AUSTRIA Najwięksi kompozytorzy i ich dzieła.

Wolfgang Amadeusz Mozart Urodził się 27 stycznia 1756 w Salzburgu, a zmarł 5 grudnia 1791 w Wiedniu. Austryjacki kompozytor i muzyk. W wieku 11 lat, mały Wolfgang wraz ze swoją siostrą grywał duety klawesynowe na zasłoniętej materiałem klawiaturze. Ojciec – Leopold Mozart – woził ich po całej Europie, przez co Wolfgang zaczął chorować. W roku 1761 skomponował swój pierwszy utwór - Menuet i Trio KV 1. i został nazwany wybitnym dzieckiem. Mimo iż Mozart żył tylko 35 lat, zdążył pozostawić po sobie kilkaset skrzących się dowcipem i wyróżniających słynną mozartowską lekkością oraz melodyjnością utworów. Ponad 50 symfonii, kilkadziesiąt koncertów fortepianowych, skrzypcowych, fletowych i na inne instrumenty solowe z towarzyszeniem orkiestry, blisko 20 mszy oraz inne utwory muzyki kościelnej, 13 oper, które do dnia dzisiejszego znajdują się w repertuarze wszystkich teatrów operowych świata zwłaszcza takie arcydzieła, jak "Uprowadzenie z seraju", "Wesele Figara", "Don Giovanni", "Czarodziejski flet", "Cosí fan tutte" czy też mniej znana u nas jego pierwsza większa opera "Idomeneo, król Krety". Mozart napisał również wiele utworów kameralnych, solowych. Jest także pierwszym wielkim twórcą wśród zawodowych kompozytorów piszących muzykę rozrywkową. Skomponował również 72 symfonie i 30 koncertów fortepianowych.

Johann Strauss (syn) (ur. 25 października 1825 w Wiedniu, zm. 3 czerwca 1899 tamże) – austriacki kompozytor epoki pozytywizmu, dyrygent, skrzypek. Rozsławiony przez skomponowane taneczne walce np. Nad pięknym modrym Dunajem (An der schönen blauen Donau). Syn znanego kompozytora, również Johanna. W tajemnicy przed ojcem uczył się gry na fortepianie u Plachy'ego, na skrzypcach u Franza Amona, a następnie u Johanna Antona Kolmanna. Lekcje kompozycji pobierał u Johanna Drechslera. W 1844 debiutował podczas koncertu w kasynie Dommayera w Hietzingu, dyrygując własną orkiestrą taneczną. Cztery lata później został muzykiem Gwardii Narodowej, komponując marsze i polki. W Wiedniu zaczęła królować muzyka obydwu Straussów. Po śmierci ojca w 1849 Strauss skomponował walc Aeols-Töne op.88, zadedykowany ojcu, po czym połączył obydwie orkiestry w jeden wielki zespół. Tournée po Niemczech, Rosji, Polsce i Stanach przyniosło mu sławę. W 1862 wziął ślub ze śpiewaczką Jetty Treffz. W latach był dyrektorem balów na wiedeńskim dworze, a w 1872 dostał zaproszenie do Stanów Zjednoczonych na serię koncertów z okazji setnej rocznicy uzyskania przez Amerykanów niepodległości. Od 1863 orkiestrę prowadzili jako stali dyrygenci jego bracia – Josef i Eduard. Po śmierci żony w 1878, ożenił się jeszcze dwukrotnie. Prawdziwe uznanie zdobył wystawieniem Zemsty nietoperza w Operze Dworskiej w Wiedniu – 1895, z okazji swoich siedemdziesiątych urodzin. Cztery lata później zmarł na zapalenie płuc.

