Prezentacja Agnieszka Kisielewska Tygrys syberyjski-jako największy kot na świecie.

-rząd-drapieżne -rodzina-koty -odmiana/gatunek- panthera tigris altaica Tygrys syberyjski: WIELKOŚĆ : długość: 2, 7-3,8 m od głowy do końca ogona ( samice mniejsze) wysokość w kłębie: cm waga: samiec kg, samica kg ROZMNAŻANIE : dojrzałość płciowa : 3;5 lat okres parzenia się: zima ciąża: dni liczba młodych: do 7, zazwyczaj 2-3

TRYB ŻYCIA: zwyczaje: samce żyją samotnie, samice i młode w grupach rodzinnych, aktywne głównie nocą pożywienie: duże i małe ssaki oraz ryby długość życia: ok 15 lat BLISKO SPOKREWNIONE GATUNKI: dawniej istniało osiem podgatunków tygrysa. Tygrys bałtycki jest juz wymarły, tygrys jawajski jest także prawie całkowicie wytrzebiony. WYSTĘPOWANIE: Na obszarach wokół rzek Amur i Ussuri na Syberii, a także w północno-wschodnich Chinach i Korei. OCHRONA: Gatunek zagrożony. Ocenia się, iż w stanie dzikim żyje około 200, a w niewoli około 500 sztuk tego pięknego zwierzęcia. Program ochrony gatunku, obejmuje tworzenie rezerwatów i przemieszczanie zwierząt na tereny o korzystnych warunkach dla rozwoju.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TYGRYA SYBERYJSKIEGO: -pazury schowane gdy tygrys odpoczywa lub chodzi -pazury wysunięte( długie i ostre) gdy łapie zdobycz -futro zimowe jest żółto rdzawe( na podbrzuszu, bokach głowy i wokół oczu -białe) z czarnymi pręgami. -ciało duże, mocno umięśnione -słuch( stojące uszy skutecznie doprowadzają dźwięk do ucha wewnętrznego) -wzrok(doskonałe stereoskopowe widzenie i rozróżnianie barw. W nocy widzi pięć razy lepiej niż człowiek)

ROZMNAŻANIE ( dokładniejsze): Parzenie odbywa się w zimie. Samica okazuje gotowość do parzenia przez pozostawianie moczu i zadrapań na pniach drzew. Na Syberii, gdzie rewiry tygrysów są olbrzymie, samica udaje się na długie poszukiwanie samca. Samica jest gotowa do parzenia się przez trzy do siedmiu dni. W tym czasie samiec parzy się z nią wielokrotnie, cały czas przebywając z nią.Następnie samiec opuszcza ją i parzy się z inną, jeśli ma taką sposobność. Po ciąży trwającej dni samica wydaje na świat od dwu do czterech ślepych tygrysiątek. Młode ssą mleko matki, która opuszcza je tylko na krótkie okresy. Ich oczy otwierają się po około dwóch tygodniach, wtedy także zaczynają rosnąc im zęby. Dwumiesięczne młode zaczynają opuszczać legowisko i jeść przyniesione przez matkę mięso. Matka dostarcza im mięsa do czasu, gdy osiągają 5-6 miesięcy, nawet jeśli nadal ssą jej mleko.Po tym okresie samica zaczyna zabierać młode na polowania. Młode zaczynają polować samodzielnie jeszcze przed ukończeniem roku, ucząc się tej sztuki od matki. Dwuletnie mogą już zabić dużą zdobycz, ale młode nie opuszczają matki przed osiągnięciem wieku 3-5 lat. Zaczynają wtedy szukać swego własnego rewiru i mogą zacząć się rozmnażać.

Tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica) jest największym zwierzęciem swego gatunku osiągającym do 3 m długości. Jego wdzięk i piękno ukrywają nieusprawiedliwioną sławę okrutnego zabójcy. Jego uroda jest jego przekleństwem. Smutnym faktem jest to, że największy przedstawiciel wielkich kotów i jedno z najbardziej dostojnych zwierząt jest ssakiem, któremu grozi wyginięcie. Tygrys ten został nazwany syberyjskim z powodu miejsca zamieszkania. Występuje na większym obszarze niż inne podgatunki tygrysów. Ten wielki kot często przemierza setki kilometrów w poszukiwaniu pożywienia. Podczas srogiej syberyjskiej zimy futro tygrysa traci kolor. Dzięki temu zwierzę łatwiej wtapia się w otoczenie. Ma on dłuższą i gęstszą sierść niż inne tygrysy. Różni się także od nich tym, iż posiada na bokach na brzuchu warstwę tłuszczu,(do 5 cm) która chroni to piękne zwierzę przed lodowatymi wiatrami i niskimi temperaturami.

