"Jak przygotować się do wieku nastoletniego?" Sabina Zalewska Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
Czego się boimy? buntu łamania ustalonych norm i zasad, szalejących hormonów zaistnienia w grupie rówieśniczej za wszelką cenę czuje się dorosłą osobą, choć do dorosłości jeszcze jej daleko uważa, że jest w stanie samodzielnie podejmować decyzje, tego co nam się przytrafiło
Przypomnienie zmienia się wygląd ciała hormony zaczynają szaleć następuje huśtawka nastrojów, bardzo łatwo przejść wtedy od wzburzenia do euforii, od płaczu do śmiechu młodzież zaczyna interesować się płcią przeciwną młodym ludziom wydaje się, że nikt ich nie rozumie, że oni tylko wiedza, jak żyć, co jest ważne, a co nie
100 tysięcy pomysłów na minutę, lecz zapał słomiany okres dojrzewania na ogół bywa dzielony na 3 fazy: 1) przygotowawcza - przedpokwitaniowa, trwająca 2-3 lata od ok. 8-9 do 10-12 roku życia, 2) właściwego dojrzewania - pokwitaniowa, trwająca na ogół 4 lata od 11-12 do 15-16 roku życia, 3) pełnej dojrzałości - popokwitaniowa (dorastania), trwająca u dziewcząt do ok. 16-18 roku życia, u chłopców do 18-21 roku życia
Czy my rodzice w takiej sytuacji czujemy się bezradni? Czujemy, że tracimy status pierwszeństwa Tracimy kontrolę nad tym co dziecko robi Tracimy informacje o tym co dziecko myśli i czuje Zaczyna nas krytykować i wytykać błędy
Tutaj adekwatne wydaje się być przysłowie "czym skorupka nasiąknie za młodu...", gdyż osoba, która w dzieciństwie otrzymała jasne wartości, miała zdrowe relacje z rodzicami i wychowała się w ciepłej atmosferze, jest mniej podatna na wpływy grupy.
Z ostatnich badań Bardzo ważnym aspektem dojrzewania jest koncentracja na wyglądzie zewnętrznym. Wszyscy, mimo wieku chcą podobać się innym, ale w tym czasie potrzeba ta wysuwa się na pierwszy plan. Dużą rolę w promowaniu takiego zachowania odgrywają media. Z badań przeprowadzonych na nastolatkach wynika, że dziewczynki są mniej zadowolone z tego jak wyglądają niż chłopcy. 80% mężczyzn, którzy osiągnęli dojrzałość płciową akceptuje swój wygląd, natomiast aż 60% dziewcząt jest nieszczęśliwych z tego powodu.
Jak postępować ? Każdy nastolatek jest odmienną istotą z własnym temperamentem, wartościami, oczekiwaniami i ambicjami. Podstawową zasadą jest chęć i próba poznania go, zrozumienia jego świata. Traktowanie dziecka poważnie i akceptowanie jego autonomii prowadzi do wytworzenia przez nastolatka dobrych strategii radzenia sobie w życiu.
Od najstarszego dziecka wymaga się najwięcej (ma być samodzielny, pomagać rodzeństwu), a najmłodsze ma zazwyczaj dużo swobody. Ważne są też inne osoby, które uczestniczą w wychowaniu, np. dziadkowie. Wszyscy odgrywają ważną rolę w kształtującej się tożsamości dziecka. Rodzice powinni też szanować intymność dorastającego dziecka tzn. nie naciskać go zbyt mocno, kiedy o czymś nie chce powiedzieć, nie przeszukiwać kieszeni i portfela.
Należy też dawać dziecku przykład własnym postępowaniem, tzn Należy też dawać dziecku przykład własnym postępowaniem, tzn. jeżeli wymaga się od dziecka punktualności, wykonywania swoich obowiązków, dotrzymywania obietnic, to powinno się samemu to robić. Trzeba być konsekwentnym, dziecko musi wiedzieć, co nastąpi jeśli złamie zasady obowiązujące w domu. Młodzież łatwiej przyjmuje polecenia, jeśli są przekazane w formie prośby a nie nakazu (przed którymi nastolatkowie się buntują). I na koniec, nie można zapominać o poczuciu humoru, który z niejednej kłopotliwej sytuacji może uratować.
Dziękuję za uwagę