Święty Benedykt z Nursji

Żywot Świętego Urodził się około 480 r. w Nursji we Włoszech, jako brat bliźniak św. Scholastyki. Na temat jego życia zachowało się niewiele danych. Pochodzą one głównie z drugiej części Dialogów papieża rzymskiego św. Grzegorza Wielkiego. Pochodził z rodziny właściciela ziemskiego z okolic obecnie położonych w Umbrii. Z woli rodziców, po ukończeniu pierwszego etapu edukacji udał się do Rzymu, gdzie podjął studia literackie i prawnicze. Jednak niespokojne i rozwiązłe życie młodzieży skłoniły go do schronienia się na pustkowiu. Mając dwadzieścia lat został pustelnikiem w Subiaco, gdzie najpierw pod opieką starszego mnicha, a potem samodzielnie prowadził życie pustelnicze. Tam zyskał sobie wielu uczniów. Odnaleziony po trzech latach, na prośbę pobliskiej wspólnoty mnichów, został przełożonym ich monasteru.

Żywot Świętego Jednak surowość jego wymagań nie odpowiadała wielu z braci. Wobec nieporozumień z pobliskim klasztorem wyniósł się na południe i w roku 529 założył klasztor na Monte Cassino w miejscu dawnego pogańskiego sanktuarium. Tam właśnie opracował nowy model wspólnoty monastycznej, żądając od zakonników potrójnych ślubów: stałości, zachowania obyczajów monastycznych i posłuszeństwa, z której do dnia dzisiejszego korzystają benedyktyni. Od im. świętego Benedykta zakon posługujący się jego regułą nosi nazwę benedyktynów. Benedykt uważał swoją regułę za drogę dla początkujących, za szkołę służby Bogu, w której nie pragniemy narzucać niczego, co byłoby zbyt ostre lub surowe. Reguła została następnie przyjęta przez wiele zachodnich klasztorów (do 1595 roku wykorzystywało ją ponad 100 zakonów).

Żywot Świętego Oryginał pisanej przez lata Reguły spłonął w czasie pożaru klasztoru w Teano w 896 roku. Jako mnich Benedykt był człowiekiem praktycznym, szczerym i prostym. Łączył w sobie wymagania dyscypliny z szacunkiem dla osoby ludzkiej. Nie wiadomo czy miał święcenia kapłańskie. Dostąpił daru przepowiadania przyszłości oraz czynienia cudów. Wielu uzdrawiał modlitwami. Swój zgon święty przepowiedział zawczasu. Siostra Benedykta, święta Scholastyka, także wsławiła się swoim ascetycznym życiem i została zaliczona w poczet świętych.

Żywot Świętego Święty zmarł w założonej przez siebie wspólnocie. Przed śmiercią przyjął Eucharystię i oddał duszę Bogu na stojąco, podtrzymywany przez uczniów. Pochowano go we wspólnym grobie z jego siostrą Scholastyką w oratorium św. Jana Chrzciciela. Relikwie świętego po kilku translacjach ostatecznie wywieziono 11 lipca do Fleury we Francji na przełomie VII i VIII wieku

Patron W 1964 r. w trakcie soboru watykańskiego II Paweł VI ogłosił świętego Benedykta Patronem Europy, podkreślając w ten sposób rolę jaką zakony oparte na jego regule odegrały w łączeniu tradycji Wschodu i Zachodu oraz cywilizowaniu Europy. Tradycja nadała mu też tytuł patriarchy monastycyzmu Zachodu. W tradycji zachodniej święty uważany jest za patrona wielu zakonów, architektów, górników, inżynierów, nauczycieli, speleologów, uczniów, wydawców.

Dzień obchodów Jego święto liturgiczne obchodzone jest w Kościele katolickim, anglikańskim i ewangelicznym 11 lipca na pamiątkę przeniesienia relikwii, z Monte Casino do opactwa Fleury (11 lipca 673). To doroczne święto ustanowił Paweł VI. Uroczystość u benedyktynów, cystersów i trapistów obchodzona jest w dzień śmierci św. Benedykta tj. 21 marca, natomiast dzień pamięci poświęcenia klasztoru Monte Cassino przypada na 1 października. Cerkiew prawosławna wspomina świętego mnicha 14/27 marca, tj. 27 marca wg kalendarza gregoriańskiego. Kościoły ormiańskie, posługujące się w liturgii kalendarzem juliańskim (jak całe prawosławie) wspominają św. Benedykta 21 marca/3 kwietnia, tj. 3 kwietnia wg obowiązującego kalendarza gregoriańskiego.

Przekazywanie reguł

Ikonografia W ikonografii święty przedstawiany jest w czarnym habicie benedyktyńskim, w kukulli, z krzyżem w dłoni. Ukazywany jest z siwą, niedługą brodą i łysiną czołową (niekiedy na większej łysinie znajduje się mały kosmyk włosów). W obu rękach najczęściej trzyma zwinięty zwój. W tradycji zachodniej przypisuje się mu wiele atrybutów, między innymi anioła, bicz, hostię, kielich z wężem, rozbity puchar, kruka z chlebem w dziobie, pastorał, psa. Istnieje także infuła u nóg z napisem Ausculta fili – Synu, bądź posłuszny.

Wizerunek świętego z tradycji wschodniej

Autorzy Eryk Górski Karol Wierzbicki kl.Va