Wiązania chemiczne Wiązanie jonowe Wiązanie kowalencyjne Wiązanie kowalencyjne spolaryzowanie Wiązanie koordynacyjne Wiązanie wodorowe

Wiązanie jonowe: ΔE > 1,7 na przykładzie NaCl W przypadku dużej elektroujemności atomy przekształcają się w jony Atom Na o niskiej elektroujemności jest elektronodawcą – oddając elektron z orbitalu 3s1 przekształca się w kation Na+ i na zewnętrznej powłoce osiąga oktet elektronowy 2s22p6 (konfigurację najbliższego helowca: neonu -1s22s22p6 ) Atom chloru o wysokiej elektroujemności jest elektronobiorcą – przyjmując elektron od atomu Na przekształca się w anion Cl- i na zewnętrznej powłoce osiąga oktet elektronowy 3s23p6 (konfigurację najbliższego helowca: argonu -1s22s22p6 3s23p6 ) Cl- Na Cl Na+ Kation sodu Anion chlorkowy Atom sodu Atom chloru

Wiązanie jonowe – kryształ jonowy Wiązanie jonowe polega na elektrostatycznym przyciąganiu się jonów różnoimiennych, związki jonowe tworzą kryształy jonowe, których sieć krystaliczną tworzą kationy i aniony nawzajem otaczające się Cl- Na+ Cl- Cl- Na+ Na+ Na+ Cl- Na+ Cl- Cl- Na+

Wiązanie kowalencyjne w cząsteczce F2 : ΔE < 0,4 W przypadku niewielkiej różnicy elektroujemności atomy uwspólniają po 1 elektronie (w przypadku tlenu po 2, a w przypadku azotu po 3 elektrony) uwspólniona para (pary) jest użytkowana przez obydwa atomy fluoru w cząsteczce W przypadku uwspólnienia 1 pary elektronowej powstaje wiązanie kowalencyjne pojedyncze – σ (sigma), w przypadku uwspólnionych 2 par elektronowych powstaje wiązanie podwójne, z tym drugie wiązanie jest wiązaniem – π (pi), jeżeli w cząsteczce są uwspólnione 3 pary elektronowe, to wiązanie jest potrójne : jedno σ a dwa pozostałe wiązania są wiązaniami π Atomy fluoru w cząsteczce F2 uzyskały oktet elektronowy i konfigurację neonu F F F Atom fluoru Atom fluoru Cząsteczka fluoru F2

Powstanie orbitalu wiążącego σ w cząsteczce F2 Orbitale atomowe p obsadzone niesparowanymi elektronami o przeciwnej orientacji spinu nakładają się czołowo Powstaje orbital w wiążący – molekularny sigma p – p F F Atom fluoru Cząsteczka fluoru F2 Atom fluoru

Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane w cząsteczce HCl: 0,4 ≥ ΔE ≤ 1,7 Uwspólniona para elektronowa przesuwa się w kierunku jądra atomu Cl (bardziej elektroujemnego), na at. H pojawia cząstkowy ładunek dodatni (+), na at. Cl pojawia się cząstkowy ładunek ujemny (-) Cząsteczka posiada dwa różnoimienne bieguny – jest dipolem Cl H Cl H Atom wodoru Atom chloru Cząsteczka chlorowodoru Cl H

Wiązanie koordynacyjne w kationie hydroniowym H3O+ Wolna para elektronowa z atomu tlenu w cząsteczce wody jest przekazana na atom wodoru w cząsteczce chlorowodoru Następuje zerwanie wiązania spolaryzowanego wodór – chlor i proton wodorowy łączy się wiązaniem koordynacyjnym z atomem tlenu w cz. wody O H Cl H Cząsteczka chlorowodoru HCl Cząsteczka wody H2O Kation hydroniowy H3O+ Anion chlorkowy Cl-

Szczególny przypadek wiązania koordynacyjnego – wiązanie wodorowe: asocjacja cząsteczek wody δ+ δ+ 2δ- 2δ- δ+ δ+ Cząsteczka H2O Cząsteczka H2O Asocjat 2-ch cz. H2O Wiązanie wodorowe powstaje w przypadkach przekazania pary elektronowej na atom wodoru (atom O z jednej cz. H2O jest elektronodawcą, natomiast atom H z drugiej cz. H2O jest elektronobiorcą