Szybkości zwierząt Zwierzęta na lądzie

Struś struś czerwonoskóry, struś masajski, struś północnoafrykański Struthio camelus Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h.

Gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi (Struthionidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku różne rejony Afryki: struś północnoafrykański (S. c. camelus) – płn. Afryka na południe od Atlasu po Senegal, Nigerię, Sudan i Etiopię – szyja o barwie żywoczerwonej; struś szaroskóry (S. c. molybdophanes) – wsch. Afryka – obecnie uznawany za odrębny gatunek (S. molybdophanes); struś południowoafrykański (S. c. australis) – płd. Afryka, na południe od rzeki Zambezi – w okresie godowym zarówno głowa i szyja, jak i nogi, żywoczerwone; struś masajski (S. c. massaicus) – wsch. Kenia i część Tanzanii – szyja czerwona jedynie w okresie godowym, poza nim bladoróżowa; †struś syryjski (S. c. syriacus) – pustynie Syrii i Półwyspu Arabskiego – wymarł w 1940 lub 1941 – był najmniejszym podgatunkiem strusia; struś afrykański czarny – mieszaniec s. północnoafrykańskiego ze s. południowoafrykańskim – cechuje go krępa budowa ciała, jest to najczęstsza forma w hodowli. Cechy gatunku Ubarwienie: samiec – czarne, jedynie pióra na końcach skrzydeł i ogona białe; samica – cała brązowa, końce wszystkich piór jasne. Głowa, górne 2/3 szyi i nogi nagie. Barwa skóry pozwala odróżnić poszczególne podgatunki. Posiada dwa palce u stopy; większy – odpowiednik palca środkowego – potężny, zaopatrzony w pazur, mniejszy – odpowiednik palca zewnętrznego, pozbawiony pazura. Wymiary średnie wysokość: 1,7–2,5 m masa: 93–150 kg Samice są nieco mniejsze od samców. Pożywienie Roślinne, czasem łapią niewielkie gady.

Wilk jest wytrawnym wędrowcem. Może przejść dziennie km (średnio 20 km), ale znane są wypadki, gdy zwierzę w ciągu doby przebyło 200 km. Wilk przez krótki czas (do 5 minut) może utrzymać szybkość do 85 km/h, choć zwykle porusza się z szybkością ok. 8 km/h. Wilki poruszają się stępem, kłusem i galopem. Wilk Canis lupus

Wygląd Długość głowy i tułowia tego gatunku waha się na ogół w granicach cm, 30-50cm, ciężar kg. Samce (basiory) są większe od samic (wader). Budowa ciała wilka przypomina znanego wszystkim owczarka niemieckiego, od którego ma jednak bardziej wydłużony tułów i węższą klatkę piersiową. Głowa charakteryzuje się dosyć szerokim czołem, krótkimi uszami i skośnie osadzonymi oczami. Kończyny są długie, ogon puszysty, noszony nisko. Ubarwienie wilka jest zmienne, a różnice nie występują jedynie pomiędzy poszczególnymi rasami, ale uwarunkowane są również wiekiem zwierzęcia, porą roku, obszarem, na którym żyje. Ogólnie sierść tego drapieżnika określa się jako buropłową z domieszką koloru brązowego i czarnego na grzbiecie oraz białożółtego na spodzie ciała. Odżywianie Głównym pokarmem wilków są ssaki kopytne. Na większe gatunki (łoś, dzik itp.) polują one zazwyczaj w stadzie. Ofiarą samotnego wilka może być Np. mała sarna lub owca. Jednak drapieżniki te zjadają także padlinę oraz drobne ssaki, ptaki, ryby, żaby, owady, a nawet owoce. Na jeden posiłek wilk spożywa do 10 kg mięsa. Rozmnażanie i rozwój Do rozmnażania podchodzi jedynie para dominująca w stadzie. Ruja zwana cieczką ma miejsce w okresie od końca grudnia do lutego. Ciąża samicy trwa dni. Młode w liczbie 4-7 rodzą się w norze lub wykrocie. Laktacja trwa ok.8 tygodni. Samicą karmiącą opiekuje się samiec, a także reszta stada. To samo dotyczy późniejszej opieki nad młodymi. Samodzielność wilki uzyskują w wieku 2 lat. Występowanie Wilk szary żyje w Eurazji oraz Ameryce Północnej. W Europie najliczniej występuje w Rumunii i Jugosławii, skrajnie nielicznie na Półwyspie Skandynawskim. W Polsce spotyka się go rzadko, najczęściej na wschodzie kraju. Wilk leśny (C.l.lyacaon) niegdyś powszechnie występował w lasach Ameryki Północnej, obecnie można go spotkać jedynie na prawie bezludnych obszarach. Wilk arktyczny (C.l.arctos) zamieszkuje cały region arktyczny, wilk stepowy -centralną Azję. Zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry. Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne tereny Europy i Ameryki Północnej. Najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 tys.), w Rosji (30 tys.) i na terenie Alaski (5–7 tys.). W Europie najwięcej wilków występuje w Rumunii (ok. 2,5 tys.). Spotykane są też one na Półwyspie Skandynawskim, w Polsce Ukrainie, Słowacji, we Włoszech i w innych krajach. W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw. Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Dorosły wilk osiąga długość całkowitą (od nosa do końca ogona) do ok. 200cm. Wilk występuje w lasach, na równinach, pustyniach, w terenach górskich i bagiennych. Jest gatunkiem terytorialnym. Wyznacza rewir, do którego nie dopuszcza osobników nienależących do watahy. W głębi rewiru, w miejscu najbardziej niedostępnym, urządza legowisko. Jest drapieżnikiem i do swojego życia potrzebuje średnio ok. 1,3 kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą) dziennie. W naturze żywi się drobnymi zwierzętami (gryzonie, zające, borsuki, ptaki, bezkręgowce), ale także – o ile warunki i liczebność stada na to pozwala – dużymi zwierzętami kopytnymi.

