Projekt wykonała: Milena bonisławska HISTORIA PRASY Projekt wykonała: Milena bonisławska

Prasa (łac. presso tłoczyć) – określenie dzienników, czasopism i "środków masowego przekazywania powstałych w wyniku postępu technicznego" o charakterze informacyjnym, wydawanych periodycznie, nie rzadziej niż raz do roku, wyróżniających się stałym tytułem i kolejnym numerem. Określenie "prasa" pochodzi od nazwy maszyny drukarskiej i sposobu powstawania "prasy", który polega na odciskaniu znaków na papierze. Informacja jest podawana za pomocą pisma i obrazu stałego lub, w przypadku mediów elektronicznych, za pomocą dźwięku, wizji lub innej metody przekazywania informacji. Prasa zalicza się do mediów jednokierunkowych, co oznacza pewną pasywność i powoduje brak bezpośredniej reakcji odbiorcy w stronę nadawcy. Badaniem naukowym prasy zajmuje się prasoznawstwo. Do prasy zaliczają się: gazety, ulotki, czasopisma, magazyny, tygodniki, miesięczniki itp.

Cel każdej gazety, niezależnie od tego, kiedy i gdzie jest czy była ona wydawana, to informowanie. Z taką potrzebą i pisemną formą przekazu spotykano się już w starożytnej Grecji i Rzymie. Na ścianach świątyń i w miejscach zebrań wywieszano pobielane tablice drewniane informujące o postanowieniach władz miejskich. Treść tych tablic była także odczytywana na głos - nie wszyscy bowiem umieli czytać. W zasypanych przez wybuch Wezuwiusza Pompejach znaleziono na ścianach domów ogłoszenia, reklamy, zapowiedzi różnych wydarzeń sportowych, rysunki i rozmaite napisy.

Prapoczątki: Pierwsza regularna gazeta europejska to wychodzące w Rzymie za panowania Juliusza Cezara, od 59 r. p.n.e., Acta Diurna (czyli Wydarzenia dnia) przynoszące wiadomości polityczne (informacje o obradach senatu, nominacjach na ważne stanowiska, rozporządzeniach, procesach sądowych), sensacyjne (np. wybuch wulkanu), towarzyskie (informacje o narodzinach, ślubach, zgonach w rodzinach znanych osobistości). Acta Diurna powstawały w Rzymie i były rozwożone na prowincję.

W wiekach średnich o bieżących wydarzeniach informowali heroldowie - odczytywali królewskie dekrety i obwieszczenia; nie zachowały się z tego okresu żadne przekazy o regularnym, pisanym źródle informacji.

Ok. IV wieku w Chinach komunikaty zawierające treści z życia dworu, dekrety carskie, nominacje urzędników, np. od VII wieku do 1911 (upadek cesarstwa) ukazywał się w formie drukowanej biuletyn "Dibao" ("Gazeta Dworu").

Początki w erze nowożytnej: gazety ulotne – jedną z pierwszych był włoski przekład listu K. Kolumba o odkryciu Ameryki; pierwsze gazety miały charakter relacji, sprawozdań, nazywane były nowinami, wyglądem przypominały listy; w 1550 roku pojawił się pierwszy druk w języku polskim. Były to "Nowiny z Konstantynopola".

Pierwsze periodyki: “Nieuwe Tijdinghe” - Antwerpia 1605; “Aviso Relattion oder Zeitung” - Niemcy 1609; “The Weekly News from Italy” - Anglia 1622; “La Gazette” - Francja 1631; “Sincero” - Włochy 1645; “Merkuriusz” - Polska 1661.

W 1455 r. wyszła pierwsza drukowana książka - Biblia - wydana przez Jana Gutenberga, który znacznie zmodernizował znane ówcześnie metody drukowania (skonstruował aparat do odlewania czcionek metalowych oraz prasę drukarską wg własnego projektu). Udoskonalenie druku pozwoliło na dynamiczny rozwój prasy. Najpierw pojawiły się jednostronicowe, okolicznościowe gazetki informujące o aktualnych wydarzeniach, np. bitwach. W drugiej połowie XVI w. we Włoszech ukazał się pierwszy miesięcznik. W tym samym czasie w krajach Europy Zachodniej pojawiły się różne periodyki (gazety wychodzące w miarę regularnie z określoną częstotliwością).

Pierwszy dziennik wyszedł sto lat po wynalezieniu druku, w połowie XVII w., w Lipsku. 11 lat później ukazał się pierwszy polski periodyk "Merkuryusz Polski". Zawierał on informacje o wydarzeniach w Polsce i na świecie. 41 numerów "Merkuryusza" wydano w nakładzie do 200 egzemplarzy. Podtytuł pierwszego numeru brzmiał: "Merkuryusz Polski: dzieie wszytkiego świata w sobie zamykaiący dla informacyey pospolitey".

Czasopisma tematyczne: naukowe: “Journal de Savants” – Francja 1665; kulturalne: “Mercure Galant” – Francja 1672; ogłoszeniowe: "The City Mercury” – Anglia 1675.