Tygrysy syberyjskie w liczbie nie przekraczającej 300 sztuk zamieszkują już tylko góry Sichote-Alin, gdyż wyrąb lasów ogranicza ich naturalne siedliska. Wygląda na to, że tygrysy syberyjskie wkrótce niestety wyginą. Teoretycznie tygrysy syberyjskie są zwierzętami objętymi przez rosyjskie prawo całkowitą ochroną. Po rozpadzie Związku Radzieckiego, Kraj Ussuryjski nawiązał kontakty gospodarcze z Koreą Południową,Japonią i Chinami. Zagraniczne przedsiębiorstwa przemysłu drzewnego nie mogą działać na terenie Związku Radzieckiego, lecz gdy weszły na rynek rosyjski, wycięły ponad 4 miliony hektarów lasu. Jeszcze większy obszar został zniszczony przez pożary. Wycinając lasy japońscy i koreańscy drwale łamią prawo dotyczące ochrony przyrody. Ponadto sami mieszkańcy tych rejonów naruszają zakazy. Kłusownictwo stało się tam obecnie powszechne do tego stopnia, że czarnorynkowe ceny tygrysich skór i kości są regularnie podawane przez radio i ogłaszane na ulicach. W ostatnich kilku latach kłusownictwo stało się wielce dochodowym procederem, gdyż rozmaite części ciała tych zwierząt są poszukiwanymi składnikami, w upowszechniającej się coraz bardziej, tradycyjnej medycynie chińskiej.

Tygrysów południowochińskich żyje zaledwie ok 25 sztuk. W ostatnich pięćdziesięciu latach zupełnie wyginęły tygrysy z Bali, Jawy i okolic Morza Kaspijskiego. Ponieważ dziś nawet rezerwaty nie gwarantują tygrysom bezpieczeństwa, niektórzy zoolodzy twierdzą, że jedynie ogrody zoologiczne mogą je uchronić przed ostateczną zagładą. W wyniku masowych polowań na tygrysy, zwłaszcza w Indiach i Chinach, ich liczebność gwałtownie spadła. Ogrody zoologiczne podjęły się ochrony gatunku. Ogrody zoologiczne

Tygrys ( Panthera tigris ) jeszcze sto lat temu żył w Azji: od Iranu, przez Chiny, aż po Syberię. Zamieszkiwał również Indie, Malezję, Sumatrę, Jawę i Bali. Wywodzi się prawdopodobnie z północno-wschodniej Azji. W czasach prehistorycznych stopniowo zdobywał nowe terytoria, na południu i na zachodzie. Zoologowie rozróżniają osiem gatunków tygrysa: syberyjski, chiński, indochiński, bengalski, sumatrzański, jawajski, balijski i kaspijski. Tygrysy z Sumatry, Jawy i Bali są mniejsze od pozostałych. Największy jest tygrys syberyjski. Osiąga długość do 3,20 m i waży około 320 kg. Ubarwienie jego sierści jest jaśniejsze niż tygrysa bengalskiego. Człowiek karczował lasy zamieszkałe przez tygrysy od dłuższego czasu. Dziś odmiana kaspijska, chińska, jawajska i balijska praktycznie już nie istnieją. W rezerwatach żyje około 2000 tygrysów bengalskich, 1000 indochińskich, od 600 do 800 sumatrzańskich i niespełna 200 syberyjskich

Sierść tygrysa jest jasnożółta lub ruda. Brzuch, wewnętrzne części łap, klatka piersiowa, koniec pyska i policzki są jaśniejsze. Ciemne pręgi doskonale maskują go wśród roślin dżungli. Jest niewidoczny w cieniu krzewów i pośród wysokich, pożółkłych traw. Tylne, bardzo długie kończyny, umożliwiają mu skok na wysokość pięciu metrów. Posiada długie i ostre pazury, którymi chwyta zdobycz. Ma małą czaszkę i silne szczęki. Rany po ugryzieniu tygrysa są bardzo niebezpieczne. Jest niezwykle silny. Setki metrów może ciągnąć ciało upolowanej zwierzyny, jak on sam. Samiec jest mocniej zbudowany od samicy. Na policzkach rosną mu gęste bokobrody. W zależności od sytuacji, tygrys wydaje różnorakie dźwięki. Gdy spotyka innego tygrysa, porykuje i prycha, Powietrze przepływa wtedy przez jego nozdrza i zamykający się i otwierający pysk. Potrafi również mruczeć. W okresie godów nawoływania przypominają ryczenie.

