Królestwo Marokańskie to kraj zajmujący północno- zachodni kraniec Afryki. Maroko jest dziedziczną monarchią konstytucyjną z dwuizbowym parlamentem posiadającym władzę ustawodawczą. Głową państwa jest Mohammed VI z dynastii Alawitów Mohammed VI uważany jest za 36 potomka proroka Mahometa. Jego majątek szacuje się na 2,5 mld dolarów. Większość Marokańczyków ocenia go bardzo pozytywnie i ma do niego duży szacunek.

Mohammed VI z żoną.

Ludność Maroka ocenia się na ok. 32 mln mieszkańców. Rdzenną ludnością krają są Berberowie. Drugą ważną grupą etniczną są Arabowie. Kraj również zamieszkują Francuzi i Hiszpanie.

Językiem urzędowym jest język arabski. Często używany jest również francuski (turystyka, handel). Na północy kraju i obszarze Sahary Zachodniej jest używany hiszpański.

98% ludności kraju to muzułmanie. Muzułmanin jest zobowiązany przestrzegania zasad zwanych filarami islamu: 1. Wyznanie wiary – Nie ma Boga oprócz Allaha, a Mahomet jest Jego prorokiem. 2. Modlitwa – odprawiana pięć razy dziennie z twarzą zwróconą w stronę Mekki. 3. Jałmużna – określoną część swych dochodów muzułmanin ma obowiązek oddawać biednym. 4. Post – w ciągu dziewiątego miesiąca roku muzułmańskiego (ramadanu), muzułmanie muszą powstrzymywać się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca. 5. Pielgrzymka do Mekki – muzułmanin musi ją odbyć przynajmniej raz w życiu, jeśli pozwala mu na to sytuacja

Kuchnia marokańska jest jedną z najciekawszych wśród arabskich. Podczas ramadanu spożywana jest harira – zupa ze świeżej kolendry, soczewicy, fasoli i jagnięciny.

Tażin (tagine) to mięso (baranina, wołowina, drób) z cebulą i innymi warzywami oraz różnymi dodatkami jak zioła i przyprawy.

Równie popularnym nie tylko w Maroku jest kuskus, tradycyjna potrawa piątkowa. Na deser podawane są ghoriba, czyli ciastka z migdałami lub sezamem.

Do popicia Marokańczycy przyrządzają mieszankę herbaty zielonej – z miętą i cukrem; znana jest w Polsce pod nazwą Marokańska, lub Tuareg

Maroko jest krajem muzułmańskim, w związku z czym obchodzi się tu szereg świąt religijnych. Święta w Maroku podzielić można na dwie podstawowe grupy: narodowe i religijne. Te drugie są zwykle świętami ruchomymi, według muzułmańskiego kalendarza (księżycowego).

11 stycznia – Manifest Niepodległości, święto obchodzone na cześć uchwalenia manifestu z 11 i 13 stycznia 1944 roku. 1 maja – prawdopodobnie jedno z niewielu ogólnoświatowych świąt, czyli Święto Pracy. Co roku święto to jest okazją do protestów robotniczych, mających na celu poprawę jakości ich życia. 30 lipca – Święto Tronu jest najważniejszym świętem państwowym w Maroku. Święto tronu wprowadzono w 1934 roku, kiedy naród marokański postanowił przeciwstawić się władzom francuskim. Święto to obchodzi się w całym kraju bardzo hucznie przez dwa, a nawet trzy dni. W tym czasie wszędzie można podziwiać pokazy sztucznych ogni, parady uliczne oraz koncerty.

20 sierpnia – Święto Rewolucji Króla i Ludu (Thawratou el maliki wa chaāb). Jest to dzień przypominający, że w roku 1953 władze francuskie deportowały sułtana Mohammeda V. Wydarzenia te spowodowały nagły wzrost nacjonalizmu Marokańczyków. Święto obchodzi się hucznie w całym kraju. Nie brak tu pokazów sztucznych ogni i siły militarnej Maroka, a także licznych parad i koncertów. Uczestnicy obchodów święta zaopatrzeni są we flagi i narodowe barwy kraju, chcąc w ten sposób pokazać jedność i wiarę w króla i państwo.

