Wywiad (1) Jeśli chcesz poznać, jak ludzie rozumieją swój świat i swoje życie, dlaczego z nimi nie rozmawiasz? Podczas wywiadu, badacz wsłuchuje się w.

Prezentacja na temat: "Wywiad (1) Jeśli chcesz poznać, jak ludzie rozumieją swój świat i swoje życie, dlaczego z nimi nie rozmawiasz? Podczas wywiadu, badacz wsłuchuje się w."— Zapis prezentacji:

1 Wywiad (1) Jeśli chcesz poznać, jak ludzie rozumieją swój świat i swoje życie, dlaczego z nimi nie rozmawiasz? Podczas wywiadu, badacz wsłuchuje się w to, co ludzie mówią o swym świecie przeżywanym, słucha poglądów i opinii wyrażonych ich własnymi słowami, dowiaduje się o ich poglądach (…) marzeniach i nadziejach. Steinar Kvale

2 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania wprowadzające: „Czy możesz mi opowiedzieć o...?"; „Czy pamiętasz okoliczność kiedy...?"; „Co zdarzyło się w sytuacji, o której wspomniałeś...?"; „Czy możesz opisać tak szczegółowo, jak to tylko możliwe sytuację, w której to się Tobie zdarzyło?" Takie pytania otwierające wywiad mogą dostarczać spontanicznych, bogatych opisów, gdzie same podmioty podają to, co przeżywają jako główne wymiary badanego zjawiska. Dalsza część wywiadu może dalej rozwijać owe wymiary wprowadzone w opowia­daną historię jako odpowiedzi na początkowe pytanie.

3 Wywiad (1) RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania rozwijające: Odpowiedzi osób można poszerzać poprzez pełną zaciekawienia, wytrwałą i krytyczną postawę prowadzącego wywiad. Można to uczynić poprzez bezpośrednie dopytywanie się o to, co zostało już powiedziane. Ale też potaknięcie głową, „mhm," czy pauza podsuwa myśl, że osoba może kontynuować swój opis. Powtarzanie ważnych słów odpowiedzi również prowadzi do dalszego rozwijania opisu. Prowadzący wywiad mogą ćwiczyć się w dostrzeganiu „czerwonych świateł" w odpo­wiedziach - takich jak rzadkie słowa, silna intonacja itp. — które mogą sygnalizować cały zbiór tematów istotnych dla osoby. Tutaj podstawową kwestią jest umiejętność prowadzącego wywiad do wsłuchiwania się w to, co jest ważne dla osób, jednocześnie zachowując w pamięci zasadniczy schemat pytań wywiadu badawczego.

4 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania sondujące: „Czy możesz powiedzieć o tym coś więcej?"; „Czy możesz dać bardziej szczegółowy opis tego, co się zdarzyło?"; „Czy możesz podać dalsze tego przykłady?" Takimi pytaniami prowadzący wywiad rozwija odpowiedzi, sonduje ich treść, ale bez ustalania jaki wymiar wypowiedzi bierze pod uwagę.

5 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania wyszczególniające: Prowadzący wywiad może również zadawać bardziej wnikliwe pytania, na przykład: „O czym wtedy pomyślałeś?"; „Co faktycznie wtedy zrobiłeś, kiedy odczułeś wzrost lęku?"; „ Jak zachowywało się Twoje ciało?" W wywiadzie, w którym badany podaje wiele wypowiedzi ogólnych, prowadzący wywiad może próbować uzyskać bardziej dokładne opisy pytając „Czy także to sam przeżywałeś?"

6 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytanie wprost: Prowadzący wywiad może wprowadzać tematy i wymiary wprost, np.: „Czy kiedykolwiek dostałeś pieniądze za dobre stopnie?"; „Kiedy wspominasz o rywalizacji, czy myślisz o rywalizacji sportowej, albo o rywalizacji destruktywnej?" Takie bezpośrednie pytania można odłożyć na końcowe partie wywiadu, po tym jak osoby podały spontaniczne opisy i poprzez to wskazały, jakie aspekty fenomenu mają dla nich centralne znaczenie.

7 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania pośrednie: W tym przypadku prowadzący wywiad może stosować pytania projekcyjne, takie jak „Co sądzisz o tym, jak inni uczniowie patrzą na rywalizację o stopnie?" Odpowiedź może odnosić się wprost Ho postaw innych; może ją stanowić wypowiedź pośrednia o własnej postawie ucznia, której nie wypowiada wprost. Tutaj będzie konieczne dalsze wnikliwe dopytywanie się, aby zinterpretować tę poprzednią odpowiedź.

