DUSZPASTERSKI APEL PAWŁA Lekcja 9 na 26 sierpnia 2017

„Proszę was, bracia, bądźcie tacy, jak ja, gdyż i ja jestem taki, jak wy” (Galacjan 4:12)

Duszpasterski apel Pawła. Galacjan 4:12 „Bracia, proszę was” „bądźcie tacy jak ja” „bo stałem się taki jak wy” Pamiętając początki. Galacjan 4:13-15 Mówiąc prawdę. Galacjan 4:16-20

„BRACIA, PROSZĘ WAS” Najpierw Paweł apeluje do rozsądku, następnie składa prośbę, wezwanie do serc Galacjan. Byli oni jego duchowymi dziećmi, lecz z powodu ich zachowania jego praca wydawała się bezowocna. Musiał „znów w boleści ich rodzić”, aby na nowo mogli połączyć się z Chrystusem (Galacjan 4:19). Ponieważ przerwali swój duchowy wzrost, musieli zostać całkowicie odmienieni. Chrystus musiał być w nich na nowo „ukształtowany”. Paweł nie mógł spocząć, aż znów nie zobaczy Jezusa w Galacjanach.

„BĄDŹCIE TACY JAK JA” Paweł prosił braci, aby za każdym razem naśladowali go jako wzór chrześcijanina (1 Koryntian11:1; Filipian 3:17). Tym razem nie chodzi mu tylko o naśladowanie. Podobnie jak przy wezwaniu Agryppy (Dz. Ap. 26:28-29) Paweł nie prosi Galacjan, by działali jak on, lecz by byli jak on. Chciał, aby doświadczyli takiego samego chrześcijańskiego życia jak on, tej samej radości ze zbawienia, tej samej wspólnoty z Chrystusem… Galacjanie bardziej cenili swoje zachowanie niż tożsamość z Chrystusem. Jeśliby się nie zmienili, mogli w końcu stracić wspólnotę z Chrystusem.

„BO STAŁEM SIĘ TAKI JAK WY” Paweł miał dar umiejętności nawiązywania do danej sytuacji. Używał różnych metod w zależności od charakteru ludzi, których chciał pozyskać. Mówił do filozofów z mądrością (Dz. Ap. 17:16-34). Przekonywał Żydów co do ich obrzędów (zobacz list do Hebrajczyków). Mówił tylko o Chrystusie ukrzyżowanym do niemoralnych Koryntian (1 Koryntian 2:2). Był Żydem, ale stał się poganinem, aby tylko pozyskać pogan dla Chrystusa. „Dla słabych stałem się jak słaby, by pozyskać słabych. Stałem się wszystkim dla wszystkich, aby uratować za wszelką cenę choć niektórych” (1 Kor. 9:22 BWP)

PAMIĘTAJĄC POCZĄTKI „Wiecie przecież, że z powodu choroby ciała zwiastowałem wam za pierwszym razem ewangelię” (Galacjan 4:13) W tej drugiej podróży misyjnej do Europy Duch Święty prowadził Pawła przez Galację. (Dz. Ap.16:6-10). Paweł odpoczywał w Galacji z powodu choroby oka. Wykorzystał tę okazję, aby świadczyć o swojej wierze przed Galacjanami, którzy kochali go tak bardzo, że byliby w stanie wyłupić swoje oczy i oddać mu je (Galacjan 4:15). Pod koniec listu Paweł powiedział im, że w dalszym ciągu ma problemy z oczami (Galacjan 6:11). Paweł apelował do uczucia radości, jaką odczuwali Galacjanie, poznając prawdy Ewangelii. Czy te uczucia przepadły?

MÓWIĄC PRAWDĘ „Czy stałem się nieprzyjacielem waszym dlatego, że wam prawdę mówię?” (Gal. 4:16 ) Paweł postanowił skonfrontować Galacjan z ich zachowaniem, nawet jeśli miałoby to podkopać ich wzajemne relacje. Jego motywy były czyste. On ich tak bardzo kochał, a oni wiedząc o tym, nie chcieli, aby jego dzieci w wierze zostały zgubione. Jego postawa była przeciwna do tej, jaką prezentowali fałszywi nauczyciele, którzy starali się zdobyć sympatię Galacjan dla swojej własnej korzyści (Galacjan 4:17). I rzeczywiście, nawoływanie Pawła zakończyło się sukcesem. Zatrzymali jego list, więc wyglądało to tak, jakby odpowiedzieli na jego nawoływanie i według niego postępowali. W ten sposób pokazali, jak bardzo poważają Pawła i jak przyjęli prawdę, którą im głosił.

„Paweł pragnął, aby ci, w których życiu widział niegdyś moc Bożą, powrócili do swej pierwszej miłości dla prawdy ewangelii. Za pomocą argumentów nie do odparcia ukazał im ich przywilej, dzięki któremu, stali się wolnymi mężami i niewiastami w Chrystusie. To przez odkupiającą łaskę Chrystusa ci, którzy ostali się całkowicie, ubrani zostali w szatę Jego sprawiedliwości. W tej kwestii Paweł stwierdził, że każda dusza, która chce być zbawiona, musi nabyć własnych, osobistych doświadczeń w sprawach Bożych. Żarliwe słowa modlitwy apostoła nie były bezowocne. Duch Święty wspierał go potęgą swej mocy i wielu tych, których nogi błądziły po obcych ścieżkach, powróciło do swej poprzedniej wiary w ewangelię. Odtąd stali się ludźmi prawdziwie wolnymi w Chrystusie. W życiu ich objawiły się owoce Ducha – „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość”. Imię Boże było uwielbione i znacznie wzrosła liczba wierzących w tym regionie”. E.G.W. (Działalność apostołów, rozdz. 36, str. 235)