6 listopada – Rocznica zielonego marszu. Święto obchodzone, aby uczcić masową demonstrację, która miała na celu poparcie rządu marokańskiego w przejęciu kontroli nad terytorium Sahary Hiszpańskiej, nazywanej obecnie Saharą Zachodnią. Marsz składający się z 300 tysięcy cywili przekroczył zieloną granicę Sahary Hiszpańskiej, aby poprzeć działania Hassana II. Hiszpanie mając do wyboru wojnę z Marokiem i oddanie kraju postanowili zrezygnować z panowania w Saharze. Kraj został podzielony na dwie części: północna została włączona w terytorium Maroka, a południowa Mauretanii. 18 listopada – Święto Niepodległości obchodzone od roku 1956, kiedy Francja zakończyła swój protektorat nad Marokiem.

1 chwal, czyli pierwszego dnia drugiego miesiąca kalendarza muzułmańskiego, to święto młodych. Jest to oficjalny dzień zakończenia Ramadanu. 10 dhou al hijja, czyli 10 dnia dwunastego miesiąca, to święto upamiętniające ofiarę proroka Abrahama. Po ogłoszeniu zakończenia nowiu, mężczyźni głośno, a kobiety po cichu wygłaszają takbir: Akbar Allah, Allah akbar, laa illa Allah wa ilaaha akbar Allah, Allah akbar wa al-lillahi Hamd W tłumaczeniu: "Bóg jest najbardziej wielki, Bóg jest największy, nie ma innego Boga, nad Boga i Bóg jest najbardziej wielki, Bóg jest wielki i najbardziej odpowiada mu tylko cześć”.

2 rabî`a al Awal – 12 dnia trzeciego miesiąca rozpoczyna się dwudniowe święto z okazji urodzin proroka Mohammeda. Do tradycyjnych uroczystości należy procesja ze świecami. 1 mouharram - pierwszy dzień pierwszego miesiąca księżycowego, to święto Nowego Roku.U muzułmanów dzień nowego roku jest upamiętnieniem wyjścia Muhammada z Mekki do Medyny. Ten okres wędrówki, a raczej emigracji spowodowanej prześladowaniami, nazywany jest „hidżrą”.

Tadżin - Tradycyjne naczynie, służące do przygotowania potrawy o tej samej nazwie – w oryginale przyrządzanej na węglowym palenisku, może być używany także na zwykłej kuchence (na małym ogniu).

Olej Arganowy - Chwalony zarówno jako składnik diety, jak i kosmetyk, zalicza się do najdroższych substancji na świecie, a będące jego źródłem drzewa arganowe rosną jedynie w Maroku, przez to stał się jednym z naczelnych produktów eksportowych kraju. Olejki, w wielu odmianach zakupimy niemalże wszędzie, łącznie z przydrożnymi sklepikami, zjamującymi się wyłącznie sprzedaże tego specyfiku..

Ras el Hanout - to najbardziej charakterystyczna dla Maroka mieszanka przypraw, złożona z około 20 składników, nadaje potrawom niepowtarzalnego smaku.

Gris (Szare wino) - szare wina smakują znakomicie, szczególnie w ciepły, letni wieczór, choć w Maroku najlepiej. Oprócz win szarych, w Maroku produkuje się całkiem przyjemne wina białe i czerwone. Kapcie (baboosh)

Dywany Szampony i inne kosmetyki berberskie Srebro i biżuteria Podobnie jak w Azji, podstawową zasadą zakupów jest targowanie się, szczególnie w sklepikach typowo turystycznych (nie licząc tych z wywieszonymi, oficjalnymi cenami). Dobrym miejscem na zakupy będzie lokalny targ, ale należy uzbroić się w duże pokłady asertywności, jako że sprzedawcy potrafią być nieco namolni.

