czułość - ISO Czułość filmów i aparatów cyfrowych wyrażana jest w jednostkach ISO. Skrót ISO pochodzi od nazwy międzynarodowej federacji zajmującej się ustaleniem standardów - International Organization for Standardization. Czułość to wielkość określająca stopień reagowania filmu fotograficznego na światło. Znajomość czułości umożliwia określenie prawidłowej ekspozycji. Im wyższa światłoczułość, tym krótszy czas potrzebny do naświetlenia danej klatki. Możemy w ten sposób uniknąć stosowania statywu do wykonywania zdjęć w słabym oświetleniu. Niestety, zbyt wysoka czułość ISO w technice analogowej skutkuje zwiększonym ziarnem, w technice cyfrowej będzie zwiększała możliwość powstania na wykonanym zdjęciu szumów.

przykład zastosowania różnych parametrów ISO

Zasady komponowania kadru fotograficznego nie są trudne ;) są stworzone po to by nasze zdjęcia były prawidłowo odczytywane Pierwsza metoda zakłada przecięcie obrazu czterema liniami, dwiema pionowymi i dwiema poziomymi. Zdjęcie mamy podzielone na trzy równe części zarówno w pionie jak i w poziomie. W miejscu przecięcia się linii, znajdują się tzw. Mocne Punkty. I to właśnie w nich powinniście umieszczać główny obiekt zdjęcia - to na co chcemy by zwrócono uwagę

Kolejny sposób polega na podziale prostokątnego kadru przekątną i poprowadzeniu od niej dwóch prostych prostopadłych do pozostałych wierzchołków. Mocne Punkty są tam gdzie małe odcinki są styczne do przekątnej:

Umieszczenie obiektu w jednym z tych punktów gwarantuje nam rozpoznanie przez obserwatora głównego motywu naszego obrazu. Musimy jednak pamiętać, że możemy wykorzystać tylko jeden punkt. Umieszczenie większej liczbę przedmiotów na przecięciach powoduje, że ktoś, kto ogląda nasze dzieło błądzi wzrokiem od jednego punktu do drugiego nie wiedząc co wybrać.

Inne przydatne wskazówki kadrowania i kompozycji - Wypatruj naturalnych ramek w miejscu, gdzie robisz zdjęcia. Rozejrzyj się dookoła siebie, a zobaczysz, że otacza nas mnóstwo naturalnych ramek. Czym one są? Ramką może być otwarte okno, drzewa, ruiny czy dziura w płocie. Możesz wykorzystać elementy w otoczeniu do stworzenia kompozycji na zdjęciu tworząc ramkę z głównym obiektem fotografii w środku.

Przerysowany pierwszy plan - szeroki kąt Obiektyw szerokokątny zniekształca świat. Jego właściwości nie kończą się na tym, że potrafi zmieścić na zdjęciu bardzo wiele – znacznie więcej, niż człowiek potrafi zobaczyć bez kręcenia głową. Przedmioty znajdujące się blisko przedniej soczewki wydają się większe niż w rzeczywistości, dalekie tło sprawia wrażenie, jakby było na końcu świata. Pierwszy plan może całkowicie zdominować kompozycję i sprawiać wrażenie, jakby chciał wyskoczyć ze zdjęcia. Skupiamy w ten sposób uwagę widza na tym, na czym nam najbardziej zależy, zwiększając jednocześnie wrażenie głębi, a tym samym również trójwymiarowości. Co prawda, silne przerysowanie pierwszego planu pozbawi zdjęcie naturalności, ale przecież tym razem stawiamy na zdecydowany efekt, a nie naturalność.

