A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

Prezentacja na temat: "A. Krężel, fizyka morza - wykład 4"— Zapis prezentacji:

1 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Fizyka morza Woda jako ośrodek fizyczny, jej struktura molekularna i wynikające z takiej struktury właściwości fizyczne A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

2 Woda jako ośrodek fizyczny
Woda morska jest mieszaniną składającą się w 96.5% z wody jako związku chemicznego H2O oraz w 3.5% z innych składników takich jak: rozpuszczone sole, gazy i substancje organiczne, a także zawieszone w niej cząstki organiczne i nieorganiczne Czysta woda w porównaniu z innymi podobnymi związkami (np. związkami pierwiastków grupy VI układu okresowego z wodorem) charakteryzuje się szeregiem wyjątkowych właściwości A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

3 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Budowa atomu Według teorii Nilsa Bohra rozwiniętej przez Sommerfelda atom składa się z jądra i orbitali atomowych. Kształt i typ orbitali nie są dowolne. Są one określone przez tzw. liczby kwantowe: główna liczba kwantowa - n - wskazuje, na której powłoce znajduje się elektron; im dalej od jądra tym większa energia kinetyczna elektronu poboczna liczba kwantowa - l - określa orbitalny moment pędu i kształt orbitala (umownie oznaczana literami: s, p, d, f) magnetyczna liczba kwantowa - ml - kwantowanie przestrzenne orbitalnego momentu pędu (decyduje czy orbital jest px, py czy pz) spinowa liczba kwantowa - ms - uwzględnia ustawienie spinu elektronu względem jego momentu orbitalnego Reguła zakazu Pauliego: w atomie nie może być dwóch takich elektronów, które miałyby tę samą czwórkę liczb kwantowych. Okresy w okresowym układzie pierwiastków odpowiadają zapełnieniu przez elektrony kolejnych powłok, a chemiczne pokrewieństwo pierwiastków z tej samej grupy wynika z rozkładu elektronów na zewnętrznej powłoce. Atomy wykazują skłonność do przybierania na zewnętrznych powłokach elektronowych konfiguracji identycznych jakie mają sąsiednie atomy gazów szlachetnych, takich jak hel (2), neon (8) czy argon (8). A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

4 Budowa cząsteczki wody
Na podstawie badań z zakresu mechaniki kwantowej ustalono, że w przypadku cząsteczki wody: wodór dąży do uzupełnienia swojej powłoki elektronowej [1s] o 1 elektron tlen ([1s]2, [2s]2,[2pz]2, [2px], [2py]) dąży do uzupełnienia swojej zewnętrznej powłoki elektronowej ([2s]2,[2pz]2, [2px], [2py]) o dwa elektrony (do ośmiu) W rezultacie następuje wymieszanie orbitali (hybrydyzacja) typu s oraz p i cząsteczka uzyskuje kształt schematycznie przedstawiony na rysunkach obok A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

5 Budowa cząsteczki wody
Istota zmian polega na: znacznym zwiększeniu chmur elektronów px i py stanowiących teraz wiązania OH, przesunięciu tych chmur w stosunku do jądra tlenu w stronę jąder wodoru ustaleniu się kąta pomiędzy nimi na skutek odpychania elektrostatycznego na 104°31' i odległości pomiędzy jądrami tlenu i wodoru na nm powstaniu silnych ujemnych chmur elektronowych (2 razy po 2 elektrony) wychylonych “w bok” (jedna powstała z orbitala (2pz)2, a druga (2s)2 atomu tlenu) A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

6 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Moment dipolowy A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

7 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Konsekwencje budowy cząsteczki wody są bardzo duże i dotyczą m.in.: zachowania się w różnych stanach skupienia właściwości fizycznych możliwości oddziaływania na inne związki chemiczne A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

8 Wiązanie wodorowe połączenie dwóch cząsteczek H2O za pomocą jednego ze spolaryzowanych atomów wodoru Atom wodoru zdolny jest do tworzenia takiego wiązania, ponieważ ma małe rozmiary (promień ok. 0,03 nm) i małą chmurę elektronową otaczającą jądro (1 elektron w atomie), tak że proton H+ może zbliżyć się dostatecznie blisko do ujemnej chmury ładunku elektronów tlenu. W odległości wzajemnej jąder tlenu wynoszącej ok nm następuje (podobnie jak w opisanym wcześniej wiązaniu OH) równowaga sił przyciągania się ładunków różnoimiennych i odpychania ładunków równoimiennych obu cząsteczek. Przy dalszym zbliżeniu się tych cząsteczek do siebie siły odpychania przeważają nad siłami przyciągania; przy oddalaniu zaś przeważają siły przyciągania. Obie cząsteczki połączone wiązaniem wodorowym oscylują zatem wokół położenia równowagi sił wzajemnego przyciągania i odpychania elektrostatycznego (jakby związane sprężyną). Tworzą one parę cząsteczek zwaną dimerem, zawierającym w sumie 20 elektronów i odpowiednią liczbę dodatnich ładunków jąder atomowych, rozmieszczonych tak względem siebie by w polu sił wzajemnego oddziaływania osiągać minimum energii potencjalnej. Energia wiąza­nia wodorowego wynosi ok J mol-1 wobec J mol-1 w przypadku „zwykłych” wiązań Van der Waalsa.

