo pliki złożone (zawierające obiekty audio, wideo i VRML), obsługa technologii DRM (zdefiniowanych jako zewnętrzne standardy) i różnoraką interaktywność. To, jakie elementy zaimplementowane będą w obrębie MPEG-4, pozostawiane jest jako indywidualna decyzja programisty. Oznacza to, że prawdopodobnie w chwili obecnej nie istnieje pełna implementacja całego zestawu standardów składających się na MPEG-4. Rozwiązanie tego problemu osiągnięto poprzez koncepcję "profili" i "poziomów", pozwalających konkretnym zbiorom możliwości być zdefiniowanymi w sposób odpowiedni dla podzbioru aplikacji.
MKV Matroska – kontener multimedialny, czyli format przechowywania obrazu lub dźwięku w jednym pliku. Pliki Matroska mogą zawierać (obok ścieżek audio i wideo) m.in. napisy, menu (jak w DVD) itp. Projekt powstał w roku 2003. W roku 2010 firma Google zaprezentowała format WebM, którego kontener bazuje na Matrosce.
RealMedia Variable Bit Rate RMVB - kontener multimedialny będący rozszerzoną wersją kontenera RealMedia (.rm) o możliwość przechowywania strumieni danych o zmiennej przepływności (VBR). Dzięki zmiennej przepływności można uzyskać lepszą skuteczność kompresji, w porównaniu ze starszą jego wersją, czy popularnym AVI, w efekcie mieszcząc większą ilość materiału w mniejszej objętości danych. Pliki w tym formacie mają rozszerzenie .rmvb. Aby odtworzyć pliki w .rmvb należy posiadać odpowiednie kodeki (np. Medibuntu dla Linuksa Ubuntu, Real Alternative (Windows) lub program RealPlayer (Mac OS / Linux / Windows). Można je także otwierać Mplayerem, BestPlayerem, ALLPlayerem, jak również multiplatformowym VLC media playerem.
MPEG-1 MPEG-1 jest standardem kompresji dźwięku i ruchomych obrazów zaproponowanym przez MPEG. Format wideo MPEG-1 używany jest na Video CD. Jakość obrazu przy zwykłej przepustowości VCD jest gorsza od tej znanej z nowych kaset VHS dobrej jakości. MPEG-1 Audio Layer 3 jest pełną nazwą popularnego formatu kompresji dźwięku, MP3. MPEG-1 składa się z wielu "partii", kolejno: 1. Synchronizacja oraz mieszanie wideo i audio. 2. Kodek kompresji sygnałów wideo bez przeplotu. 3. Kodek kompresji stratnej sygnałów audio. Standard definiuje trzy "warstwy", czy też poziomy złożoności kodowania audio MPEG. 1. MP1 lub MPEG-1 Part 3 Layer 1 (MPEG-1 Audio Layer 1) 2. MP2 lub MPEG-1 Part 3 Layer 2 (MPEG-1 Audio Layer 2) 3. MP3 lub MPEG-1 Part 3 Layer 3 (MPEG-1 Audio Layer 3) 4. Procedury dla testów zgodności. 5. Oprogramowanie referencyjne.
MPEG-2 MPEG-2 – grupa standardów stratnej kompresji ruchomych obrazów i dźwięku zatwierdzona przez MPEG (ang. Moving Picture Experts Group) w 1994 roku. Od roku 1995 jest zatwierdzonym standardem ISO/IEC nr 13818. MPEG-2 jest standardem ogólnego kodowania ruchomych obrazów i związanych z nimi informacji audio. Format ten opisuje połączenie metod stratnej kompresji wideo i stratnej kompresji danych audio, które umożliwiają przesyłanie sygnału audio-wideo w telewizji cyfrowej oraz zapis na nośnikach danych (w szczególności optycznych jak DVD i Blu-ray, czy taśmowych jak DV). MPEG-2 jest szeroko stosowany jako format cyfrowych sygnałów telewizyjnych, które są transmitowane przez TV satelitarną, naziemną oraz kablową. Określa on także format filmów i innych programów, które są dystrybuowane na DVD i podobnych nośnikach danych. MPEG-2 powstał z powodu braków i niedociągnięć standardu MPEG-1.