"Brzydkie kaczątko" baśń o Hansie Christianie Andersenie Opracowała Danuta Gierczak

Pisarz urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense Pisarz urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense. Jego ojciec, Hans Andersen był biednym szewcem, zaś matka Anna Maria Andersdatter pracowała jako praczka. Christian lubił szyć sukienki dla lalek, które wystawiał potem w kukiełkowym teatrze zrobionym przez swojego ojca. Jako dziecko Andersen zwracał na siebie uwagę wysokim wzrostem, długim nosem, blisko osadzonymi oczami i dużymi stopami. Wspominał o tym w swoich pamiętnikach: ”Byłem zawsze zamyślony, podobno jakiś dziwny, zupełnie inny niż zwykli chłopcy, a dzieci tego nie lubią. Byłem niezdarny i nie chciano się ze mną bawić. - Ty Guliwer, nóg nie pogub – krzyczały łobuzy, a ja się czerwieniłem i nie wiedziałem jak te nogi olbrzymie ukryć”.

Andersen opuścił Odense w 1918 roku w wieku 14 lat Andersen opuścił Odense w 1918 roku w wieku 14 lat. Wyruszył do Kopenhagi, aby spróbować swoich sił jako aktor, tancerz lub śpiewak. Po bezowocnych próbach otrzymania pracy aktora w Duńskim Teatrze Królewskim, ubłagał aby przyjęto go chociaż do chóru. Na śpiewaniu zarabiał jednak mało i był bardzo biedny, do tego, kiedy zaczął przechodzić mutację i tracić swój piękny sopran stracił pracę i nie miał gdzie mieszkać. I właśnie w tym momencie jego życia uśmiechnęło się do niego szczęście. W 1822 roku, dzięki wsparciu Jonasa Collina, jednego z dyrektorów Teatru Królewskiego, Andersen otrzymał stypendium królewskie, które umożliwiło mu naukę w szkole, a później studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Kopenhadze. Uczył się, pisał wiersze, powieści i sztuki teatralne, które jednak w większości zostały zapomniane.

“Chciałem ruszyć w świat, szukać szczęścia i wrócić do swego miasta sławnym człowiekiem. Niech się później wstydzą, że mi tak strasznie dokuczali “ - pisał Hans Christian Andersen. Nie wiedział kim chce być, ale wiedział na pewno, że chce być sławny i bogaty.

Syn biednego szewca był przyjmowany przez królów i książęta jako honorowy gość, przyjaźnił się ze wszystkimi sławnymi ludźmi swoich czasów: Karolem Dickensem, Honoriuszem Balzakiem, Henrykiem Ibsenem oraz innymi autorami bajek – braćmi Grimm. Dopiero gdy już był bardzo stary doczekał się tego, o czym marzył gdy miał 14 lat. Odense, to samo miasto, gdzie kiedyś nikt nie chciał go znać, uroczyście nadało mu honorowe obywatelstwo. Już mu nie przeszkadzał ani nos, ani wąskie ramiona, ani okropne nogi.

Hans Christian Andersen zmarł 4 sierpnia 1875 roku w Rolinghed koło Kopenhagi. Miał 70 lat.

- Ładny to on nie jest, wygląda właściwie jak jego własne brzydkie kaczątko, tylko że jego umysł rozwinął się w łabędzia – powiedział o Andersenie dwunastoletni chłopiec.

Najbardziej znanym ilustratorem baśni Andersena był Jan Marcin Szancer (1902-1973). Jego styl był pełen przeciwieństw, szkicowy, ale dekoracyjny, lekki i nowoczesny.

Andersen tworzył baśnie pomiędzy 1835 a 1872 rokiem, w sumie napisał ich 156. Do najbardziej znanych należą: “Księżniczka na ziarnku grochu”, “Królowa śniegu”, “Słowik”, “Dziewczynka z zapałkami”, “Nowe szaty cesarza”, “Brzydkie kaczątko”, “Świniopas”, “Calineczka”.

Jest takie święto, którego datę wyznaczyły narodziny jednego z największych Duńczyków… Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci – święto obchodzone co roku 2 kwietnia, w dzień urodzin duńskiego baśniopisarza Hansa Christiana Andersena. Dzień ten ma na celu rozpowszechnienie książek dla dzieci oraz wspieranie czytania przez najmłodszych.

Dzień dobry, panie Andersenie Wanda Chotomska Było brzydkie kaczątko, najsmutniejsze z kaczątek, zahukane, malutkie i słabe. Dokuczali mu wszyscy i nikt o tym nie wiedział, że z kaczątka narodzi się łabędź. Dzień dobry, panie Andersenie. Pan tak daleko pośród gwiazd, a tutaj rośnie pokolenie i to pytanie zadać czas: A co z nas będzie, co z nas będzie? Czy w srebrne pióra dmuchnie wiatr, czy wyrośniemy na łabędzie jak to kaczątko z dawnych lat? Jeszcze pióra za małe, jeszcze skrzydeł nie widać, jeszcze łabędź nie gotów do lotu. Ej, kaczęta, słyszycie? Pan Andersen w nas wierzy, nie możemy mu sprawić zawodu. Dzień dobry, panie Andersenie. My nie rzucamy słów na wiatr: będziemy starać się codziennie, żeby łabędzie ujrzał świat. Pan wie, co będzie, co z nas będzie, i już niedługo przyjdzie czas, że wyrośniemy na łabędzie i pofruniemy aż do gwiazd!

Morał Brzydkie kaczątko mówi o tym, że nie wolno źle traktować osób, które wydają nam się gorsze z powodu urody, kalectwa lub innych problemów. Bo w każdym człowieku kryć się może niezwykłe piękno i dopiero z biegiem czasu wyjdzie ono na światło dzienne. Nigdy nie wiemy, czy osoba nieatrakcyjna nie zostanie wspaniałym naukowcem, pisarzem lub sportowcem! Nie wiemy też, czy człowiek, którego nie doceniamy z jakiegoś powodu, nie ma czasem złotego serca! Należy być tolerancyjny wobec osób innych niż my. Trzeba też być wiernym własnym marzeniom – w końcu gdyby kaczątko posłuchało kury i nie wróciło do pływania w wodzie, nigdy nie zorientowałoby się, że tak naprawdę jest wspaniałym łabędziem!

KONIEC