Szybkości zwierząt Zwierzęta na lądzie. Struś struś czerwonoskóry, struś masajski, struś północnoafrykański Struthio camelus Są to największe i najszybsze.

Prezentacja na temat: "Szybkości zwierząt Zwierzęta na lądzie. Struś struś czerwonoskóry, struś masajski, struś północnoafrykański Struthio camelus Są to największe i najszybsze."— Zapis prezentacji:

1 Szybkości zwierząt Zwierzęta na lądzie

2 Struś struś czerwonoskóry, struś masajski, struś północnoafrykański Struthio camelus Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h.

3

4 Gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi (Struthionidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku różne rejony Afryki: struś północnoafrykański (S. c. camelus) – płn. Afryka na południe od Atlasu po Senegal, Nigerię, Sudan i Etiopię – szyja o barwie żywoczerwonej; struś szaroskóry (S. c. molybdophanes) – wsch. Afryka – obecnie uznawany za odrębny gatunek (S. molybdophanes); struś południowoafrykański (S. c. australis) – płd. Afryka, na południe od rzeki Zambezi – w okresie godowym zarówno głowa i szyja, jak i nogi, żywoczerwone; struś masajski (S. c. massaicus) – wsch. Kenia i część Tanzanii – szyja czerwona jedynie w okresie godowym, poza nim bladoróżowa; †struś syryjski (S. c. syriacus) – pustynie Syrii i Półwyspu Arabskiego – wymarł w 1940 lub 1941 – był najmniejszym podgatunkiem strusia; struś afrykański czarny – mieszaniec s. północnoafrykańskiego ze s. południowoafrykańskim – cechuje go krępa budowa ciała, jest to najczęstsza forma w hodowli. Cechy gatunku Ubarwienie: samiec – czarne, jedynie pióra na końcach skrzydeł i ogona białe; samica – cała brązowa, końce wszystkich piór jasne. Głowa, górne 2/3 szyi i nogi nagie. Barwa skóry pozwala odróżnić poszczególne podgatunki. Posiada dwa palce u stopy; większy – odpowiednik palca środkowego – potężny, zaopatrzony w pazur, mniejszy – odpowiednik palca zewnętrznego, pozbawiony pazura. Wymiary średnie wysokość: 1,7–2,5 m masa: 93–150 kg Samice są nieco mniejsze od samców. Pożywienie Roślinne, czasem łapią niewielkie gady.

5 Wilk jest wytrawnym wędrowcem. Może przejść dziennie 40-60 km (średnio 20 km), ale znane są wypadki, gdy zwierzę w ciągu doby przebyło 200 km. Wilk przez krótki czas (do 5 minut) może utrzymać szybkość do 85 km/h, choć zwykle porusza się z szybkością ok. 8 km/h. Wilki poruszają się stępem, kłusem i galopem. Wilk Canis lupus

6 Wygląd Długość głowy i tułowia tego gatunku waha się na ogół w granicach 100-140cm, 30-50cm, ciężar -30-75 kg. Samce (basiory) są większe od samic (wader). Budowa ciała wilka przypomina znanego wszystkim owczarka niemieckiego, od którego ma jednak bardziej wydłużony tułów i węższą klatkę piersiową. Głowa charakteryzuje się dosyć szerokim czołem, krótkimi uszami i skośnie osadzonymi oczami. Kończyny są długie, ogon puszysty, noszony nisko. Ubarwienie wilka jest zmienne, a różnice nie występują jedynie pomiędzy poszczególnymi rasami, ale uwarunkowane są również wiekiem zwierzęcia, porą roku, obszarem, na którym żyje. Ogólnie sierść tego drapieżnika określa się jako buropłową z domieszką koloru brązowego i czarnego na grzbiecie oraz białożółtego na spodzie ciała. Odżywianie Głównym pokarmem wilków są ssaki kopytne. Na większe gatunki (łoś, dzik itp.) polują one zazwyczaj w stadzie. Ofiarą samotnego wilka może być Np. mała sarna lub owca. Jednak drapieżniki te zjadają także padlinę oraz drobne ssaki, ptaki, ryby, żaby, owady, a nawet owoce. Na jeden posiłek wilk spożywa do 10 kg mięsa. Rozmnażanie i rozwój Do rozmnażania podchodzi jedynie para dominująca w stadzie. Ruja zwana cieczką ma miejsce w okresie od końca grudnia do lutego. Ciąża samicy trwa 60-65 dni. Młode w liczbie 4-7 rodzą się w norze lub wykrocie. Laktacja trwa ok.8 tygodni. Samicą karmiącą opiekuje się samiec, a także reszta stada. To samo dotyczy późniejszej opieki nad młodymi. Samodzielność wilki uzyskują w wieku 2 lat. Występowanie Wilk szary żyje w Eurazji oraz Ameryce Północnej. W Europie najliczniej występuje w Rumunii i Jugosławii, skrajnie nielicznie na Półwyspie Skandynawskim. W Polsce spotyka się go rzadko, najczęściej na wschodzie kraju. Wilk leśny (C.l.lyacaon) niegdyś powszechnie występował w lasach Ameryki Północnej, obecnie można go spotkać jedynie na prawie bezludnych obszarach. Wilk arktyczny (C.l.arctos) zamieszkuje cały region arktyczny, wilk stepowy -centralną Azję. Zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry. Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne tereny Europy i Ameryki Północnej. Najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 tys.), w Rosji (30 tys.) i na terenie Alaski (5–7 tys.). W Europie najwięcej wilków występuje w Rumunii (ok. 2,5 tys.). Spotykane są też one na Półwyspie Skandynawskim, w Polsce Ukrainie, Słowacji, we Włoszech i w innych krajach. W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw. Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Dorosły wilk osiąga długość całkowitą (od nosa do końca ogona) do ok. 200cm. Wilk występuje w lasach, na równinach, pustyniach, w terenach górskich i bagiennych. Jest gatunkiem terytorialnym. Wyznacza rewir, do którego nie dopuszcza osobników nienależących do watahy. W głębi rewiru, w miejscu najbardziej niedostępnym, urządza legowisko. Jest drapieżnikiem i do swojego życia potrzebuje średnio ok. 1,3 kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą) dziennie. W naturze żywi się drobnymi zwierzętami (gryzonie, zające, borsuki, ptaki, bezkręgowce), ale także – o ile warunki i liczebność stada na to pozwala – dużymi zwierzętami kopytnymi.