9 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Wiązanie wodorowe Zdolność cząsteczek wody do łączenia się na różne sposoby w dimery i polimery za pomocą wiązań wodorowych wynika zatem z ich struktury, a szczególnie z konfiguracji elektronów w cząsteczce H2O. Z tej zdolności łączenia się cząsteczek wody w polimery, czyli duże grupy cząsteczek (H2O)n lub w regularną sieć krystaliczną lodu wynika z kolei wiele ważnych w przyrodzie (anomalnych) właściwości wody, a wśród nich wysokie temperatury topnienia i wrzenia, wyjątkowo duże ciepło właściwe, maksimum gęstości przy 4°C. A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

10 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Teoria Franka i Wena istnienie wiązania wodorowego pomiędzy parą atomów tlenu powoduje takie przesunięcie ładunków, że każdy z tych atomów ma tendencję do łączenia się wiązaniem wodorowym z następnym sąsiednim atomem, przez co powstaje cały kompleks połączeń, czyli grupa cząsteczek; zerwanie się jednego wiązania w takiej grupie wywołuje tendencję całej grupy do rozpadu; szacuje się czas trwania takiej grupy zaledwie na s; jest to czas 100 do l000 razy dłuższy od okresu drgań cząsteczek H2O; powstające w ten sposób grupy zawierają w korzystnych warunkach termicznych średnio po 57 cząsteczek H2O każda; spośród wszystkich cząsteczek 70% wchodzi w skład grup, w tym 23% powiązane jest we wnętrzu grupy czterema wiązaniami wodorowymi każda, jak w siatce lodu, zaś pozostałe 47% doczepione jest jednym, dwoma lub trzema wiązaniami wodorowymi na granicach grup; istnienie grup jest odczuwalne: przy oddziaływaniu wody z falą elektromagnetyczną, przy oddziaływaniu wody z falą akustyczną, przy podgrzewaniu wody, przy ściskaniu statycznym, dla procesów na powierzchni (wielkość napięcia powierzchniowego) A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

11 Struktura wody w różnych stanach skupienia
Struktura wody w różnych stanach skupienia. W - energia ruchu cząstek, WH - energia wiązań wodorowych A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

12 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Pojemność cieplna Z teorii molekularnej gazów Maxwella-Boltzmanna wynika, że na każdy stopień swobody ruchu cząstek gazu przypada energia mechaniczna równa: Cząsteczka wody jeśli jest “trójwymiarowa”, powinna posiadać 6 stopni swobody, 3 dla ruchu postępowego w przestrzeni i 3 dla ruchu obrotowego. Oznacza to, że całkowita energia jej swobodnego ruchu wynosi 3kT, a jednego mola 3kTN, gdzie N - liczba Avogadro = ·1023 mol-1. Ciepło właściwe gazu przy stałej objętości: A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

13 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4
Pojemność cieplna A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

14 Anomalna rozszerzalność wody
Na objętość jednostki masy H2O mają wpływ dwa konkurencyjne procesy: Gęstość [kg m -3 ] zwiększanie na skutek wzrostu energii kinetycznej cząsteczek pod wpływem dostarczania energii (podgrzewania) zmniejszanie na skutek rozpadu zasocjowanych grup cząsteczek, które po częściowym rozpadzie są w stanie lepiej się “upakować” Temperatura °C A. Krężel, fizyka morza - wykład 4

15 Właściwości fizyczne wody
Właściwość (oznaczenie) wartość jednostka Średnia masa cząsteczkowa (Mv) 18.015 g mol-1 Stała gazowa (R=R*/Mv) 461.51 J kg-1K-1 Gęstość wody (ρ) 103 kg m-3 Gęstość lodu (ρ) 9.17×102 Ciepło właściwe pary wodnej przy stałym ciśnieniu (cp) 1.85×103 J kg-1K-1 w temp. 273 K Ciepło właściwe pary wodnej przy stałej objętości (cv) 1.39×103 Stosunek ciepeł właściwych pary wodnej (cp/cv) 1.33 Ciepło właściwe wody (c) 4.218×103 Ciepło właściwe lodu (c) 2.106×103 Ukryte ciepło topnienia lodu (lf) 3.34×105 J kg-1 Ukryte ciepło parowania (lv) 2.50×106 Ukryte ciepło sublimacji (lf+lv) 2.80×106 A. Krężel, fizyka morza - wykład 4