Karol Marcinkowski Wielkopolanin który działał w obronie Polskości Na co dzień chodzimy ulicą jego imienia, mijamy pomniki upamiętniające tę postać tak.

Prezentacja na temat: "Karol Marcinkowski Wielkopolanin który działał w obronie Polskości Na co dzień chodzimy ulicą jego imienia, mijamy pomniki upamiętniające tę postać tak."— Zapis prezentacji:

1 Karol Marcinkowski Wielkopolanin który działał w obronie Polskości Na co dzień chodzimy ulicą jego imienia, mijamy pomniki upamiętniające tę postać tak ważną dla Poznania. Czy jednak pamiętamy kim był i czym się zajmował Karol Marcinkowski?

2 Karol Marcinkowski urodził się 23 czerwca 1800 roku, na przedmieściu Poznania w niewielkim domku na Wzgórzu Św. Wojciecha w rodzinie drobnomieszczańskiej Józefa i Agnieszki Marcinkowskich. Karol Marcinkowski urodził się 23 czerwca 1800 roku, na przedmieściu Poznania w niewielkim domku na Wzgórzu Św. Wojciecha w rodzinie drobnomieszczańskiej Józefa i Agnieszki Marcinkowskich.

3 Rodzice zadbali o edukację syna, posyłając go do miejscowej szkoły, a następnie do gimnazjum Św. Marii Magdaleny. W szkole dał się poznać jako wybitnie uzdolniony i pilny uczeń. Zdał maturę w 1817 roku i postanowił studiować medycynę na uniwersytecie berlińskim. Podczas studiów brał udział w zebraniach tajnego młodzieżowego koła „ Polonia”. Za to został aresztowany i 1823 skazany na 6 miesięcy więzienia w Wisłoujściu koło Gniezna. Po wyjściu na wolność skończył studia i obronił pracę doktorską. Rodzice zadbali o edukację syna, posyłając go do miejscowej szkoły, a następnie do gimnazjum Św. Marii Magdaleny. W szkole dał się poznać jako wybitnie uzdolniony i pilny uczeń. Zdał maturę w 1817 roku i postanowił studiować medycynę na uniwersytecie berlińskim. Podczas studiów brał udział w zebraniach tajnego młodzieżowego koła „ Polonia”. Za to został aresztowany i 1823 skazany na 6 miesięcy więzienia w Wisłoujściu koło Gniezna. Po wyjściu na wolność skończył studia i obronił pracę doktorską.

4 Po studiach wrócił do Poznania i rozpoczął praktykę lekarską jako chirurg i ginekolog. Chociaż sam nie posiadał dobrego zdrowia, nie szczędził sił, by pomagać chorym. Ofiarnie pracował w szpitalu i poza nim. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującym, nawet, gdy nie mieli czym zapłacić za leczenie. Był jednym z najlepiej zarabiających lekarzy w Poznaniu, ale sam żył bardzo skromnie i nigdy nie założył rodziny, poświęcając się wyłącznie leczeniu i pracy społecznej. Po studiach wrócił do Poznania i rozpoczął praktykę lekarską jako chirurg i ginekolog. Chociaż sam nie posiadał dobrego zdrowia, nie szczędził sił, by pomagać chorym. Ofiarnie pracował w szpitalu i poza nim. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującym, nawet, gdy nie mieli czym zapłacić za leczenie. Był jednym z najlepiej zarabiających lekarzy w Poznaniu, ale sam żył bardzo skromnie i nigdy nie założył rodziny, poświęcając się wyłącznie leczeniu i pracy społecznej. W 1829 roku poważnie zachorował, w poznańskich kościołach odbywały się modlitwy za jego wyzdrowienie, sam jednak religijny nie był. Po wyzdrowieniu, został powołany do wojska pruskiego w charakterze lekarza garnizonu poznańskiego. W 1829 roku poważnie zachorował, w poznańskich kościołach odbywały się modlitwy za jego wyzdrowienie, sam jednak religijny nie był. Po wyzdrowieniu, został powołany do wojska pruskiego w charakterze lekarza garnizonu poznańskiego.

