Podstawowym pytaniem w dzisiejszych czasach, w których ekosystem leśny i polny jest zagrożony przez działania ludzi jest to, kto w tych działaniach.

Prezentacja na temat: "Podstawowym pytaniem w dzisiejszych czasach, w których ekosystem leśny i polny jest zagrożony przez działania ludzi jest to, kto w tych działaniach."— Zapis prezentacji:

1

2

3 Podstawowym pytaniem w dzisiejszych czasach, w których ekosystem leśny i polny jest zagrożony przez działania ludzi jest to, kto w tych działaniach jest przyjacielem lasu? Aby się tego dowiedzieć zasięgnąłem opinii innych. Odpowiedzi były różne, a o to niektóre z nich: 1. Przyjacielem lasu jest człowiek, a przede wszystkim leśniczy (6/10 osób) 2. Przyjaciółmi lasu są same zwierzęta ( 3/10 osób) 3. Nie ma przyjaciół lasu (1/10 osób)

4 Najczęstszą odpowiedzią, która się pojawiała, było stwierdzenie, że najlepszym przyjacielem lasu jest sam leśniczy. Zobaczmy więc czym się on zajmuje i w jaki sposób pomaga ekosystemowi leśnemu.

5 Leśniczy osoba, która zajmuje się zarządzaniem lasami, ochroną lasów, prowadzeniem gospodarki leśnej, a także zwalczaniem przestępstw oraz wykroczeń leśnych. Obowiązki jego związane są z daną porą roku, na przykład wiosną - nadzór nad sadzeniem lasu, jaki gatunek oraz ile sztuk ma być posadzonych. Latem zaś i jesienią kontroluje czy wszystko, co zostało posadzone przyjęło się, a jeżeli nie to w ich miejsca trzeba posadzić nowe. Samą jesienią po zebraniu odpowiedniej ilości szkodników prognozuje ile będzie na następny rok. Wyznacza chore i obumarłe drzewa, które należy usunąć. Jego obowiązkiem jest kontrola wycinki, sprzedaży i wywozu drewna. Przez cały rok, a szczególnie zimą, leśniczy pomaga dokarmiać zwierzynę leśną oraz chroni ją przed kłusownikami.

6 Drugim ważnym punktem była odpowiedź, że najlepszymi przyjaciółmi lasu są sami jego mieszkańcy, czyli zwierzęta. Można uznać, że mieszkając we własnym domu, którym jest las, dbają o niego w pewien ciekawy sposób. Każde zwierzę przyczynia się w sposób indywidualny do rozwoju i zachowania równowagi między florą i fauną. Postaram się przedstawić poniżej kilka gatunków zwierząt, które uznaje się za pożyteczne. Należy do tej grupy między innym dzik, dzięcioł, sójka itp.

7  Dzik jest zwierzyn ą, która w swej sylwetce zachowa ł a surowo ść i dziko ść zwierz ę cia pierwotnego. Podobny jest on do ś wini domowej, ró ż ni ą go jednak od niej: wy ż szy, silniej rozwini ę ty przód, zad troch ę ni ż szy, wyra ź nie opadni ę ty. Gwizd ( ryj) ma d ł ugi, s ł uchy stoj ą ce, mocno obro ś ni ę te, ogon do 30 cm (d ł u ż szy u ody ń ca ni ż lochy), prosty, nie skr ę cony jak u ś wini domowej, zako ń czony chwostem (p ę dzlem). Suknia dzika w zasadzie jest czarna, ale bywa rudawa, brunatna, br ą zowo siwa, a czasami nawet ł aciata. Intensywno ść barwy sukni zale ż na jest od pory roku i od miejscowych warunków. W zimie suknia jest ciemniejsza, w lecie ja ś niejsza. Skóra dzika pokryta jest d ł ug ą szczecin ą oraz g ę st ą, krótk ą sier ś ci ą we ł nist ą. Dziki s ą zwierzyn ą le ś n ą, chocia ż nierzadko przebywaj ą czasowo poza lasem. Najodpowiedniejsze warunki dla dzików stwarzaj ą wi ę ksze lasy li ś ciaste (d ą b, buk), mieszane lub iglaste przeplatane m ł odnikami iglastymi. Mokrad ł a, bagna i podmok ł e łą ki s ą ulubione przez dziki. Enklawy łą k ś ródle ś nych i pola uprawne w pobli ż u lasu stanowi ą dla dzików istotny warunek do bytowania. Optymalne warunki dla dzików s ą na podmok ł ych chaszczach i w zaro ś lach bagiennych.

8 Podstawowym sposobem żerowania dzika jest rycie, czyli buchtowanie. W skład diety dzika wchodzą larwy i poczwarki owadów szkodników, bytujące w glebie. Szukając żeru dzik miesza ściółkę leśną z glebą, przyspieszając rozkład butwiejących liści oraz proces tworzenia próchnicy.

9  Nieco mniejsza od sroki sójka charakteryzuje si ę b łę kitnymi w czarne pr ąż ki i bia ł ymi lusterkami na zaokr ą glonych skrzyd ł ach oraz bia ł awym kuprem. B łę kit tworz ą pióra pokrywowe, które w rzeczywisto ś ci b łę kitne nie s ą ; ich kolor bierze si ę st ą d, ż e wi ą zka ś wiat ł a rozszczepia si ę w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje ś wiat ł o niebieskie. Wierzch cia ł a sójki jest br ą zowawy, z pastelowym odcieniem ró ż u. Czo ł o jest bia ł e, z czarnym kreskowaniem, od dzioba odchodz ą czarne w ą sy. Jest to bez w ą tpienia naj ł adniej ubarwiony ptak z rodziny krukowatych. Jak wi ę kszo ść ptaków krukowatych sójka jest wszystko ż erna. Latem jej diet ę stanowi ą ró ż ne ma ł e zwierz ę ta, takie jak ś limaki, owady, a tak ż e jaja i piskl ę ta innych ptaków. Tak samo jak sroka sójka mo ż e stanowi ć ś miertelne zagro ż enie dla ptaków l ę gn ą cych si ę w pó ł otwartych budkach l ę gowych, nieos ł oni ę tych w prawid ł owy sposób. Jesieni ą sójki jedz ą ró ż ne orzechy, w tym ż o łę dzie, które chowaj ą na zim ę w ró ż nych miejscach. W ten sposób rozsiewaj ą d ę by nawet na du ż e odleg ł o ś ci, co czyni z nich tak ż e bardzo po ż ytecznie zwierz ę. Czasem sójki zalatuj ą do naszych karmników. Ch ę tnie korzystaj ą wówczas z pokarmów t ł uszczowych i orzechów. Nierzadko s ą z ł odziejami s ł oniny wystawionej dla sikorek.

10 Późnym latem i jesienią żywi się głównie żołędziami, owocami drzew, orzechami i innymi nasionami drzew, które w obfitszych latach gromadzi w większych ilościach w różnych miejscach w ziemi, ściółce leśnej, w dziuplach, szczelinach drzew, między korzeniami, pod płatami kory lub mchu. Przyczynia się w ten sposób do rozsiewania dębu, który jest gatunkiem ciężkonasiennym. Często bowiem sójki zapominają o swych spiżarniach lub nie potrafią ich odnaleźć pod pokrywą śniegu.

11 KONIEC Pracę wykonał: Kamil Ochmański Klasa VI Zespół Szkół w Zwierzyńcu Szkoła Filialna w Wywłoczce Autorem zdjęć jest Kamil Ochmański