8 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytanie o strukturę: Prowadzący wywiad jest odpowiedzialny za bieg wywiadu i powinien powiedzieć, kiedy temat został już wyczerpany. Prowadzący wywiad może wprost i grzecznie przerywać długie odpowiedzi, kiedy są nieistotne dla tematu badania, mówiąc po prostu, „Chciałbym wprowadzić teraz inny temat: ..."

9 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Milczenie: Zamiast stale zadawać pytania zmieniając wywiad w prze­słuchanie, prowadzący wywiad może przejąć postawę terapeuty i wykorzy­stać ciszę, aby pogłębić wywiad. Przyzwolenie na pauzy w rozmowie, daje osobom dość czasu, aby skojarzyć i zastanowić się, a następnie sami mogą przerwać milczenie, podając istotne informacje.

10 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania interpretujące: Zakres interpretacji może zmieniać się poczynając od powtórzenia pytania, np.: „Zatem sądzisz, że...?" lub próby wyjaśniania: „Czy prawdą jest to, że czułeś to a to...?"; „Czy wyrażenie takie a takie... ujmuje to, co właśnie powiedziałeś?" Mogą być również bardziej bezpośrednie interpretacje tego, co uczeń powiedział: „ Czy to prawda, że Twoja obawa o stopnie wiąże się z reakcjami na nie Twoich rodziców?" Można zadać również bardziej pytania o domysły w postaci: „Czy możesz dostrzec jakiś związek między dwoma sytuacjami: (Twoją) rywalizacją o stopnie z innymi uczniami i (Twoimi) relacjami z rodzeństwem w domu?"

11 RODZAJE PYTAŃ W WYWIADZIE:
Pytania interpretujące: Zakres interpretacji może zmieniać się poczynając od powtórzenia pytania, np.: „Zatem sądzisz, że...?" lub próby wyjaśniania: „Czy prawdą jest to, że czułeś to a to...?"; „Czy wyrażenie takie a takie... ujmuje to, co właśnie powiedziałeś?" Mogą być również bardziej bezpośrednie interpretacje tego, co uczeń powiedział: „ Czy to prawda, że Twoja obawa o stopnie wiąże się z reakcjami na nie Twoich rodziców?" Można zadać również bardziej pytania o domysły w postaci: „Czy możesz dostrzec jakiś związek między dwoma sytuacjami: (Twoją) rywalizacją o stopnie z innymi uczniami i (Twoimi) relacjami z rodzeństwem w domu?"

12 Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (1):
Steinar Kvale: Spróbuję teraz przedstawić tryb postępowania w badaniu jakościowym z użyciem wywiadu i potrzebuję ochotnika. Temat wywiadu będzie raczej neutralny, żadnej psychoanalitycznej głębi. Wywiad zajmie około dziesięciu minut, a potem tutaj go omówimy. Zgłasza się kobieta około trzydziestki. SK 1: Dzięki za chęć uczestniczenia i udzielenie wywiadu. Badałem przed kilkoma laty w Europie skutki wystawiania stopni, a teraz interesuje mnie sens, jaki ma wystawianie stopni dla amerykańskich studentów i uczniów. Chcę ci na początku zadać, być może, trudne pytanie. Czy możesz sobie przypomnieć, kiedy chodziłaś do szkoły podstawowej, i czy możesz sobie przypomnieć ten pierwszy raz, kiedykolwiek dostałaś jakiś stopień? Studentka 1: Pamiętam ten czas; ale być może nie był to pierwszy raz, kiedy dostałam stopień.

