Patron Anglii Święty Jerzy

Święty Jerzy zabija smoka

Święty Jerzy Jerzy, męczennik, patron rycerzy oraz skautingu (harcerstwa). Główny patron Anglii, Gruzji i Litwy, jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Życiorys cz.1 Przypuszczalnie urodził się w Kapadocji w pobożnej, chrześcijańskiej rodzinie. Był najprawdopodobniej żołnierzem, może wyższym oficerem armii rzymskiej. Za zdarcie antychrześcijańskiego edyktu Dioklecjana z murów miasta Nikomedii był okrutnie torturowany i zamęczony w palestyńskiej Liddzie z początkiem IV wieku (284 - 305). Kościół grecki nazywał św. Jerzego "wielkim męczennikiem", a jego dzień jest jednym z największych świąt. O jego wstawiennictwo proszono zwłaszcza przed bitwą. Za panowania pierwszych królów normandzkich wybrano go patronem Anglii, a król Edward III nazwał jego imieniem order rycerski nadawany tym, którzy wykazali się szczególnym męstwem w boju. Pierwszy kościół pod jego wezwaniem wzniósł Konstantyn Wielki. Kult św. Jerzego szeroko rozpowszechnił się od IV wieku, zrazu na Wschodzie, gdzie był czczony jako jeden z największych męczenników, a od IX wieku - na Zachodzie jako święty wspomożyciel. Okres walk w obronie Grobu Chrystusa stał się czasem niebywałego rozpowszechnienia kultu, będącego jednym ze znamion rozkwitu kultury rycerskiej. Pod Liddą krzyżowcy odbudowali w 1191 kościół św. Jerzego, zburzony wcześniej przez muzułmanów w 1010.

Życiorys cz.2 Urodził się ok. 280 r. w Kapadocji (inna wersja podaje, że w Allacie w Palestynie) w zamożnej, lecz do późnego wieku bezdzietnej rodzinie. Ojcem jego był Pers Geroncjusz (z gr. "geront starzec"), a matką Polocronia z Kapadocji, inna wersja podaje jako miejsce pochodzenia matki Diospolis w Palestynie (obecnie Lod, Lôd, Lydda w Izraelu, na Pd-Wsch od Tel Awiwu-Jaffy). Ojciec pełnił służbę u boku cesarza Dioklecjana (Caius Aurelius Valerius Diocletianus, urodzony po 230 r., żył do 316 r., cesarz rzymski w latach 284-305, abdykował dobrowolnie). Jerzy, mając 17 lat, po nagłej śmierci swojego ojca wstąpił do legionów rzymskich i szybko doszedł do rangi wyższego oficera. Dzięki dawnym zasługom ojca, oraz własnej ambicji, uporowi i zapalczywości awansował na dowódcę, a z samym cesarzem się przyjaźnił. Są też wersje głoszące, że wstąpił do gwardii cesarskiej (pretorianie?), lub był trybunem wojskowym.

Patron Patron zakonów rycerskich, żołnierzy, harcerzy, górników, kowali, bednarzy, artystów, wędrowców i więźniów. Patron skautingu (harcerstwa). Większości środowisk harcerskich 23 kwietnia jest obchodzony jako Dzień św. Jerzego - patrona całego światowego skautingu). Patron rolników. W średniowiecznym państwie rosyjskim: dzień św. Jerzego był świętem prawosławnym, kończącym roczny cykl rolniczy (koniec jesieni). Zwyczajowy termin przechodzenia chłopów na służbę do innego pana w ciągu dwóch tygodni. We wczesnym średniowieczu pogańskie plemiona słowiańskie łączyły go z Jaryłą, który 23 kwietnia zabija Marzannę. Doszukano się tego zestawienia także w XIX w. przekazie ludowym.

Dzień obchodów 23 kwietnia w dzień świętego Łukasza 24 kwietnia w Polsce (ze względu na święto św. Wojciecha, Patrona Polski, przypadające na 23 kwietnia.

Ikonografia Ikonografia kościelna zazwyczaj przedstawia go w walce ze smokiem. Być może jest to metafora odwołująca się do grzechu - Każdy człowiek, starając się żyć święcie, pokonuje smoka, którym jest własny grzech. Czyż więc nie możemy powiedzieć, że święty Jerzy naprawdę pokonał smoka? Czasem przedstawiany jest w scenie męczeństwa (ścięcie mieczem). Legenda ta powstała jednak dopiero w XII wieku.