złudzenie optyczne - można je wykorzystać w fotografii i przestawić bajkową rzeczywistość Jeśli odpowiednio sfotografujemy dwa oddalone od siebie obiekty, mamy szansę oszukać widza, tak aby wydawało mu się, że naprawdę są one obok siebie – w końcu sąsiadują ze sobą na zdjęciu, w ramach wyznaczonych przez brzegi klatki. Żeby trick był udany, potrzebne jest jeszcze jedno zjawisko – złudzenie, które sprawia, że obiekty znajdujące się blisko aparatu wydają się większe niż te, które widać w oddali. Wystarczy odpowiednio się ustawić i ciekawe zdjęcie gotowe.

ważnym elementem w tej zabawie jest punkt widzenia - musi być odpowiedni by zdjęcie się udało

kolejnym ważnym elementem jest światło - oba plany muszą być tak samo naświetlone

fotografowanie nocą długa jest lista problemów technicznych, z którymi można się spotkać w nocnej fotografii. Podstawowym jest kwestia zachowania równowagi podczas naświetlania klatki. Często zdarza się, że zarejestrowany kadr nie do końca przypomina to, co widziało nasze oko. Wynika to z różnic w działaniu oka i matrycy. Oko wędruje po motywie i składa gotowy obraz z kilku elementów. Kiedy patrzymy na jasne pola - źrenica zamyka się, kiedy zaś kierujemy wzrok w ciemność - następuje jej otwarcie. W rezultacie scena, którą fotografujemy, ma wyrównaną jasność. Matryca rejestruje wszystko jednocześnie - to, co jest ciemne, zostanie ciemne. Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest fotografowanie, kiedy mamy jeszcze trochę światła dziennego. Brzmi to paradoksalnie, ale najlepsze nocne zdjęcia powstają właśnie wieczorem i wczesnym rankiem. Nocne światła są już wtedy zapalone, dając odpowiedni nastrój, a światło naturalne zapewnia odpowiednie naświetlenie tła.

przykłady użycia różnych parametrów w nocnej fotografii

Nocna fotografia wymaga też innego niż zazwyczaj podejścia do pomiaru światła. Jasne latarnie uliczne lub sklepowe witryny potrafią oszukać najbardziej nawet zaawansowane światłomierze. Ilość światła, które emitują, jest bardzo duża w stosunku do oświetlenia najciemniejszych obszarów klatki. Aby uniknąć zdjęć typu bardzo jasne/czarne, musimy eksperymentować. Możemy skorzystać z pomiaru punktowego - mierząc te miejsca klatki, na których najbardziej im zależy. Posiadacze małych kompaktów nie mają tej możliwości. Każdy aparat ma jednak pamięć pomiaru światła. Wystarczy skierować aparat w dół, w stronę powierzchni ulicy i nacisnąć spust migawki do połowy, a dopiero później (z palcem cały czas delikatnie wciskającym ów przycisk) skomponować kadr.

tryby pomiaru światła Tryb matrycowy to najczęściej używany sposób pomiaru oświetlenia wbudowanego w aparat. Nazywany jest także wielosegmentowym, ewaluacyjnym lub wielopunktowym. Podstawą matrycowego pomiaru światła jest porównanie informacji o natężeniu światła w różnych częściach kadru. Aparat mierzy jasność w wielu punktach i za pomocą skomplikowanych algorytmów oblicza, jaka kombinacja czasu i przysłony da najlepsze rezultaty dla wybranej czułości. Aparat tak dobierze parametry ekspozycji, żeby zdjęcie było równomiernie naświetlone –  nie miało  przepalonych świateł i niedoświetlonych cieni. Tryb centralnie ważony zwany też trybem centralnym - w tym trybie mierzymy natężenie światła w całym kadrze, nadając jednocześnie większe znaczenie (wagę) centrum klatki. Tryb punktowy po wybraniu tej opcji aparat mierzy natężenie światła w jednym punkcie – zazwyczaj jest to pole centralne, ale w niektórych modelach użytkownik może wybrać niemal dowolne położenie na powierzchni klatki lub powiązać punkt pomiaru z punktem ostrości (to bardzo wygodne rozwiązanie).