Sfery życia męskiego i kobiecego są ściśle rozdzielone. Domeną kobiet jest dom i opieka nad dziećmi, mężczyzn - praca i spotkania w męskim gronie w kawiarnio-herbaciarniach. W okolicy zmierzchu ruch zamiera na dwie godziny, kiedy wszyscy gromadzą się w domach na pierwszy posiłek w ciągu dnia (ftur). Życie odżywa po zmierzchu i trwa do późnej nocy. Zrobienie komuś zdjęcia bez jego zgody może wywołać ostrą reakcją oraz żądanie zapłaty. Z tym ostatnim trzeba się liczyć prawie zawsze.

W dużych miastach, szczególnie w Casablance i Rabacie, dominują stroje europejskie. W głębi kraju, a nawet w starych dzielnicach dużych miast, lepiej jednak unikać (dotyczy to przede wszystkim kobiet) swobodnych skąpych ubrań. Odsłonięte nogi (nawet krótkie spodnie u mężczyzn) są niemile widziane. Podczas ramadanu prawowierny muzułmanin od świtu do zmierzchu nie spożywa wtedy posiłków ani nie pije, powstrzymuje się od palenia, a także uprawiania seksu. Z postu zwolnione są dzieci do pewnego wieku, kobiety w ciąży, chorzy i starcy, a także osoby w podróży i oczywiście niewierni. Mimo to należy powstrzymywać się wówczas od publicznego palenia czy jedzenia i picia.

W Maroku jedynie 6% uczniów zdaje maturę Największa i najpopularniejsza sieć hipermarketów Marjane należy do króla Maroka – Muhammada VI. Pierwszy rok studiów kończy zaledwie 0,01% studentów. Wdowa po mężu przez 4 miesiące ubrana jest na biało. Zdanie matury w Maroku jest wielkim świętem. Z tej okazji urządza się wielkie przyjęcie, często pojawiają się też informacje w lokalnej prasie o maturzyście.

Z 5 kg arganu wytwarza się 1 l olejku arganowego. Marokańscy kierowcy przewożą w swoich samochodach osobowych nawet dziesięciu pasażerów. Najpopularniejszym sportem w Maroku jest piłka nożna. Marokańczycy zdają maturę aż z 14 przedmiotów. Niemal każdy Marokańczyk biegle posługuje się językiem francuskim. Okazywanie sobie uczuć w miejscach publicznych jest rzeczą, która nie przystoi Marokańczykom. W marokańskich wsiach, dziewczynki w wieku lat są już wydawane za mąż. W Maroku cukier jest symbolem szczęścia i dostatku.

Idąc ulicami spotkamy wiele niewykończonych domów. Według marokańskiego prawa, za domy, które są w trakcie budowy nie trzeba płacić podatków. W górach Rif znajduje się ogromne pole marihuany. Islam – religia Marokańczyków zabrania pić alkoholu. Jeśli zapragniemy napić się lampki wina, możemy mieć problem z jego kupieniem. W większości restauracji i sklepów nie sprzedaje się alkoholu. Pijane osoby są aresztowane. Maroko jako pierwsze uznało niepodległość USA.

25-letnie panny budzą wśród Marokańczyków ogromne współczucie. Dirham marokański jest poza Marokiem walutą niewymienialną; obowiązuje surowy zakaz wywożenia go za granicę..Marokańczycy kochają rozmowy. Szczególnie mężczyznom zajmują one sporą część życia. Codziennie godzinami spierają się na temat bieżących spraw, popijając kawę w jednej z licznych, miejskich kawiarni. Tematy tabu stanowią tu jednak islam i Prorok, Izrael i Palestyna, sprawa Sahary Zachodniej oraz problemy seksu i zachowań seksualnych. Przemyt i używanie narkotyków oraz handel nimi są surowo karane. Homoseksualizm jest nielegalny. Akty seksualne między osobami tej samej płci są zagrożone karą grzywny i pozbawienia wolności.