Gardłowym jak atak kaszlu odgłosem oznajmia wielokrotnie, że upolował zdobycz. Żaden zapach, żaden hałas nie ujdzie jego uwadze. Za to nie ma bystrego wzroku, który i tak nie na wiele by mu się zdał. Dżungla jest bardzo gęsta i otwarte przestrzenie w niej nie występują. Tygrys zamieszkuje te tereny, które obfitują w zwierzynę. Spotykany jest zwłaszcza w tropikalnych i równikowych lasach Azji - dębowych, sosnowych, w zaroślach, w wysokich trawach i na terenach bagiennych. Jamy buduje w pobliżu rzek, w skalnych wgłębieniach i w gęstwinie tamaryszek lub bambusów, Nie mieszka w nich na stałe. Tylko tygrysica, wraz z małymi, przebywa tam dłużej. Na Sumatrze i w północno-wschodnich Indiach tygrys żyje w namorzynach i niedostępnych lasach tropikalnych. Tygrysy uwielbiają wodę i często się kąpią. Wspaniale pływają, dzięki czemu bez trudu przedostają się z wyspy na wyspę. W Himalajach zauważono tygrysy występujące na wysokości do 4000 m.

Najczęściej jednak nie przekraczają 2000 m. Tygrys syberyjski najlepiej czuje się w śniegu. Nie obawia się zawiei i znosi temperatury do 34° poniżej zera. Pięciocentymetrowa warstwa tłuszczu pod skórą brzucha skutecznie chroni go przed zimnem. Biały tygrys zawdzięcza swój kolor niedoborowi pigmentu: sierść jest biała, a pręgi kasztanowe. W naturze występuje bardzo rzadko. Pierwszego białego tygrysa schwytano w lesie Rewa, w Indiach. Wiele zdziwienia wzbudziło wtedy białe, o niebieskich oczach i kasztanowych pręgach zwierzę. Doprowadzono do krzyżówki tygrysa białego z typowo ubarwioną tygrysicą. W pierwszym miocie żaden z tygrysków nie był biały. Skrzyżowano więc białego tygrysa-ojca, z jedną z jego córek. Na świat przyszły cztery białe tygryski. Wyhodowane licznie żyły w Govindgarth. Uznane zostały za "narodowe skarby". Ten wielki drapieżnik najczęściej żyje sam; niekiedy jednak samiec i samica spędzają jakiś czas wspólnie.

Samica z małymi może podzielić się zdobyczą z samcem. Terytoria samców są trzy lub cztery razy większe od terytoriów samic. Ich powierzchnia może sięgać stu kilometrów kwadratowych. Na Syberii, gdzie zwierzyna łowna występuje rzadziej, tygrys może panować na obszarze 300 km2. Zazwyczaj na terytorium jednego samca żyje więcej zwierzyny, niż potrzeba mu by przeżyć. Samce bronią swych terenów bardziej zaciekle niż samice, ale za to tolerują obcego tygrysa, przez pewien czas pozostającego na jego obszarze. Samce i samice skrapiają zarośla i skały mieszaniną moczu z wydzieliną produkowaną przez gruczoły znajdujące się w okolicy odbytu. Mogą również tylnymi łapami rozgrzebywać ziemię i pozostawiać tam urynę lub odchody, a także - na korze drzew - ślady pazurów. Intensywny zapach tego miejsca utrzymuje się przez wiele tygodni i jest znakiem dla innych tygrysów. Gdy obcy tygrys wyczuje go, wykrzywia pysk, ściąga wargi, język mu zwisa.

Wygląda na bardzo zdegustowanego, ale w rzeczywistości wyraża w ten sposób zadowolenie. W ten sposób tygrys otrzymuje informacje o samcu lub samicy zamieszkującej dany teren. Kiedy tygrys rusza na polowanie, ptaki z krzykiem zrywają się do lotu, małpy z przerażającym wrzaskiem rzucają się do ucieczki, jelenie sambar ryczą. W Indiach tygrys zjada zdobycz ważąca od 50 do 300 kg, np.: jelenie aksis lub jelenie Barasinga, nilgau i tapiry. Rzadko atakuje młode nosorożce, słonie, czy większe, dzikie bydło, jak bawół czy gaur. Nie pogardzi pawiem, żółwiem, jeżozwierzem, małpą. szarańczą...i wszystkimi gatunkami zwierzyny domowej. Tygrys syberyjski żywi się dzikami, jeleniami, rysiami, borsukami i zającami. Łowi nawet łososie. Tygrysy żyjące w północnych rejonach rozmnażają się na trzy miesiące przed nadejściem wiosny, a na południu przez cały rok, Samice osiągają dojrzałość seksualną około czwartego lub piątego roku życia, samce - w rok później.

