Dołączenie terapii ICD do CRT związane jest z poprawą długoterminowych wyników u pacjentów z ICM, ale nie z NICM. Michał Chudzik http://europace.oxfordjournals.org/content/18/3/413
Cel badania CRT poprawia funkcję lewej komory i przeżycie u chorych z niewydolnością serca (HF) oraz szerokimi zespołami QRS. Korzyść z dołączenia wspierającej terapii ICD jest wciąż poddawana analizom. Celem badania była ocena odległych rezultatów u pacjentów z HF z powodu kardiomiopatii niedokrwiennej (ICM) lub bez kardiomiopatii niedokrwiennej (NICM) z terapią CRT z lub bez wsparcia ICD.
Przebieg badania Pacjenci z: 917 pacjentów z HF: frakcją wyrzutową ≤35% szerokością QRS ≥120 ms implantowanym CRT od 2000 do 2010 roku 917 pacjentów z HF: 427 z NICM 490 z ICM Główny punkt końcowy: śmiertelność całkowita Średni czas obserwacji – 4 lata
Rezultaty badania Skorygowany współczynnik ryzyka dla śmiertelności całkowitej wynosił: u wszystkich pacjentów: 0,76 (95% CI, 0,60-0,97; P = 0,03] u pacjentów NICM: 0,96 (95% CI, 0,60-1,51; p = 0,85) u pacjentów ICM: 0,74 (95% CI, 0,56-0,97; p = 0,03) U pacjentów z NICM terapia CRT+ICD wydawała się być związana z poprawą przeżywalności wśród non-responderów CRT (p = 0,08), ale nie wśród responderów (p = 0,61).
Wnioski Dołączenie wspomagającej terapii ICD jest związane z lepszą przeżywalnością u odbiorców CRT. Ten efekt widoczny był u pacjentów z ICM, lecz nie u pacjentów z NICM.