13 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (2): SK 2: Weźmy na warsztat ten raz. Czy możesz mi powiedzieć, co się wydarzyło? Studentka 2: Radziłam sobie bardzo dobrze. Miałam dobre stopnie. Przypominam sobie czerwoną gwiazdę u góry mojego świadectwa z 100-ką, i to jest w mojej pamięci nadal ekscytujące i interesujące. SK 3: Tak. Czy tylko przypomina ci się ta czerwona gwiazda, czy to, co się dzieje wokół? Studentka 3: [śmiech] Przypominam sobie bardzo dobrze tę barwę. Świeciła się. Przypominam także, że dookoła wychwalano mnie. Przypominam również, że chwalili mnie koledzy, i nauczyciel, i moi rodzice - robili z tego powodu wiele zamieszania. A niektóre inne dzieci tak dobrze nie odpowiadały. Miałam mieszane emocje, ale generalnie rzecz biorąc, pamiętam ten aspekt świętowania. SK 4: Powiedziałaś, że miałaś mieszane emocje. Czy możesz je opisać? Studentka 4: Otóż w tym czasie byłam ulubienicą nauczyciela i niektóre dzieci mogłyby powiedzieć, „Aha, być może ona na to nie zasługuje, być może uzyskuje je dlatego, że nauczyciel bardzo ją lubi." I pojawił się pewien rodzaj rozwar­stwienia, bo nie tylko byłam ulubienicą nauczyciela, ale również dostawałam być może lepsze stopnie i to stwarzało pewien rodzaj dysonansu w przeżyciach moich kolegów i koleżanek.

14 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (3):
SK 5: Czy możesz opisać ten dysonans? Studentka 5: Sądzę, że zawsze istnieje pewna linia rozgraniczająca uczniów, którzy radzą sobie dobrze w szkole i tych co niezbyt dobrze sobie radzą, a to ustala, szczególnie w klasach pierwszych, ta liczba, którą uzyskuje się u góry świadectwa. SK 6: Czy to wcześnie pojawiło się w szkole? Czy to było już w pierwszej klasie? Studentka 6: W klasie trzeciej. SK 7: W trzeciej klasie. A więc, to było dawno temu. Czy możesz sobie przypomnieć to, co wtedy mówili? Studentka 7: Nie; to było raczej odczucie. SK 8: Odczucie. Studentka 8: No, to było odczucie, wprowadziłam pewien dystans między siebie i moich rówieśników. SK 9: Ze względu na dobre stopnie. Studentka 9: No. SK 10: Czy próbowałaś coś z tym zrobić?

15 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (4): Studentka 10: Potem nie starałam się, abym radziła sobie już tak dobrze. To wywarło na mnie wielki wpływ. Chciałam bardziej przebywać z nimi niż z nauczycielem, albo być na dobrej liście u nauczyciela. Tak więc to miało znaczenie. SK 11: To było znaczące doświadczenie - (No...)- dla ciebie, i weszłaś w konflikt pomiędzy nauczycielem i rówieśnikami, albo przeżywałaś to jako konflikt. (Tak) Czy twoi rodzice weszli w tę sytuację? Studentka 11: Nie przypominam sobie, bo to było — dla mnie to była znacząca zmiana w tym, jak przeżywałam oceny. Dla nich to miało być może mniejsze znaczenie. Ale nadal to przynosiło satysfakcję, akceptację, i nadal byłam nagradzana ogólnie rzecz biorąc za dobre radzenie sobie w szkole. Tak że tę dychotomię szanowano. SK 12: Ten rodzaj dysonansu, powiedzmy, pomiędzy lojalnością wobec nauczyciela i uczuciem wobec kolegów, czy byłaś w takiej sytuacji innym razem? Czy przypominasz sobie inne ?

16 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (5):
Studentka 12: To się stale powtarza w moim życiu, tak. Kiedykolwiek zaniedbuję moich przyjaciół albo rówieśników, otrzymuję pewien przekaz, który mówi, co jest dla mnie bardziej ważne? I to co jest bardziej dla mnie ważne, to moje przyjaźnie. SK 13: Tak. To jest zasadnicza sprawa. Wspomniałaś kilka razy przed tym, „byłam nagradzana, chwalona" - co to znaczy, co rozumiesz przez „nagradzana?" Studentka 13: Och, przyzwolenie, kiedy byłam w trzeciej klasie, oglądania TV, albo zezwolenie na pójście gdzieś, albo przebywanie gdzieś dłużej, no czasami otrzymanie lodów, czegoś do jedzenia. SK 14: A więc dostałaś takie rzeczowe nagrody (tak) za stopnie? Czy to sprawiało, że uczyłaś się lepiej, czy to miało charakter przypadkowy? Studentka 14: To sprawiało, że chciałam lepiej się uczyć, tak jest, lepiej radzić sobie w szkole. SK 15: Usłyszałem gdzieś o „pieniądzach za stopnie" - Studentka 15: Za stopnie?