7

8 Żyrafa Giraffa camelopardalis Żyrafy potrafią szybko biegać osiągając prędkość 47 km/h

9 Parzystokopytny ssak roślinożerny oraz najwyższe z żyjących obecnie zwierząt. Zamieszkuje afrykańskie sawanny na południe od Sahary. Jest spokrewniona z jeleniami i bydłem rogatym, jednak należy do osobnej rodziny żyrafowatych (Giraffidae), razem z najbliższym krewniakiem okapi. Łacińska nazwa, wywodzi się z dawnego poglądu, że żyrafa jest zwierzęciem hybrydowym, powstałym ze skrzyżowania wielbłąda (Camelus) z ocelotem Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje tereny Afryki subsaharyjskiej od Czadu po północną Botswanę, Natal i Transwal – dawne prowincje RPA. Wcześniej występowały w Afryce Zachodniej, gdzie wyginęły poza szczątkową populacją w Nigrze. W Afryce Południowej zostały reintrodukowane do rezerwatów. Siedliskiem żyraf są suche tereny trawiaste (sawanny) i lasy parkowe. Mogą przebywać z dala od źródeł wody. Charakterystyka Jest to jedyny gatunek, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu. Samce, większe od samic, osiągają wzrost do ponad 5 metrów i wagę ponad 1300 kilogramów. Rekordowe wymiary zanotowane u samca żyrafy Rotschilda wynosiły 5,87 m wysokości i 2000 kg masy ciała. Przednie nogi żyrafy są bardzo cienkie i długie, dłuższe od tylnych. Szyja waży 272 kg, długa oparta na zaledwie 7 kręgach jak u większości ssaków (cały kręgosłup składa się z 24 kręgów). Wzdłuż karku biegnie krótka grzywa. Na głowie 2 do 5 malutkich wyrostków kostnych, okrytych skórą, obecnych u obu płci. Długi ogon jest zakończony pękiem włosów. Ubarwienie od brunatnego lub ciemnordzawego do białego, w ciemne plamy o różnej wielkości i kształcie – ich rysunek stanowi cechę osobniczą, jest stały przez całe życie. Nasilenie koloru jest zależne od pory roku i samopoczucia zwierzęcia. Umaszczenie żyraf stanowi kamuflaż, naśladuje rozproszone światło sawanny. Aktywna w dzień, szczególnie rano i wieczorem. Żywi się liśćmi i pędami drzew. Żyje w stadach o hierarchicznej strukturze, składających się z kilkunastu do (rzadziej) kilkudziesięciu osobników. Rywalizujące samce toczą między sobą rytualne pojedynki siłowe polegające na przeginaniu na bok szyi przeciwnika.

10

11 Mamba czarna Dendroaspis polylepis Jest to jeden z najszybszych węży na świecie, zdolny poruszać się z szybkością do 20 km na godzinę (największa zanotowana szybkość wyniosła 24 km/h).

12 Gatunek Jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych zamieszkujący Sahel, środkową i południową Afrykę. Na północy zasięg jej występowania sięga po Dakar. Opis Mamba czarna jest największym jadowitym wężem w Afryce, o długości przekraczającej 2,5 m, ale dochodzącej niekiedy do ponad 4,5 m. Nazwa pochodzi od czarnej barwy wnętrza pyska. Rzeczywisty kolor węża jest zróżnicowany, od oliwkowego, przez brązowy po lśniącoczarne. Zarośla i lasy. Często wspina się na drzewa (Dendroaspis oznacza "wąż drzewny"). Mamba czarna jest wężem terytorialnym, i chociaż zazwyczaj ustępuje w obliczu zagrożenia, może się stać bardzo agresywna, gdy nie ma drogi odwrotu. Potrafi się wtedy bardzo wysoko podnieść - szczególnie długie okazy są w stanie sięgnąć twarzy stojącego człowieka. Uderza szybko i wielokrotnie kąsa. Jedno ukąszenie wydziela od 100 do 400 mg jadu, gdy dla dorosłego człowieka śmiertelną dawką jest 10-15 mg. Poluje zwykle na drobne zwierzęta, zwłaszcza myszy, szczury, jaszczurki i ptaki - po jednokrotnym ukąszeniu wycofuje się i czeka na sparaliżowanie ofiary. Mamby są aktywne przez całą dobę.