W drugiej połowie XIX w. pojawiają się pierwsze pisma dla kobiet W drugiej połowie XIX w. pojawiają się pierwsze pisma dla kobiet. Z polskich warto wspomnieć o tygodniku "Bluszcz" propagującym idee emancypacji kobiet. Ukazywał się on od roku 1865 aż do wybuchu II wojny światowej i publikowali w nim najwybitniejsi polscy autorzy.

Do masowego rozwoju prasy przyczyniły się: pierwszy podwodny kabel telegraficzny między Ameryką i Europą, umożliwiający błyskawicznie przekazywanie informacji między kontynentami, wynalazek telefonu stworzony przez Grahama Bella, udoskonalenie prasy walcowej, pozwalającej na równoczesny druk na obu stronach kartki, użycie elektrycznej maszyny drukarskiej oraz kolorowego druku, bardziej efektywna produkcja papieru, powstanie maszyny do pisania, opatentowanie linotypu, potrajającego szybkość składania druku, ulepszenie techniki półtonowego fotorytownictwa, dzięki czemu w czasopismach możliwy stał się druk fotografii.

Ale o prawdziwym rozwoju prasy możemy mówić dopiero w XVIII w Ale o prawdziwym rozwoju prasy możemy mówić dopiero w XVIII w., w epoce Oświecenia. Pierwszą gazetą codzienną był "The Daily Couran"t założony w 1702 r., a istniejący do dziś "The Times" został założony w 1785 roku. Wraz z rozwojem prasy codziennej wykształcały się również poszczególne gatunki dziennikarskie (felieton, artykuł wstępny). Doceniono wówczas to, że może ona służyć edukacji i kształtowaniu opinii. Pismem pełniącym taką funkcję był angielski "Spectator" ("Obserwator") wydawany w latach 1711-14 w Londynie. To opiniotwórcze pismo postulowało poprawę obyczajów, propagowało racjonalizm i tolerancję. Popularne i poczytne w całej Europie stanowiło inspirację dla innych periodyków, w tym warszawskiego "Monitora", wydawanego z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i ukazującego się regularnie przez 21 lat, do roku 1785.

Wiek XIX to kolejne wynalazki, coraz doskonalsze i szybsze maszyny drukarskie poprawiające jakość i czas druku. Pod koniec stulecia w czasopismach pojawiają się pierwsze fotografie. W Polsce rozkwit prasy przypada na drugą połowę XIX wieku, okres zaborów. Czasopisma i gazety wychodziły w kraju i na emigracji, stając się ostoją języka polskiego zakazanego w szkołach i urzędach. W roku 1896 w języku polskim ukazywało się aż 355 periodyków! Dzienniki miały nakłady od 2.500 do 25.000 egzemplarzy. Obok gazet codziennych wychodziły wówczas czasopisma kulturalno-literackie, niektóre pięknie ilustrowane. Czasopisma te propagowały nowoczesny styl myślenia, idee reformy społecznej. Felietony, artykuły czy listy z podróży, a także utwory literackie (opowiadania, nowele, wiersze) publikowali w nich najwybitniejsi pisarze okresu pozytywizmu: Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Eliza Orzeszkowa.

W okresie międzywojennym znakomicie rozwijała się prasa literacka W okresie międzywojennym znakomicie rozwijała się prasa literacka. Adresatami czasopism byli nie tylko ludzie wykształceni - coraz większą rolę społeczną odgrywały pisemka dla Ludu, czytywane na głos analfabetom. W czasie II wojny światowej ważną rolę odgrywała podtrzymująca na duchu prasa podziemna, źródło niezafałszowanej propagandą wiedzy o aktualnych wydarzeniach.

Po II wojnie światowej prasa w Polsce była podporządkowana partii rządzącej, organizacjom politycznym oraz społeczno-kulturalnym. Obok wydawnictw reprezentujących oficjalną linię ideologiczną państwa istniały także pisma katolickie ("Znak", "Gość Niedzielny"). Dostępne były dzienniki: "Rzeczpospolita", "Express Wieczorny", "Kurier Codzienny", "Życie Warszawy", "Dziennik Polski" i czasopisma: "Robotnik", "Naprzód", "Przegląd Socjalistyczny". W 1947 roku Polska Partia Robotnicza powołała wydawnictwo RSW "Prasa”, od 1948 roku czołową gazetą stała się "Trybuna Ludu".

Po 1953 roku pojawiły się "Po prostu" i "Przekrój". W latach 70. i 80 Po 1953 roku pojawiły się "Po prostu" i "Przekrój". W latach 70. i 80. rozwijała się prasa podziemna wydawana nielegalnie i nakładem sił wielu zaangażowanych ludzi. Informowała ona o tym, co dzieje się w kraju (a czego nie można było przeczytać w oficjalnej prasie), pomagała w organizowaniu opozycji, umożliwiała poznanie utworów literackich.