5 Na wieść o wybuchu powstania listopadowego w Królestwie Polskim, Karol przekroczył granicę i ofiarował swą wiedzę medyczną wojsku powstańczemu. Został przydzielony jako chirurg wojskowy do oddziału innego wielkiego Wielkopolanina – generała Dezyderego Chłapowskiego. Wraz z nim wyruszył na Litwę. Chłapowski nie widząc szans na zwycięstwo, przekroczył wraz z żołnierzami granicę i znalazł się w Prusach Wschodnich. Marcinkowski wówczas zajął się zwalczaniem epidemii cholery w Kłajpedzie. W obawie przed aresztowaniem za udział w powstaniu, wyruszył do Wielkiej Brytanii. Na wieść o wybuchu powstania listopadowego w Królestwie Polskim, Karol przekroczył granicę i ofiarował swą wiedzę medyczną wojsku powstańczemu. Został przydzielony jako chirurg wojskowy do oddziału innego wielkiego Wielkopolanina – generała Dezyderego Chłapowskiego. Wraz z nim wyruszył na Litwę. Chłapowski nie widząc szans na zwycięstwo, przekroczył wraz z żołnierzami granicę i znalazł się w Prusach Wschodnich. Marcinkowski wówczas zajął się zwalczaniem epidemii cholery w Kłajpedzie. W obawie przed aresztowaniem za udział w powstaniu, wyruszył do Wielkiej Brytanii.

6 Tam poszerzał swoją wiedzę medyczną i spotykał się z ludźmi różnych ugrupowań polskiej „Wielkiej Emigracji”. W 1834 roku zdecydował się wrócić do Poznania. Zanim dotarł do miasta, został aresztowany i osadzony w więzieniu. Ostatecznie otrzymał tylko karę trzech miesięcy w twierdzy w Świdnicy. Kiedy w 1837 roku wybuchała w Poznaniu epidemia cholery, władze państwowe pozwoliły mu wrócić do miasta. Tam poszerzał swoją wiedzę medyczną i spotykał się z ludźmi różnych ugrupowań polskiej „Wielkiej Emigracji”. W 1834 roku zdecydował się wrócić do Poznania. Zanim dotarł do miasta, został aresztowany i osadzony w więzieniu. Ostatecznie otrzymał tylko karę trzech miesięcy w twierdzy w Świdnicy. Kiedy w 1837 roku wybuchała w Poznaniu epidemia cholery, władze państwowe pozwoliły mu wrócić do miasta.

7 Podczas swej służby wojskowej dosłużył się stopnia oficerskiego i Krzyża Virtuti Militari. Podczas swej służby wojskowej dosłużył się stopnia oficerskiego i Krzyża Virtuti Militari.

8 Najważniejszą jego inicjatywą było zbudowanie Hotelu Bazar w 1838 r oraz założenie Towarzystwa Naukowej Pomocy w 1841r. Był radnym miejskim, który starał się o powstanie stałego polskiego teatru miejskiego. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującym. Ludzi biednych leczył za darmo, kupując im nawet potrzebne leki. W ostatnich latach życia otoczony był powszechnym szacunkiem zarówno ze strony władz, jak i rodaków, nazywających go "Naszym Doktorem" lub "Doktorem Marcinem". Najważniejszą jego inicjatywą było zbudowanie Hotelu Bazar w 1838 r oraz założenie Towarzystwa Naukowej Pomocy w 1841r. Był radnym miejskim, który starał się o powstanie stałego polskiego teatru miejskiego. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującym. Ludzi biednych leczył za darmo, kupując im nawet potrzebne leki. W ostatnich latach życia otoczony był powszechnym szacunkiem zarówno ze strony władz, jak i rodaków, nazywających go "Naszym Doktorem" lub "Doktorem Marcinem".

9 Karol Marcinkowski jest patronem wielu instytucji i szkół jego imię nosi poznański Uniwersytet Medyczny oraz I Liceum Ogólnokształcące. Karol Marcinkowski jest patronem wielu instytucji i szkół jego imię nosi poznański Uniwersytet Medyczny oraz I Liceum Ogólnokształcące.

10 O tym, że Karol Marcinkowski to wybitna postać, świadczy jego popularność także wśród Niemców. Wyczerpany ciężką pracą i chorobą zmarł w 1846 roku w Dąbrówce Ludomskiej koło Obornik na gruźlicę mając zaledwie 46 lat. O tym, że Karol Marcinkowski to wybitna postać, świadczy jego popularność także wśród Niemców. Wyczerpany ciężką pracą i chorobą zmarł w 1846 roku w Dąbrówce Ludomskiej koło Obornik na gruźlicę mając zaledwie 46 lat.

11 Żył 200 lat temu, ale do dziś jest dla nas wzorem pracowitości, ofiarności i poświęcenia się dla drugiego człowieka i dla ojczystej ziemi. Pamiętajmy o nim, bo jest to osoba, z której możemy brać przykład. Żył 200 lat temu, ale do dziś jest dla nas wzorem pracowitości, ofiarności i poświęcenia się dla drugiego człowieka i dla ojczystej ziemi. Pamiętajmy o nim, bo jest to osoba, z której możemy brać przykład.