Gdy samica jest w okresie rui, łączy się z samcem, zwabionym zapachem jej wydzieliny. Spędzają wspólnie kilką dni, niekiedy cały tydzień. Samicą łagodnie mruczy, a samiec jej odpowiada. Ociera się o niego, tarza po ziemi. Liżą się nawzajem. Kopulacja trwa kilkadziesiąt sekund. Oboje głośno ryczą, po czym samiec oddala się szybko, by uniknąć uderzenia łapą samicy. Po stu dniach ciąży tygrysica rodzi w trudno dostępnym miejscu, ukrytym wśród gęstych zarośli, dwa do czterech, niekiedy pięć lub sześć. Tygrysiątka są ślepe, ważą od 800 gramów do 1,5 kg. Samica odpędza ich ojca, który, zgłodniały, może je pożreć. Do czasu ukończenia pierwszego roku życia matka wychowuje małe na obszarze nie przekraczającym 20 km2. W wieku dwóch miesięcy pierwszy raz wychodzą poza jamę. Przestają być karmione mlekiem około szóstego miesiąca. Roczne tygryski uczą się sztuki polowania, choć na początku są jeszcze niezdarne.

Dwuletnie mogą już rywalizować z matką w zdobywaniu pożywienia. Młode opuszczają samicę i wyruszają na poszukiwanie własnego terytorium. Tygrysica znowu będzie mogła mieć potomstwo. Tygrys lubi polować o zachodzie słońca. Mimo ogromnego ciała potrafi bezszelestnie poruszać się w dżungli. Czai się na zwierzęta roślinożerne wracające z wodopoju. Swój wielki apetyt zaspokaja kg mięsa dziennie, co oznacza 70 jeleni aksis rocznie. Ale nie jada każdego dnia, bo nie zawsze polowanie kończy się sukcesem. Do ofiary podchodzi najbliżej, jak to możliwe, po czym chwyta ją, ale nie ściga dalej, niż na odległość dwustu metrów. Mniejsze zwierzę zabija ugryzieniem w kark, większe - w gardło. Swą ofiarę zaciąga w gęstwinę, gdzie w spokoju ją zjada. Zaczyna od zadu. Od czasu do czasu przerywa ucztę, by zaspokoić pragnienie, W ciągu kilku dni pożera sambara, jelenia indyjskiego.

Przez wiele wieków książęta azjatyccy urządzali efektowne polowania na tygrysa, uważając to za królewską rozrywkę. Już dziesięcioletnich maharadżów szkolono w zabijaniu tygrysów. Władcy polowali na nie przez całe życie, aż do dnia, kiedy ze starości nie mogli już utrzymać w ręku strzelby. Skóry wystawiali w swych pałacach jako myśliwskie trofea. Podczas panowania maharadża zabijał średnio tygrysów. Niektórzy myśliwi używali do polowania na tygrysa specjalnych środków. W 1683 roku władca Chin zgromadził w prowincji Liaodong armię ludzi i koni przeciwko drapieżnikom. Podczas jednego ze starć życie straciło wielu ludzi, a upolowano 60 tygrysów, 1000 jeleni oraz wiele niedźwiedzi i dzików. Maharadżom indyjskim towarzyszył wielki orszak piechurów, jeźdźców, wielbłądów i setek słoni. Wszystko to składało się na wspaniałe widowisko, w którym brali udział śpiewacy, aktorzy oraz treserzy gepardów, sokołów i kogutów.

W XVII i XVIII wieku w Indiach polowano na tygrysa z grzbietu słonia, strzelając z łuku. Później, w dniu święta maharadży przygotowywano w dżungli zaporę z siatki i wielkie płachty na zwierzynę. Naganiacze podnosili wrzawę, a spłoszony tygrys kierował się w stronę pułapki, gdzie czekali już myśliwi. W Indiach XX wieku, pod panowaniem brytyjskim również praktykowano łowy na tygrysa z grzbietu słonia. Myśliwi szli po jego śladach, aż osaczony, pośrodku stada słoni, znalazł się w zasięgu strzału. Niekiedy posługiwano się przynętą - uwiązaną do drzewa jałówką. Tygrys zjawiał się, zwabiony zapachem i odgłosami wydawanymi przez zwierzę. Kiedy utworzono Kompanie Indyjskie w XVII wieku, zaczęto wycinać lasy, aby zwiększyć powierzchnię ziemi uprawnej i zdobyć materiał do budowy domów. Terytorium tygrysa stale się kurczyło, malały stada zwierzyny łownej. Żeby przeżyć, tygrys zaczął napadać na ludzi.