Żyrafa Giraffa camelopardalis Żyrafy potrafią szybko biegać osiągając prędkość 47 km/h

Parzystokopytny ssak roślinożerny oraz najwyższe z żyjących obecnie zwierząt. Zamieszkuje afrykańskie sawanny na południe od Sahary. Jest spokrewniona z jeleniami i bydłem rogatym, jednak należy do osobnej rodziny żyrafowatych (Giraffidae), razem z najbliższym krewniakiem okapi. Łacińska nazwa, wywodzi się z dawnego poglądu, że żyrafa jest zwierzęciem hybrydowym, powstałym ze skrzyżowania wielbłąda (Camelus) z ocelotem Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje tereny Afryki subsaharyjskiej od Czadu po północną Botswanę, Natal i Transwal – dawne prowincje RPA. Wcześniej występowały w Afryce Zachodniej, gdzie wyginęły poza szczątkową populacją w Nigrze. W Afryce Południowej zostały reintrodukowane do rezerwatów. Siedliskiem żyraf są suche tereny trawiaste (sawanny) i lasy parkowe. Mogą przebywać z dala od źródeł wody. Charakterystyka Jest to jedyny gatunek, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu. Samce, większe od samic, osiągają wzrost do ponad 5 metrów i wagę ponad 1300 kilogramów. Rekordowe wymiary zanotowane u samca żyrafy Rotschilda wynosiły 5,87 m wysokości i 2000 kg masy ciała. Przednie nogi żyrafy są bardzo cienkie i długie, dłuższe od tylnych. Szyja waży 272 kg, długa oparta na zaledwie 7 kręgach jak u większości ssaków (cały kręgosłup składa się z 24 kręgów). Wzdłuż karku biegnie krótka grzywa. Na głowie 2 do 5 malutkich wyrostków kostnych, okrytych skórą, obecnych u obu płci. Długi ogon jest zakończony pękiem włosów. Ubarwienie od brunatnego lub ciemnordzawego do białego, w ciemne plamy o różnej wielkości i kształcie – ich rysunek stanowi cechę osobniczą, jest stały przez całe życie. Nasilenie koloru jest zależne od pory roku i samopoczucia zwierzęcia. Umaszczenie żyraf stanowi kamuflaż, naśladuje rozproszone światło sawanny. Aktywna w dzień, szczególnie rano i wieczorem. Żywi się liśćmi i pędami drzew. Żyje w stadach o hierarchicznej strukturze, składających się z kilkunastu do (rzadziej) kilkudziesięciu osobników. Rywalizujące samce toczą między sobą rytualne pojedynki siłowe polegające na przeginaniu na bok szyi przeciwnika.

Mamba czarna Dendroaspis polylepis Jest to jeden z najszybszych węży na świecie, zdolny poruszać się z szybkością do 20 km na godzinę (największa zanotowana szybkość wyniosła 24 km/h).

Gatunek Jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych zamieszkujący Sahel, środkową i południową Afrykę. Na północy zasięg jej występowania sięga po Dakar. Opis Mamba czarna jest największym jadowitym wężem w Afryce, o długości przekraczającej 2,5 m, ale dochodzącej niekiedy do ponad 4,5 m. Nazwa pochodzi od czarnej barwy wnętrza pyska. Rzeczywisty kolor węża jest zróżnicowany, od oliwkowego, przez brązowy po lśniącoczarne. Zarośla i lasy. Często wspina się na drzewa (Dendroaspis oznacza "wąż drzewny"). Mamba czarna jest wężem terytorialnym, i chociaż zazwyczaj ustępuje w obliczu zagrożenia, może się stać bardzo agresywna, gdy nie ma drogi odwrotu. Potrafi się wtedy bardzo wysoko podnieść - szczególnie długie okazy są w stanie sięgnąć twarzy stojącego człowieka. Uderza szybko i wielokrotnie kąsa. Jedno ukąszenie wydziela od 100 do 400 mg jadu, gdy dla dorosłego człowieka śmiertelną dawką jest mg. Poluje zwykle na drobne zwierzęta, zwłaszcza myszy, szczury, jaszczurki i ptaki - po jednokrotnym ukąszeniu wycofuje się i czeka na sparaliżowanie ofiary. Mamby są aktywne przez całą dobę.