17 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (6):
SK 16: Pieniądze. Czy niektóre dzieci dostają „pieniądze za stopnie". Studentka 16: O, tak, jeżeli sobie dobrze radzą w szkole? SK 17: Tak, czy kiedykolwiek je dostawałaś? Studentka 17: Nie, tylko żarcie! Tylko smaczne rzeczy (śmiech), lody. SK 18: Istnieje takie słowo, które nazywa się „podlizywanie się" albo schlebianie nauczycielowi? Czy kiedykolwiek oskarżano cię o to? Studentka 18: Tak. SK 19: Tak, oskarżano. Jak to znosiłaś? Studentka 19: — Nie; to mnie bardzo przygnębiało, tak. SK 20: Duńscy uczniowie, z którymi przeprowadzałem wywiady, również wspominali o tym konflikcie. Utrzymywali dobre stosunki z nauczycielem i prawie automa­tycznie inni uczniowie zaczęli nazywać to podlizywaniem się.

18 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (7):
Popatrzmy. Jeżeli przejdziemy do późniejszych czasów - Czy możesz sobie przypomnieć ten ostatni raz, kiedykolwiek dostałaś stopień. Studentka 20: Inny aniżeli zaliczone / niezaliczone? SK 21: Tak. Studentka 21: Przypominam sobie, że nie zaliczyłam angielskiego w college! To było dość traumatyczne. Myślałam, że nie przejdę do następnej klasy. Zupełnie nieoczekiwanie. To sprawiło, że poczułam się nieswojo. I ostatecznie zaliczyłam test w rozmowie z nauczycielem przez telefon, i ostatecznie przeszłam wraz ze wszystkimi. To było bardzo miłe z ich strony. SK 22: Czy były jakieś inne zdarzenia na końcu tego kontinuum. Studentka 22: Wielu moich przyjaciół tak by powiedziało! (śmiech) SK 23: A zatem, jak się zdaje, zawsze masz konflikt, zarówno w relacji z nauczycielem jak i w relacji z kolegami. A gdzie jest Twoje ja. Czy Cię nie rozkłada?

19 Wywiad (1) Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (8): Studentka 23: Jestem zadowolona, że już nie muszę tym więcej się zajmować. SK 24: Tak. Mogę to dostrzec, że - I pytając bardziej konkretnie o proces uczenia się, czy fakt, że zawsze przechodziłaś do następnej klasy, czy miał jakiś wpływ na sposób uczenia się? Studentka 24: Tak, stale zamartwiałam się, kiedy wybierałam właściwy temat do pisania, albo otrzymanie właściwych badań, właściwy sens, niekoniecz­nie najlepszy. A więc teraz [Saybrook, zaoczny program studiów doktorskich tylko z ocenami zaliczone/ niezaliczone] teraz wykorzystuję więcej możliwości, aby pisać eseje, wyrażające moje osobiste opinie. Myślę, „Gee, pozwól mi tego spróbować, może nie zyska akceptacji, ale nie powinnam zawalić". To jest o wiele bardziej kreatywne dla mnie przeżycie, i czynnik podejmowania ryzyka wzrósł. Nie podejmowałam ryzyka, kiedy wiedziałam, że przejdę do następnej klasy, ponieważ ja potrzebowałam zyskać potwierdzenie od moich rówieśników, rozmawiać o tym i upewnić się, czy jestem w zgodzie z kimkolwiek innym. To przeżycie jest tak indywidualne i na tyle niewzbudzające zagrożenia, że teraz jestem bardziej skłonna do podejmowania ryzyka wiążącego się z kreatywnością.

20 Przykład wywiadu przeprowadzonego przez Steinara Kvale (9):
SK 25: Czy właściwie Cię zrozumiałem, mówiąc, że Twoje doświadczenia z otrzymywaniem stopni można tak opisać, że musiałaś bawić się w bezpieczne gry, nie być zbyt kreatywna albo nie podejmować jakiegokolwiek ryzyka? (Tak) Podczas gdy zakres ocen jest zaliczone/ niezaliczone, pozwala Ci na kreatywność i podejmowanie ryzyka? Studentka 25: Oczywiście. I w tej sytuacji, (w Saybrook) w szczególności, trudno jest porównywać się albo kontrastować z kolegami, którzy nie są tak blisko ze sobą, to jest lepsza sytuacja. SK 26: W porządku. - Czy są jeszcze jakieś inne rzeczy, które chciałabyś powiedzieć, zanim zakończymy wywiad? Studentka 26: Nie, nie sądzę. SK 27: Dobrze, bardzo Ci dziękuję za współpracę.