Urządzano na niego obławy, przygotowywano rozmaite pułapki: doły wypełnione ostrymi palami bo klatki z żywą kozą wewnątrz, zamykające się, gdy drapieżnik dostał się do środka. Jeszcze w ubiegłym wieku zabijano mnóstwo tygrysów na każdym polowaniu. W 1911 r., podczas podróży po Indiach króla Jerzego V, ustrzelono w ciągu 11 dni 39 tygrysów. Od momentu odzyskania niepodległości przez Indie w 1947 roku, poluje się, by zdobyć wysoko cenione tygrysie futro. Na początku XX wieku w Indiach żyło około tygrysów. Od 1969 roku wydano zakaz sprzedaży i eksportu skór, a w rok później zakazano także polowań. Mimo to w 1972 roku pozostało już tylko 2000 pręgowanych kotów. W 1973 roku rząd Indii, przy współudziale sąsiednich państw, ogłosił projekt pod nazwą "Tygrys", wspierany przez WWF - Światowy Fundusz na rzecz Przyrody - i Smithsonian Institute w Waszyngtonie.

Fundusz wynosi 10 milionów dolarów. Powiększono już powierzchnię dziewięciu parków narodowych, by chronić faunę Indii. Obecnie populacja tygrysów wzrasta, ale gatunek jest ciągle zagrożony. Rezerwaty, w których występuje, są ciągle jeszcze zbyt małe. Wśród tygrysów, które atakują ludzi, większość to osobniki stare i chore. Czasem są to samice z małymi, zaskoczone przez ludzi z dala od kryjówki. Najczęściej jednak napadają te zwierzęta, których terytoria - stopniowo zajmowane przez ludzi - są ubogie w zwierzynę. Tygrysy wychodzą poza obręb rezerwatów, atakują spacerowiczów, drwali i gospodynie idące po wodę. W latach , ginęło w taki sposób w Indiach około 1000 ludzi rocznie. W 1869 roku zabito w dorzeczu Godawari tygrysa, który uśmiercił 127 osób. Rodzinie ofiary państwo wypłaca odszkodowanie. Należałoby raczej dokarmiać zwierzęta w obrębie rezerwatów. Nie musiałyby wtedy opuszczać ich granic i zagrażać ludziom.

Cechy charakterystyczne Oko tygrysa Dwoje wypukłych oczu o okrągłej źrenicy zapewnia tygrysowi szerokie pole widzenia. Dzięki warstwie komórek odblaskowych na dnie oka tygrys doskonale widzi w nocy. W nocy, zależnie od pozycji tygrysa w stosunku do źródła światła, kolor światła, odbitego w jego oczach, zmienia się z pomarańczowo-czerwonego (oko na wprost światła) do niebieskawo-zielonego (oko oświetlone z boku). Ciekawy, żółty kolor tęczówki sprawił, że nazwę "oko tygrysa" nadano jednej z odmian kwarcu o złocisto brązowym połysku.

Potężne kły Wśród wielu cech dużego drapieżnika- skrytości, wytrwałości, zręczności i siły, tygrys ma jeszcze stalowe szczęki, wyposażone w uzębienie specyficzne dla dużych mięsożernych: cztery ostre kły, długości 7,5 cm, zaciskają się na gardle ofiary, zadając jej błyskawiczną śmierć, a następnie służą do rozszarpywania zdobyczy. Ryk i miauczenie Ryczenie jest najpotężniejszym rodzajem ekspresji tygrysa i może nieść się na odległość 3 km. Tygrysy ryczą po zabiciu ofiary i w trakcie walki, a samice w czasie rui. Jeśli tygrys spotka niepożądanego współplemieńca lub człowieka, mruczy, wydaje grożące pomruki lub parska. W czasie ataku, prycha jak kot. Podczas spotkania miłosnego lub rodzinnego, wydaje łagodne pomruku i postękuje, a nawet pomiaukuje

Ostre pazury Pazury długości wielu centymetrów, są dłuższe niż pazury wszystkich innych kotowatych. Mogą chować się, podobnie jak pazury kota. Ścięgna i więzadła pozwalają tygrysowi cofać je dowolnie w głąb osłaniającego je fałdu skóry i w ten sposób zachowywać ich ostrość. Schowane podczas chodzenia i odpoczynku, wysuwają się gdy tygrys chwyta zdobycz. Cztery pazury przednich łap żłobią w pniach drzew zadrapania głębokie na 1,5 centymetra, tak tygrys znaczy swój teren.

Oto krótki film przedstawiający tygrysa syberyjskiego. W celu obejrzenia proszę kliknąć na powyższy rysunek.

KONIEC