WALII, SZKOCJI, ANGLI I IRLANDII. PATRONI WALII, SZKOCJI, ANGLI I IRLANDII.

PATRON WALII: Walia, jako kraina o bogatej ciekawej historii celtyckiej, słynie nie tylko z mrocznych zamków i pięknych miast, ale także poszczycić się może wieloma sławnymi postaciami. Są to nie tylko postacie nam współczesne, ale także historyczne. Walia posiada także swojego patrona. Jest nim, żyjący w VI wieku święty Dawid, w Walii znany pod imieniem Devi. Dawid działał głównie w południowo-zachodniej części Walii. Na obszarze tym wzniesiono później najwięcej świątyń mu poświęconych, a jego imieniem nazwano najwięcej miejscowości.

PATRON WALII cz.II Dawid wywarł znaczący wpływ na rozwój monastycyzmu w Irlandii. Monastacyzm, to forma życia religijnego, którą podstawą jest życie we wspólnocie zakonnej. Najwcześniejszy żywot św. Dawida został spisany około 1090 roku przez Rhygyvarcha, biskupa miejscowości St. David’s. Św. Dawid, już w XII wieku został uznany za patrona Walii. Jego święto, obchodzone jest 1 marca i jest jednym z najważniejszych świąt walijskich. Atrybutem świętego Dawida, z którym przedstawiany jest w ikonografii, jest gołębica.

ŻYCIORYS: Na temat jego życiorysu zachowało się bardzo niewiele informacji. Wiadomo tylko, że Dawid urodził się w 512 roku, przypuszczalnie w Henfynw w Cardigan. Jak podaje legenda, był synem wodza Santy z cardigan i Nony. Dawid początkowo był mnichem. Założył monaster, czyli klasztor w Menevia (obecnie St. David’s), którego został przełożonym. W następnych latach przyczynił się także do powstania kilkunastu innych klasztorów, w których, podobno, wprowadził bardzo surową regułę nawiązującą do tej, według której żyli mnisi Pustyni Egipskiej. Odznaczał się dużą gorliwością w głoszeniu wiary chrześcijańskiej. Gorliwość ta spowodowała, że został wybrany na arcybiskupa Walii. Dawid zmarł prawdopodobnie w 589 lub 601 roku w najstarszym założonym przez siebie klasztorze. Dawid został kanonizowany w 1120 roku przez papieża Kaliksta II.

PATRON SZKOCJI: Głównym (i jedynym) motywem niebiesko-białej flagi Szkocji jest krzyż św. Andrzeja. To nawiązanie do czasów, kiedy Szkocja była krajem głównie katolickim - św. Andrzej stał się wtedy patronem Szkocji. Relikwie męczennika sprowadził tu w IV wieku grecki mnich - św. Regulus. Miasteczko, w którym spoczęły, nazwano St. Andrews, a przybywające tłumy pielgrzymów sprawiły, że stało się ono kościelną stolicą kraju. W wyniku reformacji relikwie przepadły, a z XII-wiecznej katedry i zamku biskupiego pozostały ruiny. Dziś sławę St. Andrews przynosi głównie najstarszy w Szkocji uniwersytet oraz Old Course - jedno z najsłynniejszych pól golfowych świata (aby na nim pograć, rezerwacje warto robić z rocznym wyprzedzeniem). W St. Andrews grano w golfa już w XV wieku, tak więc uważa się je za kolebkę tego sportu, o czym przypomina miejscowe muzeum.

ŻYCIORYS: Ok. 60 poniósł śmierć męczeńską na krzyżu w kształcie litery X (tzw. krzyż św. Andrzeja), co wg apokryficznych Dziejów Andrzeja było karą za nawrócenie żony Aegeasa, namiestnika Patras w Grecji. 357 jego szczątki złożono w Konstantynopolu, 1208 przewieziono je do Amfali koło Salerno; 1462 głowę umieszczono w rzymskiej bazylice Św. Piotra. 1964 papież Paweł VI, na prośbę prawosł. metropolity Patras, Konstantinosa, przekazał relikwie tamtejszej cerkwi Św. Andrzeja. Niezwykle popularny wśród Słowian, co znajduje odbicie m.in. w dawności jego kultu (np. kościół Św. Andrzeja w Krakowie z XI w.) oraz w zwyczaju tzw. wróżb andrzejkowych w noc poprzedzającą jego święto 30 XI.