13 Żółwie lądowe Testudinidae Na lądzie żółwie poruszają się z maksymalną prędkością 3 km na godzinę.

14 Gatunek Rodzina gadów z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Należy do niej około 40 gatunków zwierząt ciepłolubnych, preferujących tereny suche typu sawannowego i pustynie. Opis Ich wspólną cechą są grube, słupowate kończyny o zrośniętych palcach zakończone pazurami. Karapaks większości tych żółwi jest skostniały i wysoko wysklepiony. Z powodu ciężkiego pancerza nie mogą się szybko poruszać. Rozmiary od 6 do 130 cm długości Masa ciała do 250 kg. Biotop Ulubionym siedliskiem tych gadów są stepy, busz, półpustynie i sawanny. Zamieszkujące chłodniejsze rejony zimują na lądzie zagrzebane w ziemi. Pokarm Żywią się przede wszystkim różnymi roślinami, w tym kwiatami, soczystymi owocami, a nawet kaktusami. Zjadają też drobne zwierzęta jak dżdżownice, ślimaki, owady, czasem padlinę. Występowanie Strefa ciepła i umiarkowana wszystkich kontynentów oprócz Australii i Nowej Gwinei.

15

16 Leniwiec trójpalczasty Bradypus tridactylus Po ziemi porusza się niedołężnie z szybkością do 7 m na minutę, jednakże na drzewo wysokości 16 metrów może się wdrapać w przeciągu 8-10 minut.

17 Wygląd Długość ciała wynosi 50 -60 cm, długość ogona 4 -7 cm, masa ciała 3 -5 kg. Kończyny leniwca są długie i chwytne, ogon krótki, głowa zaokrąglona, o krótkim pysku oraz małych oczach i niewielkich uszach. Zarówno przednie, jak i tylne kończyny mają po 3 połączone ze sobą palce zakończone potężnymi, długimi na 8 -10 cm, zakrzywionymi pazurami. Kudłata sierść składa się z dwóch warstw -zewnętrznych długich i grubych włosów oraz spodnich włosów -krótkich i wełnistych. W związku ze stałą pozycją ciała (zwisanie z gałęzi głową w dół) włosy leniwca rosną w kierunku od brzucha do środka grzbietu, przeciwnie niż u innych ssaków. Sierść ma ubarwienie szarawobrązowe, ale w związku z żyjącymi w niej glonami nabiera zielonkawego odcienia (dodatkowy kamuflaż). Na barkach widoczna jest jaśniejsza, pomarańczowa plama, pysk i czoło mają barwę białą, nad oczami biegną ciemne paski, a czubek głowy jest prawie czarny. Występowanie Leniwiec trójpalczasty zamieszkuje deszczowe lasy tropikalne Ameryki Środkowej i Południowej od Hondurasu po północną Argentynę. Nie jest na razie gatunkiem zagrożonym (wysoki stopień specjalizacji, niewielu konkurentów pokarmowych, niewielu wrogów), ale jego liczebność spada w związku ze zmniejszaniem się obszarów wilgotnych lasów równikowych. Tryb życia Leniwiec trójpalczasty jest najpowolniejszym z dużych ssaków. Większość życia spędza nieruchomo zwisając grzbietem w dół z gałęzi wysoko w koronach drzew. Do zawieszania się na gałęzi służą mu potężne, zagięte pazury. Rozglądanie się bez zmiany pozycji całego ciała umożliwia mu zwiększona liczba kręgów szyjnych (9) - może obracać głowę o blisko 180 o. Mniej więcej raz na tydzień zwierzę to opuszcza drzewo i niezgrabnie, powoli pełznąc po ziemi szuka miejsca na wypróżnienie. Nie zajmuje się w żaden sposób pielęgnacją sierści, w związku z czym żyją w niej glony, ćmy i inne owady. Odżywianie Gatunek ten żeruje w nocy, przygarniając powoli łapami pokarm do pyska. Jest roślinożerny. Jego pokarm stanowią liście, pąki, młode gałązki i owoce wielu różnych gatunków drzew. Nie schodzi do wodopoju, a jedynie spija krople rosy z drzew. Potrafi zjeść tyle liści, że jego żołądek stanowi 1/3 ciężaru całego ciała. Wewnątrz wielokomorowego żołądka zachodzi neutralizacja toksyn zawartych w liściach. Pożywienie leniwca trójpalczastego ma niską wartość odżywczą, ale jest wystarczające w związku wymagającym mało energii trybem życia i obniżoną temperaturą ciała.

18