pwd. Katarzyna Ambrożkiewicz

Obrzędowość harcerska to element charakterystyczny każdej podstawowej jednostki harcerskiej. Opiera się na pewnym symbolicznym układzie elementów, czynności czy ruchów. Różne jednostki harcerskie mają różną, zazwyczaj właściwą tylko sobie obrzędowość. Na obrzędowość jednostki składają się: nazwa, barwy, sposób powitania/pożegnania a także inne zwyczajowo przyjęte: przyjmowanie nowych członków, sposób nadawania barw, przyjmowania przyrzeczenia, sposób zbierania składek itp. Jednostka może dowolnie tworzyć elementy obrzędowości. Przy obrzędowości podkreśla się jej walor użyteczny. Ma ona pomagać w prowadzeniu jednostki oraz wprowadzać elementy wyjątkowości.

Tubylcza nazwa plemienia - Siksika - wzięła się ze zwyczaju barwienia mokasynów (a może także stóp) popiołem drzewnym i oznacza zarówno całe plemię, jak i jedną z trzech jego grup.

Wiele dzieci otrzymuje długie i skomplikowane imiona "indiańskie", będące czymś w rodzaju zawołań herbowych. Są to imiona-przysłowia, które mają zdeterminować resztę życia dziecka. Gdy młody chłopak zostawał wojownikiem, zrzucał stare imię. W ten sposób, rytualnie, wyzwalał się spod władzy rodzicielskiej - od tej chwili jego ojciec nie mógł mu już niczego nakazać. Następnie chłopak musiał przejąć władzę nad samym sobą, a więc uzyskać samokontrolę. Służył temu obrzęd bardzo podobny do naszego bierzmowania. Cuahtlatohuac, czyli Śpiewający Orzeł

Totem - termin określający zjawiska związane z relacjami człowieka ze zwierzęcym (lub roślinnym, czasem zjawiskiem przyrodniczym) przodkiem. Każdy klan posiada własny totem, nazwę, a jego członkowie połączeni są więzami pokrewieństwa. Totemy oznaczają mistyczne więzi między ludźmi, a jedynie wtórnie odzwierciedlają stosunki społeczne. Totem to również - w bardziej popularnym znaczeniu - godło rodziny lub klanu rodzinnego u wielu ludów pierwotnych. Totemem mogło być zwierzę, roślina lub jakiś martwy przedmiot, które uznawane było za protoplastę i opiekuna tej rodziny.

OD NIEPAMIĘTNYCH CZASÓW LUDZIE, NIE MOGĄC POROZUMIEĆ SIĘ ZA POMOCĄ MOWY, NAWIĄZYWALI ZE SOBĄ KONTAKT, UŻYWAJĄC GESTÓW. W NIEKTÓRYCH SYTUACJACH GESTYKULACJA CAŁKOWICIE ZASTĘPOWAŁA MOWĘ. Z TAKIEGO BEZGŁOŚNEGO SYSTEMU ZNAKÓW KORZYSTALI MIĘDZY INNYMI INDIANIE.

Np. Taniec Słońca Cała uroczystość obejmowała czterodniowe przygotowania i cztery dni tańców ku czci Słońca. Uroczystości towarzyszyły uczty, modlitwy i pieśni cierpienia, a sam „Taniec Słońca" stanowił punkt kulminacyjny, podczas którego młodzieńcy byli poddawani próbom męstwa połączonym z samotorturą. Wielu Indian uczestniczyło w obrzędach "Tańca Słońca" dla wypełnienia ślubowań złożonych w zamian za pomoc otrzymaną od sił nadnaturalnych. Podczas tańców, doprowadzających nieraz do stanów ekstazy, tancerze czasem doznawali wizji.

Ja przeminę i nie będzie mnie więcej, Ale kraina, po której wędruję pozostanie nietknięta. Ta się nie zmieni. Pieśń pochodząca ze stanu Omaha Pieśni towarzyszyły całemu życiu Indianina. Po urodzeniu, niemowlę wsłuchiwało się w kołysanki śpiewane przez matkę i bujane było w rytm wystukiwany ręką czy nogą. Inspiracji do skomponowania kołysanki dostarczały odgłosy natury.

Zwykły strój indiański wykonany był najczęściej ze skóry jelenia Wapiti, żyjącego w Ameryce Północnej. Codzienne stroje nie były ozdabiane. Ubrania ozdobne zakładano do ceremonii i do tańców. Wzory i kolorystyka miały znaczenie symboliczne, większość wzorów była geometryczna.

Strój męski składał się z legginów, czyli nogawic, przepaski biodrowej, oraz bluzy z długimi rękawami bądź kamizelki. Kobiety nosiły długie, skórzane sukienki, a na łydki zakładały damskie legginy, przypominające dzisiejsze getry.

- Zastępy, drużyny, szczepy, obozy harcerskie z obrzędowością indiańską - Nazewnictwo: szczep, totem itp. - Zuchowy cykl sprawnościowy „Indianin” - Książką i film o przygodach zastępu harcerskiego „Czarne stopy” - itd. A to tylko jeden przykład inspiracji, a jaka „siła rażenia”