Gepard Gepard rzeczywiście potrafi pędzić z szybkością wiatru. Trudno uwierzyć, ale w ciągu zaledwie dwóch sekund jest w stanie z zupełnego bezruchu przyśpieszyć do około 65 kilometrów na godzinę! A maksymalnie może osiągnąć prędkość 110 kilometrów na godzinę! Czyni go to najszybszym zwierzęciem lądowym. Dla porównania koń wyścigowy rozwija prędkość nieco powyżej 70, a chart około 65 kilometrów na godzinę. Jednakże gepard potrafi biec z tak zdumiewającą prędkością tylko na krótkich odcinkach

Cechy pomagające gepardowi szybkie poruszanie się Gepard ma smukłą sylwetkę, długie, szczupłe nogi i giętki, wygięty tułów. Długi, cętkowany ogon ułatwia mu zachowanie równowagi podczas przechylania się na boki i skręcania przy dużych szybkościach. Biegnąc z maksymalną prędkością, gepard wykonuje ponad sześciometrowe susy. Pomocne okazują się wtedy jego wyjątkowe łapy, przypominające bardziej łapy psa niż kota. Pazurami chwyta podłoże, uzyskując lepszą przyczepność.

Wygląd geparda Głowa geparda wyróżnia się swoistą urodą. Od kącików pyska do oczu biegną dwie' delikatne czarne pręgi, nadając mu wygląd smutnego lub wręcz nieszczęśliwego kota. Nakrapiana małymi, gęsto usianymi cętkami krótka sierść jest na ogół jasno-rudawobrązowa na grzbiecie i bokach, a biaława na brzuchu. Młode po urodzeniu są znacznie ciemniejsze i mają długą, gęstą niebieskoszarą grzywę, ciągnącą się od szyi do ogona. Gepard wydaje głos przypominający furkot lub świergot ptaków. Dźwięk ten jest słyszany na odległość nawet dwóch kilometrów i służy porozumiewaniu się z młodymi i innymi gepardami.

Zachownie Geparda W porównaniu ze swymi kuzynami, lwem i lampartem, gepard ma łagodne, pokojowe usposobienie. Kiedy jest zadowolony, mruczy jak ogromny kot domowy. Łatwo przyzwyczaja się do obecności człowieka, a nawet daje się oswoić. Oczywiście gepard nie jest kotem domowym. Dorosły osobnik waży 45 lub więcej kilogramów, a ze względu na ostre zęby i pazury może być niebezpieczny, toteż należy podchodzić do niego z ostrożnością. Gepard nie rodzi się ze zdolnością do polowania, musi więc zostać dobrze wyszkolony przez matkę. Jeśli gepardziątko wychowuje się w niewoli, nie będzie umiało podkradać się do ofiary ani jej schwytać. Matka i młode potrafią jeść wspólnie w spokoju — bez swarów i walk, charakterystycznych dla lwich biesiad. Gepardy znane są nawet z tego, że na suchych terenach jedzą soczyste melony.

Zdziwieni ?? Turyści odwiedzający afrykańskie rezerwaty dzikich zwierząt ogromnie się dziwią, że te spokojne koty zupełnie nie boją się ludzi. Zdarza się nieraz, że dorosły gepard szuka schronienia w cieniu turystycznego samochodu terenowego lub wskakuje na jego maske i przez przednią szybę przypatruje się zdziwionym i często przestraszonym podróżnym.

Macierzysta troska Samica geparda rodzi w jednym miocie do sześciu kociąt. Odważnie je chroni i starannie ukrywa, często zmieniając kryjówkę w ciągu pierwszych miesięcy ich życia. Jednakże, mimo wysiłków gepardzich mam, wygląda na to, że tylko mniej więcej jedna trzecia gepardów dożywa wieku dorosłego. Troszczenie się o małe to dla samicy niełatwe zadanie. Są one pełne energii i niezwykle swawolne. Nierzadko podkradają się do spoczywającego ogona matki i próbują go schwytać, gdy ta zaczyna nim machać, jak to koty mają w zwyczaju. Mocując się, gryząc i ganiając, często zapominają o stale zagrażających im drapieżnikach.

Napastnik staje się ofiarą Gepard ma wielu naturalnych wrogów, między innymi lwy, lamparty i hieny. Jednakże jego najgroźniejszym wrogiem jest człowiek. Piękne, cętkowane futro geparda ceni się jako materiał na ubrania i chodniczki lub jako trofeum. Owo szybkonogie zwierzę jest też łapane, tresowane i używane do polowania sportowego. A ponieważ nie chciało się rozmnażać w niewoli, więc w celu zaspokojenia zapotrzebowania ścigano je po całym jego terytorium. Zagrożenie stanowi też dla geparda kurczenie się jego siedlisk, skutkiem czego w Afryce Wschodniej żyje on dziś prawie wyłącznie w rezerwatach.

Niepokojąco spada liczba gepardów, czy uda się je uratować?? W roku 1900 w 44 krajach było szacunkowo gepardów. Obecnie ocalało ich prawdopodobnie zaledwie w 26 krajach, głównie w Afryce. Podejmuje się starania, by ochronić te piękne cętkowane koty, niemniej ich liczba wciąż się zmniejsza. Niektórzy uważają, iż nie uda się zapobiec wymarciu gepardów. Pokrzepiające jest jednak to, że nadchodzi czas, kiedy człowiek będzie się w pełni wywiązywał z powierzonego mu przez Boga obowiązku ‘podporządkowania sobie wszelkich żywych stworzeń, które się poruszają po ziemi’, obejmującego zapewnienie im troski i ochrony. Dopiero wtedy można będzie mieć pewność, że takie piękne koty jak gepardy będą zachwycały mieszkańców ziemi już na zawsze.

Sami sobie szkodzimy Ludzie nie potrafią rozróżnić piękna a okrucieństwa. Piękne cętkowane futro nie jest dowodem elegancji, tylko okrucieństwa. Przez to nasi wnukowie nie będą mogli zobaczyć geparda. Jeśli nie uda się ich odratować, być może są to już ostatnie Gepardy na tej ziemi. Mam nadzieje, że tak się nie stanie i że będziemy się nimi cieszyć do końca istnienia ziemi.