Dziś trudno wyobrazić sobie życie codzienne bez kontaktu z prasą; korzystają z niej już kilkuletnie dzieci, do których adresowane są specjalne pisemka. Prasa informuje, edukuje, wychowuje, jest miejscem prezentowania rozmaitych poglądów i opinii. Decyzja o nagłośnieniu danego wydarzenia może mieć poważne skutki polityczne i społeczne. W 1898 r. w piśmie Aurora ukazał się tekst Emila Zoli broniący niesłusznie oskarżonego o zdradę Alfreda Dreyfusa, francuskiego oficera pochodzenia żydowskiego. Gazetę z tym artykułem sprzedano w ogromnym nakładzie 200 tys. egzemplarzy.

Pisemka dla dzieci: "Bluszczyk" "Świerszczyk" "Nauczycielka Przedszkola"

W dzisiejszych czasach powstają pisma i książki dla dzieci, które umożliwiają im między innymi: naukę; poznawanie świata; uczenie się o literach i cyfrach, a także poznawanie kolorów.

Młodzi ludzie chętnie czytają pisma przeznaczone dla nich, a jeszcze chętniej je kupują, jeśli zawierają w sobie prezent, bądź bonus. Młodzież znajduje w nich również rady (przykładowo jak się modnie ubierać, czy w jaki sposób przygotować super imprezę). Pisma dla nastolatków: "Bravo Girl" "Bravo Sport" "Seventeen" "Creme"

Doświadczone kobiety lubią mieć przerwę w swoim zabieganym życiu i poczytać pisma z modą i przepisami kulinarnymi. Pisma dla kobiet: "Claudia" "Ona" "Kobieta i życie" "Pani domu"

Jednym z bardzo dobrze zarabiających magazynów jest "Vogue" "Vogue"- to amerykański magazyn o modzie i życiu gwiazd wydawany od 1892 roku. Jego nazwa pochodzi od francuskiego słowa "vogue”, czyli "moda”. Założony przez Arthura Baldwina Turnure’a, początkowo wydawany był jako tygodnik dla amerykańskich wyższych sfer i przeznaczony zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn.

Redaktorką naczelną "Vogue" jest Anna Wintour, OBE (ur Redaktorką naczelną "Vogue" jest Anna Wintour, OBE (ur. 3 listopada 1949 w Londynie). Już jako nastolatka interesowała się modą. W wieku 16 lat porzuciła szkołę i zaczęła zaznaczać swą obecność w świecie mody. Wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracowała w magazynach "New York” i "House & Garden”. W latach 1985-1987 była redaktor naczelną brytyjskiej edycji "Vogue". W 1988 roku została redaktor naczelną amerykańskiego "Vogue'a” i uczyniła z niego "biblię mody”.

Podobnie jak Diana Vreeland, Anna Wintour stała się ikoną mody Podobnie jak Diana Vreeland, Anna Wintour stała się ikoną mody. Szczególnie charakterystyczna była jej fryzura "na pazia”. Wśród współpracowników znana była jako "Nuklearna Wintour”. Jej postać została spopularyzowana w literaturze przez jej byłą osobistą asystentkę Lauren Weisberger, która w 2003 roku napisała książkę "Diabeł ubiera się u Prady". Książka została później zekranizowana w filmie o tym samym tytule, a Annę Wintour zagrała Meryl Streep. Lauren Weisenberg

W tym ekskluzywnym magazynie na okładce pojawili się także Polacy, np Anja Rubik Anna Jagodzińska Patrycja Gardygajło Magdalenie Frąckowiak Patrycja Woźniak

Za jedną sesję dla francuskiego "Vogue’a" Ania Jagodzińska dostała 125 dolarów. Problem w tym, że i na takie śmieszne pieniądze musiała czekać cały rok. Modelka zarobiła 650 dolarów podczas jesienno-zimowych tygodni mody. Na te pieniądze czekała z kolei 9 miesięcy.

Sławny polski fotograf Marcin Tyszka robi zdjęcia dla "Vogue'a".

W Conde Nast (koncernie wydawcy "Vogue'a") średnie zarobki przedstawiają się następująco (liczone rocznie): redaktor online: 240 tysięcy złotych; asystent działu mody: 169 tysięcy złotych; szef działu urody: 630 tysięcy złotych; asystent przy sesjach zdjęciowych: 90 tysięcy złotych; copywriter: 247 tysięcy złotych; asystent redaktora: 115 tysięcy złotych.

współpracujący redaktor: 150 tysięcy złotych; starszy redaktor: 330 tysięcy złotych; projektant: 150 tysięcy złotych; dyrektor artystyczny: 393 tysiące złotych; dyrektor kreatywny: 552 tysiące złotych; specjalista ds. marketingu: 227 tysięcy złotych; szef działu reklamy: 430 tysięcy złotych; T.I.: 332 tysiące złotych; szef T.I.: 430 tysięcy złotych; sprzedawca powierzchni reklamowej: ok. 120 tysięcy złotych rocznie.

Ankieta została przeprowadzona we wrześniu 2015 roku wśród dwudziestu uczniów klas drugich naszej szkoły

DZIĘKUJĘ BARDZO ZA UWAGĘ!