Żółwie lądowe Testudinidae Na lądzie żółwie poruszają się z maksymalną prędkością 3 km na godzinę.

Gatunek Rodzina gadów z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Należy do niej około 40 gatunków zwierząt ciepłolubnych, preferujących tereny suche typu sawannowego i pustynie. Opis Ich wspólną cechą są grube, słupowate kończyny o zrośniętych palcach zakończone pazurami. Karapaks większości tych żółwi jest skostniały i wysoko wysklepiony. Z powodu ciężkiego pancerza nie mogą się szybko poruszać. Rozmiary od 6 do 130 cm długości Masa ciała do 250 kg. Biotop Ulubionym siedliskiem tych gadów są stepy, busz, półpustynie i sawanny. Zamieszkujące chłodniejsze rejony zimują na lądzie zagrzebane w ziemi. Pokarm Żywią się przede wszystkim różnymi roślinami, w tym kwiatami, soczystymi owocami, a nawet kaktusami. Zjadają też drobne zwierzęta jak dżdżownice, ślimaki, owady, czasem padlinę. Występowanie Strefa ciepła i umiarkowana wszystkich kontynentów oprócz Australii i Nowej Gwinei.

Leniwiec trójpalczasty Bradypus tridactylus Po ziemi porusza się niedołężnie z szybkością do 7 m na minutę, jednakże na drzewo wysokości 16 metrów może się wdrapać w przeciągu 8-10 minut.

Wygląd Długość ciała wynosi cm, długość ogona 4 -7 cm, masa ciała 3 -5 kg. Kończyny leniwca są długie i chwytne, ogon krótki, głowa zaokrąglona, o krótkim pysku oraz małych oczach i niewielkich uszach. Zarówno przednie, jak i tylne kończyny mają po 3 połączone ze sobą palce zakończone potężnymi, długimi na cm, zakrzywionymi pazurami. Kudłata sierść składa się z dwóch warstw -zewnętrznych długich i grubych włosów oraz spodnich włosów -krótkich i wełnistych. W związku ze stałą pozycją ciała (zwisanie z gałęzi głową w dół) włosy leniwca rosną w kierunku od brzucha do środka grzbietu, przeciwnie niż u innych ssaków. Sierść ma ubarwienie szarawobrązowe, ale w związku z żyjącymi w niej glonami nabiera zielonkawego odcienia (dodatkowy kamuflaż). Na barkach widoczna jest jaśniejsza, pomarańczowa plama, pysk i czoło mają barwę białą, nad oczami biegną ciemne paski, a czubek głowy jest prawie czarny. Występowanie Leniwiec trójpalczasty zamieszkuje deszczowe lasy tropikalne Ameryki Środkowej i Południowej od Hondurasu po północną Argentynę. Nie jest na razie gatunkiem zagrożonym (wysoki stopień specjalizacji, niewielu konkurentów pokarmowych, niewielu wrogów), ale jego liczebność spada w związku ze zmniejszaniem się obszarów wilgotnych lasów równikowych. Tryb życia Leniwiec trójpalczasty jest najpowolniejszym z dużych ssaków. Większość życia spędza nieruchomo zwisając grzbietem w dół z gałęzi wysoko w koronach drzew. Do zawieszania się na gałęzi służą mu potężne, zagięte pazury. Rozglądanie się bez zmiany pozycji całego ciała umożliwia mu zwiększona liczba kręgów szyjnych (9) - może obracać głowę o blisko 180 o. Mniej więcej raz na tydzień zwierzę to opuszcza drzewo i niezgrabnie, powoli pełznąc po ziemi szuka miejsca na wypróżnienie. Nie zajmuje się w żaden sposób pielęgnacją sierści, w związku z czym żyją w niej glony, ćmy i inne owady. Odżywianie Gatunek ten żeruje w nocy, przygarniając powoli łapami pokarm do pyska. Jest roślinożerny. Jego pokarm stanowią liście, pąki, młode gałązki i owoce wielu różnych gatunków drzew. Nie schodzi do wodopoju, a jedynie spija krople rosy z drzew. Potrafi zjeść tyle liści, że jego żołądek stanowi 1/3 ciężaru całego ciała. Wewnątrz wielokomorowego żołądka zachodzi neutralizacja toksyn zawartych w liściach. Pożywienie leniwca trójpalczastego ma niską wartość odżywczą, ale jest wystarczające w związku wymagającym mało energii trybem życia i obniżoną temperaturą ciała.