Michael Haydn Johann Michael Haydn (ochrzczony 14 września 1737 roku w Rohrau – zmarł 10 sierpnia 1806 roku w Salzburgu) – kompozytor austriacki, młodszy brat Josepha Haydna. Od 1757 był kapelmistrzem biskupa w Wielkim Waradynie (obecnie Oradea), w 1763 otrzymał tytuł muzyka dworskiego i koncertmistrza kapeli arcybiskupiej w Salzburgu, był także organistą tamtejszej katedry. Z kompozycji Michaela Haydna. największe znaczenie ma muzyka kościelna, m.in. 32 msze łacińskie. i 8 niemieckich, 2 requiem, 6 Te Deum, graduały, offertoria. Napisał ponadto 46 symfonii, utwory kameralne, kantaty, chóry, oratoria oraz kilka oper (m.in. Andromeda e Perseo, 1787).

Franz Schubert (ur. 31 stycznia 1797 w Himmelpfortgrund, zm. 19 listopada 1828 w Wiedniu) - austriacki kompozytor, prekursor romantyzmu w muzyce.Schubert urodził się w Himmelpfortgrund - część 9. dzielnicy Wiednia (9. Wiener Gemeindebezirk Alsergrund), w ubogiej rodzinie, jako dwunaste z czternaściorga dzieci. Jego ojciec był nauczycielem i to właśnie on rozpoczął edukację muzyczną syna. Mając sześć lat Schubert poszedł do szkoły w Lichtental pod Wiedniem. W wieku siedmiu lat został oddany pod opiekę Michała Holzera, organisty z parafialnego kościoła, aby kontynuował naukę. W 1808 został stypendystą kapeli chłopięcej w Konwikcie Cesarsko-Królewskim w Wiedniu, gdzie śpiewał w sopranach przez pięć lat, aż do mutacji głosu. Studia kompozycji rozpoczął u Antonio Salieriego w Po odejściu z Konwiktu, pracował jako nauczyciel, na wyraźnie życzenie ojca, a także by uniknąć służby wojskowej. Praca ta nie sprawiała mu żadnej satysfakcji. Okres ten był najbardziej płodnym w życiu Schuberta. Twórczość J.W. Goethego była inspiracją wielu jego utworów.W 1818 Schubert porzucił pracę w szkole, aby zająć się swoją pasją. Został bez źródeł dochodu i tylko dzięki oddanym przyjaciołom mógł komponować. Pracował codziennie przedpołudniami, od dziewiątej rano do pierwszej po południu. Do grona licznych przyjaciół Schuberta należeli pisarze Franz Grillparzer oraz Jan Mayrhofer, kompozytorzy Franz Lachner i Anzelm Hüttenbrenner, śpiewak Jan Michał Vogl, który był wykonawcą jego pieśni, Józef von Spaun, bracia Józef i Leopold Kupelwieser, poeci Franciszek Schober i Teodor Körner. W okresie tym dawał również prywatne lekcje muzyki córkom księcia Esterházego. W zasadzie Schubert poza kilkoma wyjątkami nie opuszczał Wiednia. Do historii przeszły wieczorki muzyczne, tak zwane schubertiady, które odbywały się w kawiarniach lub domach przyjaciół. Utwory Schuberta zostały wykonane po raz pierwszy publicznie w Dwa lata później skomponował Symfonię h-moll Niedokończoną, która została odnaleziona około 40 lat po śmierci kompozytora i wykonana po raz pierwszy w 1865 pod dyrekcją Johanna Herbecka w Filharmonii Wiedeńskiej, gdzie została przyjęta z wielkim aplauzem. Około roku 1823, po odwiedzinach w domu publicznym, zaraził się chorobą weneryczną. Leczenie rtęcią osłabiło jego organizm, miało wpływ na nawrót ataków depresji i mogło przyczynić się do jego wczesnej śmierci.Niedoceniony przez elity, umarł w Wiedniu, najprawdopodobniej na tyfus brzuszny (choć stwierdzono też obecność trującej rtęci). Zostaje w pamięci na długie lata jako król kawiarnianych i domowych spotkań muzycznych. Dopiero pierwsze wydanie jego dzieł przez Breitkopfa i Härtla, sześćdziesiąt lat po śmierci przyniosły mu należny rozgłos i uznanie.