PATRON ANGLII: Patron Anglii, zakonów rycerskich, harcerzy, wędrowców, górników, żołnierzy, kowali, bednarzy, artystów i więźniów. Patron skautingu (harcerstwa). W większości środowisk harcerskich 23 kwietnia jest obchodzony jako Dzień św. Jerzego - patrona całego światowego skautingu. Patron rolników. W średniowiecznym państwie rosyjskim dzień św. Jerzego był świętem prawosławnym, kończącym roczny cykl rolniczy (koniec jesieni). Zwyczajowy termin przechodzenia chłopów na służbę do innego pana trwający dwa tygodnie.

PATRON ANGLII CZ.II Wg niektórych źródeł jako święty został skasowany przez papieża Jana XXIII jako nieistniejący naprawdę. We wczesnym średniowieczu pogańskie plemiona słowiańskie łączyły go z Jaryłą, który 23 kwietnia zabija Marzannę. Doszukano się tego zestawienia także w XIX wiecznym przekazie ludowym.

ŻYCIORYS: Jerzy pochodził z Liddy (Azja Mniejsza – dzisiejsza Turcja). Jego ojcem miał być Pers - Geroncjusz. Syn miał być uproszony przez rodziców w późnej ich starości długą modlitwą. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera (trybuna?). Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim (rok 305?). Rozdał wcześniej całą swą majętność ubogim. Poddano go okrutnym i długim męczarniom - według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. Przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Umęczono go w Diospolis na terenie Palestyny.

PATRON IRLANDII: Trójlistna koniczyna jest symbolem Irlandii. Św. Patryk posługując się tą rośliną tłumaczył Irlandczykom tajemnicę Trójcy Przenajświętszej. Imię św. Patryka zamieszczono w kalendarzu powszechnym Kościoła katolickiego. Jego obchód przypada na dzień 17 marca i ma rangę wspomnienia dodatkowego ze względu na okres Wielkiego Postu. W kolekcie mszalnej wspomina się św. Patryka jako biskupa i apostoła Ewangelii mieszkańców Irlandii.

PATRON IRLANDII CZ.II Co roku 17 marca jest obchodzone w Irlandii święto patrona Irlandii Św. Patryka. Jest to irlandzkie święto narodowe i dzień jest dniem wolnym od pracy. Na ulicach odbywają się liczne parady i festyny, w których dominuje kolor zielony (symbol zielonej koniczyny). Ludzie zbierają się tradycyjnie w pubach i dyskotekach, aby bawić się i napić wspólnie tradycyjnego „zielonego” piwa.

ŻYCIORYS: Urodził się podobno około roku 358 w Taberni, położonej w tej części Brytanii (Anglii). Gdy miał szesnaście lat porwali go irlandzcy korsarze i sprzedali w Irlandii do niewoli. Tam musiał pracować jako pasterz. Nauczył się tamtejszego języka i poznał obyczaje panujące na wyspie. Po sześciu latach udało się mu zbiec z niewoli, lecz nigdy nie zapomniał już Zielonej Wyspy. Uważał, że jego powołaniem jest głoszenie Ewangelii w Irlandii, dlatego też zdobył odpowiednie wykształcenie w dwóch szkołach misyjnych w północnej Francji. Po śmierci św. Palladiusza, misyjnego biskupa w Irlandii. W 432 roku wyświęcono Św. Patryka na biskupa i wysłano do Irlandii. Doprowadził on do ewangelizacji północnej, środkowej i zachodniej części wyspy oraz wprowadzenia zorganizowanej formy działalności kościelnej. Założył wiele kościołów, m.in. w 444 roku katedrę i klasztor w Armagh. On sam prowadził bardzo surowe życie zakonne. Jeszcze za życia zasłynął wieloma cudami, które przyczyniły się do nawrócenia Irlandczyków. Według legend przywracał wzrok ślepcom, ożywiał zmarłych i uwolnił Irlandię od plagi węży. Pod koniec życia dokonał chrztu kraju. Zmarł prawdopodobnie 17 marca 461 r.